نمایندگان مجلس خواهان موضع قاطعانه رئیس جمهور در نشست قلب آسیا هستند. آنان می‌گویند که رئیس جمهور باید پیام شهروندان کشور را در این نشست به جهانیان برساند.
ظاهر قدیر؛ معاون اول رئیس مجلس در نشست دیروز گفت:"در نشست قلب آسیا که رئیس جمهور در آن اشتراک می‌کند باید مراجع تمویل تروریزم معلوم شود".
عبدالستار درزابی؛ از اعضای این مجلس هم گفت:"رئیس جمهور باید در کنفرانس قلب آسیا موضع گیری مردم را بگونه فشرده و واضح مطرح کند".
رئیس جمهور غنی ظهر روز دوشنبه در یک نشست خبری گفت که نشست قلب آسیا نشستی برای افغانستان است.
آقای غنی افزود:"نشست قلب آسیا از ما است. ما پیام خود را بگونه واضح مطرح خواهیم کرد و پس از برگشت با شما آن را در میان می‌گذاریم".
عبدالله عبدالله هم پیشتر گفته بود:«ما امیدواریم نتیجه این نشست به نفع افغانستان، ثبات منطقه و تحکیم همکاری‌های صادقانه در مبارزه با تروریزم باشد".
این نخستین بار نیست که چنین خواسته ای از سوی نمایندگان مجلس از رهبران حکومت وحدت ملی در خصوص برخورد با مسایل مبتلابه کشور مطرح می شود.
این خواسته از دید کارشناسان، یک معنای غیر مستقیم دیگر نیز دارد و آن اینکه نمایندگان مجلس، از عملکرد رهبران حکومت نسبت به موضع گیری شفاف، صریح، مستقیم و بی پرده در قبال مسایل و بحران هایی که دامنگیر کشور است، راضی نیستند.
این تصور از آنجا ناشی می شود که پس از هر دیدار دوجانبه میان رهبران افغانستان و پاکستان، رهبران سیاسی و اجرایی کشور در برابر دوربین های رسانه ای، از پاکستان به عنوان یک کشور دوست، برادر و همسایه، ستایش می کنند و بر مبارزه مشترک با تهدیدهای مشترک تروریستی، تاکید می کنند؛ در حالی که انتظار می رود آنها به صراحت نسبت به عملکرد پاکستان در مبارزه با تروریزم، اعتراض کنند و از اینکه تروریزم و جریان های تروریستی فعال در افغانستان که اصولا ریشه در آنسوی مرز در پاکستان دارند، بی پرده سخن بگویند.
چرا چنین اتفاقی هرگز نمی افتد؟
این پرسشی است که مردم و نمایندگان آنها در شورای ملی از رییس جمهوری و دیگر سران حکومت وحدت ملی دارند. این پرسش ریشه در سال ها عملکرد دوگانه پاکستان در قبال افغانستان و از اینسو نیز محافظه کاری و مصلحت اندیشی ناموجه افغانستان در قبال این عملکرد دوگانه و مزورانه پاکستان دارد.
آیا در این سفر رییس جمهور اشرف غنی به پاکستان، همه چیز تغییر خواهد کرد و این انتظار نمایندگان مجلس که همزمان منتقدان سرسخت سیاست های آقای غنی در قبال اسلام آباد هم هستند، برآورده و محقق خواهد شد؟
کارشناسان و تحلیلگران مسایل منطقه ای می گویند که هیچ تضمینی در این زمینه وجود ندارد؛ اما یک نکته دیگر در این میان هست که انتظار می رود آقای غنی دست کم با عنایت به آن، طرح تازه ای دراندازد و نشست قلب آسیا در اسلام آباد را تبدیل به فرصت و امکانی برای بهبود وضعیت قلب ناآرام آسیا یعنی افغانستان کند و آن، حضور ۱۳ کشور و چندین سازمان بین المللی در نشست قلب آسیا در اسلام آباد است.
این فرصت کم نظیری است که تنها با برپایی نشست هایی اینچنین، هر چندسال یکبار، فراهم می شود؛ بنابراین، آقای غنی که بسیار بیشتر و پررنگ تر و جدی تر از سلف خود حامد کرزی، بر همگرایی و همکاری منطقه ای در مبارزه با تروریزم و چالش های امنیتی منطقه، تاکید می کند، می بایست با استفاده از این فرصت، کشورها و سازمان های شرکت کننده در نشست اسلام آباد را مجاب کند که در ایجاد یک محور منطقه ای برای مبارزه مشترک با تروریزم در سراسر منطقه، همکاری کنند و به توافق برسند.
اگر این مأمول، به دست آید، بدون تردید نشست آتی قلب آسیا در اسلام آباد را نسبت به نشست های مشابه در گذشته، متمایز خواهد کرد.
در غیر آن، چنانچه در گذشته نیز شاهد برپایی چنین نشست هایی بوده ایم و عملا هیچ طرفی برای صلح و امنیت و بهبود وضعیت امنیتی و مبارزه با تروریزم نبسته ایم، این بار نیز نشست قلب آسیا در نهایت با صدور یک قطعنامه پایانی و تاکید بر برگزاری نشست های مشابه در آینده، بی هیچ دستاورد ملموس و عملی پایان خواهد یافت.
ظاهر قدیر؛ معاون اول رئیس مجلس در نشست دیروز گفت:"در نشست قلب آسیا که رئیس جمهور در آن اشتراک می‌کند باید مراجع تمویل تروریزم معلوم شود".
عبدالستار درزابی؛ از اعضای این مجلس هم گفت:"رئیس جمهور باید در کنفرانس قلب آسیا موضع گیری مردم را بگونه فشرده و واضح مطرح کند".
رئیس جمهور غنی ظهر روز دوشنبه در یک نشست خبری گفت که نشست قلب آسیا نشستی برای افغانستان است.
آقای غنی افزود:"نشست قلب آسیا از ما است. ما پیام خود را بگونه واضح مطرح خواهیم کرد و پس از برگشت با شما آن را در میان می‌گذاریم".
عبدالله عبدالله هم پیشتر گفته بود:«ما امیدواریم نتیجه این نشست به نفع افغانستان، ثبات منطقه و تحکیم همکاری‌های صادقانه در مبارزه با تروریزم باشد".
این نخستین بار نیست که چنین خواسته ای از سوی نمایندگان مجلس از رهبران حکومت وحدت ملی در خصوص برخورد با مسایل مبتلابه کشور مطرح می شود.
این خواسته از دید کارشناسان، یک معنای غیر مستقیم دیگر نیز دارد و آن اینکه نمایندگان مجلس، از عملکرد رهبران حکومت نسبت به موضع گیری شفاف، صریح، مستقیم و بی پرده در قبال مسایل و بحران هایی که دامنگیر کشور است، راضی نیستند.
این تصور از آنجا ناشی می شود که پس از هر دیدار دوجانبه میان رهبران افغانستان و پاکستان، رهبران سیاسی و اجرایی کشور در برابر دوربین های رسانه ای، از پاکستان به عنوان یک کشور دوست، برادر و همسایه، ستایش می کنند و بر مبارزه مشترک با تهدیدهای مشترک تروریستی، تاکید می کنند؛ در حالی که انتظار می رود آنها به صراحت نسبت به عملکرد پاکستان در مبارزه با تروریزم، اعتراض کنند و از اینکه تروریزم و جریان های تروریستی فعال در افغانستان که اصولا ریشه در آنسوی مرز در پاکستان دارند، بی پرده سخن بگویند.
چرا چنین اتفاقی هرگز نمی افتد؟
این پرسشی است که مردم و نمایندگان آنها در شورای ملی از رییس جمهوری و دیگر سران حکومت وحدت ملی دارند. این پرسش ریشه در سال ها عملکرد دوگانه پاکستان در قبال افغانستان و از اینسو نیز محافظه کاری و مصلحت اندیشی ناموجه افغانستان در قبال این عملکرد دوگانه و مزورانه پاکستان دارد.
آیا در این سفر رییس جمهور اشرف غنی به پاکستان، همه چیز تغییر خواهد کرد و این انتظار نمایندگان مجلس که همزمان منتقدان سرسخت سیاست های آقای غنی در قبال اسلام آباد هم هستند، برآورده و محقق خواهد شد؟
کارشناسان و تحلیلگران مسایل منطقه ای می گویند که هیچ تضمینی در این زمینه وجود ندارد؛ اما یک نکته دیگر در این میان هست که انتظار می رود آقای غنی دست کم با عنایت به آن، طرح تازه ای دراندازد و نشست قلب آسیا در اسلام آباد را تبدیل به فرصت و امکانی برای بهبود وضعیت قلب ناآرام آسیا یعنی افغانستان کند و آن، حضور ۱۳ کشور و چندین سازمان بین المللی در نشست قلب آسیا در اسلام آباد است.
این فرصت کم نظیری است که تنها با برپایی نشست هایی اینچنین، هر چندسال یکبار، فراهم می شود؛ بنابراین، آقای غنی که بسیار بیشتر و پررنگ تر و جدی تر از سلف خود حامد کرزی، بر همگرایی و همکاری منطقه ای در مبارزه با تروریزم و چالش های امنیتی منطقه، تاکید می کند، می بایست با استفاده از این فرصت، کشورها و سازمان های شرکت کننده در نشست اسلام آباد را مجاب کند که در ایجاد یک محور منطقه ای برای مبارزه مشترک با تروریزم در سراسر منطقه، همکاری کنند و به توافق برسند.
اگر این مأمول، به دست آید، بدون تردید نشست آتی قلب آسیا در اسلام آباد را نسبت به نشست های مشابه در گذشته، متمایز خواهد کرد.
در غیر آن، چنانچه در گذشته نیز شاهد برپایی چنین نشست هایی بوده ایم و عملا هیچ طرفی برای صلح و امنیت و بهبود وضعیت امنیتی و مبارزه با تروریزم نبسته ایم، این بار نیز نشست قلب آسیا در نهایت با صدور یک قطعنامه پایانی و تاکید بر برگزاری نشست های مشابه در آینده، بی هیچ دستاورد ملموس و عملی پایان خواهد یافت.
