اينجا يمن است، كشوري ويران . در مقدمه ي كتاب يمن چيزي به جز فقر و فقر و فقر نوشته نشده است. ورق كه مي زنيد مي رسيد به كشتار كودكان و غير نظاميان كه متن اصلي كتاب است و حاشيه هايي كه حالا از متن پر رنگ تر هستند بي خانماني، نبود آب، غذا و دارو...
نام يمن را تا همين چند سال قبل در هيچ رسانه ي غربي نمي توان پيدا كرد تا ژوئن پر حادثه ي ٢٠١١.
درست زماني كه صفحات تقويم آن قدر ورق خورد و خورد كه از سي و سه سال زمامداري علي عبدالله صالح سير شد.
نوبت به نوامبر همان سال رسيد و در سرماي سخت اروپا، عبد ربه منصور هادي به آساني با حمايت رياض پشتش به قدرت گرم شد. كنترل قدرت را در دست و يكه تازي را در پا گرفت.
كمي به جلوتر مي رويم. فوريه ٢٠١٢، درست جايي كه حوثي هايي كه از فرقه هاي زيديه شيعه بودند و هيچ صندلي قدرتي به خواست رياض به آنها و مردمي كه هم مسلك آنها بودند نرسيد و اعتراض كردند و ربه منصور هادي فراري شد.
حالا بهار عربي خاورميانه كه با القاعده و داعش، گل بود با جنگ داخلي يمن به سبزه هم آراسته شد.
رياض وارد صحنه شد و حالا نمايش خون بار يمن بازيگر نقش اولي را هم به نام لورنس عربستان ملك سلمان به سينماي سياست خاورميانه معرفي كرد.
فيلم پر فروشي شده است. از يك سو آمريكا هواپيماهايش به رياض گران فروخته شد و رياض در مقابل جان هزاران انسان بي گناه را ارزان خريد.
كميسيون حقوق بشر سازمان ملل متحد اعلام كرد بيش از ٨٤ درصد يعني ٢١ ميليون و يكصد هزار نفر از مردم يمن از دسترسي به آب، غذا و دارو كاملا محروم هستند. حداقل يك ميليون پانصد هزار يمني بي خانمان شده اند و حداقل ٥٦٠٠ نفر كشته شده اند كه از اين تعداد حداقل ٢٧٠٠ نفرشان غير نظامي بوده اند.
محاصره دريايي عربستان سعودي هم مزيد بر علت شد تا ورود مايحتاج اوليه زندگي و دارو به اين منطقه ي حالا محو شده ي دنيا را بيش از پيش غير ممكن سازد.
در كنار آب، عذا و دارو يك كالاي ضروري ديگر براي يمني ها ضروري ست و آنهم سوخت است. سوختي كه براي ادامه ي كار ژنراتورهاي برق بيمارستان هاي شهر صنعاي در تاريكي حكم مرگ و زندگي را براي زخمي هاي امروز و كشته شده هاي فردا دارد.
پيتر مورر رييس سازمان جهاني صليب سرخ در سفر ماه آگوست خود در پاسخ به سوال خبرنگاران از توصيف شرايط يمن، فقط و فقط يك جمله را به زبان آورد: "آنچه را در سوريه در طول ٥ سال رخ داده را در يمن در ٥ ماه نظاره گر باشيد. جهان بايد با چشماني بسته از خواب برخيزد و آنچه در يمن در حال اتفاق است را با چشماني باز، ببيند"
با تمام فريادهاي سياه وصف شده از يمن سكوت سفيد رسانه هاي غربي جاي تعجب دارد. اما براستي چرا؟
واقعيت پاسخ به اين سوال اين است كه يمن فقيرترين كشور عربي و يكي از فقيرترين كشورهاي دنياست. كشوري خالي از منابع نفتي و طبيعي با آمار بيكاري وحشتناك و فقر عمومي گسترده.
براي درك اهميت همين موضوع كه نقش اصلي در سكوت رسانه هاي غربي را دارد وضعيت ليبي با بهره مندي از منابع سرشار نفتي و گزارش هاي لحظه به لحظه از ليبي در رسانه هاي غربي و حضور نظامي كشورهاي غربي در عمليات هاي هوايي عليه دولت معمر قذافي را به ياد بياوريد و درك كنيد در جايي كه منفعتي در كار نباشد گزارش و حضوري هم در كار نيست و اين مساله يكي از تعارض هاي اصول حرفه اي اخلاقي رسانه اي در قرن بيست و يكم خواهد بود.
دليل ديگر، حضور نداشتن روزنامه نگاران محلي در يمن است كه بواسطه ي جنگ داخلي يمن يا به مناطق بومي خود به دور از صنعا و عدن پناه برده اند يا بار سفر بسته و درهاي خارج از كشور يمن را به روي خود باز نموده اند.
دليل سوم كنترل مسيرهاي هوايي و دريايي منتهي شده به صنعا از سوي دولت عربستان است كه به روشني بارها مانع حضور روزنامه نگاران خارجي در يمن شده است.
دليل چهارم بر مي گردد به قطعنامه ماه آوريل سازمان ملل پيرامون پايان بخشي به درگيري هاي يمن از سوي هر دو طرف درگير جنگ كه تنها اثري كه داشت خروج تمام كاركنان سفارت خانه ها و خروج ديپلمات هاي كشورهاي مختلف بود كه همين مساله باعث شد حتي روزنامه نگاران و رسانه هاي كشورهاي ديگر كه خواهان حضور در يمن بودند بواسطه ي نبودن سفارت خانه هاي مطبوع كشورشان نتوانند در اين كشور حضور يابند. كشوري كه قبل از وقوع اين جنگ خانمان سوز ٦١ درصد از مايحتاج اوليه ي مردم خود را از ديگر كشورها وارد مي كرد.
با همه ي اينها، جهان رسانه اي امروز نيازمند يك درك مشترك است دركي كه جان و ارزش انساني، انسان ها با هم برابر است و همانقدر كه براي پاريس خط به خط نوشته و چشم به چشم گريسته مي شود بايد براي صنعا، بغداد و كابل هم خط به خط نوشت و چشم به چشم گريه كرد و تمام جهان دست در دست هم ريشه هاي تروريسم را خشك و نوازشي به چشم هاي خيس از بغداد، كابل، صنعا تا پاريس داشت و نهال صلح را در تمام كشورها كاشت، امنيت كودكان را داشت و فردايي بدون جنگ را از همين امروز برداشت.
نویسنده: رضا قربانی
نام يمن را تا همين چند سال قبل در هيچ رسانه ي غربي نمي توان پيدا كرد تا ژوئن پر حادثه ي ٢٠١١.
درست زماني كه صفحات تقويم آن قدر ورق خورد و خورد كه از سي و سه سال زمامداري علي عبدالله صالح سير شد.
نوبت به نوامبر همان سال رسيد و در سرماي سخت اروپا، عبد ربه منصور هادي به آساني با حمايت رياض پشتش به قدرت گرم شد. كنترل قدرت را در دست و يكه تازي را در پا گرفت.
كمي به جلوتر مي رويم. فوريه ٢٠١٢، درست جايي كه حوثي هايي كه از فرقه هاي زيديه شيعه بودند و هيچ صندلي قدرتي به خواست رياض به آنها و مردمي كه هم مسلك آنها بودند نرسيد و اعتراض كردند و ربه منصور هادي فراري شد.
حالا بهار عربي خاورميانه كه با القاعده و داعش، گل بود با جنگ داخلي يمن به سبزه هم آراسته شد.
رياض وارد صحنه شد و حالا نمايش خون بار يمن بازيگر نقش اولي را هم به نام لورنس عربستان ملك سلمان به سينماي سياست خاورميانه معرفي كرد.
فيلم پر فروشي شده است. از يك سو آمريكا هواپيماهايش به رياض گران فروخته شد و رياض در مقابل جان هزاران انسان بي گناه را ارزان خريد.
كميسيون حقوق بشر سازمان ملل متحد اعلام كرد بيش از ٨٤ درصد يعني ٢١ ميليون و يكصد هزار نفر از مردم يمن از دسترسي به آب، غذا و دارو كاملا محروم هستند. حداقل يك ميليون پانصد هزار يمني بي خانمان شده اند و حداقل ٥٦٠٠ نفر كشته شده اند كه از اين تعداد حداقل ٢٧٠٠ نفرشان غير نظامي بوده اند.
محاصره دريايي عربستان سعودي هم مزيد بر علت شد تا ورود مايحتاج اوليه زندگي و دارو به اين منطقه ي حالا محو شده ي دنيا را بيش از پيش غير ممكن سازد.
در كنار آب، عذا و دارو يك كالاي ضروري ديگر براي يمني ها ضروري ست و آنهم سوخت است. سوختي كه براي ادامه ي كار ژنراتورهاي برق بيمارستان هاي شهر صنعاي در تاريكي حكم مرگ و زندگي را براي زخمي هاي امروز و كشته شده هاي فردا دارد.
پيتر مورر رييس سازمان جهاني صليب سرخ در سفر ماه آگوست خود در پاسخ به سوال خبرنگاران از توصيف شرايط يمن، فقط و فقط يك جمله را به زبان آورد: "آنچه را در سوريه در طول ٥ سال رخ داده را در يمن در ٥ ماه نظاره گر باشيد. جهان بايد با چشماني بسته از خواب برخيزد و آنچه در يمن در حال اتفاق است را با چشماني باز، ببيند"
با تمام فريادهاي سياه وصف شده از يمن سكوت سفيد رسانه هاي غربي جاي تعجب دارد. اما براستي چرا؟
واقعيت پاسخ به اين سوال اين است كه يمن فقيرترين كشور عربي و يكي از فقيرترين كشورهاي دنياست. كشوري خالي از منابع نفتي و طبيعي با آمار بيكاري وحشتناك و فقر عمومي گسترده.
براي درك اهميت همين موضوع كه نقش اصلي در سكوت رسانه هاي غربي را دارد وضعيت ليبي با بهره مندي از منابع سرشار نفتي و گزارش هاي لحظه به لحظه از ليبي در رسانه هاي غربي و حضور نظامي كشورهاي غربي در عمليات هاي هوايي عليه دولت معمر قذافي را به ياد بياوريد و درك كنيد در جايي كه منفعتي در كار نباشد گزارش و حضوري هم در كار نيست و اين مساله يكي از تعارض هاي اصول حرفه اي اخلاقي رسانه اي در قرن بيست و يكم خواهد بود.
دليل ديگر، حضور نداشتن روزنامه نگاران محلي در يمن است كه بواسطه ي جنگ داخلي يمن يا به مناطق بومي خود به دور از صنعا و عدن پناه برده اند يا بار سفر بسته و درهاي خارج از كشور يمن را به روي خود باز نموده اند.
دليل سوم كنترل مسيرهاي هوايي و دريايي منتهي شده به صنعا از سوي دولت عربستان است كه به روشني بارها مانع حضور روزنامه نگاران خارجي در يمن شده است.
دليل چهارم بر مي گردد به قطعنامه ماه آوريل سازمان ملل پيرامون پايان بخشي به درگيري هاي يمن از سوي هر دو طرف درگير جنگ كه تنها اثري كه داشت خروج تمام كاركنان سفارت خانه ها و خروج ديپلمات هاي كشورهاي مختلف بود كه همين مساله باعث شد حتي روزنامه نگاران و رسانه هاي كشورهاي ديگر كه خواهان حضور در يمن بودند بواسطه ي نبودن سفارت خانه هاي مطبوع كشورشان نتوانند در اين كشور حضور يابند. كشوري كه قبل از وقوع اين جنگ خانمان سوز ٦١ درصد از مايحتاج اوليه ي مردم خود را از ديگر كشورها وارد مي كرد.
با همه ي اينها، جهان رسانه اي امروز نيازمند يك درك مشترك است دركي كه جان و ارزش انساني، انسان ها با هم برابر است و همانقدر كه براي پاريس خط به خط نوشته و چشم به چشم گريسته مي شود بايد براي صنعا، بغداد و كابل هم خط به خط نوشت و چشم به چشم گريه كرد و تمام جهان دست در دست هم ريشه هاي تروريسم را خشك و نوازشي به چشم هاي خيس از بغداد، كابل، صنعا تا پاريس داشت و نهال صلح را در تمام كشورها كاشت، امنيت كودكان را داشت و فردايي بدون جنگ را از همين امروز برداشت.
نویسنده: رضا قربانی
