جامعه‌ی اسلامی، کسانی را در خود دارد که نا آگاه از بسیاری از مسائل عقلی وشرعی، هرازگاهی زبان به انتقاد گشوده واز عزاداری وبزرگداشت امام‌حسین(ع) ونهضت انسان‌ساز او خرده ها می گیرند وعزاداران حسینی را به افراط گرایی و ... متهم می کنند!
در ساده ترین شکل پاسخ به این دسته از کوتاه فکران باید گفت که تجلیل از حسین(ع) و یاران پاکباز او، تجلیل از حقانیت دین و مذهب است، تجلیل از انسانیت در برابر سبعیت و حیوانیت است و بزرگداشت از حسین بن علی (ع) و نهضت مظلومانه و خونبار او(ع) به معنی ادامه دادن راه او(ع) بوده و ایستادگی در برابر هرگونه انحراف فکری و عملی در عرصه‌ی دینداری و در برابر هرگونه شخصی ولو حاکم جامعه‌ی اسلامی باشد، می باشد.
در یک کلام بزرگداشت و تجلیل از حسین وعاشورای او(ع) تائید جبهه خیر و مخالفت با جناح شر و شرارت بوده و عزاداران امام حسین(ع) با بزرگداشت و برگزاری مراسم عاشورا، به این حقیقت تاکید می کنند که حسین(ع) به عنوان نماینده حق و حقیقت و خیر و صلاح، همواره جاودان و ماندگار بوده و راه آن بزرگوار در طول زمان، همچنان ادامه خواهد داشت.
اما اینکه چگونه و با چه کیفیتی از نهضت خونفام اباعبدالله باید تجلیل کرد، بحث دیگری است که در زیر بدان می پردازیم.
مسلمانان و به خصوص شیعیان، همه ساله از محرم و سالروز واقعه خونین کربلا، با انجام مراسم های گوناگون، بزرگداشت به عمل می آورند که این در ذات خودش، عمل بسیار نیکو و پسندیده است، البته تا جائیکه به ارتکاب اعمال حرام و مکروه منجر نشود.
اما مناسبتر آن است که جامعه ی دینی علاوه بر تجلیل ظاهری و نمایشی از نهضت شعورمند اباعبدالله الحسین(ع)، به باطن و پیام حقیقی قیام حسین ابن علی(ع) در برابر یزید ابن معاویه، توجه نموده و به آنچه که در نظر امام حسین(ع) اهمیت داشته، بها و ارزش قائل شوند.
مسلماً حسین ابن علی(ع) با هفتاد و دو تن از برترین و بهترین انسانهای دوران خویش، تنها به این دلیل دست به قیام و آفرینش آن رستاخیز بلند انسانی نزدند، که پس از آنان، تعدادی از مسلمانان، در گوشه و کنار کشورهای اسلامی بیاد آنان مراسمی بگیرند و به سر و سینه های شان بزنند و نهایتاً نیز دیگ هایی را از غذا بار کنند و به یاد شهدای کربلا به این و آن تعارف کنند.
نه، این ابداً منظور نظر ابا عبدالله و یاران پاکباز آن حضرت(ع) نیست، نبوده و هرگز نخواهد بود و چنانچه کسانی براین باور باشند که حسین ابن علی(ع) را همین بزرگداشت های کذایی و تجلیل های ظاهری، راضی می کند، این از عدم معرفت این افراد نسبت به امام حسین(ع) و نهضت هدفمند آن حضرت ناشی شده و این گروه از افراد به حسین و هدف او (ع) جفا روا داشته اند!.
چرا که حسین(ع) بمراتب، برتر و بزرگوارتر از آن است که حتی درباره او(ع) تصور ظاهرگرایی و تعارف انگاری برود. حسین(ع) از پیروان خود تجلیل عملی می خواهد، از آنان می خواهد آنگونه باشند که خود بود. اگر در جامعه ای زندگی می کنند که شخصی چون یزید برسرنوشت شان حاکم شده است، ابداً به آن فرد اجازه ندهند تا امور یک کشور اسلامی را در دست بگیرد تا چه رسد به اینکه دشمنان قسم خورده ی اسلام و مسلمانان، از آن سوی دنیا بیایند و با پرچم یهود و نصارا بر سرزمین های اسلامی حاکم شده، حکم برانند!!!
حسین (ع) هرگز راضی نمی شود که تعدادی از دولتمردان مسلمان عرب در تبانی با دشمنان اسلام، کشور و مردم مظلوم و بی دفاع فلسطین را قربانی مطامع و امیال پست حیوانی و شیطانی خویش کنند.
مظالم و ستمگری هایی که این روزها در بحرین، یمن، مصر، سوریه، عراق، افغانستان، فلسطین و سایر نقاط جهان می گذرد، دل هر انسانی را ولو مسلمان هم نباشد، به درد می آورد.
امروزه کیست که نداند که تمام جنایاتی که ر‍ژیم نامشروع اسرائیل علیه فلسطین و فلسطینی مرتکب می شود، همگی به اشاره و اجازه ایالات متحده امریکا و چند کشور اروپایی است! و مطمئناً این تراژدی همچنان ادامه خواهد داشت تا رهبران و دولتمردان خیانت بر سرزمین های اسلامی حکمروایی داشته باشند.
نهضت حسین ابن علی(ع) تموج دینداری و غیرت است و مسلمانی که غیرت و آزادگی در سرزمین وجودش ریشه ندارد، در اسلام و ایمان خودش باید شک داشته باشد. این قلم گمان نمی کند که این عمرها و زندگی ها آنقدر اهمیت داشته باشد که انسان یک عمر با ذلت، زبونی و دریوزگی، تن به هر دنائت و پستی بدهد تا بتواند چند صباحی بیشتر هوا را آلوده کرده و سطل های زباله بیشتری را پر کند!.
پیرو حسین ابن علی(ع) ابداً به کمیت عمر نمی اندیشد، چنانکه خود مولی حسین ابن علی(ع) هرگز به این گونه گزینه ها توجهی نداشت. حسین(ع) وهر انسان آزاده ی دیگر به کیفیت زندگی بها می دهند و به هدفی که در پیش رو دارند. حسین(ع) به انسانها، درس درست زندگی کردن وعالی مردن را می آموزد. اگر ما مسلمانان حتی به اندازه ۱۰ درصد از پیام ابا عبدالله (ع) را درک کرده وبه آن عمل می کردیم ، هرگز وضعیت کشورهای اسلامی این نبود که حالا می باشد! کوتاه سخن اینکه :
کیست دراین انجمن محرم عشق غیور
ما همه بی غیر تیم، آیینه درکربلاست.
در ساده ترین شکل پاسخ به این دسته از کوتاه فکران باید گفت که تجلیل از حسین(ع) و یاران پاکباز او، تجلیل از حقانیت دین و مذهب است، تجلیل از انسانیت در برابر سبعیت و حیوانیت است و بزرگداشت از حسین بن علی (ع) و نهضت مظلومانه و خونبار او(ع) به معنی ادامه دادن راه او(ع) بوده و ایستادگی در برابر هرگونه انحراف فکری و عملی در عرصه‌ی دینداری و در برابر هرگونه شخصی ولو حاکم جامعه‌ی اسلامی باشد، می باشد.
در یک کلام بزرگداشت و تجلیل از حسین وعاشورای او(ع) تائید جبهه خیر و مخالفت با جناح شر و شرارت بوده و عزاداران امام حسین(ع) با بزرگداشت و برگزاری مراسم عاشورا، به این حقیقت تاکید می کنند که حسین(ع) به عنوان نماینده حق و حقیقت و خیر و صلاح، همواره جاودان و ماندگار بوده و راه آن بزرگوار در طول زمان، همچنان ادامه خواهد داشت.
اما اینکه چگونه و با چه کیفیتی از نهضت خونفام اباعبدالله باید تجلیل کرد، بحث دیگری است که در زیر بدان می پردازیم.
مسلمانان و به خصوص شیعیان، همه ساله از محرم و سالروز واقعه خونین کربلا، با انجام مراسم های گوناگون، بزرگداشت به عمل می آورند که این در ذات خودش، عمل بسیار نیکو و پسندیده است، البته تا جائیکه به ارتکاب اعمال حرام و مکروه منجر نشود.
اما مناسبتر آن است که جامعه ی دینی علاوه بر تجلیل ظاهری و نمایشی از نهضت شعورمند اباعبدالله الحسین(ع)، به باطن و پیام حقیقی قیام حسین ابن علی(ع) در برابر یزید ابن معاویه، توجه نموده و به آنچه که در نظر امام حسین(ع) اهمیت داشته، بها و ارزش قائل شوند.
مسلماً حسین ابن علی(ع) با هفتاد و دو تن از برترین و بهترین انسانهای دوران خویش، تنها به این دلیل دست به قیام و آفرینش آن رستاخیز بلند انسانی نزدند، که پس از آنان، تعدادی از مسلمانان، در گوشه و کنار کشورهای اسلامی بیاد آنان مراسمی بگیرند و به سر و سینه های شان بزنند و نهایتاً نیز دیگ هایی را از غذا بار کنند و به یاد شهدای کربلا به این و آن تعارف کنند.
نه، این ابداً منظور نظر ابا عبدالله و یاران پاکباز آن حضرت(ع) نیست، نبوده و هرگز نخواهد بود و چنانچه کسانی براین باور باشند که حسین ابن علی(ع) را همین بزرگداشت های کذایی و تجلیل های ظاهری، راضی می کند، این از عدم معرفت این افراد نسبت به امام حسین(ع) و نهضت هدفمند آن حضرت ناشی شده و این گروه از افراد به حسین و هدف او (ع) جفا روا داشته اند!.
چرا که حسین(ع) بمراتب، برتر و بزرگوارتر از آن است که حتی درباره او(ع) تصور ظاهرگرایی و تعارف انگاری برود. حسین(ع) از پیروان خود تجلیل عملی می خواهد، از آنان می خواهد آنگونه باشند که خود بود. اگر در جامعه ای زندگی می کنند که شخصی چون یزید برسرنوشت شان حاکم شده است، ابداً به آن فرد اجازه ندهند تا امور یک کشور اسلامی را در دست بگیرد تا چه رسد به اینکه دشمنان قسم خورده ی اسلام و مسلمانان، از آن سوی دنیا بیایند و با پرچم یهود و نصارا بر سرزمین های اسلامی حاکم شده، حکم برانند!!!
حسین (ع) هرگز راضی نمی شود که تعدادی از دولتمردان مسلمان عرب در تبانی با دشمنان اسلام، کشور و مردم مظلوم و بی دفاع فلسطین را قربانی مطامع و امیال پست حیوانی و شیطانی خویش کنند.
مظالم و ستمگری هایی که این روزها در بحرین، یمن، مصر، سوریه، عراق، افغانستان، فلسطین و سایر نقاط جهان می گذرد، دل هر انسانی را ولو مسلمان هم نباشد، به درد می آورد.
امروزه کیست که نداند که تمام جنایاتی که ر‍ژیم نامشروع اسرائیل علیه فلسطین و فلسطینی مرتکب می شود، همگی به اشاره و اجازه ایالات متحده امریکا و چند کشور اروپایی است! و مطمئناً این تراژدی همچنان ادامه خواهد داشت تا رهبران و دولتمردان خیانت بر سرزمین های اسلامی حکمروایی داشته باشند.
نهضت حسین ابن علی(ع) تموج دینداری و غیرت است و مسلمانی که غیرت و آزادگی در سرزمین وجودش ریشه ندارد، در اسلام و ایمان خودش باید شک داشته باشد. این قلم گمان نمی کند که این عمرها و زندگی ها آنقدر اهمیت داشته باشد که انسان یک عمر با ذلت، زبونی و دریوزگی، تن به هر دنائت و پستی بدهد تا بتواند چند صباحی بیشتر هوا را آلوده کرده و سطل های زباله بیشتری را پر کند!.
پیرو حسین ابن علی(ع) ابداً به کمیت عمر نمی اندیشد، چنانکه خود مولی حسین ابن علی(ع) هرگز به این گونه گزینه ها توجهی نداشت. حسین(ع) وهر انسان آزاده ی دیگر به کیفیت زندگی بها می دهند و به هدفی که در پیش رو دارند. حسین(ع) به انسانها، درس درست زندگی کردن وعالی مردن را می آموزد. اگر ما مسلمانان حتی به اندازه ۱۰ درصد از پیام ابا عبدالله (ع) را درک کرده وبه آن عمل می کردیم ، هرگز وضعیت کشورهای اسلامی این نبود که حالا می باشد! کوتاه سخن اینکه :
کیست دراین انجمن محرم عشق غیور
ما همه بی غیر تیم، آیینه درکربلاست.
