باراک اوباما؛ رییس جمهوری امریکا با بنیامین نتانیاهو؛ نخست وزیر رژیم اسرائیل که از مخالفان توافق هسته‌ای با ایران است، تلفنی گفتگو کرده است و قرار است وزیر دفاع امریکا راهی اسرائیل شود.
دفتر نخست وزیر رژیم اسرائیل در بیانیه‌ای گفته که متن توافق احتمالی با ایران در کابینه امنیتی اسرائیل بررسی و با اجماع کامل رد شده است.
در بیانیه این دفتر آمده که «]رژيم[ اسرائیل خود را متعهد به قبول این توافق نمی‌داند.»
کاخ سفید همچنین اعلام کرده همان‌طور که در این گفتگوی تلفنی هم گفته شده، اشتون کارتر؛ وزیر دفاع امریکا هفته آینده به اسرائیل خواهد رفت.
بنیامین نتانیاهو؛ نخست وزیر رژیم اسرائیل، پس از اعلام امضای توافق میان ایران و قدرت‌های جهانی، آن را «اشتباهی تاریخی» خواند.
او پیشتر در کنگره امریکا گفته بود که «جلو توافق بد با ایران» گرفته شود. نتانیاهو گفته بود باید فشار بر ایران را بیشتر کرد تا بعدا بتوان به «توافقی خوب» رسید.
اکنون او عصبانی است. این توافق بدون شک، نتانیاهو را دیوانه کرده است. او و همه افراطی هایی که در منطقه، از سال ها پیش برای آغاز یک جنگ ضد ایرانی، لحظه شماری می کردند، اینک می بینند که توافقی امضا شده که هم حق هسته ای ایران و وجود یک ایران هسته ای را به رسمیت شناخته و هم در عین حال، متضمن برداشته شدن تحریم های بین المللی علیه ملت ایران است؛ این اوج کابوس وحشتناکی است که امثال نتانیاهو باید می دیدند و دیدند.
نتانیاهو در روزهای سخت مذاکرات اتمی ایران و شش قدرت جهانی، به هر ابزاری متوسل شد، از هر فرصت و زمینه ای استفاده کرد، به هر تریبونی چنگ انداخت و با آخرین قدرت، تلاش کرد؛ تا مذاکره کنندگان غربی را وادار به ترک میز مذاکره و شکست تلاش های دیپلماتیک برای حل مساله هسته ای ایران کند؛ اما او در نهایت، ناکام ماند.
اکنون مستأصل و عصبانی و از همه جا رانده و از همه چیز مانده، فقط می تواند به تبعات مثبت سریع این توافق تاریخی نگاه کند و از خشم و کینه و نفرت و انزجار، در خود بپیچد.
توافق اتمی ایران و شش قدرت جهان، بر پایه راهبرد بردـ برد طراحی شده است؛ راهبردی که دشواری رسیدن به آن، از روند طولانی و نفسگیر و تمدیدهای پی در پی روزهای آخر مذاکرات کاملا مشهود بود.
در یک توافق برد- برد اساسا نباید کسی بازنده بازی باشد؛ اما در کمال شگفتی، این بازی بازنده های بزرگی نیز داشت و آن بنیامین نتانیاهو، رژیم اسراییل، افراطیون جمهوری خواه در امریکا، لابی های اسراییل و اعراب دنباله رو و متحد این رژیم اند.
آنها نمی توانند تحمل کنند که دروازه های ایران و جهان به روی همدیگر باز شده و ایرانی ها، پیروزمندانه و فاتحانه، هم جشن هسته ای برگزار می کنند و هم می توانند در دنیای بدون تحریم و تهدید زندگی کنند.
این اتفاق، اسراییل و اعراب و جمهوری خواهان امریکایی را دیوانه می کند؛ آنها که مدام بر طبل جنگ می کوبند، از گزینه نظامی سخن می گویند، تحریم های فلج کننده را اهرمی نیرومند برای بازداشتن ایران از رسیدن به اوج قله تکنولوژي استراتژيک هسته ای می دانند و معتقد اند که با این ابزارها می توان خاور میانه و جهان امن تری داشت!
دروغی که فقط جنون جنگ طلبی و جنایت آنها را می تواند اشباع کند؛ بدون آنکه نتیجه ای برای صلح و امنیت جهانی در پی داشته باشد.
طرف های مذاکره کننده اما می دانستند که نمی توان به بهانه جلوگیری از دستیابی یک کشور به سلاح هسته ای، مانع از دستیابی آن به تکنولوژي هسته ای شد.
آنها همچنین دریافتند که قدرت نظامی یک کشور، ربطی به بمب اتمی ندارد و این چیزی است که ایران، اکنون از آن برخوردار است و نمی توان به این بهانه، آن را از ایران گرفت.
توافق هسته ای، واقع بینانه ترین برخورد با یک کشور مهم و استراتژيک و قدرتی تعیین کننده در منطقه بود؛ چیزی که البته نتانیاهو و ملک سلمان و سناتور مک کین و امثال آنها را راضی نمی کند و آنها بدون آنکه اقدامی بتوانند انجام دهند فقط می توانند دیوانه تر شوند.
دفتر نخست وزیر رژیم اسرائیل در بیانیه‌ای گفته که متن توافق احتمالی با ایران در کابینه امنیتی اسرائیل بررسی و با اجماع کامل رد شده است.
در بیانیه این دفتر آمده که «]رژيم[ اسرائیل خود را متعهد به قبول این توافق نمی‌داند.»
کاخ سفید همچنین اعلام کرده همان‌طور که در این گفتگوی تلفنی هم گفته شده، اشتون کارتر؛ وزیر دفاع امریکا هفته آینده به اسرائیل خواهد رفت.
بنیامین نتانیاهو؛ نخست وزیر رژیم اسرائیل، پس از اعلام امضای توافق میان ایران و قدرت‌های جهانی، آن را «اشتباهی تاریخی» خواند.
او پیشتر در کنگره امریکا گفته بود که «جلو توافق بد با ایران» گرفته شود. نتانیاهو گفته بود باید فشار بر ایران را بیشتر کرد تا بعدا بتوان به «توافقی خوب» رسید.
اکنون او عصبانی است. این توافق بدون شک، نتانیاهو را دیوانه کرده است. او و همه افراطی هایی که در منطقه، از سال ها پیش برای آغاز یک جنگ ضد ایرانی، لحظه شماری می کردند، اینک می بینند که توافقی امضا شده که هم حق هسته ای ایران و وجود یک ایران هسته ای را به رسمیت شناخته و هم در عین حال، متضمن برداشته شدن تحریم های بین المللی علیه ملت ایران است؛ این اوج کابوس وحشتناکی است که امثال نتانیاهو باید می دیدند و دیدند.
نتانیاهو در روزهای سخت مذاکرات اتمی ایران و شش قدرت جهانی، به هر ابزاری متوسل شد، از هر فرصت و زمینه ای استفاده کرد، به هر تریبونی چنگ انداخت و با آخرین قدرت، تلاش کرد؛ تا مذاکره کنندگان غربی را وادار به ترک میز مذاکره و شکست تلاش های دیپلماتیک برای حل مساله هسته ای ایران کند؛ اما او در نهایت، ناکام ماند.
اکنون مستأصل و عصبانی و از همه جا رانده و از همه چیز مانده، فقط می تواند به تبعات مثبت سریع این توافق تاریخی نگاه کند و از خشم و کینه و نفرت و انزجار، در خود بپیچد.
توافق اتمی ایران و شش قدرت جهان، بر پایه راهبرد بردـ برد طراحی شده است؛ راهبردی که دشواری رسیدن به آن، از روند طولانی و نفسگیر و تمدیدهای پی در پی روزهای آخر مذاکرات کاملا مشهود بود.
در یک توافق برد- برد اساسا نباید کسی بازنده بازی باشد؛ اما در کمال شگفتی، این بازی بازنده های بزرگی نیز داشت و آن بنیامین نتانیاهو، رژیم اسراییل، افراطیون جمهوری خواه در امریکا، لابی های اسراییل و اعراب دنباله رو و متحد این رژیم اند.
آنها نمی توانند تحمل کنند که دروازه های ایران و جهان به روی همدیگر باز شده و ایرانی ها، پیروزمندانه و فاتحانه، هم جشن هسته ای برگزار می کنند و هم می توانند در دنیای بدون تحریم و تهدید زندگی کنند.
این اتفاق، اسراییل و اعراب و جمهوری خواهان امریکایی را دیوانه می کند؛ آنها که مدام بر طبل جنگ می کوبند، از گزینه نظامی سخن می گویند، تحریم های فلج کننده را اهرمی نیرومند برای بازداشتن ایران از رسیدن به اوج قله تکنولوژي استراتژيک هسته ای می دانند و معتقد اند که با این ابزارها می توان خاور میانه و جهان امن تری داشت!
دروغی که فقط جنون جنگ طلبی و جنایت آنها را می تواند اشباع کند؛ بدون آنکه نتیجه ای برای صلح و امنیت جهانی در پی داشته باشد.
طرف های مذاکره کننده اما می دانستند که نمی توان به بهانه جلوگیری از دستیابی یک کشور به سلاح هسته ای، مانع از دستیابی آن به تکنولوژي هسته ای شد.
آنها همچنین دریافتند که قدرت نظامی یک کشور، ربطی به بمب اتمی ندارد و این چیزی است که ایران، اکنون از آن برخوردار است و نمی توان به این بهانه، آن را از ایران گرفت.
توافق هسته ای، واقع بینانه ترین برخورد با یک کشور مهم و استراتژيک و قدرتی تعیین کننده در منطقه بود؛ چیزی که البته نتانیاهو و ملک سلمان و سناتور مک کین و امثال آنها را راضی نمی کند و آنها بدون آنکه اقدامی بتوانند انجام دهند فقط می توانند دیوانه تر شوند.
