اولین دور گفتگوهای صلح میان طالبان و حکومت افغانستان در پاکستان، برگزار شده است. نمایندگان چین و امریکا هم در این نشست حضور داشتند.
وزارت خارجه پاکستان گفته که پاکستان میزبان گفتگوهایی بین "تحریک طالبان افغانستان و حکومت افغانستان" بود و رهبری و مدیریت این گفتگوها را افغان‌ها بر عهده داشتند.
در اطلاعیه این وزارت آمده:"شرکت کنندگان توافق کردند گفتگوها با هدف ایجاد فضای مناسب برای جریان یافتن روند صلح و آشتی ادامه داشته باشد. نشست بعدی در تاریخی که برای هردو طرف مناسب باشد، پس از ماه رمضان برگزار خواهد شد."
وزارت خارجه افغانستان نیز با انتشار خبرنامه‌ای گفته امیدوار است که این نشست بتواند روندی را آغاز کند تا "از ریختن خون افغان‌های بی گناه و ویرانی بیشتر در کشور جلوگیری و راه را برای رسیدن به صلح هموار کند."
همچنین تاکید شده که این مذاکرات با "نیت خوب و قاطعیت" ادامه یابد.
همزمان، دو حمله انتحاری در کابل روی داد که گروه طالبان مسؤولیت هر دو را و حزب اسلامی مسؤولیت یکی آن را بر عهده گرفتند.
با این حال، کارشناسان هرچند از آغاز «رسمی» مذاکرات صلح میان طالبان و دولت افغانستان، محتاطانه استقبال می کنند؛ اما می گویند که حکومت نباید با تکیه بر این رویداد، به گونه ای اطلاع رسانی و موضع گیری کند که این تصور انحرافی و کذایی در نزد افکار عمومی شکل بگیرد که با این رویداد، همه چیز به پایان رسیده، جنگ ختم شده و همه موارد به نفع صلح و امنیت و ثبات و پایداری سیاسی در کشور، خاتمه یافته است.
این تصور، از برخی موضع گیری ها و ابراز موقف های مقامات حکومتی کاملا محسوس است؛ اما به باور این گروه از ناظران، آغاز مذاکرات رسمی صلح با طالبان، تنها آغاز یک راه سخت، دشوار، طولانی، شکننده و در عین حال مهم است.
این گامی است که باید برداشته می شد؛ اما نباید از یاد برد که این یک گام کوچک در یک مسیر طولانی و به شدت دشوارگذار است.
آنچه مردم و دولت افغانستان از این مذاکرات انتظار دارند، تازه آغاز شده است، نه اینکه همه چیز به پایان رسیده باشد.
در خبرها آمد که درست همزمان با آغاز رسمی مذاکرات صلح در پاکستان، کابل پایتخت، شاهد دست کم دو حمله انتحاری بود که طالبان مسؤولیت هردو را بر عهده گرفتند؛ هرچند حزب اسلامی نیز مسؤولیت یکی از آنها را قبول کرد، اما مشخص نیست که ادعای این حزب تا چه میزان می تواند درست باشد.
حملات دیروز کابل، حد اقل نشان داد که به رغم آغاز «رسمی» روند گفتگوهای صلح، هنوز هیچ چیزی به دست نیامده است.
به تعبیر دیگر، این یک روند طولانی و شکننده و حساس و مهم است که در نهایت انتظار می رود به روند صلح منجر شود؛ نه اینکه نفس آغاز روند مذاکرات، خود به معنای روند صلح باشد.
پیامی که حملات انتحاری دیروز در کابل به همراه داشت این بود که طالبان هنوز یک گروه تروریستی است و ترور را بخشی از یک مجموعه ابزارها برای دست یافتن به امتیاز می داند و در کنار گفتگوهای صلح، تفنگ و انتحار و ترور را نیز به عنوان یک اهرم تاثیرگذار برای خود حفظ می کند و این امر، به باور منتقدان، نشان می دهد که راه سختی در پیش است و این روند بسیار شکننده و آسیب پذیر است و دولت نباید همه چیز را تمام شده فرض کند.
در این شکی نیست که برای آغاز رسمی چنین مذاکره ای، تلاش و انتظار زیادی انجام شده و هزینه سنگینی صرف شده است؛ اما این امر، چیزی از میزان آسیب پذیری و شکنندگی این روند نمی کاهد.
بنابراین، با توجه به جنبه ها و ابعاد گوناگون دوسیه جنگ و صلح افغانستان، شامل شناختی که از طالبان وجود دارد، وجود بازیگران خارجی قدرتمند با منافع متضاد مانند امریکا و چین و پاکستان و اعراب و... و همچنین رنگارنگی طیف های سیاسی درون و بیرون از دایره قدرت در افغانستان و نگاه و نظر آنان نسبت به طالبان و صلح با این گروه و مسایل دیگر، به همان میزان که می توان نسبت به آینده این روند خوشبین بود، باید بدبین یا دست کم محتاط نیز بود.
وزارت خارجه پاکستان گفته که پاکستان میزبان گفتگوهایی بین "تحریک طالبان افغانستان و حکومت افغانستان" بود و رهبری و مدیریت این گفتگوها را افغان‌ها بر عهده داشتند.
در اطلاعیه این وزارت آمده:"شرکت کنندگان توافق کردند گفتگوها با هدف ایجاد فضای مناسب برای جریان یافتن روند صلح و آشتی ادامه داشته باشد. نشست بعدی در تاریخی که برای هردو طرف مناسب باشد، پس از ماه رمضان برگزار خواهد شد."
وزارت خارجه افغانستان نیز با انتشار خبرنامه‌ای گفته امیدوار است که این نشست بتواند روندی را آغاز کند تا "از ریختن خون افغان‌های بی گناه و ویرانی بیشتر در کشور جلوگیری و راه را برای رسیدن به صلح هموار کند."
همچنین تاکید شده که این مذاکرات با "نیت خوب و قاطعیت" ادامه یابد.
همزمان، دو حمله انتحاری در کابل روی داد که گروه طالبان مسؤولیت هر دو را و حزب اسلامی مسؤولیت یکی آن را بر عهده گرفتند.
با این حال، کارشناسان هرچند از آغاز «رسمی» مذاکرات صلح میان طالبان و دولت افغانستان، محتاطانه استقبال می کنند؛ اما می گویند که حکومت نباید با تکیه بر این رویداد، به گونه ای اطلاع رسانی و موضع گیری کند که این تصور انحرافی و کذایی در نزد افکار عمومی شکل بگیرد که با این رویداد، همه چیز به پایان رسیده، جنگ ختم شده و همه موارد به نفع صلح و امنیت و ثبات و پایداری سیاسی در کشور، خاتمه یافته است.
این تصور، از برخی موضع گیری ها و ابراز موقف های مقامات حکومتی کاملا محسوس است؛ اما به باور این گروه از ناظران، آغاز مذاکرات رسمی صلح با طالبان، تنها آغاز یک راه سخت، دشوار، طولانی، شکننده و در عین حال مهم است.
این گامی است که باید برداشته می شد؛ اما نباید از یاد برد که این یک گام کوچک در یک مسیر طولانی و به شدت دشوارگذار است.
آنچه مردم و دولت افغانستان از این مذاکرات انتظار دارند، تازه آغاز شده است، نه اینکه همه چیز به پایان رسیده باشد.
در خبرها آمد که درست همزمان با آغاز رسمی مذاکرات صلح در پاکستان، کابل پایتخت، شاهد دست کم دو حمله انتحاری بود که طالبان مسؤولیت هردو را بر عهده گرفتند؛ هرچند حزب اسلامی نیز مسؤولیت یکی از آنها را قبول کرد، اما مشخص نیست که ادعای این حزب تا چه میزان می تواند درست باشد.
حملات دیروز کابل، حد اقل نشان داد که به رغم آغاز «رسمی» روند گفتگوهای صلح، هنوز هیچ چیزی به دست نیامده است.
به تعبیر دیگر، این یک روند طولانی و شکننده و حساس و مهم است که در نهایت انتظار می رود به روند صلح منجر شود؛ نه اینکه نفس آغاز روند مذاکرات، خود به معنای روند صلح باشد.
پیامی که حملات انتحاری دیروز در کابل به همراه داشت این بود که طالبان هنوز یک گروه تروریستی است و ترور را بخشی از یک مجموعه ابزارها برای دست یافتن به امتیاز می داند و در کنار گفتگوهای صلح، تفنگ و انتحار و ترور را نیز به عنوان یک اهرم تاثیرگذار برای خود حفظ می کند و این امر، به باور منتقدان، نشان می دهد که راه سختی در پیش است و این روند بسیار شکننده و آسیب پذیر است و دولت نباید همه چیز را تمام شده فرض کند.
در این شکی نیست که برای آغاز رسمی چنین مذاکره ای، تلاش و انتظار زیادی انجام شده و هزینه سنگینی صرف شده است؛ اما این امر، چیزی از میزان آسیب پذیری و شکنندگی این روند نمی کاهد.
بنابراین، با توجه به جنبه ها و ابعاد گوناگون دوسیه جنگ و صلح افغانستان، شامل شناختی که از طالبان وجود دارد، وجود بازیگران خارجی قدرتمند با منافع متضاد مانند امریکا و چین و پاکستان و اعراب و... و همچنین رنگارنگی طیف های سیاسی درون و بیرون از دایره قدرت در افغانستان و نگاه و نظر آنان نسبت به طالبان و صلح با این گروه و مسایل دیگر، به همان میزان که می توان نسبت به آینده این روند خوشبین بود، باید بدبین یا دست کم محتاط نیز بود.
