هوا چون اینگ؛ سخنگوی وزارت خارجه چین گفته است که مقامات هند، روسیه و چین طی نشستی در مورد وضعیت افغانستان و گسترش همکاری ها در پکن، گفتگو کردند.
وی افزود در این نشست سه کشور توافق کرده اند تا نقش مؤثری را در بازسازی اقتصادی و آشتی ملی در افغانستان ایفا کنند؛ زیرا وضعیت در این کشور با امنیت و ثبات در منطقه ارتباط دارد .
بیش از این هم سه کشور در دهلی در خصوص اوضاع افغانستان گفتگو کرده بودند .
همچنین حامد کرزی؛ رئیس جمهور پیشین گفته که "به رهبران غرب همواره می‌گویم که این جنگ، زیر نام جنگ در برابر هراس‌افکنی از ۱۳ سال ادامه دارد؛ اما برایند آن کجا است؟ آیا ما مصون شدیم؟ اگر واقعا جنگ با هراس افکنی باشد باید در همکاری مشترک با کشورهای این منطقه به پیش برده شود، در این منطقه قدرتهای بزرگی وجود دارد که توانایی نظامی و فناوری دارند، پس غرب باید بر این کشورها حساب کند و اگر این واقعا جنگ با هراس افکنی باشد نمیتوانیم بدون کمک این کشورها در آن پیروز شویم."
صاحب نظران پیش بینی می کنند که در پی تقویت هماهنگی استراتژيک میان قدرت های بزرگ سیاسی، نظامی و اقتصادی منطقه در خصوص مواضع شان در زمینه رویدادهای افغانستان، از نقش غرب و ناتو به عنوان تنها بازیگر این عرصه ها در افغانستان به میزان قابل توجهی کاسته شود و در واقع از مهم ترین اهداف این نوع نشست ها نیز دست یافتن به همین مأمول است.
چین و روسیه از قدرت های مدعی در عرصه جهان محسوب می شوند؛ قدرت هایی که خود را صاحب اراده و برنامه و موضع مستقل می دانند و غلبه انحصاری امریکا بر معادلات جهانی و به تعبیری، وجود یک جهان تک قطبی را از اساس قبول ندارند و برنمی تابند.
در این میان، هند نیز از قدرت های نوظهور منطقه ای محسوب می شود که به ویژه در رقابت دیرینه و خصومت آمیز با پاکستان قرار دارد و وضعیت افغانستان از این نظر که در آینده تحولات سیاسی- امنیتی جاری، نفوذ و سلطه پاکستان، چه تغییرهایی را تجربه خواهد کرد، از نزدیک مترصد تحولات داخلی افغانستان و بازخوردهای منطقه ای و بین المللی آن می باشد.
این کشور همچنین می داند که به تنهایی نمی تواند در جنگ یا به تعبیر صلح جویانه تر و مسالمت آمیزتر، رقابت نیابتی با پاکستان در افغانستان، پیروز شود؛ زیرا تجربه نشان داده است که امریکا هم در این زمینه، یک بازی دوگانه را ادامه می دهد و در اینگونه موارد، بیشتر از هند، نسبت به پاکستان، التفات و همسویی نشان می دهد و این نمی تواند امریکا را به عنوان یک پشتوانه بزرگ و قابل اطمینان برای هند در افغانستان، ارجحیت و اولویت دهد و این کشور ناگزیر است به چین و روسیه، روی کند.
چین به دلیل نفوذ عمیق و گسترده اش بر پاکستان می تواند کمک مؤثری در راستای موفقیت اهداف این محور سه گانه کند.
از جانب دیگر، روسیه و چین نیز مانند هند نسبت به اوضاع پیچیده امنیتی و سیاسی در افغانستان و ناکامی غرب در برقراری صلح و مبارزه با تروریزم و مواد مخدر در این کشور، به شدت نگران اند و ناگزیر اند برای پیشگیری از افتادن در دام تبعات و پیامدهای این وضعیت، تدابیر و تمهیدات پیشگیرانه ای را روی دست گیرند.
با این حساب، به عقیده کارشناسان، این مسایل، سه کشور را در جهت تامین منافع و اهداف مشترک شان در افغانستان کنونی و آینده، در کنار هم قرار می دهد و به رغم اختلافات و بعضا رقابت ها و خصومت هایی که ممکن است در مورد برخی مسایل داشته باشند، این منافع بزرگ، آنها را در یک جبهه، جمع می کند.
به این ترتیب، افغانستان، اینک بیش از همیشه در چشم انداز استراتژيک و راهبردی قدرت های منطقه ای و شرقی قرار دارد و این، در کوتاه مدت نشانگر آن است که دوره یکه تازی های بی رقیب ناتو و امریکا در افغانستان و منطقه، به پایان رسیده و در درازمدت باید منتظر ماند و دید که وضعیت آشفته کنونی در عرصه امنیتی از یکسو و پروژه های پنهان و آشکاری که ممکن است برای مدیریت وضعیت در آینده روی دست بازیگران بزرگ باشد از جانب دیگر، افغانستان را به کدام سو هدایت خواهد کرد.
چیزی که در این میان مسلم است این نکته است که قدرت های رقیب ناتو در منطقه، دیگر تماشاچی نیستند و سفر منطقه ای اخیر حامد کرزی؛ رییس جمهوری پیشین و اظهارات جانبدارانه او در تقویت نقش قدرت های منطقه ای در مسایل افغانستان و انتقادهای صریح وی از غرب، نشان می دهد که این قدرت ها نیز مهره های خود را وارد بازی کرده اند.
وی افزود در این نشست سه کشور توافق کرده اند تا نقش مؤثری را در بازسازی اقتصادی و آشتی ملی در افغانستان ایفا کنند؛ زیرا وضعیت در این کشور با امنیت و ثبات در منطقه ارتباط دارد .
بیش از این هم سه کشور در دهلی در خصوص اوضاع افغانستان گفتگو کرده بودند .
همچنین حامد کرزی؛ رئیس جمهور پیشین گفته که "به رهبران غرب همواره می‌گویم که این جنگ، زیر نام جنگ در برابر هراس‌افکنی از ۱۳ سال ادامه دارد؛ اما برایند آن کجا است؟ آیا ما مصون شدیم؟ اگر واقعا جنگ با هراس افکنی باشد باید در همکاری مشترک با کشورهای این منطقه به پیش برده شود، در این منطقه قدرتهای بزرگی وجود دارد که توانایی نظامی و فناوری دارند، پس غرب باید بر این کشورها حساب کند و اگر این واقعا جنگ با هراس افکنی باشد نمیتوانیم بدون کمک این کشورها در آن پیروز شویم."
صاحب نظران پیش بینی می کنند که در پی تقویت هماهنگی استراتژيک میان قدرت های بزرگ سیاسی، نظامی و اقتصادی منطقه در خصوص مواضع شان در زمینه رویدادهای افغانستان، از نقش غرب و ناتو به عنوان تنها بازیگر این عرصه ها در افغانستان به میزان قابل توجهی کاسته شود و در واقع از مهم ترین اهداف این نوع نشست ها نیز دست یافتن به همین مأمول است.
چین و روسیه از قدرت های مدعی در عرصه جهان محسوب می شوند؛ قدرت هایی که خود را صاحب اراده و برنامه و موضع مستقل می دانند و غلبه انحصاری امریکا بر معادلات جهانی و به تعبیری، وجود یک جهان تک قطبی را از اساس قبول ندارند و برنمی تابند.
در این میان، هند نیز از قدرت های نوظهور منطقه ای محسوب می شود که به ویژه در رقابت دیرینه و خصومت آمیز با پاکستان قرار دارد و وضعیت افغانستان از این نظر که در آینده تحولات سیاسی- امنیتی جاری، نفوذ و سلطه پاکستان، چه تغییرهایی را تجربه خواهد کرد، از نزدیک مترصد تحولات داخلی افغانستان و بازخوردهای منطقه ای و بین المللی آن می باشد.
این کشور همچنین می داند که به تنهایی نمی تواند در جنگ یا به تعبیر صلح جویانه تر و مسالمت آمیزتر، رقابت نیابتی با پاکستان در افغانستان، پیروز شود؛ زیرا تجربه نشان داده است که امریکا هم در این زمینه، یک بازی دوگانه را ادامه می دهد و در اینگونه موارد، بیشتر از هند، نسبت به پاکستان، التفات و همسویی نشان می دهد و این نمی تواند امریکا را به عنوان یک پشتوانه بزرگ و قابل اطمینان برای هند در افغانستان، ارجحیت و اولویت دهد و این کشور ناگزیر است به چین و روسیه، روی کند.
چین به دلیل نفوذ عمیق و گسترده اش بر پاکستان می تواند کمک مؤثری در راستای موفقیت اهداف این محور سه گانه کند.
از جانب دیگر، روسیه و چین نیز مانند هند نسبت به اوضاع پیچیده امنیتی و سیاسی در افغانستان و ناکامی غرب در برقراری صلح و مبارزه با تروریزم و مواد مخدر در این کشور، به شدت نگران اند و ناگزیر اند برای پیشگیری از افتادن در دام تبعات و پیامدهای این وضعیت، تدابیر و تمهیدات پیشگیرانه ای را روی دست گیرند.
با این حساب، به عقیده کارشناسان، این مسایل، سه کشور را در جهت تامین منافع و اهداف مشترک شان در افغانستان کنونی و آینده، در کنار هم قرار می دهد و به رغم اختلافات و بعضا رقابت ها و خصومت هایی که ممکن است در مورد برخی مسایل داشته باشند، این منافع بزرگ، آنها را در یک جبهه، جمع می کند.
به این ترتیب، افغانستان، اینک بیش از همیشه در چشم انداز استراتژيک و راهبردی قدرت های منطقه ای و شرقی قرار دارد و این، در کوتاه مدت نشانگر آن است که دوره یکه تازی های بی رقیب ناتو و امریکا در افغانستان و منطقه، به پایان رسیده و در درازمدت باید منتظر ماند و دید که وضعیت آشفته کنونی در عرصه امنیتی از یکسو و پروژه های پنهان و آشکاری که ممکن است برای مدیریت وضعیت در آینده روی دست بازیگران بزرگ باشد از جانب دیگر، افغانستان را به کدام سو هدایت خواهد کرد.
چیزی که در این میان مسلم است این نکته است که قدرت های رقیب ناتو در منطقه، دیگر تماشاچی نیستند و سفر منطقه ای اخیر حامد کرزی؛ رییس جمهوری پیشین و اظهارات جانبدارانه او در تقویت نقش قدرت های منطقه ای در مسایل افغانستان و انتقادهای صریح وی از غرب، نشان می دهد که این قدرت ها نیز مهره های خود را وارد بازی کرده اند.
