بر اساس خبر رسانه ها، اعضای برجسته دولت وحدت ملی به خصوص رئیس جمهور و رئیس اجرایی کشور، در مراسمی از آنچه خدمتگزاری وزیران سابق به مردم و کشور، خوانده شده است، تجلیل و تکریم کردند و با همین بهانه با وزرای کابینه پیشین خداحافظی کردند.
ظاهراً و بر اساس گزارشها رئیس جمهور در مراسم تودیع وزیران سابق با جملاتی مانند" از تلاشهای شما در جهت خدمتگزاری به مردم افغانستان سپاسگزاری می کنم". و " ماه ها و سالهای آینده به همه ما تعلق دارد و به نقش و مشوره شما نیازمند خواهیم بود"؛ از آنان تجلیل و تکریم کرده است.
رئیس اجرایی دولت وحدت ملی نیز با جملاتی مشابه سخنان رئیس جمهور، از وزیران سابق تجلیل و با آنان تودیع کرده است. داکتر عبدالله ضمن قدردانی از همکاری وزرای پیشین، به سخنان کوتاه خویش با وزیران سابق این گونه پایان داد:" مدت دو ماه که از حکومت وحدت ملی می گذرد و شما با روحیه همکاری که داشتید، از مشورت هایتان مستفید شدیم و در امور سکتگی به وجود نیامد".
این گفته ها و اظهارات تشریفاتی و صد در صد نمایشی، صد البته چیزی بود که بنا بر ملاحظاتی در مراسم مذکور باید بیان می شد؛ و گرنه که اگر بخواهیم انسان منصف و معقولی باشیم؛ همین مراسم تودیع نامجلل و با همین پاسداشتهای لفظی و اظهار جملاتی از رئیس جمهور و رئیس اجرایی در باب خدمتگزاری وزرای سابق، همه می دانیم که هیچ نوع پشتوانه صادقانه و واقعی نداشته و همین مراسم مختصر نیز برای بسیاری از این به اصطلاح خدمت گزاران کشور و مردم، زیاد هم می باشد.
مردم افغانستان ابداً یادشان نمی رود و نخواهد رفت که در زمان تصدی وزارتخانه های کشور توسط این آقایان، اولاً هر وزارتی تحجیر شده و به قوم و قبیله خاصی اختصاص یافته بود؛ تا جاییکه حتی نگهبان دم در و آشپز هر یک از وزارتخانه ها را اقوام و آشنایان جناب وزیر و معاونینش تشکیل می دادند.
دوم اینکه بیشتر وزارتخانه های کشور، در طول یک سال کاری شان، کمترین بودجه در نظر گرفته برای همان سال را به مصرف می رساندند و بر رغم حیف و میل های فراوان و اسرافی جناب وزیر و همدستان شان در طول یک سال، باز هم مقدار قابل توجه بودجه، بدون مصرف باقی می ماند! و تمام این ستمها و بی تفاوتی های طاقت سوز در زمان و اوضاع و احوالی بود که اکثریت قاطع مردم کشور به کار و بازدهی و خدمت رسانی این وزارتخانه ها، شدیداً محتاج و نیازمند بودند و بدانها چشم امید دوخته بودند!.
سه آنکه با تاسف و با توجه به عدم رعایت اصل شایسته سالاری، در بیشترینه از وزارتخانه ها، در اساس کار به کاردان و اهل کار سپرده نشده بود؛ از وزیر که محاسبه می کرده تا پائین ترین مقام هر وزارتخانه، هیچ کدام و بر طبق نظم و عدالت اجتماعی، بر سر جایگاه و پایگاه حقیقی و واقعی خویش نبودند.
چهارم اینکه در زمان تصدی این آقایان و وجود سیستم فاسد و عامدانه اقتصادی، دیو فساد اداری رخ نمود و گزینه های شوم و ویرانگری چون رشوه خواری، اختلاس و دزدی های کلان در کشور نهادینه شد؛ به گونه ای که این میراث چون آن رودخانه متعفن در تمامی شریانهای جامعه ما دویدن گرفت و هنوز که هنوز است اداره های دولتی ما با همین بلای خانمانسوز، دست به گریبان اند.
نتیجه آن همه نابسامانی هدفمند و پلان شده ی وزارتخانه های دوره حکومت قبلی، ناکارایی و بی تفاوتی مسئولین شده بود در برابر مردم نیازمند و گرفتار؛ چرا که وزارتخانه ها تقلیل یافته بودند به خانه های کسب و کمیشن کاری و در یک چنین وزارتخانه هایی کار ارباب رجوعی راه خواهد افتاد که واسطه قوی تر داشته و یا پول بیشتری به عنوان رشوه پرداخت می کند!.
در هر حال، این تنها شمه ای بود از کار و کارنامه غبار آلود و نادرخشان وزیران محترم کابینه سابق که از قلم گذشت و گر نه که اگر بخواهیم تمامی کاستی ها و سستی های وزرای محترم سابق و دستیاران و همفکران شان را بر روی صفحه بیاوریم، یک مقاله حتی برای فهرست ناکارمدی های آنان بسنده نیست.
اما اینک هنوز هم مردم افغانستان امیدوارند که حکومت وحدت ملی، همچنانکه از نامش پیداست و همواره از منافع کشور و مردم حرف می زند، به واقع و صادقانه در پای وعده ها و گفته های شان بایستند و در قدم نخست با قرار دادن وزیران شایسته و دلسوز به حال مردم و کشور در راس هر یک از وزارتخانه ها، صداقت و حسن نیت خویش را ثابت کنند.
واقعیت این است که دو ماهی که از عمر حکومت وحدت ملی می گذرد، این حکومت نتوانسته توجه مردم را به خود جلب کند و بر عکس و به خصوص طولانی شدن روند اعلان کابینه جدید و زیانبار شدن مردم از این پروسه، موجب شده تا مردم خوشبینی چندانی به حکومت حاضر نیز نداشته باشند و این حکومت را نیز ادامه همان حکومت پیشین قلمداد کنند.
به نظر می رسد این عدم خوشبینی مردم به کارکردهای حکومت جدید، زنگ خطری باشد برای مسئولان حکومت تا دغدغه ها و گرفتاری های مردم را جدی بگیرند و کاری کنند تا آن اعتماد از دست رفته مردم نسبت به حکومت و مقامات دولتی باز گردد و الا این فاصله تا دولت، دولت است و ملت، ملت، همچنان استوار و پابرجا خواهد ماند و ضررهای بعدی آنهم تنها متوجه مردم نخواهد شد.
ظاهراً و بر اساس گزارشها رئیس جمهور در مراسم تودیع وزیران سابق با جملاتی مانند" از تلاشهای شما در جهت خدمتگزاری به مردم افغانستان سپاسگزاری می کنم". و " ماه ها و سالهای آینده به همه ما تعلق دارد و به نقش و مشوره شما نیازمند خواهیم بود"؛ از آنان تجلیل و تکریم کرده است.
رئیس اجرایی دولت وحدت ملی نیز با جملاتی مشابه سخنان رئیس جمهور، از وزیران سابق تجلیل و با آنان تودیع کرده است. داکتر عبدالله ضمن قدردانی از همکاری وزرای پیشین، به سخنان کوتاه خویش با وزیران سابق این گونه پایان داد:" مدت دو ماه که از حکومت وحدت ملی می گذرد و شما با روحیه همکاری که داشتید، از مشورت هایتان مستفید شدیم و در امور سکتگی به وجود نیامد".
این گفته ها و اظهارات تشریفاتی و صد در صد نمایشی، صد البته چیزی بود که بنا بر ملاحظاتی در مراسم مذکور باید بیان می شد؛ و گرنه که اگر بخواهیم انسان منصف و معقولی باشیم؛ همین مراسم تودیع نامجلل و با همین پاسداشتهای لفظی و اظهار جملاتی از رئیس جمهور و رئیس اجرایی در باب خدمتگزاری وزرای سابق، همه می دانیم که هیچ نوع پشتوانه صادقانه و واقعی نداشته و همین مراسم مختصر نیز برای بسیاری از این به اصطلاح خدمت گزاران کشور و مردم، زیاد هم می باشد.
مردم افغانستان ابداً یادشان نمی رود و نخواهد رفت که در زمان تصدی وزارتخانه های کشور توسط این آقایان، اولاً هر وزارتی تحجیر شده و به قوم و قبیله خاصی اختصاص یافته بود؛ تا جاییکه حتی نگهبان دم در و آشپز هر یک از وزارتخانه ها را اقوام و آشنایان جناب وزیر و معاونینش تشکیل می دادند.
دوم اینکه بیشتر وزارتخانه های کشور، در طول یک سال کاری شان، کمترین بودجه در نظر گرفته برای همان سال را به مصرف می رساندند و بر رغم حیف و میل های فراوان و اسرافی جناب وزیر و همدستان شان در طول یک سال، باز هم مقدار قابل توجه بودجه، بدون مصرف باقی می ماند! و تمام این ستمها و بی تفاوتی های طاقت سوز در زمان و اوضاع و احوالی بود که اکثریت قاطع مردم کشور به کار و بازدهی و خدمت رسانی این وزارتخانه ها، شدیداً محتاج و نیازمند بودند و بدانها چشم امید دوخته بودند!.
سه آنکه با تاسف و با توجه به عدم رعایت اصل شایسته سالاری، در بیشترینه از وزارتخانه ها، در اساس کار به کاردان و اهل کار سپرده نشده بود؛ از وزیر که محاسبه می کرده تا پائین ترین مقام هر وزارتخانه، هیچ کدام و بر طبق نظم و عدالت اجتماعی، بر سر جایگاه و پایگاه حقیقی و واقعی خویش نبودند.
چهارم اینکه در زمان تصدی این آقایان و وجود سیستم فاسد و عامدانه اقتصادی، دیو فساد اداری رخ نمود و گزینه های شوم و ویرانگری چون رشوه خواری، اختلاس و دزدی های کلان در کشور نهادینه شد؛ به گونه ای که این میراث چون آن رودخانه متعفن در تمامی شریانهای جامعه ما دویدن گرفت و هنوز که هنوز است اداره های دولتی ما با همین بلای خانمانسوز، دست به گریبان اند.
نتیجه آن همه نابسامانی هدفمند و پلان شده ی وزارتخانه های دوره حکومت قبلی، ناکارایی و بی تفاوتی مسئولین شده بود در برابر مردم نیازمند و گرفتار؛ چرا که وزارتخانه ها تقلیل یافته بودند به خانه های کسب و کمیشن کاری و در یک چنین وزارتخانه هایی کار ارباب رجوعی راه خواهد افتاد که واسطه قوی تر داشته و یا پول بیشتری به عنوان رشوه پرداخت می کند!.
در هر حال، این تنها شمه ای بود از کار و کارنامه غبار آلود و نادرخشان وزیران محترم کابینه سابق که از قلم گذشت و گر نه که اگر بخواهیم تمامی کاستی ها و سستی های وزرای محترم سابق و دستیاران و همفکران شان را بر روی صفحه بیاوریم، یک مقاله حتی برای فهرست ناکارمدی های آنان بسنده نیست.
اما اینک هنوز هم مردم افغانستان امیدوارند که حکومت وحدت ملی، همچنانکه از نامش پیداست و همواره از منافع کشور و مردم حرف می زند، به واقع و صادقانه در پای وعده ها و گفته های شان بایستند و در قدم نخست با قرار دادن وزیران شایسته و دلسوز به حال مردم و کشور در راس هر یک از وزارتخانه ها، صداقت و حسن نیت خویش را ثابت کنند.
واقعیت این است که دو ماهی که از عمر حکومت وحدت ملی می گذرد، این حکومت نتوانسته توجه مردم را به خود جلب کند و بر عکس و به خصوص طولانی شدن روند اعلان کابینه جدید و زیانبار شدن مردم از این پروسه، موجب شده تا مردم خوشبینی چندانی به حکومت حاضر نیز نداشته باشند و این حکومت را نیز ادامه همان حکومت پیشین قلمداد کنند.
به نظر می رسد این عدم خوشبینی مردم به کارکردهای حکومت جدید، زنگ خطری باشد برای مسئولان حکومت تا دغدغه ها و گرفتاری های مردم را جدی بگیرند و کاری کنند تا آن اعتماد از دست رفته مردم نسبت به حکومت و مقامات دولتی باز گردد و الا این فاصله تا دولت، دولت است و ملت، ملت، همچنان استوار و پابرجا خواهد ماند و ضررهای بعدی آنهم تنها متوجه مردم نخواهد شد.
مولف : سیدفاضل محجوب
