رییس مجلس سنا در واکنش به حملات انتحاری و کشتار مردم بی‌گناه کشور گفت که "دشمن افغانستان واضح است که پاکستان و آی اس آی می باشد."
فضل‌هادی مسلمیار در نشست عمومی مجلس سنا تاکید کرد که به عاملان حملات انتحاری و کشتار مردم بی‌گناه باید جزای اعدام داده شود.
علی اکبر جمشیدی؛ عضو مجلس سنا نیز گفت که رییس جمهور طی سفرش برخلاف عرف دیپلماتیک حتی از مراکز نظامی پاکستان نیز بر اساس مجبوریتی که بود دیدار کرد؛ اما شواهد و قرائن به خصوص در روزهای اخیر نشان می‌دهد که این سفر نتیجه مثبتی نداشته است.
جمشیدی در واکنش به حملات اخیر گفت:"حکومت باید ادبیات خود را عوض کند. نه برادران ناراضی داریم و نه مخالفان سیاسی؛ بلکه آنانی که مردم را می‌کشند دشمنان قسم خورده ما هستند و باید با آنان مبارزه جدی صورت گیرد."
واصفی؛ دیگر عضو سنا نیز گفت:"پیمان‌ها مقطعی است؛ ولی تاریخ نشان داد که مردم قهرمان هستند و در مقابل بیگانه‌ها چطور عمل می‌کنند."
مجلس سنا همواره در درک وضعیت حاد موجود و موضع گیری های به موقع نسبت به آن، بسیار بهتر و بیشتر از اتاق دیگر شورای ملی یعنی مجلس نمایندگان، اقدام و احساس مسئولیت کرده است.
از سوی دیگر، در این شکی نیست که وضعیت امنیتی جاری در کشور، برای همه طیف ها نگران کننده است و سنا نیز از این امر مستثنا نیست.
با این حال، انتظار می رود ابراز نگرانی سناتوران با دیگر اقشار جامعه، اندکی تفاوت داشته باشد؛ زیرا این نهاد به عنوان بخشی از بدنه مجلس قانون گذاری کشور، صلاحیت هایی دارد که می تواند آن را در راستای بهبود امور به کار گیرد.
یکی از صلاحیت های عمده این مجلس، ارزیابی کارکردهای حکومت در زمینه تامین امنیت است که می تواند آن را از مسیر احضار مقام های امنیتی، نقد و بررسی استراتژی امنیتی دولت در برخورد با وضعیت جاری –البته اگر اساسا چنین استراتژی ای وجود داشته باشد!- مخالفت با برخی تصمیم هایی که تصور می شود به تامین امنیت و بهبود اوضاع کمکی نمی کند یا حتی در برخی مواقع به بدتر شدن وضعیت منجر می شود و نیز تشکیل کارگروه هایی برای ایجاد راهبردها و استراتژی های تازه و کارآمد به منظور کمک به بهبود امور به اجرا درآورد.
همچنین این نهاد به جز ابراز نگرانی در زمینه وضعیت وخیم امنیتی، می تواند قوانین و لوایح مرتبط با این حوزه را در صورتی که تشخیص می دهد کمکی به حل مساله نمی کند و چه بسا زمینه تشدید ناامنی و گسترش تروریزم و دهشت افکنی در کشور ما می شود وتو کند.
به عنوان نمونه، قرار است به زودی اسناد پیمان های امنیتی میان افغانستان و امریکا و افغانستان و ناتو که به تایید مجلس نمایندگان رسیده، به مجلس سنا ارائه شود.
این در حالی است که شماری قابل توجه از سناتوران عقیده دارند که امضای این پیمان ها به صورت یکجانبه، منافع کشورهای طرف این پیمان ها را تامین می کند و چیزی عاید افغانستان به ویژه در حوزه تامین امنیت و کاهش ناامنی و مبارزه با تروریزم نمی کند.
افزون بر آنکه برخی فرازهای این پیمان ها عملا در تضاد با قوانینی قرار دارد که پیشتر از فیلتر این مجلس گذشته است.
بنابراین، مخالفت این مجلس با پیمان های امنیتی با امریکا و ناتو می تواند هم به احراز جایگاه حقوقی این مجلس کمک کند و هم جریان احساسی و غیر حقوقی همسو با این پیمان ها را تحت تاثیر قرار دهد.
در مورد سفر اخیر رییس جمهور به پاکستان و آنچه در جریان آن اتفاق افتاد و همچنین نتیجه ای که حاصل شد، سناتوران می توانند با انتقادهای سازنده و یا پرسش از مقام های حکومتی در این زمینه، از تکرار اشتباهات احتمالی جلوگیری کنند و سیاست خارجی حکومت وحدت ملی در قبال پاکستان را مورد آسیب شناسی قرار داده و اصلاح نمایند.
همین اتفاق می تواند در زمینه اصلاح ادبیات رسمی حاکمیت در زمینه صلح و سازش با تروریست ها روی دهد.
تعبیرهایی مانند برادران ناراضی یا مخالفان سیاسی با توجه به فاجعه تکان دهنده پکتیکا و انفجارهای پی در پی کابل، دیگر رنگ باخته است و سنا باید بر حکومت فشار وارد کند؛ تا با تروریست ها به صورت مستقیم روبرو شود و صلح را مانند دولت کرزی به هر قیمتی نخواهد.
فضل‌هادی مسلمیار در نشست عمومی مجلس سنا تاکید کرد که به عاملان حملات انتحاری و کشتار مردم بی‌گناه باید جزای اعدام داده شود.
علی اکبر جمشیدی؛ عضو مجلس سنا نیز گفت که رییس جمهور طی سفرش برخلاف عرف دیپلماتیک حتی از مراکز نظامی پاکستان نیز بر اساس مجبوریتی که بود دیدار کرد؛ اما شواهد و قرائن به خصوص در روزهای اخیر نشان می‌دهد که این سفر نتیجه مثبتی نداشته است.
جمشیدی در واکنش به حملات اخیر گفت:"حکومت باید ادبیات خود را عوض کند. نه برادران ناراضی داریم و نه مخالفان سیاسی؛ بلکه آنانی که مردم را می‌کشند دشمنان قسم خورده ما هستند و باید با آنان مبارزه جدی صورت گیرد."
واصفی؛ دیگر عضو سنا نیز گفت:"پیمان‌ها مقطعی است؛ ولی تاریخ نشان داد که مردم قهرمان هستند و در مقابل بیگانه‌ها چطور عمل می‌کنند."
مجلس سنا همواره در درک وضعیت حاد موجود و موضع گیری های به موقع نسبت به آن، بسیار بهتر و بیشتر از اتاق دیگر شورای ملی یعنی مجلس نمایندگان، اقدام و احساس مسئولیت کرده است.
از سوی دیگر، در این شکی نیست که وضعیت امنیتی جاری در کشور، برای همه طیف ها نگران کننده است و سنا نیز از این امر مستثنا نیست.
با این حال، انتظار می رود ابراز نگرانی سناتوران با دیگر اقشار جامعه، اندکی تفاوت داشته باشد؛ زیرا این نهاد به عنوان بخشی از بدنه مجلس قانون گذاری کشور، صلاحیت هایی دارد که می تواند آن را در راستای بهبود امور به کار گیرد.
یکی از صلاحیت های عمده این مجلس، ارزیابی کارکردهای حکومت در زمینه تامین امنیت است که می تواند آن را از مسیر احضار مقام های امنیتی، نقد و بررسی استراتژی امنیتی دولت در برخورد با وضعیت جاری –البته اگر اساسا چنین استراتژی ای وجود داشته باشد!- مخالفت با برخی تصمیم هایی که تصور می شود به تامین امنیت و بهبود اوضاع کمکی نمی کند یا حتی در برخی مواقع به بدتر شدن وضعیت منجر می شود و نیز تشکیل کارگروه هایی برای ایجاد راهبردها و استراتژی های تازه و کارآمد به منظور کمک به بهبود امور به اجرا درآورد.
همچنین این نهاد به جز ابراز نگرانی در زمینه وضعیت وخیم امنیتی، می تواند قوانین و لوایح مرتبط با این حوزه را در صورتی که تشخیص می دهد کمکی به حل مساله نمی کند و چه بسا زمینه تشدید ناامنی و گسترش تروریزم و دهشت افکنی در کشور ما می شود وتو کند.
به عنوان نمونه، قرار است به زودی اسناد پیمان های امنیتی میان افغانستان و امریکا و افغانستان و ناتو که به تایید مجلس نمایندگان رسیده، به مجلس سنا ارائه شود.
این در حالی است که شماری قابل توجه از سناتوران عقیده دارند که امضای این پیمان ها به صورت یکجانبه، منافع کشورهای طرف این پیمان ها را تامین می کند و چیزی عاید افغانستان به ویژه در حوزه تامین امنیت و کاهش ناامنی و مبارزه با تروریزم نمی کند.
افزون بر آنکه برخی فرازهای این پیمان ها عملا در تضاد با قوانینی قرار دارد که پیشتر از فیلتر این مجلس گذشته است.
بنابراین، مخالفت این مجلس با پیمان های امنیتی با امریکا و ناتو می تواند هم به احراز جایگاه حقوقی این مجلس کمک کند و هم جریان احساسی و غیر حقوقی همسو با این پیمان ها را تحت تاثیر قرار دهد.
در مورد سفر اخیر رییس جمهور به پاکستان و آنچه در جریان آن اتفاق افتاد و همچنین نتیجه ای که حاصل شد، سناتوران می توانند با انتقادهای سازنده و یا پرسش از مقام های حکومتی در این زمینه، از تکرار اشتباهات احتمالی جلوگیری کنند و سیاست خارجی حکومت وحدت ملی در قبال پاکستان را مورد آسیب شناسی قرار داده و اصلاح نمایند.
همین اتفاق می تواند در زمینه اصلاح ادبیات رسمی حاکمیت در زمینه صلح و سازش با تروریست ها روی دهد.
تعبیرهایی مانند برادران ناراضی یا مخالفان سیاسی با توجه به فاجعه تکان دهنده پکتیکا و انفجارهای پی در پی کابل، دیگر رنگ باخته است و سنا باید بر حکومت فشار وارد کند؛ تا با تروریست ها به صورت مستقیم روبرو شود و صلح را مانند دولت کرزی به هر قیمتی نخواهد.
