حنیف اتمر؛ مشاور امنیت ملی از آنچه سوء استفاده گروه های تروریستی از مدارس مذهبی خوانده به شدت اظهار نگرانی کرده و خواستار مسدود شدن تمامی این مدارس در منطقه شده است.
حنیف اتمر این موضوع را روز جمعه از طریق ویدیوکنفرانس با کارشناسان سیاسی و امور استراتژیک در گروه پالیسی دهلی، مطرح کرده است.
حنیف اتمر گفته که پنج گروه، خطری جدی در منطقه به حساب می آیند که دسترسی آسان به مدارس تندرو مذهبی دارند.
او در این زمینه از ̎طالبان افغانستان، طالبان پاکستان، لشکر طیبه، شبکه القاعده، گروه دولت اسلامی و گروه های تندرو آسیای میانه و گروه های چچنی̎ نام برد.
اتمر گفته که جهان باید مبارزه مشترک و همزمان را علیه این گروه ها آغاز کند و مبارزه با یکی از آنها نتیجه بخش نیست.
آقای اتمر به مکان و محل این مدارس اشاره نکرده؛ اما پیش از این دولت افغانستان بارها گفته است که مدارس دینی در پاکستان تندروی و تروریزم را در منطقه ترویج می کنند.
از سوی دیگر، با اشاره ای که او به گروه های تروریستی مرتبط با این مدارس نیز کرده است روشن می شود که منظور او تلویحا پاکستان و مدارس مذهبی فعال در آن کشور است.
با این حال، هنوز در این خصوص که آیا مواضع اخیر مشاور امنیت ملی رییس جمهور، موضع رسمی دولت افغانستان در قبال مدارس مذهبی و ارتباط آنها با گروه های تروریستی محسوب می شود یا این صرفا بیان یک موضع شخصی از سوی شخص آقای اتمر بوده است، تردید وجود دارد.
حقیقت در خصوص پیام و ماهیت این سخنان هرچه باشد، نتیجه ای که به دست می آید این است که دولت تازه افغانستان، نسبت به دولت به رهبری آقای کرزی، نگاه جدی تر و صریح تری در قبال مراکز تربیت تروریزم دارد.
این امر، از نظر کارشناسان می تواند مبنای یک تغییر اساسی قرار گیرد. پیش از این دولت آقای کرزی، تلاش کرد؛ تا به جای بستن مدارس مذهبی، آنها را در استخدام و تحت نظارت دولت درآورد و به این ترتیب، مانع از تبعات ویرانگر ضد امنیتی ناشی از تربیت تندروها و افراطیون در این مدارس شود؛ اما اینکه آیا این سیاست تا چه حد توانست تغییری در وضعیت جاری در این مدارس، ایجاد کند، هنوز محل بحث و تردید و تأمل است.
از سوی دیگر، این مساله نیز مطرح است که آیا مواضع پیشگفته حنیف اتمر، صرفا در یک جمع هندی منتقد سیاست های پاکستان، بیان شده و مصرف سیاسی و دیپلماتیک داشته است، یا موضع رسمی دولت افغانستان یا شخص مشاور امنیت ملی در باره کلیت کارکرد این مدارس مذهبی است.
با اینهمه در این میان، آنچه اهمیت دارد این نکته است که در سخنان آقای اتمر به طور کلی، دو راهکار برای مبارزه با تروریزم، پیشنهاد شده است: یکی بستن کامل مدارس مذهبی در منطقه و دوم، مبارزه همزمان و مشترک با همه گروه های تروریستی.
با این حال، به عقیده کارشناسان، راهکار اول، تا حدود زیادی غیر عملی و احساسی به نظر می رسد؛ زیرا مدارس مذهبی، افزون بر آنکه مورد حمایت های وسیع برخی جریان های تندرو مذهبی قرار دارند، از حمایت مردم آن مناطق نیز برخوردار اند؛ افزون بر آنکه از سوی دیگر نمی توان انکار کرد که با توجه به پیچیدگی رابطه این نهادهای به ظاهر مذهبی با پوشش آموزشی با تروریزم و گروه های افراطی، پای دولت ها و سازمان های جاسوسی و حتی ارتش ها نیز در این ماجرا دخیل باشد؛ بنابراین، درخواست برای بستن کامل این مدارس یک مساله است و اجرا و تحقق این ایده، مساله دیگری است.
اما در خصوص مبارزه مشترک و هماهنگ با همه گروه های تروریستی در سراسر منطقه می توان به عنوان یک راهکار معقول و عملی تامل کرد.
با این حال، این پرسش وجود دارد که چرا کشورهایی که مدعی رهبری ائتلاف های ضد تروریستی در افغانستان و خاور میانه هستند، نسبت به این مساله به صورت گزینشی و موردی برخورد می کنند؟ آیا این بدان معنا نیست که از نظر آنها تروریزم خوب و تروریزم بد وجود دارد و شدت و ضعف مبارزه با تروریزم نیز تابع فراز و فرودهای منافع استراتژیک کشورهای مبارزه کننده است؟
حنیف اتمر این موضوع را روز جمعه از طریق ویدیوکنفرانس با کارشناسان سیاسی و امور استراتژیک در گروه پالیسی دهلی، مطرح کرده است.
حنیف اتمر گفته که پنج گروه، خطری جدی در منطقه به حساب می آیند که دسترسی آسان به مدارس تندرو مذهبی دارند.
او در این زمینه از ̎طالبان افغانستان، طالبان پاکستان، لشکر طیبه، شبکه القاعده، گروه دولت اسلامی و گروه های تندرو آسیای میانه و گروه های چچنی̎ نام برد.
اتمر گفته که جهان باید مبارزه مشترک و همزمان را علیه این گروه ها آغاز کند و مبارزه با یکی از آنها نتیجه بخش نیست.
آقای اتمر به مکان و محل این مدارس اشاره نکرده؛ اما پیش از این دولت افغانستان بارها گفته است که مدارس دینی در پاکستان تندروی و تروریزم را در منطقه ترویج می کنند.
از سوی دیگر، با اشاره ای که او به گروه های تروریستی مرتبط با این مدارس نیز کرده است روشن می شود که منظور او تلویحا پاکستان و مدارس مذهبی فعال در آن کشور است.
با این حال، هنوز در این خصوص که آیا مواضع اخیر مشاور امنیت ملی رییس جمهور، موضع رسمی دولت افغانستان در قبال مدارس مذهبی و ارتباط آنها با گروه های تروریستی محسوب می شود یا این صرفا بیان یک موضع شخصی از سوی شخص آقای اتمر بوده است، تردید وجود دارد.
حقیقت در خصوص پیام و ماهیت این سخنان هرچه باشد، نتیجه ای که به دست می آید این است که دولت تازه افغانستان، نسبت به دولت به رهبری آقای کرزی، نگاه جدی تر و صریح تری در قبال مراکز تربیت تروریزم دارد.
این امر، از نظر کارشناسان می تواند مبنای یک تغییر اساسی قرار گیرد. پیش از این دولت آقای کرزی، تلاش کرد؛ تا به جای بستن مدارس مذهبی، آنها را در استخدام و تحت نظارت دولت درآورد و به این ترتیب، مانع از تبعات ویرانگر ضد امنیتی ناشی از تربیت تندروها و افراطیون در این مدارس شود؛ اما اینکه آیا این سیاست تا چه حد توانست تغییری در وضعیت جاری در این مدارس، ایجاد کند، هنوز محل بحث و تردید و تأمل است.
از سوی دیگر، این مساله نیز مطرح است که آیا مواضع پیشگفته حنیف اتمر، صرفا در یک جمع هندی منتقد سیاست های پاکستان، بیان شده و مصرف سیاسی و دیپلماتیک داشته است، یا موضع رسمی دولت افغانستان یا شخص مشاور امنیت ملی در باره کلیت کارکرد این مدارس مذهبی است.
با اینهمه در این میان، آنچه اهمیت دارد این نکته است که در سخنان آقای اتمر به طور کلی، دو راهکار برای مبارزه با تروریزم، پیشنهاد شده است: یکی بستن کامل مدارس مذهبی در منطقه و دوم، مبارزه همزمان و مشترک با همه گروه های تروریستی.
با این حال، به عقیده کارشناسان، راهکار اول، تا حدود زیادی غیر عملی و احساسی به نظر می رسد؛ زیرا مدارس مذهبی، افزون بر آنکه مورد حمایت های وسیع برخی جریان های تندرو مذهبی قرار دارند، از حمایت مردم آن مناطق نیز برخوردار اند؛ افزون بر آنکه از سوی دیگر نمی توان انکار کرد که با توجه به پیچیدگی رابطه این نهادهای به ظاهر مذهبی با پوشش آموزشی با تروریزم و گروه های افراطی، پای دولت ها و سازمان های جاسوسی و حتی ارتش ها نیز در این ماجرا دخیل باشد؛ بنابراین، درخواست برای بستن کامل این مدارس یک مساله است و اجرا و تحقق این ایده، مساله دیگری است.
اما در خصوص مبارزه مشترک و هماهنگ با همه گروه های تروریستی در سراسر منطقه می توان به عنوان یک راهکار معقول و عملی تامل کرد.
با این حال، این پرسش وجود دارد که چرا کشورهایی که مدعی رهبری ائتلاف های ضد تروریستی در افغانستان و خاور میانه هستند، نسبت به این مساله به صورت گزینشی و موردی برخورد می کنند؟ آیا این بدان معنا نیست که از نظر آنها تروریزم خوب و تروریزم بد وجود دارد و شدت و ضعف مبارزه با تروریزم نیز تابع فراز و فرودهای منافع استراتژیک کشورهای مبارزه کننده است؟
