حزب همبستگی ملی با راه اندازی تظاهراتی حضور ۱۳ ساله امریکا، امضای پیمان امنیتی و حملات داعش بر کوبانی را محکوم کرد.
تظاهرات ضد امریکایی و داعش روز شنبه با حضور صدها عضو و هوادار این حزب در کابل برگزار شد.
تظاهرکنندگان با حمل پلاکاردها و سر دادن شعارهای"امضای پیمان امنیتی خیانت است و پایگاه نظامی اسارت"، "کوبانی تنها نیست"، "مرگ بر حمایت گران داعش"، امریکا، عربستان و ترکیه را حامیان اصلی داعش عنوان کردند.
حفیظ راسخ؛ برگزارکننده این تظاهرات گفت که علت اصلی جمع شدن و تظاهرات ما مخالفت با امضای پیمان امنیتی و حمایت از مردم کوبانی می باشد.
آقای راسخ افزود که دیگر نمی خواهیم بعد از ۱۳ سال «اشغال» کشور، دوباره با امضای پیمان امنیتی شاهد ادامه این «اشغالگری ها» باشیم.
وی در ادامه افزود: زنان و مردان کوبانی نیز برای دفاع از سرزمین خود در برابر نیروی سیاه داعش و اشغالگران به پا خاسته اند و حمایت از آنان حمایت از انسانیت است.
تظاهرات روز شنبه نخستین و بزرگترین واکنش سیاسی و اجتماعی در قبال امضای پیمان امنیتی با امریکا پس از امضای این پیمان در اولین روز کاری دولت وحدت ملی به رهبری اشرف غنی احمدزی و همچنین گروه تروریستی داعش بود.
کارشناسان می گویند که این تظاهرات نوعی واکنش سیاسی و اجتماعی در قبال اولین اقدام دولت تازه بود؛ تا این نکته را به اعضا و کارگزاران دولت وحدت ملی، گوشزد کند که آرا و تصمیم های شان را براساس خواست همه اقشار جامعه تراز و تنظیم کنند؛ نه بخشی از آن.
به باور ناظران، این در حالی است که در امضای عجولانه پیمان امنیتی با امریکا از سوی دولت جدید، این مهم، مورد توجه قرار نگرفت و دولت تازه در حالی که خود، منتخب مردم محسوب نمی شود و براساس نظریات حقوق دانان، مشروعیت خود را از آرای مردم و انتخابات نمی گیرد به گونه ای عمل کرد که گویی از سوی مردم، مامور شده است؛ تا در نخستین اقدام، پیمان امنیتی را امضا کند و این اصلی ترین خواسته و انتظار مردم از دولت تازه است!
آقای احمدزی در حالی اقدام به امضای این پیمان کرد که هنوز ناامنی ها در سراسر کشور پابرجاست و تروریست ها بیشتر از گذشته، مناطق امن تری را مورد هدف قرار می دهند و این به معنای توسعه ناامنی و تروریزم در کشور است.
به عنوان مثال، روز گذشته، مخالفان مسلح بر اداره فرماندهی پولیس ولایت بلخ در شمال کشور حمله کردند. این در حالی است که بلخ در طول این سال ها از امنیتی مثال زدنی برخوردار بوده و در میان ولایت های کشور، در عرصه بازسازی، امنیت، مدیریت، سیستم اداری و توسعه شهری، از الگوهای موفق بوده است؛ اما این رکورد در حمله دیروز تروریست ها بر فرماندهی پولیس آن ولایت، شکسته شد و این به رغم امضای پیمان امنیتی با امریکا صورت می گیرد؛ بنابراین، اگر بر پایه تبلیغاتی که صورت می گرفت پیمان امنیتی نقطه پایان ناامنی و تروریزم و بی ثباتی در کشور به حساب می آید، چرا این اتفاق پس از امضای سریع آن نیفتاد؟
با این حساب، واکنش جامعه به امضای این پیمان، طبیعی و قابل انتظار خواهد بود؛ کما اینکه همزمان نمایندگان شورای ملی نیز طی روزهای اخیر به صورت مکرر، تعهد امریکا به مفاد این پیمان را زیر سوال برده و در این زمینه به ادامه تجاوزات موشکی پاکستان بر کنر و سکوت و تماشای همیشگی امریکا اشاره کرده اند.
در زمینه داعش نیز براساس برخی گزارش های رسانه ای از قول مقام های محلی شماری از ولایات، گرایش های حمایت آمیز از داعش در بعضی مناطق، مشاهده شده است و این امر، خطر نفوذ و توسعه دامنه فعالیت های تروریستی این گروه از مسیر پاکستان به افغانستان را نیز افزایش داده است؛ بنابراین، واکنش به این امر، شاید بتواند در همین ابتدا، توجه استراتژیست های امنیتی کشور به این خطر بالقوه را جلب کند؛ تا پیش از فعلیت یافتن آن، برای مبارزه و پیشگیری از توسعه آن، تدابیری اندیشه کنند.
با این حساب، تظاهرکنندگان کابل یک پیام صریح به دولت تازه داشتند: نه داعش، نه امریکا. و جالب است بدانیم که داعش و امریکا را با توجه به ائتلافی که چندی پیش در خاور میانه علیه داعش شکل گرفت، در برابر هم قرار می دهند؛ اما شماری از ناظران، آنها را در کنار هم و دو روی یک سکه می دانند.
تظاهرات ضد امریکایی و داعش روز شنبه با حضور صدها عضو و هوادار این حزب در کابل برگزار شد.
تظاهرکنندگان با حمل پلاکاردها و سر دادن شعارهای"امضای پیمان امنیتی خیانت است و پایگاه نظامی اسارت"، "کوبانی تنها نیست"، "مرگ بر حمایت گران داعش"، امریکا، عربستان و ترکیه را حامیان اصلی داعش عنوان کردند.
حفیظ راسخ؛ برگزارکننده این تظاهرات گفت که علت اصلی جمع شدن و تظاهرات ما مخالفت با امضای پیمان امنیتی و حمایت از مردم کوبانی می باشد.
آقای راسخ افزود که دیگر نمی خواهیم بعد از ۱۳ سال «اشغال» کشور، دوباره با امضای پیمان امنیتی شاهد ادامه این «اشغالگری ها» باشیم.
وی در ادامه افزود: زنان و مردان کوبانی نیز برای دفاع از سرزمین خود در برابر نیروی سیاه داعش و اشغالگران به پا خاسته اند و حمایت از آنان حمایت از انسانیت است.
تظاهرات روز شنبه نخستین و بزرگترین واکنش سیاسی و اجتماعی در قبال امضای پیمان امنیتی با امریکا پس از امضای این پیمان در اولین روز کاری دولت وحدت ملی به رهبری اشرف غنی احمدزی و همچنین گروه تروریستی داعش بود.
کارشناسان می گویند که این تظاهرات نوعی واکنش سیاسی و اجتماعی در قبال اولین اقدام دولت تازه بود؛ تا این نکته را به اعضا و کارگزاران دولت وحدت ملی، گوشزد کند که آرا و تصمیم های شان را براساس خواست همه اقشار جامعه تراز و تنظیم کنند؛ نه بخشی از آن.
به باور ناظران، این در حالی است که در امضای عجولانه پیمان امنیتی با امریکا از سوی دولت جدید، این مهم، مورد توجه قرار نگرفت و دولت تازه در حالی که خود، منتخب مردم محسوب نمی شود و براساس نظریات حقوق دانان، مشروعیت خود را از آرای مردم و انتخابات نمی گیرد به گونه ای عمل کرد که گویی از سوی مردم، مامور شده است؛ تا در نخستین اقدام، پیمان امنیتی را امضا کند و این اصلی ترین خواسته و انتظار مردم از دولت تازه است!
آقای احمدزی در حالی اقدام به امضای این پیمان کرد که هنوز ناامنی ها در سراسر کشور پابرجاست و تروریست ها بیشتر از گذشته، مناطق امن تری را مورد هدف قرار می دهند و این به معنای توسعه ناامنی و تروریزم در کشور است.
به عنوان مثال، روز گذشته، مخالفان مسلح بر اداره فرماندهی پولیس ولایت بلخ در شمال کشور حمله کردند. این در حالی است که بلخ در طول این سال ها از امنیتی مثال زدنی برخوردار بوده و در میان ولایت های کشور، در عرصه بازسازی، امنیت، مدیریت، سیستم اداری و توسعه شهری، از الگوهای موفق بوده است؛ اما این رکورد در حمله دیروز تروریست ها بر فرماندهی پولیس آن ولایت، شکسته شد و این به رغم امضای پیمان امنیتی با امریکا صورت می گیرد؛ بنابراین، اگر بر پایه تبلیغاتی که صورت می گرفت پیمان امنیتی نقطه پایان ناامنی و تروریزم و بی ثباتی در کشور به حساب می آید، چرا این اتفاق پس از امضای سریع آن نیفتاد؟
با این حساب، واکنش جامعه به امضای این پیمان، طبیعی و قابل انتظار خواهد بود؛ کما اینکه همزمان نمایندگان شورای ملی نیز طی روزهای اخیر به صورت مکرر، تعهد امریکا به مفاد این پیمان را زیر سوال برده و در این زمینه به ادامه تجاوزات موشکی پاکستان بر کنر و سکوت و تماشای همیشگی امریکا اشاره کرده اند.
در زمینه داعش نیز براساس برخی گزارش های رسانه ای از قول مقام های محلی شماری از ولایات، گرایش های حمایت آمیز از داعش در بعضی مناطق، مشاهده شده است و این امر، خطر نفوذ و توسعه دامنه فعالیت های تروریستی این گروه از مسیر پاکستان به افغانستان را نیز افزایش داده است؛ بنابراین، واکنش به این امر، شاید بتواند در همین ابتدا، توجه استراتژیست های امنیتی کشور به این خطر بالقوه را جلب کند؛ تا پیش از فعلیت یافتن آن، برای مبارزه و پیشگیری از توسعه آن، تدابیری اندیشه کنند.
با این حساب، تظاهرکنندگان کابل یک پیام صریح به دولت تازه داشتند: نه داعش، نه امریکا. و جالب است بدانیم که داعش و امریکا را با توجه به ائتلافی که چندی پیش در خاور میانه علیه داعش شکل گرفت، در برابر هم قرار می دهند؛ اما شماری از ناظران، آنها را در کنار هم و دو روی یک سکه می دانند.
