امام محمد باقر(ع) پنجمین پیشوای شیعیان جهان و بنیانگذار حوزه علمیه اهل بیت (ع) در هفتم ماه ذی الحجه ۱۴۴ هجری توسط هشام بن عبد الملک اموی به شهادت رسید.
مطلب فوق توسط آیت الله محمد حسن عارفی؛ یک تن از اساتید حوزه علمیه کابل در گفتگو با خبرگزاری صدای افغان (آوا) به مناسبت شهادت امام محمد باقر(ع) بیان گردید.
عارفی گفت که دشمنی خاندان بنی امیه و بنی عباس با خاندان پیامبر(ص) برهیچ کسی پوشیده نیست و این دو خاندان در هر مقطع از تاریخ تلاش کردند تا انوار هدایت را خاموش و رهبران واقعی الهی را به انزوا بکشانند.
وی افزود که هشام بن عبد الملک یکی از حاکمان سنگ دل و خونخوار بنی امیه بود که همواره در جهت تضعیف امام محمد باقر(ع) تلاش می کرد.
به گفته عارفی ویژگی های که در وجود مقدس امام محمد باقر(ع) به عنوان یک رهبر الهی از علم و دانش و فضل و کمال موجود بود باعث شده بود که مردم به آن حضرت به دیده قدر بنگرند و موقعیت اجتماعی و علمی امام بر هیچ کسی پوشیده نبود و این امر سبب تحریک بیشتر حاکم وقت می شد.
به گفته این عالم دینی بازکردن حوزه علمیه در جهت تربیت شاگردان باعث حسادت و ترس حاکم اموی گردید، لذا دست به یک اقدام غیر انسانی زد و امام (ع) را مسموم کرد.
عارفی افزود: از آنجایی که امام محمد باقر (ع) آشکار ترین پرچم بر افراشته ی خاندان نبوت بود، عواطف مردم را با خود داشت و این پایگاه بزرگ اجتماعی آن حضرت خشم و غضب امویان و کینه آنان را نسبت به آن حضرت بر می انگیخیت تا جایی که بر قتل آن حضرت اتفاق نظر پیدا نمودند.
این عالم دینی تاکید نمود که مقام علمی و اجتماعی امام محمد باقر(ع) سبب شد که حاکم اموی از ناحیه امام احساس خطر کند و نتواند حکومت مستبدانه دلخواه خود را در جامعه آن روز تطبیق کند، لذا با نهایت وقاحت و بی شرمی اقدم به قتل امام (ع) نمود.
مطلب فوق توسط آیت الله محمد حسن عارفی؛ یک تن از اساتید حوزه علمیه کابل در گفتگو با خبرگزاری صدای افغان (آوا) به مناسبت شهادت امام محمد باقر(ع) بیان گردید.
عارفی گفت که دشمنی خاندان بنی امیه و بنی عباس با خاندان پیامبر(ص) برهیچ کسی پوشیده نیست و این دو خاندان در هر مقطع از تاریخ تلاش کردند تا انوار هدایت را خاموش و رهبران واقعی الهی را به انزوا بکشانند.
وی افزود که هشام بن عبد الملک یکی از حاکمان سنگ دل و خونخوار بنی امیه بود که همواره در جهت تضعیف امام محمد باقر(ع) تلاش می کرد.
به گفته عارفی ویژگی های که در وجود مقدس امام محمد باقر(ع) به عنوان یک رهبر الهی از علم و دانش و فضل و کمال موجود بود باعث شده بود که مردم به آن حضرت به دیده قدر بنگرند و موقعیت اجتماعی و علمی امام بر هیچ کسی پوشیده نبود و این امر سبب تحریک بیشتر حاکم وقت می شد.
به گفته این عالم دینی بازکردن حوزه علمیه در جهت تربیت شاگردان باعث حسادت و ترس حاکم اموی گردید، لذا دست به یک اقدام غیر انسانی زد و امام (ع) را مسموم کرد.
عارفی افزود: از آنجایی که امام محمد باقر (ع) آشکار ترین پرچم بر افراشته ی خاندان نبوت بود، عواطف مردم را با خود داشت و این پایگاه بزرگ اجتماعی آن حضرت خشم و غضب امویان و کینه آنان را نسبت به آن حضرت بر می انگیخیت تا جایی که بر قتل آن حضرت اتفاق نظر پیدا نمودند.
این عالم دینی تاکید نمود که مقام علمی و اجتماعی امام محمد باقر(ع) سبب شد که حاکم اموی از ناحیه امام احساس خطر کند و نتواند حکومت مستبدانه دلخواه خود را در جامعه آن روز تطبیق کند، لذا با نهایت وقاحت و بی شرمی اقدم به قتل امام (ع) نمود.
