یکی از مهاجرین مقیم ایران با انتقاد از عملکرد رسانه های این کشور با مهاجرین افغانستانی گفت: سینمای ایران و کارگردانانی که از مهاجرین افغانستانی درفلم هایشان استفاده می کنند، همه را افرادی قاتل، دزد و قاچاقچی معرفی کرده اند و در هیچ فلمی به مشترکات فرهنگی و تاریخی توجه نشده است.
نشستی تحت عنوان "بررسی حضور مهاجرین افغانستانی در ایران" در دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه تهران در ایران برگزار شد.
به گزارش خبرگزاری آوا، در این همایش، مسائل حقوقی و چالش های قانونی مهاجرین افغانستانی در ایران مورد بحث و بررسی قرار گرفت.
داکتر بهرنگ صدیقی، کارشناس جامعه شناسی در این باره می گوید: مسلماً مراکز دولتی که حل مسائل حقوقی مهاجرین و اتباع افغانستانی را برعهده دارند، بخوبی می توانند، مشکلات حقوقی پیش روی مهاجرین را به نمایش بگذارند.
وی در ادامهی مطلب فوق، تصریح کرد: به عنوان مثال، رجوع مهاجرین افغانستانی به سفارت افغانستان با توجه به اینکه از لحاظ وضعیت شناسایی در کدام دسته قرار می گیرند، متفاوت است. در حقیقت همین امر یعنی نامشخص بودن وضعیت شناسایی یکی از بیشترین علل رجوع مراجعه کنندگان را نشان می دهد.
وی افزود: مشکلات دیگری همچون ثبت سند ازدواج، تکلیف فرزندان دورگه ایرانی- افغانستانی، وضعیت مجرمان و زندانیان افغانستانی در ایران، از دیگر علل مراجعه مهاجرین به این نهاد می باشد.
در ادامه این مطلب کارشناس به برخی ناهنجاری های موجود در قبال مهاجرین افغانستان در ایران اشاره کرد و گفت: در اینجا هدف، بالا کردن صدای خاموش مهاجرین است، پناهجویان مصداق دقیق اقلیت بودن است و باید بگوییم که اکثر مهاجرین زیر خط فقر زندگی می کنند و این محرومیت، سازمان یافته نیست، و این موضوع، ناکار آمدی دولت را نشان می دهد نه اینکه دولت قصد ندارد آنرا رفع کند، بلکه قوانین کارش مشکل دارد و سازمان یافته نیست.
در ادامه این گزارش خبرنگاری گفت: چگونه سازمان یافته نیست در صورتیکه بچه های زباله از سوی مدیرت شاروالی گمارده شده و تمام این زباله های بازیافت تحت نظر شاروالی است.داکتر صدیقی در این باره خاطر نشان کرد: اینها سازمان یافته از سوی دولت نیست که اگر چنین می بود، وضع بدتر می شد.
کارشناس اجتماعی در این گزارش تصریح کرد: جامعه شناسی مردم مدار در این میانه چه موضعی دارد قصد دارم با وارسی این پرسش ها خودم را وارسی کنم و همچنین چهره ای را جستجو کنم که از پناهجویان افغانستان در ذهن جمعی مان نقش بسته است. در ضمن قصد دارم خطوط کلی طرح ونقشه ای را ترسیم کنم که باور دارم علاوه بر تغییر خودمان، ذهن جمعی مان در این خصوص نقدساز و کارهای سلطه ای زا را نمایان می کند که با دیگری سازی از مردمان، در اقلیت بودن آنان را تداوم می بخشد.
این گزارش می افزاید: پناهجویان افغانستان از جمله گروههای مردمی اند که امکان چنین نقدی را فراهم می آوردند به شرطی که با موضع معرفت شناختی و همچنین روش شناخته ای به آنان رو بیاوریم که با جامعه شناسی مردم مدار همسو باشد.به جای سخن گفتن از آنان، همراه آنان سخن بگوییم. قلم رو دانش چگونه پناهجویان را بررسی کرده است.
داکتر بهرنگ صدیقی در بخش دیگری از این گزارش به خروج مهاجرین افغانستانی از ایران اشاره و خاطر نشان کرده است: بحث دیگری که در رابطه با مهاجران مطرح بوده ، اینست که چه کار کنیم که ترغیب کنیم، مهاجرین از ایران خارج شوند، یعنی اینکه دولت ایران زمینه اخراج شان را با صلح یا تشویق نه تنبیه یا فرستادن آنها به کشور ثالث، فراهم سازد.
وی افزود: مسایلی که به اینها نسبت داده می شد، این بود که آنها شیوع دهنده بیماری سل هستند و مهاجرین از جمله افراد موثر درانتقال این بیماریها می باشند و می بینیم که تمرکز همه این مقالات مشاوره به دولت بوده یاهمگامی با دولت در جهت اخراج مهاجرین.
این جامعه شناس خاطر نشان کرد که ما در ایران سازمان مهاجرت نداریم، اداره امور اتباع هم بیشترمورد امنیتی است نه کار شناسی.
سمیع الله عطایی یک تن از دانشجویان افغانستانی مقیم در ایران در ادامه این همایش ضمن نقد از رسانه های ایران، عملکرد آنان را نسبت به مهاجرین به چالش کشید و گفت: یکی از موارد قابل نقد رسانه های ایران است، زیرا رسانه ها به جای اینکه از چهره حقیقی پناه جویان سخن بگویند وهویت واقعی آنها را به تصویر بکشند، یک تصویر بد، فرد بزهکار و قاچاقچی به مردم وملت شان معرفی کرده اند.
وی افزود: سینمای ایران و کارگردانانی که از مهاجرین افغانستانی درفلم هایشان استفاده می کنند، همه را افرادی قاتل، دزد و قاچاقچی معرفی کرده اند و در هیچ فلمی به مشترکات فرهنگی و تاریخی نپرداخته اند، از این رو نسل دوم افغانستان با چنین رویکردی هویت خویش را گم کرده و نمی داند خود را متعلق به کجا بداند زیرا بخش عمده شکل گیری هویت، تحت تاثیر برخورد رسانه هاست.
نشستی تحت عنوان "بررسی حضور مهاجرین افغانستانی در ایران" در دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه تهران در ایران برگزار شد.
به گزارش خبرگزاری آوا، در این همایش، مسائل حقوقی و چالش های قانونی مهاجرین افغانستانی در ایران مورد بحث و بررسی قرار گرفت.
داکتر بهرنگ صدیقی، کارشناس جامعه شناسی در این باره می گوید: مسلماً مراکز دولتی که حل مسائل حقوقی مهاجرین و اتباع افغانستانی را برعهده دارند، بخوبی می توانند، مشکلات حقوقی پیش روی مهاجرین را به نمایش بگذارند.
وی در ادامهی مطلب فوق، تصریح کرد: به عنوان مثال، رجوع مهاجرین افغانستانی به سفارت افغانستان با توجه به اینکه از لحاظ وضعیت شناسایی در کدام دسته قرار می گیرند، متفاوت است. در حقیقت همین امر یعنی نامشخص بودن وضعیت شناسایی یکی از بیشترین علل رجوع مراجعه کنندگان را نشان می دهد.
وی افزود: مشکلات دیگری همچون ثبت سند ازدواج، تکلیف فرزندان دورگه ایرانی- افغانستانی، وضعیت مجرمان و زندانیان افغانستانی در ایران، از دیگر علل مراجعه مهاجرین به این نهاد می باشد.
در ادامه این مطلب کارشناس به برخی ناهنجاری های موجود در قبال مهاجرین افغانستان در ایران اشاره کرد و گفت: در اینجا هدف، بالا کردن صدای خاموش مهاجرین است، پناهجویان مصداق دقیق اقلیت بودن است و باید بگوییم که اکثر مهاجرین زیر خط فقر زندگی می کنند و این محرومیت، سازمان یافته نیست، و این موضوع، ناکار آمدی دولت را نشان می دهد نه اینکه دولت قصد ندارد آنرا رفع کند، بلکه قوانین کارش مشکل دارد و سازمان یافته نیست.
در ادامه این گزارش خبرنگاری گفت: چگونه سازمان یافته نیست در صورتیکه بچه های زباله از سوی مدیرت شاروالی گمارده شده و تمام این زباله های بازیافت تحت نظر شاروالی است.داکتر صدیقی در این باره خاطر نشان کرد: اینها سازمان یافته از سوی دولت نیست که اگر چنین می بود، وضع بدتر می شد.
کارشناس اجتماعی در این گزارش تصریح کرد: جامعه شناسی مردم مدار در این میانه چه موضعی دارد قصد دارم با وارسی این پرسش ها خودم را وارسی کنم و همچنین چهره ای را جستجو کنم که از پناهجویان افغانستان در ذهن جمعی مان نقش بسته است. در ضمن قصد دارم خطوط کلی طرح ونقشه ای را ترسیم کنم که باور دارم علاوه بر تغییر خودمان، ذهن جمعی مان در این خصوص نقدساز و کارهای سلطه ای زا را نمایان می کند که با دیگری سازی از مردمان، در اقلیت بودن آنان را تداوم می بخشد.
این گزارش می افزاید: پناهجویان افغانستان از جمله گروههای مردمی اند که امکان چنین نقدی را فراهم می آوردند به شرطی که با موضع معرفت شناختی و همچنین روش شناخته ای به آنان رو بیاوریم که با جامعه شناسی مردم مدار همسو باشد.به جای سخن گفتن از آنان، همراه آنان سخن بگوییم. قلم رو دانش چگونه پناهجویان را بررسی کرده است.
داکتر بهرنگ صدیقی در بخش دیگری از این گزارش به خروج مهاجرین افغانستانی از ایران اشاره و خاطر نشان کرده است: بحث دیگری که در رابطه با مهاجران مطرح بوده ، اینست که چه کار کنیم که ترغیب کنیم، مهاجرین از ایران خارج شوند، یعنی اینکه دولت ایران زمینه اخراج شان را با صلح یا تشویق نه تنبیه یا فرستادن آنها به کشور ثالث، فراهم سازد.
وی افزود: مسایلی که به اینها نسبت داده می شد، این بود که آنها شیوع دهنده بیماری سل هستند و مهاجرین از جمله افراد موثر درانتقال این بیماریها می باشند و می بینیم که تمرکز همه این مقالات مشاوره به دولت بوده یاهمگامی با دولت در جهت اخراج مهاجرین.
این جامعه شناس خاطر نشان کرد که ما در ایران سازمان مهاجرت نداریم، اداره امور اتباع هم بیشترمورد امنیتی است نه کار شناسی.
سمیع الله عطایی یک تن از دانشجویان افغانستانی مقیم در ایران در ادامه این همایش ضمن نقد از رسانه های ایران، عملکرد آنان را نسبت به مهاجرین به چالش کشید و گفت: یکی از موارد قابل نقد رسانه های ایران است، زیرا رسانه ها به جای اینکه از چهره حقیقی پناه جویان سخن بگویند وهویت واقعی آنها را به تصویر بکشند، یک تصویر بد، فرد بزهکار و قاچاقچی به مردم وملت شان معرفی کرده اند.
وی افزود: سینمای ایران و کارگردانانی که از مهاجرین افغانستانی درفلم هایشان استفاده می کنند، همه را افرادی قاتل، دزد و قاچاقچی معرفی کرده اند و در هیچ فلمی به مشترکات فرهنگی و تاریخی نپرداخته اند، از این رو نسل دوم افغانستان با چنین رویکردی هویت خویش را گم کرده و نمی داند خود را متعلق به کجا بداند زیرا بخش عمده شکل گیری هویت، تحت تاثیر برخورد رسانه هاست.
