قیام سوم حوت ۱۳۵۸ شهروندان کابل، در حقیقت قلب جهاد مردم و سرآغاز شکست اشغال شوروی در افغانستان بود.
موسی فریور؛ استاد دانشگاه و از گردانندگان قیام خونین سوم حوت ۱۳۵۸ با بیان مطلب فوق، افزود از اینکه کابل پایتخت افغانستان بود به عنوان الگو و اسوه برای تمام مجاهدین در سراسر افغانستان قرار گرفت.
به گفته وی، از ناحیه قیام سوم حوت شهر کابل هزاران نفر ناپدید شدند که حتی خانواده های شان نیز اطلاع ندارند.
وی دلیل بی اطلاعی از مفقودشدگان را بی تفاوتی حکومت ها عنوان کرد و گفت که پس از پیروزی انقلاب، ما یک دولت مسئول و پاسخگو نداشتیم؛ تا درباره مفقودین تحقیق کند.
موسی فریور، تاکید کرد که وظیفه نظام به خصوص وزارت اطلاعات و فرهنگ، شهدا و معلولین، جمع آوری آمار و ارقام کسانی است که در مبارزه با شوروی مفقود شده اند.
وی در ادامه به اهمیت قیام سوم حوت اشاره کرد و گفت که پیش از قیام مردم کابل، اکثر مجاهدین فکر می کردند که تنها کسانی با شوروی می جنگند که در کوهپایه ها و اطراف افغانستان زندگی می کنند و کسانی که در شهرها هستند هیچ کاری نمی کنند و همه آنها کودتاچی ها و اشغالگران اند؛ اما قیام سوم حوت عکس این تصور را به اثبات رساند.
به گفته این استاد دانشگاه، کمونیست ها به دروغ می گفتند که کابل گهواره انقلاب کبیر ثور است. قیام مردم کابل در سوم حوت، عکس گفته های دروغین کمونیستی ها را ثابت کرد.
به گفته این شاهد عینی، در کابل که پایتخت کشور بود کمونیست ها کوچکترین جایگاهی نداشتند.
او گفت که در قیام سوم حوت، هزاران شهروند قهرمان کابل اعم از زن و مرد و پیر و جوان در برابر اشغالگران شوروی قیام کردند و این قیام در روز روشن با نعره های الله اکبر صورت گرفت و مردم مراتب انزجار شدید خود را از حاکمیت نظام کمونیستی نشان دادند.
وی در پاسخ به اینکه به چه دلیل محفل بزرگداشت از شهدا کمرنگ شده است گفت که به دلیل اینکه یک تعداد از برکت جهاد مردم افغانستان ثروتمند شدند به چوکی و مقام و تصدی های مختلف دست یافتند و این گرایش ها سبب شد که امروز ارزش جها د و آرمان خون شهدا را به دست فراموشی بسپارند.
اما به گفته وی، بنیاد آزدگان مسلمان افغانستان و بنیاد وارثین شهدا به عنوان وارثین بر حق جهاد مردم مظلوم افغانستان و به عنوان یک فریضه و وجیبه خود نمی گذارند که روزهای بزرگ و تاریخی این کشور فراموش شود.
به گفته وی، نسل جوان این روزهای تاریخی را باید به حافظه بسپارند و برای وقایع آینده افغانستان الگوگیری نمایند.
به گفته فریور، از شر تجاوزات مشابه در آینده تجلیل از این روزها فوق العاده مهم است.
او گفت هرکه در جهاد افغانستان اشتراک داشته به حکم ایمانش بوده؛ نه به دستور کدام گروه سیاسی و نه سازمان اجتماعی .
به گفته این استاد دانشگاه، امروز هم اگر هر کسی خود را وارث شهدا می داند نباید تایید مردم را در نظر بگیرد؛ بلکه به این باور باشد که هر کاری که می کند برای رضای خداوند باشد.
قوماندان ستار؛ یکی دیگر از شاهدان عینی می گوید در حالی که او صنف نهم مکتب بود در شب سوم حوت ندای الله اکبر از تمام نواحی کابل بلند بود و فردای آن روز رستاخیز عظیم انقلاب خونین آغاز شد.
او گفت که فردای آن روز از مسیر قلاچه، چنداول، وزیرآباد و دشت برچی دسته دسته آمدند و با شعار الله اکبر و مرگ بر شوروی و خلقی و پرچمی دست به قیام زدند.
او گفت:"یکی از دوستان من به نام زکریا که خیلی دوستش داشتم را از هواپیما با مرمی زدند در حالی که هیچ گناهی نداشت و در جنگ هم دخالت نداشت. من آن صحنه را در پیش چشم خود دیدم و قلبم تکان خورد که پس از آن دچار بیماری قلب شدم".
موسی فریور؛ استاد دانشگاه و از گردانندگان قیام خونین سوم حوت ۱۳۵۸ با بیان مطلب فوق، افزود از اینکه کابل پایتخت افغانستان بود به عنوان الگو و اسوه برای تمام مجاهدین در سراسر افغانستان قرار گرفت.
به گفته وی، از ناحیه قیام سوم حوت شهر کابل هزاران نفر ناپدید شدند که حتی خانواده های شان نیز اطلاع ندارند.
وی دلیل بی اطلاعی از مفقودشدگان را بی تفاوتی حکومت ها عنوان کرد و گفت که پس از پیروزی انقلاب، ما یک دولت مسئول و پاسخگو نداشتیم؛ تا درباره مفقودین تحقیق کند.
موسی فریور، تاکید کرد که وظیفه نظام به خصوص وزارت اطلاعات و فرهنگ، شهدا و معلولین، جمع آوری آمار و ارقام کسانی است که در مبارزه با شوروی مفقود شده اند.
وی در ادامه به اهمیت قیام سوم حوت اشاره کرد و گفت که پیش از قیام مردم کابل، اکثر مجاهدین فکر می کردند که تنها کسانی با شوروی می جنگند که در کوهپایه ها و اطراف افغانستان زندگی می کنند و کسانی که در شهرها هستند هیچ کاری نمی کنند و همه آنها کودتاچی ها و اشغالگران اند؛ اما قیام سوم حوت عکس این تصور را به اثبات رساند.
به گفته این استاد دانشگاه، کمونیست ها به دروغ می گفتند که کابل گهواره انقلاب کبیر ثور است. قیام مردم کابل در سوم حوت، عکس گفته های دروغین کمونیستی ها را ثابت کرد.
به گفته این شاهد عینی، در کابل که پایتخت کشور بود کمونیست ها کوچکترین جایگاهی نداشتند.
او گفت که در قیام سوم حوت، هزاران شهروند قهرمان کابل اعم از زن و مرد و پیر و جوان در برابر اشغالگران شوروی قیام کردند و این قیام در روز روشن با نعره های الله اکبر صورت گرفت و مردم مراتب انزجار شدید خود را از حاکمیت نظام کمونیستی نشان دادند.
وی در پاسخ به اینکه به چه دلیل محفل بزرگداشت از شهدا کمرنگ شده است گفت که به دلیل اینکه یک تعداد از برکت جهاد مردم افغانستان ثروتمند شدند به چوکی و مقام و تصدی های مختلف دست یافتند و این گرایش ها سبب شد که امروز ارزش جها د و آرمان خون شهدا را به دست فراموشی بسپارند.
اما به گفته وی، بنیاد آزدگان مسلمان افغانستان و بنیاد وارثین شهدا به عنوان وارثین بر حق جهاد مردم مظلوم افغانستان و به عنوان یک فریضه و وجیبه خود نمی گذارند که روزهای بزرگ و تاریخی این کشور فراموش شود.
به گفته وی، نسل جوان این روزهای تاریخی را باید به حافظه بسپارند و برای وقایع آینده افغانستان الگوگیری نمایند.
به گفته فریور، از شر تجاوزات مشابه در آینده تجلیل از این روزها فوق العاده مهم است.
او گفت هرکه در جهاد افغانستان اشتراک داشته به حکم ایمانش بوده؛ نه به دستور کدام گروه سیاسی و نه سازمان اجتماعی .
به گفته این استاد دانشگاه، امروز هم اگر هر کسی خود را وارث شهدا می داند نباید تایید مردم را در نظر بگیرد؛ بلکه به این باور باشد که هر کاری که می کند برای رضای خداوند باشد.
قوماندان ستار؛ یکی دیگر از شاهدان عینی می گوید در حالی که او صنف نهم مکتب بود در شب سوم حوت ندای الله اکبر از تمام نواحی کابل بلند بود و فردای آن روز رستاخیز عظیم انقلاب خونین آغاز شد.
او گفت که فردای آن روز از مسیر قلاچه، چنداول، وزیرآباد و دشت برچی دسته دسته آمدند و با شعار الله اکبر و مرگ بر شوروی و خلقی و پرچمی دست به قیام زدند.
او گفت:"یکی از دوستان من به نام زکریا که خیلی دوستش داشتم را از هواپیما با مرمی زدند در حالی که هیچ گناهی نداشت و در جنگ هم دخالت نداشت. من آن صحنه را در پیش چشم خود دیدم و قلبم تکان خورد که پس از آن دچار بیماری قلب شدم".
منبع : خبرگزاری صدای افغان(آوا) - کابل
