جنگ افغانستان ؛ بن بستی دردسرساز

شورای روابط خارجی امریکا نوشت: با توجه به اینکه کانگره امریکا صورتحساب نبرد نیروهای افغانستان را علیه طالبان پرداخت می کند، بعد از عقب نشینی نیروهای سازمان پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو) از افغانستان در پایان سال دو هزار و چهارده، جنگ در این کشور احتمالا «بن بستی دردسرساز» خواهد بود.
به گزارش خبرگزاری آوا، استفان بیدل؛ کارشناس شورای روابط خارجی امریکا در امور افغانستان گفت: واقعی ترین مسیر قدرت های غربی در بلندمدت حمایت از یک مصالحه حاصل از مذاکره است که شامل امتیازات واقعی از جانب دو طرف باشد.
بیدل افزود: پاکستان که در همه این سال ها از طالبان حمایت کرده است تنها می خواهد اطمینان یابد دولت آینده افغانستان حامی هند نیست.
باراک اوباما رئیس جمهور امریکا اعلام کرده است، افغانستانی ها در سال دو هزار و چهارده مسئولیت کامل اداره جنگ را خواهند داشت و این یک پایان مسئولانه خواهد بود.
استفان بر این عقیده است که قطعا این جنگ در سال دو هزار و چهارده به پایان نمی رسد. شاید فشارهای امریکا بسته به تصمیماتی که هنوز نگرفته است، پایان یابد اما قطعا این جنگ ادامه می یابد.در حال حاضر امکان پیش بینی این جنگ در بلندمدت وجود ندارد. این جنگ به لحاظ نظامی اساسا در بن بست قرار گرفته و حدس من اینست که این بن بست بعد از سال دو هزار و چهارده ادامه می یابد.
وی خاطر نشان کرد: برآورد منطقی درباره توانایی نیروهای امنیتی افغانستان بعد از سال دو هزار و چهارده از این امر حکایت دارد که افغانستانی ها توانایی حفظ هر آنچه در اختیار دارند را خواهند داشت اما من فکر نمی کنم آنها بتوانند منطقه کنترول دولت را به اندازه ای قابل توجه گسترش دهند.
 استفان با اشاره تسلط طالبان در مناطق مهم و راهبردی به ویژه در بخش شرقی و بخش هایی از جنوب کشور، تصریح کرد: ما احتمالا شاهد حرکت طالبان به سوی کابل و شکست نظامی دولت افغانستان یا شکست طالبان به لحاظ نظامی نخواهیم بود. مادامی که کانگره امریکا هزینه نبرد نیروهای امنیت ملی افغانستان را تامین کند ما همچنان شاهد بن بستی پردردسر در افغانستان خواهیم بود.
وی در ادامه مطلب فوق، اذعان نمود: چنانچه دولت افغانستان به هیچ طریقی نتواند به لحاظ نظامی به این جنگ پایان دهد دو سناریو در بلندمدت مطرح خواهد بود: طالبان منتظر می ماند تا بالاخره کانگره امریکا کمک های مالی اش را به اردوی ملی قطع کند و نتواند عملکرد موفقیت آمیزی داشته باشد یا ما برای دستیابی به یک سازش (با طالبان) مذاکره می کنیم. این دو مورد، ملموس ترین نتایج ممکن در بلندمدت هستند. از این رو من تصور می کنم قابل قبول ترین نتیجه برای غرب در این جنگ دستیابی به یک موافقنامه حاصل از مذاکره است. بنابراین مسئله واقعی نحوه دستیابی به یک توافق، شروط آن و اقدامات لازم به منظور قابل قبول بودن این شرایط برای ماست.
کارشناس شورای روابط خارجی امریکا گفت: مذاکرات برای دستیابی به صلح در افغانستان هم اکنون به بن بست رسیده است و تردیدها و نگرانی های زیادی درباره این گفتگوها وجود دارد و این امر قابل درک است. نقش آفرینان مستقل بسیار زیادی با حق وتو در این مذاکرات حضور دارند. یکی از آنها دولت افغانستان است. نقش آفرین بعدی مخالفان بالقوه در میان جامعه افغانستان از جمله شمالی ها و گروههای زنان هستند که درباره دادن امتیاز به طالبان بسیار نگرانند. پاکستانی ها نیز نقش آفرینانی با حق وتو به شمار می آیند. دست کم سه جناح مختلف در طالبان وجود دارد که بسیاری از آنها نمی خواهند با دولت افغانستان به توافق برسند. دولت امریکا، انگلیس و آلمان نیز نقش آفرینان دیگر هستند.
وی با اشاره به تردید های بسیار درباره تمایل طالبان به مذاکره، گفت: محافظه کاران امریکایی نیز درباره این گفتگوها تردید دارند. ترقی خواهان در امریکا نیز نسبت به این مذاکرات تردید دارند چرا که تصور می کنند این توافق منافع زنان افغانستان را معامله می کند.البته وجود چنین برداشتی که این مذاکرات نتیجه ای ندارد نیز درست نیست. اگر باور کنیم که این گفتگوها بی ثمر است ما در نهایت جنگ را می بازیم.
وی افزود: نگاهی به منافع راهبردی پاکستان در این مناقشه نیز حائز اهمیت است. دو پیامد نامطلوب دشوار وجود دارد که پاکستانی ها می خواهند از آن اجتناب کنند. یکی از آنها اینست که طرح مبارزه با ستیزه جویی در افغانستان به شکست منتهی شود، دولت افغانستان سقوط کند و جنگ داخلی به سبک دهه نود در مرزهای غربی این کشور و در داخل افغانستان به راه بیفتد. اما پیامد دیگر برای پاکستان روی کار آمدن دولتی در افغانستان است که وابستگی کمی به پاکستان داشته باشد و در عوض هند را به عنوان حامی برگزیند. 
به گزارش واحد مرکزی خبر، استفان با بیان اینکه پاکستانی ها در صدد روی کار امدن دولتی در افغانستان هستند که تحت کنترول اسلام آباد باشد، خاطر نشان کرد: امریکا از این رویکرد خرسند نیست از این رو بعید است چنین امری محقق شود. همچنین این احتمال وجود دارد که پاکستانی ها، امریکایی ها و افغانستانی ها با روی کار آمدن دولتی ائتلافی در افغانستان موافقت کند که اسلام آباد درباره عدم نزدیکی آن با هند اطمینان خاطر یابد اما در نهایت دولت افغانستان دست نشانده پاکستانی ها نیز نخواهد بود.
وی در پایان تاکید کرد: نقش سیاسی طالبان در افغانستان برای حفظ نفوذ پاکستان در سیاست خارجی افغانستان ضروری است.
قرار است انتخابات ریاست جمهوری افغانستان (حمل/ آپریل آینده) برگزار شود و ما امیدواریم این انتخابات طبق برنامه پیش رود اما نشانه های متعددی درباره تمایل افغانستان به تعویق این انتخابات دیده می شود. بر اساس سیاست های امریکا، ما از نامزدی در این انتخابات حمایت نمی کنیم. اما بدیهی است افرادی برای رقابت در این انتخابات ثبت نام کرده اند که دولت اوباما آنها را به دیگران ترجیح می دهد. افرادی که میانه رو هستند و منافع آنها با غرب در یک مسیر است و رابطه نزدیکی با رئیس جمهور کرزی ندارند.