دانشمندان موفق شده اند با استفاده از مهندسی ژنتیک گُرده ( کُلیه) موش صحرایی را در آزمایشگاه تولید کنند و با اینکه کارآیی این گرده، پس از پیوند آن به بدن موش دیگر فقط حدود ۵ درصد بوده، اما نشان می‌دهد که این روش می‌تواند بیماران گرده ای را از دیالیز نجات دهد.
پژوهشگران شفاخانه ی عمومی ماساچوست که این تحقیق را انجام داده و نتایج آن را در نشریه نیچر داکتری منتشر کرده اند، گامی بزرگی در درمان بیماریهای پیشرفته‌ی گرده ای برداشته اند.
به این ترتیب استفاده از گردهی آزمایشگاهی برای درمان نارسایی گرده و رهایی این بیماران از دیالیز در آینده نه چندان دور محقق خواهد شد.
با اینکه پیش از این تولید اعضای دیگر بدن با استفاده از سلولهای خود فرد و با شیوه ای مشابه انجام شده بود بعنوان مثال در سال ۲۰۰۶، مثانه ای که به همین طریق تولید شده بود با موفقیت به بدن یک بیمار پیوند زده شد. اما گرده پیچیده ترین عضوی است که تاکنون "رشد و پرورش" آن در آزمایشگاه میسر شده است.
این روش مزیت بزرگی نسبت به پیوند عضو از یک فرد به فرد دیگر دارد؛ چون از سلولهای خود فرد ساخته شده خطر رد پیوند وجود ندارد و بیمار مجبور نیست سالها یا حتی تمام عمر داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی مصرف کند.
دانشمندان در این روش تمام سلولهای گرده را از آن جدا می کنند، در واقع با استفاده از مواد شیمیایی آنها را می شویند. آنچه باقی می‌ماند شبکه ای از پروتئین است (که در واقع به مثابه داربستی برای ساختمان کلیه عمل می کند) و مجموعه ای از رگها و مجاری ظریف.
بعد با استفاده از سلولهای بنیادی خود فرد، سلولهای کلیه را در آزمایشگاه پرورش می‌دهند و سپس این سلولها را روی داربست سوار می‌کنند. از مجاری و رگهای باقی مانده هم استفاده می شود تا سلول مناسب را در جای مناسب بنشانند.
دانشمندان پس از آنکه گرده موش صحرایی را به این شیوه رشد دادند، آن را مدت ۱۲ روز در گرم خانه مخصوصی قرار دادند تا شرایط بدن موش صحرایی را بصورت مصنوعی ایجاد کنند. کارآیی این گرده در این شرایط ۲۳% درصد گرده واقعی بود. بعد از آنکه آن را به بدن یک موش صحرایی پیوند زدند کارآیی آن تا ۵% پایین آمد.
اما محقق ارشد این پژوهش، داکتر هارولد اُت به بی بی سی گفت: " ۱۰ تا ۱۵ درصد کارایی کلیه، فرد را از وابستگی به همودیالیز نجات می دهد".
"در نظر داشته باشد که فقط در امریکا صدهزار نفر در انتظار پیوند گرده هستند اما سالانه فقط ۱۸ هزار پیوند انجام می‌شود."
"من فکر می کنم این روش تاثیری عظیم در درمان موفق این بیماران دارد."
کلیه پس از سوار کردن سلولهای پرورش یافته در آزمایشگاه بر روی داربست آن
پژوهشگران شفاخانه ی عمومی ماساچوست که این تحقیق را انجام داده و نتایج آن را در نشریه نیچر داکتری منتشر کرده اند، گامی بزرگی در درمان بیماریهای پیشرفته‌ی گرده ای برداشته اند.
به این ترتیب استفاده از گردهی آزمایشگاهی برای درمان نارسایی گرده و رهایی این بیماران از دیالیز در آینده نه چندان دور محقق خواهد شد.
با اینکه پیش از این تولید اعضای دیگر بدن با استفاده از سلولهای خود فرد و با شیوه ای مشابه انجام شده بود بعنوان مثال در سال ۲۰۰۶، مثانه ای که به همین طریق تولید شده بود با موفقیت به بدن یک بیمار پیوند زده شد. اما گرده پیچیده ترین عضوی است که تاکنون "رشد و پرورش" آن در آزمایشگاه میسر شده است.
این روش مزیت بزرگی نسبت به پیوند عضو از یک فرد به فرد دیگر دارد؛ چون از سلولهای خود فرد ساخته شده خطر رد پیوند وجود ندارد و بیمار مجبور نیست سالها یا حتی تمام عمر داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی مصرف کند.
دانشمندان در این روش تمام سلولهای گرده را از آن جدا می کنند، در واقع با استفاده از مواد شیمیایی آنها را می شویند. آنچه باقی می‌ماند شبکه ای از پروتئین است (که در واقع به مثابه داربستی برای ساختمان کلیه عمل می کند) و مجموعه ای از رگها و مجاری ظریف.
بعد با استفاده از سلولهای بنیادی خود فرد، سلولهای کلیه را در آزمایشگاه پرورش می‌دهند و سپس این سلولها را روی داربست سوار می‌کنند. از مجاری و رگهای باقی مانده هم استفاده می شود تا سلول مناسب را در جای مناسب بنشانند.
دانشمندان پس از آنکه گرده موش صحرایی را به این شیوه رشد دادند، آن را مدت ۱۲ روز در گرم خانه مخصوصی قرار دادند تا شرایط بدن موش صحرایی را بصورت مصنوعی ایجاد کنند. کارآیی این گرده در این شرایط ۲۳% درصد گرده واقعی بود. بعد از آنکه آن را به بدن یک موش صحرایی پیوند زدند کارآیی آن تا ۵% پایین آمد.
اما محقق ارشد این پژوهش، داکتر هارولد اُت به بی بی سی گفت: " ۱۰ تا ۱۵ درصد کارایی کلیه، فرد را از وابستگی به همودیالیز نجات می دهد".
"در نظر داشته باشد که فقط در امریکا صدهزار نفر در انتظار پیوند گرده هستند اما سالانه فقط ۱۸ هزار پیوند انجام می‌شود."
"من فکر می کنم این روش تاثیری عظیم در درمان موفق این بیماران دارد."
کلیه پس از سوار کردن سلولهای پرورش یافته در آزمایشگاه بر روی داربست آن
