امام حسن عسکری(ع)؛ مقتول زهر جفا

حضرت امام حسن عسکری(ع) در سال ۲۳۰ هجری در مدینه منوره چشم به جهان گشود و بعد از ۲۸ سال زندگی پربرکت، در سال ۲۶۰ هجری در سنین جوانی در شهر سامرا به دست حاکم جائر عباسی به شهادت رسید.
حضرت امام حسن عسکری(ع) مثل پدران بزرگوار خود برای مقابله با ستم، ترور، بازی با قدرت سیاسی و به بازی گرفتن مقدرات و مصالح امت اسلامی، توسط حکومت عباسی، وارد معرکه مبارزه سیاسی گردید.
آنحضرت توانست از اصول شریعت و ارزش‌های رسالت اسلامی به بهترین نحو محافظت کرده و زمینه را برای عصر غیبت که پیامبر(ص) و پیشوایان دین از حتمی بودن آن خبر داده بودند آماده سازد.
مکتب اهلبیت در زمان امام حسن عسکری(ع) و به همت گروه یاران آنحضرت، ناقلان حدیث و دانشجویان مکتبش، آکنده از دانش بود و دعوت به خط اهلبیت(ع) و دفاع از شریعت اسلامی، هدف و آرمان آنان را تشکیل می‌داد.
امام(ع) علیرغم سختی شرایط سیاسی زمان خود، در فرایند دفاع از شریعت اسلامی، مبارزه با بدعت ها، هدایت گمراهان و تردیدگران و جذب آنها به سوی دایره دین با جدیت به فعالیت می پرداخت.
آن امام همام در مدت امامت بسیار کوتاه خود، با معتز، مهتدی و معتمد عباسی هم‌عصر بود که از سوی هر یک از این خلفا، متحمل شدیدترین رنج ها و فشارها و پیگردها و دسسه های ترور گردید. چنانکه بارها دستگیر و به زندان افتاد.
معتمد عباسی که خود در بین امت، محبوبیت نداشت، از اینکه می دید امت اسلام از شیعه و سنی یکپارچه بر تعظیم و بزرگداشت امام حسن عسکری(ع) اجماع کرده و آنحضرت را از همه علویان و عباسیان برتر می‌دانند بسیار خشمگین بود؛ بنابراین معتمد تصمیم گرفت؛ تا آنحضرت را ترور کرده و به شهادت برساند. اینگونه بود که در یک توطئه شوم، سمی به آن حضرت خوراند و آنحضرت در سن کمتر از ۳۰ سالگی به درجه رفیع شهادت نایل آمد.