هیلاری کلینتون؛ وزیر خارجه امریکا در سفر اخیرش به افریقای جنوبی، بار دیگر از آمادگی های ایالات متحده برای سوریه پس از اسد صحبت کرد؛ موضوعی که بخشی از آن به جنگ های روانی و تبلیغاتی- رسانه ای غرب علیه سوریه مربوط می شود و بخش دیگر آن ناشی از امیدواری های کاذبی است که از فرار ریاض حجاب به اردن ناشی شده و امریکا و متحدانش را بیش از پیش به سقوط قریب الوقوع نظام سوریه امیدوار کرده است.
اما واقعیت های موجود و جاری در سوریه، بسیار جدی تر از خوش خیالی هایی است که امروزه غربی ها در آن مستغرق اند و آن را به مثابه یک استراتژی زودبازده روی دست دارند.
تلویزیون دولتی سوریه دیروز گزارش داد که ارتش، کنترل منطقه حساس و استراتژیک صلاح الدین در حلب را در دست گرفته و تمامی جنگجویانی را که در آنجا پناه گرفته بودند کشته است؛ این نشانگر یک پیشرفت مهم در نبردی است که هر دو جانب آن را سرنوشت ساز توصیف کرده و بشار اسد؛ رییس جمهوری نیز گفت که سرنوشت مردم سوریه به نتیجه نبرد در حلب بستگی دارد.
پیشرفت ارتش در حلب نشان می دهد که آنچه در سوریه روی می دهد درست در جهت مخالف خیال هایی است که غربی‌ها، اعراب و ترک های پیرو اسراییل برای سوریه پس از اسد در سر می پرورانند.
همیشه سیاست، اندکی با واقعیت های اجتماعی و امنیتی در سرزمین های بحران، تفاوت های ظریفی داشته است؛ به ویژه زمانی که یکی از طرف ها –در این مورد خاص غرب، اعراب، ترک‌ها و اسراییل- هیچ تصور دقیقی از آنچه در درون جامعه سوریه می گذرد نداشته باشند و تمامی عملکردها و اظهارنظرهای آنها برپایه حدس و گمان ها و آمارهای اغراق آمیز، واهی و بی پایه ای استوار باشد که از سوی مخالفان مورد حمایت آنها و چند سازمان برساخته حقوق بشری در خارج ارائه می شود.
اظهارات اخیر کلینتون در مورد آمادگی امریکا برای سوریه بعد از اسد، خود شاهد روشنی بر این مدعاست؛ کافی است به لحن و میزان اطمینانی دقت کنیم که در بیان کلینتون به چشم می خورد:"به عقیده من ما می توانیم صحبت را در باره گام بعدی آغاز کنیم و برنامه ریزی را برای روز بعد از سقوط رژیم، شروع کنیم. من نمی توانم یک جدول زمانی را در این رابطه بیان کنم و نمی توانم در مورد آن پیشبینی کنم؛ اما مانند بسیاری از ناظران دیگر در جهان، من هم می‌دانم که این روز می‌رسد."
هر ناظر منصفی با خواندن این ابراز نظر مضحک به میزان ناآگاهی و بی خبری یک سیاستمدار کلیدی امریکایی در خصوص واقعیت های جاری در سوریه، به خوبی پی خواهد برد؛ به ویژه بخش پایانی سخنان کلینتون:"من نمی توانم یک جدول زمانی را در این رابطه بیان کنم و نمی توانم در مورد آن پیشبینی کنم؛ اما مانند بسیاری از ناظران دیگر در جهان، من هم می‌دانم که این روز می‌رسد."
اینکه روزی فرامی رسد که رژیم اسد سقوط می کند، موضوعی است که هر کسی می تواند در مورد هر رژیم دیگری در جهان –مثلا ایالات متحده امریکا- نیز همین ادعا را مطرح کند. چه تضمینی وجود دارد که امریکا تا ابدالآباد امریکا باقی خواهد ماند و هیچ گزندی نخواهد دید؟ تاریخ گواه روشنی است بر این امر؛ مگر چندتا نظام در دنیای امروز وجود دارند که قرن های قرن به یک صورت باقی مانده و هیچ تغییر نپذیرفته باشند؟!
سوریه نبض تپنده تحولات عربی است و این نبرد برای همه طرف ها استراتژیک، حیاتی، تعیین کننده و مهم است؛ اما در این میان باید اذعان کرد که پایه های حکومت بشار اسد، بسیار مستحکم تر از آن است که بتوان آن را با راه اندازی جنگ های روانی و رسانه ای به لرزه درآورد. سوریه نه مصر است و نه لیبی؛ زیرا اکنون تنها نقاط محدودی از این کشور دستخوش ناآرامی است و دلیل آن نیز روشن است که ریشه در دخالت های خارجی دارد؛ تا نارضایی های داخلی.
نظام اسد از آن میزان محبوبیت و مشروعیت مردمی برخوردار است که در بیشتر از 80 درصد خاک آن کشور آرامش را همچنان حفظ کند و نبرد با تروریست ها و شورشیانی که از خارج تمویل، تجهیز و سازمان دهی می شوند را با قدرت و پایمردی ارتش وفادار به نظام و مردم خویش به پیش می برد.
سوریه، محور مقاومت و سدی در برابر دشمنان قسم خورده جنبش های اسلامی-شیعی در جنوب لبنان و همچنین جنبش های اسلامی فلسطین است. بر این اساس سوریه اکنون در برابر دشمنان اسلام و مقاومت ایستاده است. با این حساب، غربی ها و اعراب سرسپرده آنها با توجه به تجربه تابستان 2006 کدام به دنبال تحقق کدام خیال باطلی هستند؟ جنبش مقاومت اکنون مقتدرتر و ریشه دار از هر زمان دیگری است و اعراب سرسپرده، اسراییل؛ این روباه پیر زخم خورده و غرب مستاصل و وامانده از چیدن میوه ممنوعه بهار عربی این را به خوبی می دانند.
اما واقعیت های موجود و جاری در سوریه، بسیار جدی تر از خوش خیالی هایی است که امروزه غربی ها در آن مستغرق اند و آن را به مثابه یک استراتژی زودبازده روی دست دارند.
تلویزیون دولتی سوریه دیروز گزارش داد که ارتش، کنترل منطقه حساس و استراتژیک صلاح الدین در حلب را در دست گرفته و تمامی جنگجویانی را که در آنجا پناه گرفته بودند کشته است؛ این نشانگر یک پیشرفت مهم در نبردی است که هر دو جانب آن را سرنوشت ساز توصیف کرده و بشار اسد؛ رییس جمهوری نیز گفت که سرنوشت مردم سوریه به نتیجه نبرد در حلب بستگی دارد.
پیشرفت ارتش در حلب نشان می دهد که آنچه در سوریه روی می دهد درست در جهت مخالف خیال هایی است که غربی‌ها، اعراب و ترک های پیرو اسراییل برای سوریه پس از اسد در سر می پرورانند.
همیشه سیاست، اندکی با واقعیت های اجتماعی و امنیتی در سرزمین های بحران، تفاوت های ظریفی داشته است؛ به ویژه زمانی که یکی از طرف ها –در این مورد خاص غرب، اعراب، ترک‌ها و اسراییل- هیچ تصور دقیقی از آنچه در درون جامعه سوریه می گذرد نداشته باشند و تمامی عملکردها و اظهارنظرهای آنها برپایه حدس و گمان ها و آمارهای اغراق آمیز، واهی و بی پایه ای استوار باشد که از سوی مخالفان مورد حمایت آنها و چند سازمان برساخته حقوق بشری در خارج ارائه می شود.
اظهارات اخیر کلینتون در مورد آمادگی امریکا برای سوریه بعد از اسد، خود شاهد روشنی بر این مدعاست؛ کافی است به لحن و میزان اطمینانی دقت کنیم که در بیان کلینتون به چشم می خورد:"به عقیده من ما می توانیم صحبت را در باره گام بعدی آغاز کنیم و برنامه ریزی را برای روز بعد از سقوط رژیم، شروع کنیم. من نمی توانم یک جدول زمانی را در این رابطه بیان کنم و نمی توانم در مورد آن پیشبینی کنم؛ اما مانند بسیاری از ناظران دیگر در جهان، من هم می‌دانم که این روز می‌رسد."
هر ناظر منصفی با خواندن این ابراز نظر مضحک به میزان ناآگاهی و بی خبری یک سیاستمدار کلیدی امریکایی در خصوص واقعیت های جاری در سوریه، به خوبی پی خواهد برد؛ به ویژه بخش پایانی سخنان کلینتون:"من نمی توانم یک جدول زمانی را در این رابطه بیان کنم و نمی توانم در مورد آن پیشبینی کنم؛ اما مانند بسیاری از ناظران دیگر در جهان، من هم می‌دانم که این روز می‌رسد."
اینکه روزی فرامی رسد که رژیم اسد سقوط می کند، موضوعی است که هر کسی می تواند در مورد هر رژیم دیگری در جهان –مثلا ایالات متحده امریکا- نیز همین ادعا را مطرح کند. چه تضمینی وجود دارد که امریکا تا ابدالآباد امریکا باقی خواهد ماند و هیچ گزندی نخواهد دید؟ تاریخ گواه روشنی است بر این امر؛ مگر چندتا نظام در دنیای امروز وجود دارند که قرن های قرن به یک صورت باقی مانده و هیچ تغییر نپذیرفته باشند؟!
سوریه نبض تپنده تحولات عربی است و این نبرد برای همه طرف ها استراتژیک، حیاتی، تعیین کننده و مهم است؛ اما در این میان باید اذعان کرد که پایه های حکومت بشار اسد، بسیار مستحکم تر از آن است که بتوان آن را با راه اندازی جنگ های روانی و رسانه ای به لرزه درآورد. سوریه نه مصر است و نه لیبی؛ زیرا اکنون تنها نقاط محدودی از این کشور دستخوش ناآرامی است و دلیل آن نیز روشن است که ریشه در دخالت های خارجی دارد؛ تا نارضایی های داخلی.
نظام اسد از آن میزان محبوبیت و مشروعیت مردمی برخوردار است که در بیشتر از 80 درصد خاک آن کشور آرامش را همچنان حفظ کند و نبرد با تروریست ها و شورشیانی که از خارج تمویل، تجهیز و سازمان دهی می شوند را با قدرت و پایمردی ارتش وفادار به نظام و مردم خویش به پیش می برد.
سوریه، محور مقاومت و سدی در برابر دشمنان قسم خورده جنبش های اسلامی-شیعی در جنوب لبنان و همچنین جنبش های اسلامی فلسطین است. بر این اساس سوریه اکنون در برابر دشمنان اسلام و مقاومت ایستاده است. با این حساب، غربی ها و اعراب سرسپرده آنها با توجه به تجربه تابستان 2006 کدام به دنبال تحقق کدام خیال باطلی هستند؟ جنبش مقاومت اکنون مقتدرتر و ریشه دار از هر زمان دیگری است و اعراب سرسپرده، اسراییل؛ این روباه پیر زخم خورده و غرب مستاصل و وامانده از چیدن میوه ممنوعه بهار عربی این را به خوبی می دانند.
منبع : خبرگزاری صدای افغان-آوا- کابل – سرویس تحلیل وپژوهش اخبار
