بهره‌‌گیری از دنیا برای خدا با فعالیت در دو بُعد فردی و اجتماعی/باید بین حکومت و ملت یگانگی باشد

خبرگزاری صدای افغان (آوا) –کابل: جلسه‌ جمعی از مسئولین و مدیران دفاتر مرکزی مرکز فعالیت‌های فرهنگی اجتماعی تبیان و خبرگزاری صدای افغان آوا با حضور حجت‌الاسلام والمسلمین سیدعیسی حسینی مزاری، رئیس عمومی این تشکیلات در کابل برگزار شد.

حجت‌الاسلام والمسلمین حسینی مزاری در ابتدای سخنان خود در این جلسه با قرائت آیه مبارکه «وَ مَا الْحَيَاةُ الدُّنْيَا إِلَّا لَعِبٌ وَلَهْوٌ وَلَلدَّارُ الْآخِرَةُ خَيْرٌ لِّلَّذِينَ يَتَّقُونَ»، به این نکته اشاره کرد که زندگی دنیوی چیزی جز بازی و سرگرمی نیست و سرای آخرت برای پرهیزگاران بهتر است، گفت: قطعا هر فرد مسلمانِ عاقلِ هوشیار تمام هم و غم خود را برای این دنیا مصرف نمی‌کند، چرا که اصل کار انسان در آخرت است. استفاده از دنیا در صورتی مفید است که برای ساختن و رسیدن به آخرت باشد.

این عالم دین با تاکید بر این مسئله که استفاده‌ی انسان از دنیا در صورتی سودمند و اثرگذار است که تمام تمرکز و توجه او به خداوند و تمامی کارهایش برای رضای او باشد، گفت: ما باید قبل از انجام هر کاری به این امر توجه داشته باشیم که زمانی می‌توانیم از دنیا برای رضای خداوند بهره ببریم که در دو عرصه‌ی فردی و اجتماعی به صورت جدی فعالیت نماییم.
رئیس مرکز تبیان، صرفا فعالیت در عرصه‌ی فردی برای رضای خداوند را امری ناممکن دانست و گفت: امکان ندارد که انسان بتواند تنها در عرصه‌ی فردی برای خداوند کار بکند و بگوید سرنوشت دیگران برایش مهم نیست و من آخرت خود را به تنهایی می‌سازم. نخیر! چنین انسانی نمی‌تواند به صورت تمام و کمال از این دنیا برای رضای خدا بهره ببرد و شاید بتواند خود را به بهشت برساند اما طبعاً آن بهشت با تمام درجات نخواهد بود که البته این هم حتمی نیست که کسانی که غافل از اجتماع باشند حتما به بهشت دست پیدا کنند.

وی در تکمیل مطلب فوق افزود: پیامبر گرامی اسلام (ص) به صراحت فرموده‌اند که کسی که شب را به صبح برساند ولی اهتمام به امور مسلمانان نداشته باشد مسلمان نیست. بنابراین کسانی که تنها در حوزه فردی می‌اندیشند و به فکر سرنوشت اجتماع نیستند و نسبت به سایر مسلمانان اهتمام و دغدغه‌ای ندارند، اصلا مسلمان نیستند و وقتی مسلمان نباشند وارد بهشت نیز نخواهند شد.

البته حسینی مزاری به آسیب‌های فعالیت در عرصه اجتماعی بدون عرصه‌ی فردی نیز اشاره کرد: اگر یک انسان به عرصه اجتماعی ورود بکند اما به فکر کار فردی نباشد و به عبادت و اخلاق خود و خانواده و زن و فرزندش توجهی نکند و وارد اجتماع شود و کارهای اجتماعی بکند و اقدام به بالا بردن فرهنگ و اجتماع و اقتصاد مردم نماید، چنین حرکتی نیز فاجعه می‌آفریند. اینکه چه در گذشته و یا حالا عده‌ای از افراد در مباحث اجتماعی به شدت فعال‌اند اما دچار اشتباهات جدی می‌شوند به این خاطر است که در عرصه فردی کاری نکرده‌اند و نه خود‌سازی کرده‌اند و نه خانواده و بستگان خود را ساخته‌اند.
وی خاطرنشان کرد: بسیاری از شخصیت‌های جهادی که در دوران جهاد مرتکب جنایت و قتل شدند، از نگاه اجتماعی بسیار انقلابی و زحمت‌کش بودند و حتی حرص مالی هم نداشتند، اما وقتی به زندگی‌‌ فردی‌شان ورود شود می‌بینیم که در حوزه‌ی فردی به هیچ عنوان یک آدم معتقدِ مخلصِ خداترسِ خداشناس نبودند، لذا چنین افرادی به راحتی مرتکب قتل می‌شدند و به محض اینکه فرد و یا جریانی مخالف‌شان می‌شد، با اسلحه و ترور از سر راه بر می‌داشتند.

رئیس مرکز تبیان ادامه داد: وجود چنین اشخاصی که انسان‌های سالم و مهذب و متخلق نبودند و تزکیه نداشتند، باعث شد که امروز سرنوشت شیعه دچار یک ابهام جدی شود و لکه‌های سیاه و ننگینی بر صفحات زرین مبارزات شیعه گذاشته شود. آنان ریشه‌ی کارهای دینی در جامعه را زدند و فکر مردم را از مباحث دینی و اخلاقی منحرف کردند. حتی پیروان برخی از این شخصیت‌ها حاضر‌ند به خداوند و ائمه معصومین(ع) توهین بکنند، اما نسبت به آن شخصیت خیلی وفادار و معتقد باشند.

حسینی مزاری معضل فوق را ناشی از ضعف‌ها و اشتباهات خود آن شخصیت‌ها دانست و گفت: آنان نه تنها در سطح اجتماع کارهای تربیتی سازنده نکردند و بنیانگذار حرکت‌های فرهنگی و دینی نشدند، بلکه اعتقاد و دیانت و فرهنگ مردم را از ریشه زدند. از طرف دیگر برخی از افراد که این شخصیت‌ها را در حد پیامبر بالا می‌بردند، نه تنها دلسوز قوم خود نبودند بلکه احتمالا مرتبط با شبکه‌های خارجی بودند و در راستای تضعیف ساختارها و بافت‌های اجتماعی و زندگی مردم و ضربه زدن به تمامیت یک ملت و یک جبهه بزرگ فکری، آن شخصیت‌ها را سوژه‌ی دشمنان می‌کردند.
رئیس مرکز تبیان با تاکید مجدد بر اینکه اگر قرار است کسی برای خدا کار بکند و از زندگی خود بهره اعظمی بگیرد باید به هر دو بُعد فردی و اجتماعی توجه نماید، افزود: در حوزه فردی باید حتما دو تا کار را انجام بدهیم تا در عرصه‌ی مبارزات خود موفق باشیم؛ اول تعهد دینی است که ما باید در این عرصه خود و خدا را بشناسیم و در هر سه رکنِ اعتقادی، اخلاقی و عبادی که سه رکن اساسی اسلام است فوق‌العاده مطلع، مشرف و متعهد باشیم.

حسینی مزاری در بیان آسیب‌های عدم تزکیه و تهذیب نفس در میان قشر علما نیز گفت: عالم دین شدن بدون تهذیب نفس فایده‌ای ندارد. به فرموده حضرت امام خمینی (ره)، ممکن است شخصی متخصص علوم دینی شود ولی چون مهذب نیست و تزکیه ندارد نه تنها کاری در این عرصه نمی‌تواند انجام بدهد بلکه بالاتر از شیطان ممکن است در برابر اصلِ دین فعالیت نماید. بسیاری از علما عالم به دین بودند، اما عامل به دین نبودند. عامل به دین بودن هم با تهذیب و تزکیه حاصل می‌شود. بنابراین تعهد به سه رکن اعتقادی، اخلاقی و عبادیِ دین، بخش اول کارِ فردی است که همگان موظف به تقویت و عمل خود در آن هستند.

وی مسئله‌ی تخصص را شاخصه‌ی دوم حوزه‌ی فردیِ مبارزه و فعالیت برای خداوند دانست و گفت: اگر قرار باشد که در حوزه فردی کار برای خدا بکنیم تنها با نماز خواندن و روزه گرفتن و عبادات و اعتقادات و متخلق بودن امکان‌پذیر نیست. ما نیاز به یادگیری تخصص و روش‌های کار داریم و باید در هر رشته‌ای که هستیم متخصص شویم. حتی ممکن است برای برخی از ما فرصت تحصیل آکادمیک نباشد اما باید مطالعه کنیم که در جهت تقویت و گسترش فعالیت‌ها در مسئولیتی که داریم چه کارهایی می‌توان انجام داد.

رئیس مرکز تبیان افزود: ما باید تمرکز داشته و سازمان یافته و هدفمند عمل بکنیم و باید شیوه و عمق کار و گستردگی و کمیت و کیفیت آن در لابه‌لای وجود فکری و جسمی‌‌مان رسوخ کند و عجین بشود و دائماَ به فکر بهتر شدن و توسعه و تعمیق کار باشیم و از همه‌‌ی فرصت‌ها و لحظات زندگی‌مان در این مسیر بهره‌برداری نماییم.
وی خاطرنشان کرد: هر گاه یک مبارز بین کار شخصی خود و فعالیت مبارزاتی خود تقسیمات ایجاد کند و به منافع شخصی خود اولویت دهد و کار تشکیلاتی و مبارزاتی خود را در مرحله دوم قرار بدهد شما بدانید که چنین فردی موفق نخواهد بود و در یک محیط نیز سازگاری نخواهد داشت و هر جایی که احساس کند منافع شخصی‌اش تامین است به همانجا می‌رود و بعد از مدتی جای دیگر می‌رود.

حسینی مزاری با تاکید بر لزوم وجود نگاه متمرکز در فعالیت سازمانی و پرهیز از تقدم اولویت‌های شخصی افزود: اگر ما به عنوان یک مبارز حقیقی تبارز بکنیم و کار درست و اصلی را انجام بدهیم، قطعا هم تشکیلات از فعالیت ما بهره می‌برد و هم خود ما بهره‌مند می‌شویم و خداوند هم به ما کمک می‌کند، در غیر این صورت اگر اخلاص و تمرکز در مسیر هدف وجود نداشته باشد سنت الهی نیست که به آدم‌های سست عنصر و بی‌توجه و بی‌تمرکز کمک برساند.

رئیس مرکز تبیان با اشاره به اینکه اصل کار و فعالیت‌‌ها در عرصه‌ی اجتماعی است، گفت: وقتی ما در حوزه فردی قوی شدیم باید بپردازیم به کار اجتماعی، چون اگر قرار بر این است که به عنوان افراد متدینِ مسلمان وارد عرصه‌ی مبارزه شویم، بستر این مبارزه در عرصه‌‌ی اجتماع است. وقتی در عرصه فردی و خانوادگی به خودسازی برسیم، این آمادگی را داریم که به عنوان سربازان قویِ آماده‌ی کار در عرصه‌ و میدان‌های اجتماعی نیز اوامر الهی را محقق کنیم.

این عالم دینی، مشکلات در انجام وظایف در عرصه‌ی اجتماعی را ناشی از ضعف در حوزه‌ی فردی افراد دانست و گفت: کسانی که در فعالیت‌های جمعی و اجتماعی مشکل دارند و حاضر نیستند که همدیگر پذیری داشته باشند، مشخص است که در حوزه فردی نیز انسان متخلق و مهذبی نبوده‌اند و چنین افرادی صلاحیت حضور در یک سازمان دینی و ولایی را ندارند.

حسینی مزاری با ذکر اهمیت وجود شاخصه‌های فوق برای فعالیت در چارچوب مرکز تبیان و یا سایر مجموعه‌ها، گفت: تمامی مردم اجتماع اگر علاقه دارند که از دنیا برای آخرت خودشان بهره بگیرند باید این سیکل و این سَیر را رعایت و طی بکنند. در غیر این صورت است که ما و تمام کشور گرفتار مشکلات و سختی‌ها می‌شویم، همانطور که در طول ۴۵ سال گذشته فراز و نشیب‌های خطرناکی را بدون دستاوردی طی کردیم و امروز هم گرفتار چالش‌های اقتصادی و فرهنگی و اجتماعی هستیم.

رئیس مرکز تبیان با بیان اینکه در دو سال اخیر ساختاری به وجود آمده که سعی دارد به درستی عمل کند و اگر مشکلات و معضلاتی هم دارد ولی نسبت به ۲۰ سال قبل به مراتب بهتر است گفت: ما باید سعی بکنیم که در کنار این ساختار و در کنار این حکومت وارد عرصه شویم و کار بکنیم و کار ما هم تاثیرگذار باشد. چون اگر ما فقط چشم به حکومت بدوزیم که همه‌‌ی کار‌های ما را حکومت درست بکند، امکان‌پذیر نیست و این حکومت هیچگاه نمی‌تواند به تنهایی بدون مردم و بریده از مردم و بریده از اقوام و بریده از پیروان سایر مذاهب کاری انجام بدهد.

حسینی مزاری در پایان تاکید کرد که تنها راه اقتدار مردم و کشور این است که بین حکومت و ملت یگانگی وجود داشته باشد. حکومت پیش قراول باشد و مردم در کنارش حکومت را تقویت بکنند و از آن سوی حکومت هم به اجتماع و مردم و اقوام و پیروان مذاهب توجه داشته باشد و در راستای اجرای عدالت واقعی در همه‌ی زمینه‌ها و فرصت‌ها تلاش نماید.