سالگرد حمله ۷ جدی؛ «راه برادرم را ادامه می‌دهم»

 

سید احمد در ادامه می افزاید که شهید سید عندلیب ضیایی از نگاه اخلاق، تقوی، مردم داری و رفتار با خانواده کم نظیر بود و تمام فامیل شیفته او بودند.

 

 به گفته وی «اقوام ما اکثر شان در کابل نبودند؛ بلکه در مناطق روستایی زندگی می کردند، اما ضیایی سالی یکبار برای احوال گیری خانواده از کابل به ولایت سفر می کرد و در ضمن، همه اقوام و دوستان را در یک جا جمع می کرد و در جهت حل مشکلات و راه های پیدا کردن روزی حلال نصیحت می کرد و همچنین بر خواندن نماز اول وقت اصرار زیاد داشت.

 

او همچنین اظهار داشت که شهید ضیایی همیشه نماز خود را اول وقت ادا می کرد و در ضمن نماز شب را همیشه دنبال می نمود و برای فامیل نیز می گفت باید نماز شب بخوانید که اثرات زیادی دارد. نصیحت های او مانند یک درس برای فامیلش باقی مانده است.

 

سید احمد ادامه داد: شهید ضیایی بعد از ده سال برای اولین بار در ولایت میدان وردک، ولسوالی مرکز بهسود، حسینیه قریه سربلاق، به حیث سخنران در ایام محرم سخنرانی کرد و بعد از ادای نماز ظهر عاشورا از همه مردم محل طلب بخشش کرد.

 

بعد از ختم دهه عاشورا، شهید ضیایی می خواست طرف کابل بیاید، اما به گونه ای خداحافظی کرد که گویا دیگر برنمی گردد.

 

ضیایی در حالی به شهادت رسید که تازه از دانشگاه اهلبیت(ع) در رشته حقوق فارغ‌التحصیل شده بود، او روز سه شنبه جشن فراغتش را گرفت و همه اقوام از این بابت خوشحال بودند، اما متاسفانه این خوشی فقط برای یک روز دوام پیدا کرد.

 

 سید احمد می گوید که شهید ضیایی شب پنچ شنبه به خانه آمد و از اینکه مقطع لیسانس را در دانشگاه تمام کرده بود خیلی خوشحال بود، او صبح روز پنج شنبه هفتم جدی غسل کرد و به طرف دفتر رفت، اما دیگر برنگشت و توسط دشمنان دین به درجه رفیع شهادت نائل شد.

 

سید احمد اضافه می کند که دعای همیشگی شهید ضیایی رسیدن به درجه شهادت بود و سرانجام به این آرزوی خود رسید و افتخار بزرگی را برای خود و خانواده کسب کرد.

 

گفتنی است که شهید ضیایی از کادرهای تشکیلات مرکز فعالیت های فرهنگی اجتماعی تبیان بود، اما متاسفانه دشمن مجال چندانی برایش نداد و به حیاتش خاتمه داد. 

 

به گفته سید احمد ضیایی، برادر شهید عندلیب ضیایی، انسان‌های کوردل بدانند که خانواده های شهدا راه این عزیزان را ادامه خواهند داد.