رهبران فراری، احزاب فیسبوکی

​​​​​بربنیاد گزارش ها حزب «عدالت و آزادی افغانستان» به رهبری سرور دانش اعلام موجودیت کرده و خواستار تشکیل نظام فدرالی در افغانستان شده‌است.

 

این حزب همچنین گفته که ‌یک «جنبش اسلامی اعتدال‌گرا» است.

 

اگرچه در اعلامیه این حزب آمده که طالبان راهی به جز «ایستادگی» برای مردم افغانستان نگذاشته‌اند؛ ولی بر گفتگو تاکید کرده و افزوده: «جنگ را به عنوان راه ‌حل در نظر ندارد.»

 

این در حالی است که اخیرا شماری از چهره‌های سیاسی و مقام‌های دولت پیشین نیز موجودیت تشکل دیگری با نام «حرکت ملی صلح و عدالت» را در یک جلسه مجازی آنلاین اعلام کردند. جلیل شمس؛ وزیر پیشین اقتصاد به عنوان رییس موقت این تشکل و حنیف اتمر؛ آخرین وزیر خارجه نظام «جمهوری» از اعضای ارشد رهبری آن هستند.

 

چندی پیش هم جریان سیاسی دیگری به نام «شورای عالی مقاومت ملی برای نجات افغانستان» از سوی شماری از رهبران فراری تشکیل شده‌ بود.

 

هیچیک از این احزاب اما تاکنون قادر به برگزاری حتی یک نشست علنی با حضور مستقیم بنیانگذاران، رهبران و اعضای خود نبوده اند. دلیل آن این است که رهبران و تشکیل دهندگان این احزاب از کشور فراری اند، آنها مردم خویش را تنها گذاشته و برخلاف شعارها و ادعاهای شان هرگز نمی خواهند در شرایط سخت و دشوار در کنار مردم خویش بمانند و برای بحران های پایدار کشور، راه حل پیدا کنند.

 

آنها در طول ده ها سال گذشته همواره بخشی از معضل بوده اند. ناامنی، جنگ، اقتدارگرایی، تمامیت خواهی، جاه طلبی، فساد و فاشیزم و فرقه گرایی قومی و مذهبی، جنگ های نیابتی، ترور، تبانی با قدرت های استعماری خارجی، همکاری با سازمان های استخباراتی بیگانه و سوء استفاده از نام قوم و مذهب و زبان و سمت و... برای اندوختن ثروت و انباشت سرمایه و تاسیس شهرک و شرکت و راه اندازی شبکه های تلویزیونی و تشکیل نهادهای خانوادگی و فامیلی، بخشی از میراث شوم این رهبران فراری بوده است.

 

اگر امروز کشور در بحران های سیاسی و اقتصادی و امنیتی به سر می برد، اگر میلیون ها نفر برای پناهندگی در کشورهای دیگر تقلا می کنند، اگر زیرساخت های کشور نابود شده و هیچ امیدی به آینده وجود ندارد، اگر کشورهای دور و نزدیک برای دخالت در امور داخلی ما تلاش می کنند و اجازه نمی دهند تا مردم افغانستان بر سرنوشت خود مسلط شوند، همگی ناشی از عملکرد فاجعه بار احزاب قومی و خانوادگی و رهبران نابخرد و مزدور و منفعت اندیش و ضد مردمی است.

 

اینهمه در حالی است که این افراد در گذشته، احزاب واقعی با ده ها هزار عضو تشکیل داده بودند و هر روز برای پیشبرد پروژه های سیاسی و تامین و تضمین منافع اقتصادی خود از آدرس حزب، برنامه برگزار می کردند و مانیفست بیرون می دادند.

 

امروزه اما همه افرادی که به طور مذبوحانه تلاش می کنند با تشکیل احزاب بی بنیاد در فضای مجازی، توجه و اعتماد از دست رفته مردم را جلب کنند و دوباره به صحنه بازگردند، حتی از ایجاد یک آدرس واقعی برای احزاب ادعایی خود ناتوان اند و این احزاب، عمدتا در فیسبوک و توییتر و اینستاگرام و زوم و تلگرام تشکیل می شوند!

 

این شرم آور است؛ اما شرم آورتر از آن، تقلای بازگشت رهبران بدنام و فاسدی است که هیچ رهاوردی جز جنگ و جنایت و خونریزی و خشونت برای مردم و کشور ندارند؛ اما علیرغم فرار خفت بار از کشور و پناهندگی تحقیرآمیز در کشورهای دیگر، هنوز به آخرین بقایای سرمایه های ملی، چشم دوخته اند و این بار با ایجاد احزاب فیسبوکی در تلاش اند تا آرامش روانی مردم را مختل کنند، ثبات و استقرار سیاسی و امنیتی را به مخاطره بیاندازند، به فساد و فاشیزم و فرقه گرایی، دامن بزنند و زمینه استمرار بحران سیاسی را فراهم سازند تا از این رهگذر و به کمک کشورهای مداخله جوی خارجی، نظام سلطه، قدرت های استکباری و دشمنان شناخته شده افغانستان، حضور خود را ادامه دهند حتی اگر به قیمت خلق بحران های ویرانگر تازه و تحمیل بدبختی های بیشتر بر مردم رنج دیده کشور تمام شود.

 

با این حال، واکنش ها به تشکیل احزاب فیسبوکی رهبران فاسد فراری نشان می دهد که مردم، فریب این بازی های ریاکارانه را نمی خورند و هیچگاه سرنوشت خود را به دست چهره های بدنام و طماع و سوداگر و منفعت اندیش فراری نمی سپارند.