اشغال به بهانه حقوق بشر؛ تاکتیکی که شکست خورد

او در یک گفتگوی مجازی با خبرنگاران، پاسخ دادن به این پرسش که آیا ممکن است امریکا دوباره در افغانستان مداخله نظامی کند را دشوار خواند؛ اما گفت که کشورش علاقه‌مند به گفتگو است.

دیکر تأکید کرد که هیچ شانسی وجود ندارد که امریکا مجددا در افغانستان دخالت نظامی کند.

او گفت که این کشور از تمام تلاش‌های دیپلماتیک و سیاسی خود استفاده خواهد کرد تا امارت اسلامی به تعهدات خود مبنی بر احترام به جان انسان‌ها و حقوق بشر عمل کند.

او افزود که کاری شود تا امارت اسلامی به استندردهایی پایبند باشد که تقریبا توسط هر کشور در سراسر جهان پذیرفته شده است.

دیکر همچنین گفت که او عمیقا نگران حقوق بشر در افغانستان بوده که به باور وی، از منافع امنیتی امریکا جدایی‌ناپذیر است.
 
در قدم نخست، این یک اعتراف حقارت بار از سوی دیپلمات ارشد امریکا در امور افغانستان بود؛ زیرا او صریحا اقرار کرد که امریکا دیگر راهی برای بازگشت دوباره افغانستان ندارد.
 
معنای این سخن آن است که امریکا به گونه بازگشت ناپذیری در افغانستان شکست خورده و دیگر تا سال ها از زیر بار سنگین این شکست شرم آور، کمر راست نخواهد کرد تا سودای بازگشت به افغانستان و یا مداخله نظامی در امور آن را در سر بپروراند.
 
فراموش نکنیم که این موضع مقام دوم سفارتی است که در طول ۲۰ سلطه اشغالگرانه امریکا و ناتو، برای مدیریت افغانستان برنامه می نوشت، مقام های ارشد دولت کابل را جا به جا و منصوب می کرد، در نتایج انتخابات به طور مستقیم دستبرد می زد و مهره های مورد نظر خود را به قدرت می رساند، برای امنیت و سیاست و مدیریت و توسعه و ثبات کشور، خط و نشان می کشید و سیاست گذاری می کرد و ارباب ارگ بدون اجازه آن حتی قادر به انجام یک سفر خارجی هم نبودند و تمامی متن و محتوای مواضع، تصامیم و برنامه های آنان را سفارت امریکا تعیین و تهیه می کرد.
 
اکنون امریکا حتی در کابل سفیر هم ندارد و کاردار سفارت امریکا که احتمالا در دوحه قطر مستقر است، به طرز تحقیرآمیزی اذعان می کند که امریکا به جای مداخله نظامی، ترجیح می دهد گفتگو کند!
 
این نشانگر تغییر سیاست سلطه جویانه امریکا نیست؛ بلکه به معنای شکست خفت بار واشنگتن و هم پیمانانش در جنگ ۲۰ ساله است. آنها دیگر هرگز هوای بازگشت به افغانستان را نمی کنند؛ زیرا نمی خواهند بخت تیره خود را در سیطره بر گورستان امپراتوری ها دوباره بیازمایند.
 
موضوع دوم اما این است که امریکا همچنان حربه زنگ زده و تبلیغاتی حقوق بشر را به امنیت ملی اش گره می زند و تلاش می کند تا با استفاده از این اهرم به طور یکجانبه به خود حق بدهد تا استقلال سیاسی، حاکمیت ملی و تمامیت ارضی دولت های مستقل را نقض کند، حقوق مشروع ملت ها برای تعیین سرنوشت خود را زیر پا بگذارد و به بهانه برانداختن رژیم های دیکتاتوری و حاکمیت دموکراسی و احیای حقوق بشر، کشورهای دیگر را به اشغال خود درآورد.
 
امروزه نیز اگر امریکا از توان کافی برخوردار می بود و اگر در طول سال ها اشغال افغانستان با مقاومت مردم رو به رو نمی شد و به موفقیت هایی دست می یافت و اگر نیاز به مداخله نظامی و صرف پول و سلاح و توان واشنگتن در جنگ های جاری و بالقوه ای مانند اوکراین و تایوان وجود نداشت، بدون شک، نقض حقوق بشر به مثابه مساله ای مربوط به امنیت ملی امریکا این بهانه را در اختیار سران واشنگتن قرار می داد تا در افغانستان مداخله نظامی کنند و سیطره اشغالگرانه خود را بر ملت ما تحمیل کنند.
 
اما درس های پشیمان کننده، جبران ناپذیر و به یاد ماندنی ۲۰ سال مقاومت درخشان مردم افغانستان در برابر اشغالگری امریکا و ناتو، و نیز اولویت های جدید نظام سلطه در اوکراین و تایوان و جاهای دیگر موجب شده تا مقام ارشد سفارت امریکا برای افغانستان، علیرغم همه مواضع مداخله جویانه و ناقض استقلال کشور ما، مداخله نظامی را منتفی بداند و گفتگو را ترجیح دهد؛ گفتگویی که بدون شک، هرگز سبب پذیرش سلطه مجدد ایالات متحده بر مقدرات کشور ما نخواهد شد.