بر اساس یک پژوهش؛ 50 زندانی ارشد طالبان به شمول برخی از مسوولان نظامی، فرماندهان قطعه سرخ طالبان، اعضای ارشد کمیسیون جلب‌وجذب طالبان، اعضای شورای کویته و معاون والیان خودخوانده‌ی طالبان بعد از آزادی از زندان در جنگ کشته شدند.
خبرگزاری صدای افغان(آوا)-کابل: روزنامه‌ی صبح کابل در گزارشی نوشته که دو هفته پیش به استناد از یک پژوهش سری دانشگاه کوینز بلفاست(Queen’s University Belfast)، فاش کرده که ۶۸ درصد از زندانیان رهاشده‌ی طالبان از زندان‌های حکومت افغانستان، دوباره به جنگ در برابر دولت افغانستان برگشته اند.
به اساس این پژوهش، از مجموع ۱۰۸ زندانی گفت‌وگو‌شده؛ ۷۴ تن آن‌ها (نزدیک به ۶۸ درصد)، دوباره به میدان‌های جنگ برگشته اند. شماری از این زندانیان رهاشده، حتا به عنوان ولسوال و والی‌های خودخوانده‌ی طالبان در شماری از ولایت‌های افغانستان تعیین شده اند.
آزادی پنج‌هزار و ۵۰۰ زندانی طالب از زندان‌های حکومت افغانستان به شمول ۴۰۰ زندانی خطرناک این گروه، یکی از مواد توافق‌نامه‌ی شتاب‌زده‌ی ایالات متحده‌ی امریکا با گروه طالبان بود که در ۲۹ فبروری سال روان میلادی در قطر امضا شد.
به اساس این توافق‌نامه، از هر زندانی رهاشده‌ی طالبان تعهدنامه‌ی کتبی گرفته شده است که هیچ یک از آن‌ها پس از رهایی، نباید به میدان‌های جنگ برگردد.
پیش از این نیز، قول اردوی شاهین در ۲۶ جولای سال روان میلادی با نشر تصاویری از دو زندانی رهاشده‌ی طالبان، از برگشتن آن‌ها به میدان‌های جنگ خبر داده بود: «به تاریخ ۱۲/۳/۱۳۹۹ از زندان رها شدند و دست شان را روی قرآن گذاشتند که از این پس، دست از جنایت می‌کشند؛ ولی روز گذشته از منطقه‌ی شیشه‌خانه‌ی ولسوالی فیض‌آباد جوزجان، در حالی که سر راه قطار اکمالاتی اردوی ملی کمین کرده بودند، دست‌گیر شدند.»
کمیسیون رهایی زندانیان طالبان، در ۲۷ ماه می سال روان میلادی، دستورالعملی را صادر کرد که به اساس آن، جنگ‌جویان آزاد‌شده‌ی این گروه از زندان‌های حکومت، باید به خانه برگردند، استراحت کنند، بهبود یابند و در صورت نیاز، برای درمان پزشکی مراجعه کنند.
این کمیسیون طالبان اعلام کرده بود که به هر زندانی رهاشده، کمک‌های نقدی به شمول ۳۰ هزار کلدار پاکستانی- به ادعای طالبان این مبلغ از سوی قطر پرداخت شده است- و ۴۰ هزار افغانی از منابع درونی طالبان، داده شده است.
رهبری طالبان به عنوان شریک روند صلح، به خاطر حساسیت‌های جامعه‌ی بین‌المللی و آسیب احتمالی به روند صلح، به بازگشت زندانیان رهاشده‌ی شان به جنگ، اعتراف چندانی نکردند. فرماندهان جنگی و محلی طالبان اما -که به تازگی از زندان رها شده اند- تاکید کرده اند که تعهد رهبری طالبان به جامعه‌ی بین‌المللی در این مورد، صرف یک تاکتیک و در اصل یک نیرنگ بوده است.
یک زندانی رهاشده‌ی طالبان در لغمان، گفته است: «پیام‌ها طالبان که در مورد زندانیان آزاد شده و تشویق آن‌ها به نرفتن به میدان جنگ و نگرفتن سلاح، به صورت آشکار منتشر شده است، به عنوان بخشی از ترفندی است که می‌خواهند با خارجی‌ها بازی کنند و آن‌ها را فریب بدهند. ما زندانیان سابق، باید به جایگاه خود در صفوف جهاد برگردیم. من موظف استم تا زمان ظهور یک حکومت اسلامی، با اشغال‌گری مبارزه کنم.»
از سویی هم از نگاه عقیدتی و مسایل درونی طالبان، رهبری این گروه در همه‌ی سطوح می‌فهمند که اگر بخواهند به طور فعال جلو مشارکت کسی را در جنگ بگیرند، در معرض انتقاد طرف‌داران خود قرار می‌گیرند.
شمار زیادی از زندانیان رهاشده‌ی طالب، در گفت‌وگو‌های شان در پژوهش دانشگاه کووینز بلفاست، به این نکته اشاره کرده اند. آن‌ها، تاکید کرده اند که رهبری طالبان، از گفتن چنین دستوری به زندانیان رهاشده خودداری کرده و هیچ مورد مشخصی از منع رفتن آن‌ها به صفوف جنگ، گزارش نشده است.
خبرگزاری صدای افغان(آوا)-کابل: روزنامه‌ی صبح کابل در گزارشی نوشته که دو هفته پیش به استناد از یک پژوهش سری دانشگاه کوینز بلفاست(Queen’s University Belfast)، فاش کرده که ۶۸ درصد از زندانیان رهاشده‌ی طالبان از زندان‌های حکومت افغانستان، دوباره به جنگ در برابر دولت افغانستان برگشته اند.
به اساس این پژوهش، از مجموع ۱۰۸ زندانی گفت‌وگو‌شده؛ ۷۴ تن آن‌ها (نزدیک به ۶۸ درصد)، دوباره به میدان‌های جنگ برگشته اند. شماری از این زندانیان رهاشده، حتا به عنوان ولسوال و والی‌های خودخوانده‌ی طالبان در شماری از ولایت‌های افغانستان تعیین شده اند.
آزادی پنج‌هزار و ۵۰۰ زندانی طالب از زندان‌های حکومت افغانستان به شمول ۴۰۰ زندانی خطرناک این گروه، یکی از مواد توافق‌نامه‌ی شتاب‌زده‌ی ایالات متحده‌ی امریکا با گروه طالبان بود که در ۲۹ فبروری سال روان میلادی در قطر امضا شد.
به اساس این توافق‌نامه، از هر زندانی رهاشده‌ی طالبان تعهدنامه‌ی کتبی گرفته شده است که هیچ یک از آن‌ها پس از رهایی، نباید به میدان‌های جنگ برگردد.
پیش از این نیز، قول اردوی شاهین در ۲۶ جولای سال روان میلادی با نشر تصاویری از دو زندانی رهاشده‌ی طالبان، از برگشتن آن‌ها به میدان‌های جنگ خبر داده بود: «به تاریخ ۱۲/۳/۱۳۹۹ از زندان رها شدند و دست شان را روی قرآن گذاشتند که از این پس، دست از جنایت می‌کشند؛ ولی روز گذشته از منطقه‌ی شیشه‌خانه‌ی ولسوالی فیض‌آباد جوزجان، در حالی که سر راه قطار اکمالاتی اردوی ملی کمین کرده بودند، دست‌گیر شدند.»
کمیسیون رهایی زندانیان طالبان، در ۲۷ ماه می سال روان میلادی، دستورالعملی را صادر کرد که به اساس آن، جنگ‌جویان آزاد‌شده‌ی این گروه از زندان‌های حکومت، باید به خانه برگردند، استراحت کنند، بهبود یابند و در صورت نیاز، برای درمان پزشکی مراجعه کنند.
این کمیسیون طالبان اعلام کرده بود که به هر زندانی رهاشده، کمک‌های نقدی به شمول ۳۰ هزار کلدار پاکستانی- به ادعای طالبان این مبلغ از سوی قطر پرداخت شده است- و ۴۰ هزار افغانی از منابع درونی طالبان، داده شده است.
رهبری طالبان به عنوان شریک روند صلح، به خاطر حساسیت‌های جامعه‌ی بین‌المللی و آسیب احتمالی به روند صلح، به بازگشت زندانیان رهاشده‌ی شان به جنگ، اعتراف چندانی نکردند. فرماندهان جنگی و محلی طالبان اما -که به تازگی از زندان رها شده اند- تاکید کرده اند که تعهد رهبری طالبان به جامعه‌ی بین‌المللی در این مورد، صرف یک تاکتیک و در اصل یک نیرنگ بوده است.
یک زندانی رهاشده‌ی طالبان در لغمان، گفته است: «پیام‌ها طالبان که در مورد زندانیان آزاد شده و تشویق آن‌ها به نرفتن به میدان جنگ و نگرفتن سلاح، به صورت آشکار منتشر شده است، به عنوان بخشی از ترفندی است که می‌خواهند با خارجی‌ها بازی کنند و آن‌ها را فریب بدهند. ما زندانیان سابق، باید به جایگاه خود در صفوف جهاد برگردیم. من موظف استم تا زمان ظهور یک حکومت اسلامی، با اشغال‌گری مبارزه کنم.»
از سویی هم از نگاه عقیدتی و مسایل درونی طالبان، رهبری این گروه در همه‌ی سطوح می‌فهمند که اگر بخواهند به طور فعال جلو مشارکت کسی را در جنگ بگیرند، در معرض انتقاد طرف‌داران خود قرار می‌گیرند.
شمار زیادی از زندانیان رهاشده‌ی طالب، در گفت‌وگو‌های شان در پژوهش دانشگاه کووینز بلفاست، به این نکته اشاره کرده اند. آن‌ها، تاکید کرده اند که رهبری طالبان، از گفتن چنین دستوری به زندانیان رهاشده خودداری کرده و هیچ مورد مشخصی از منع رفتن آن‌ها به صفوف جنگ، گزارش نشده است.
