در شهر پر ازدحام كابل افزون بر تمام بی‌نظمی‌ها، ناديده گرفتن فرهنگ شهرنشينی، ناامنی‌ها، جرم‌های جنايی، راه‌بندی‌ها و ترافيک سنگین، گشت و گذار صدها افراد مبتلا به مواد مخدر زندگی را برای مردم سخت و دشوار كرده و همۀ اين‌ها در حالی است كه دولت نسبت به اين امر بی‌توجه می‌باشد.
به گزارش خبرگزاری صدای افغان (آوا)؛ در نقاط مختلف شهر كابل بويژه فاصلۀ ميان پل سوخته تا آخر پل هوايی كوته‌سنگی، مبتلايان به مواد مخدر به صورت دسته‌جمعی زندگی منهای زندگی انسانی را سپری می‌كنند و گاهی هم به صورت آزادانه با مردم بازار و عابرين حشر و نشر دارند.
خانواده‌هایی كه در اين مناطق زندگی می‌كنند و يا افرادی كه محل كارشان نزديک به مبتلايان به مواد مخدر می‌باشد از محيط آلوده و بوی بدی كه هر عابری را اذيت می‌كند و همچنين از سرقت وسایل‌شان به معتادين به شدت شكايت دارند.
رحمت‌الله يک تن از دكانداران منطقه پل سوخته كابل در مصاحبه با آوا، حكومت را به بی‌توجهی در راستای جمع‌آوری و تداوی معتادين متهم كرده و می‌گوید: "وزارت صحت عامه سال گذشته اعلام كرد كه كمپاين ٢٠ روزه‌ای را برای‌جمع‌آوری و تداوی معتادين راه‌اندازی می‌كند. اما این وزارت تنها به مدت يک یا دو روز يک سری كارهای نمايشی را انجام داد و کمپاین‌اش هيچ تاثيری بر كاهش مبتلايان به مواد مخدر در اين منطقه نگذاشت."
وی ضمن اينكه می‌گويد اموال زيادی از دكانش توسط معتادين دزدی شده به خاطرۀ جالبی اشاره كرده و گفت: "يک روز غذايی برای نان چاشت پخته بودم. ديگ بالای گاز در حال پخته شدن بود. رفتم تا وضو بگيرم، وقتی برگشتم ديدم ديگ سر جايش نيست، در همين حين مشتری داخل دكان شد، ماجرا را مطرح كردم گفت يک معتاد در حالی که ديگی در حال جوشش در دستش بود با سرعت می‌رفت."
رحمت‌الله كه زندگی روزمره و مصارف عائله‌اش را از اين دكان به دست می‌آورد و سابقه طولانی در اين منطقه دارد، اكنون دكانش را به فروش انداخته و می‌گوید که نمی‌تواند بيشتر از اين جان و مالش را به خطر بيندازد.
حضور معتادين در ميان مردم، علاوه بر اينكه روند زندگی سالم اجتماعی را بلحاظ روانی مختل می‌كند تماس فيزيكی آنان با مردم شيوع بيماری‌های خطرناک از جمله ايدز را در پی دارد.
اين در حالی است كه مسئولين وزارت صحت عامه نيز همواره از تماس فيزيكی با افراد معتاد هشدار می‌دهند و اين در صورتی است كه تماس و معاشرت افراد سالم با آنان به يک امر عادی تبديل شده است.
خواستيم مجددا ديدگاه مسئولين حكومتی بويژه وزارت مبارزه با مواد مخدر و صحت عامه را در خصوص اين معضل بزرگ اجتماعی داشته باشیم اما با وجود تماس‌های مكرر موفق به اين كار نشديم.
به گزارش خبرگزاری صدای افغان (آوا)؛ در نقاط مختلف شهر كابل بويژه فاصلۀ ميان پل سوخته تا آخر پل هوايی كوته‌سنگی، مبتلايان به مواد مخدر به صورت دسته‌جمعی زندگی منهای زندگی انسانی را سپری می‌كنند و گاهی هم به صورت آزادانه با مردم بازار و عابرين حشر و نشر دارند.
خانواده‌هایی كه در اين مناطق زندگی می‌كنند و يا افرادی كه محل كارشان نزديک به مبتلايان به مواد مخدر می‌باشد از محيط آلوده و بوی بدی كه هر عابری را اذيت می‌كند و همچنين از سرقت وسایل‌شان به معتادين به شدت شكايت دارند.
رحمت‌الله يک تن از دكانداران منطقه پل سوخته كابل در مصاحبه با آوا، حكومت را به بی‌توجهی در راستای جمع‌آوری و تداوی معتادين متهم كرده و می‌گوید: "وزارت صحت عامه سال گذشته اعلام كرد كه كمپاين ٢٠ روزه‌ای را برای‌جمع‌آوری و تداوی معتادين راه‌اندازی می‌كند. اما این وزارت تنها به مدت يک یا دو روز يک سری كارهای نمايشی را انجام داد و کمپاین‌اش هيچ تاثيری بر كاهش مبتلايان به مواد مخدر در اين منطقه نگذاشت."
وی ضمن اينكه می‌گويد اموال زيادی از دكانش توسط معتادين دزدی شده به خاطرۀ جالبی اشاره كرده و گفت: "يک روز غذايی برای نان چاشت پخته بودم. ديگ بالای گاز در حال پخته شدن بود. رفتم تا وضو بگيرم، وقتی برگشتم ديدم ديگ سر جايش نيست، در همين حين مشتری داخل دكان شد، ماجرا را مطرح كردم گفت يک معتاد در حالی که ديگی در حال جوشش در دستش بود با سرعت می‌رفت."
رحمت‌الله كه زندگی روزمره و مصارف عائله‌اش را از اين دكان به دست می‌آورد و سابقه طولانی در اين منطقه دارد، اكنون دكانش را به فروش انداخته و می‌گوید که نمی‌تواند بيشتر از اين جان و مالش را به خطر بيندازد.
حضور معتادين در ميان مردم، علاوه بر اينكه روند زندگی سالم اجتماعی را بلحاظ روانی مختل می‌كند تماس فيزيكی آنان با مردم شيوع بيماری‌های خطرناک از جمله ايدز را در پی دارد.
اين در حالی است كه مسئولين وزارت صحت عامه نيز همواره از تماس فيزيكی با افراد معتاد هشدار می‌دهند و اين در صورتی است كه تماس و معاشرت افراد سالم با آنان به يک امر عادی تبديل شده است.
خواستيم مجددا ديدگاه مسئولين حكومتی بويژه وزارت مبارزه با مواد مخدر و صحت عامه را در خصوص اين معضل بزرگ اجتماعی داشته باشیم اما با وجود تماس‌های مكرر موفق به اين كار نشديم.
