تأملی بر سیره‌ی امام حسن مجتبی (ع)!

نخستین مظهر و نشانه‏‌ی کوثر که بر دامان پاک فاطمه‏‌ی اطهر (سلام الله علیها) پا به عرصه‏‌ی گیتی نهاد امام حسن علیه‌السلام بود. نشانه‌‏ای از تجلی مقدس‌‏ترین پدیده‌‏ای که از خجسته‏‌ترین پیوند برین انسانی، نصیب حضرت محمد صلی الله علیه و آله، علی مرتضی علیه‌السلام و فاطمه زهرا (سلام الله علیها) گردید. همان لؤلؤیی که از برزخ دو اقیانوس نبوت و امامت‏ به ظهور پیوست و معجزه‏‌ی بزرگ «مرج البحرین یلتقیان، بینهما برزخ لا یبغیان، یخرج منهما اللؤلوء والمرجان‏» را تجسم بخشید و کلام خدا در کلمه‏‌ی وجود چنین ظاهر شد.

از نیایی الهام‌گیر و پدری پیشوا، وارثی بر خاکیان و جلوه‌‏ای بر افلاکیان پدید آمد با وراثتی ابراهیمی، مقصدی محمدی، منهجی علوی، زهره‌‏ای زهرایی که عصای فرعون‌کوب موسی را در دست صلح‌آفرین عیسوی داشت و تندیس زنده‌‏ی اخلاق قرآن بود و رایت جاودانگی اسلامی را در زندگی توام با مجاهده و شکیبایی تضمین کرد و بقاع امن و ایمان را به ابدیت در بقیع شهادت برافراشت و مکتبش از خاک گرم مدینه به همه سوی جهان جهت‏ یافت.

با همه‌‏ی مظلومیتش در برابر سیاهی و تباهی جبهه گرفت و به حقیقت اصالت‏ بخشید و مشعل‌دار گمراهان و زعیم ره‌یافتگان گردید. حضرتش در بقیع بی‌بقعه، در جوار جده‏‌ی پدریش فاطمه بنت اسد، برادرزاده نازنینش امام سجاد علیه‌السلام و مضجع امام باقر و امام صادق علیهماالسلام آرمیده است.

امام حسن علیه السلام دوبار تمام ثروت خود را در راه خدا خرج کرد و سه بار دارایی‏‌اش را به دو نصف کرده، نیمی را برای خود گذاشت و نصف دیگر را در راه خدا انفاق کرد.

تولد و کودکی
فرزند گرامی رسول الله و نخستین نوه‏‌ی او در مقدس‌‏ترین ماه‏‌های سال قمری یعنی پانزدهم رمضان سال سوم هجرت چشم به جهان گشود.

امام مجتبی علیه السلام در دامان حضرت زهرا (سلام الله علیها) بزرگ شد. او از همان دوران کودکی از نبوغ سرشاری برخوردار بود وی با حافظه‏‌ی نیرومندش، آیاتی را که بر پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله نازل می‌‏شد، می‌‏شنید و همه را حفظ می‏‌کرد و وقتی به خانه می‌‏رفت‌ ‏برای مادرش می‌‏خواند و حضرت فاطمه (سلام الله علیها) آن آیات و سخنان رسول الله صلی الله علیه و آله را برای حضرت علی علیه السلام نقل می‏‌کرد و علی علیه السلام به شگفتی می‌‏پرسید: این آیات را چگونه شنیده است؟ و زهرای مرضیه می‏‌فرمود: از حسن علیه السلام شنیده‏‌ام.

درس اخلاق
از امام مجتبی علیه السلام خواستند که سخنی و مطلبی درباره‏‌ی اخلاق نیکوی پیامبر صلی الله علیه و آله بگوید. او فرمود: هر کس نیازی به حضور پیامبر صلی الله علیه و آله می‏‌برد حاجتش رد نمی‌‏شد و هرچه در توان داشت‏ برای رفع نیاز مردم به کار می‌‏برد و شنیدم پیغمبر صلی الله علیه و آله فرمود: هر کس نماز صبح را بگذارد، آن نماز بین او و آتش دوزخ دیواری ایجاد می‌‏کند.

امام حسن علیه السلام از منظر رسول الله صلی الله علیه و آله
حضرت ختمی مرتبت صلی الله علیه و آله فضایل و امتیازات فرزندش امام حسن مجتبی علیه السلام را بین مسلمانان تبلیغ می‏‌کرد و از ارتباط او با مقام نبوت و علاقه‌‏ی حقیقی که به وی داشت همه ‏جا سخن می‌‏گفت.

آنچه از زبان پیامبر صلی الله علیه و آله در مورد حضرت مجتبی علیه السلام بیان شده است چنین است: «هر کس می‏‌خواهد آقای جوانان بهشت را ببیند به حسن علیه السلام نگاه کند». «حسن گل خوشبویی است که من از دنیا برگرفته‌‏ام‏».

روزی پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله به منبر رفت و امام حسن علیه السلام را در کنارش نشانید و نگاهی به مردم کرد و نظری به امام حسن علیه السلام انداخت و فرمود: «این فرزند من است و خداوند اراده کرده که به برکت وجود او بین مسلمانان صلح را برقرار سازد». یکی از یاران رسول الله صلی الله علیه و آله می‏‌گوید: پیغمبر صلی الله علیه و آله را دیدم که امام حسن علیه السلام را بر دوش می‏‌کشید و می‏‌فرمود: «خدایا من حسن را دوست دارم، تو هم دوستش بدار».

شبی پیغمبر خدا صلی الله علیه و آله نماز عشاء می‏‌خواند و سجده‌‏ای طولانی به جا آورد. پس از پایان نماز، دلیل را از حضرتش پرسیدند، فرمود: پسرم حسن، بر پشتم نشسته بود و ناراحت ‏بودم که پیاده‌‏اش کنم.

اسوه‏‌ی بزرگواری امام حسن علیه‌ السلام
امام حسن علیه السلام در طول زندگی پر برکتش همواره در راه هدایت و ارشاد مردم گام بر می‌‏داشت و شیوه‏ ی برخوردش با عموم مردم -حتی دشمنان- چنان جالب و زیبا بود که همه را به خود جذب می‏‌کرد.

مورخین نوشته‌‏اند «روزی امام مجتبی علیه السلام سواره از راهی می‏‌گذشت. مردی شامی بر سر راه آن حضرت آمد و ناسزا گفت. وقتی که فحش‏هایش تمام شد، امام علیه السلام رو به او کرده و سلامش کرد! آنگاه خندید و گفت: ای مرد! فکر می‏‌کنم در این جا غریب هستی... اگر از ما چیزی بخواهی، به تو عطا خواهیم کرد. اگر گرسنه‏‌ای سیرت می‌‏کنیم، اگر برهنه‏‌ای می‌‏پوشانیمت، اگر نیازی داری، بی‏‌نیازت می‌‏کنیم، اگر از جایی رانده شده‌‏ای پناهت می‏‌دهیم، اگر حاجتی خواسته باشی برآورده می‏‌کنیم، هم‌‏اینک بیا و مهمان ما باش. تا وقتی که این‏جا هستی مهمان مایی...

مرد شامی که این همه دل‏جویی و محبت را از امام مشاهده کرد به گریه افتاد و گفت: «شهادت می‏‌دهم که تو خلیفه‏‌ی خدا روی زمین هستی و خداوند بهتر می‏‌داند که مقام خلافت و رسالت را در کجا قرار دهد. من پیش از این، دشمنی تو و پدرت را به سختی در دل داشتم. اما اکنون تو را محبوب‌ترین خلق خدا می‏‌دانم. آن مرد، از آن پس، از دوستان و پیروان امام علیه السلام به شمار آمد و تا هنگامی که در مدینه بود، همچنان مهمان آن بزرگوار بود.

اسوه‌‏ی ایثارگری
یکی دیگر از صفات برجسته‏‌ی امام مجتبی علیه‌السلام انفاق و بخشش بی‌‏سابقه‌‏ی اوست. تاریخ نگاران نوشته‏‌اند: امام حسن علیه السلام دوبار تمام ثروت خود را در راه خدا خرج کرد و سه بار دارایی‏‌اش را به دو نصف کرده، نیمی را برای خود گذاشت و نصف دیگر را در راه خدا انفاق کرد.

امام حسن علیه السلام ملجاء درماندگان، آرام‌بخش دل‏‌های دردمندان و امید تهیدستان بود، هیچ گاه نشد که فقیری به حضور آن بزرگوار برسد و دست‏ خالی برگردد. در همین مورد نقل کرده‌‏اند: مردی به حضور امام حسن علیه السلام آمد و اظهار فقر و حاجت کرد. امام حسن علیه السلام دستور داد تا پنجاه هزار درهم، به اضافه‏‌ی پانصد دینار به او بدهند. مرد سائل حمالی را صدا زد که پول‏هایش را برایش ببرد. امام مجتبی علیه السلام پوستین خود را هم به آن مرد داد و فرمود: این را هم به جای کرایه به آن مرد بده.

امام حسن مجتبی علیه السلام بعد از پدر
پس از آن که حضرت علی علیه السلام در محراب عبادت خون خویش را به پای درخت توحید نثار کرد امام مجتبی غمگین در سوگ اسوه‌‏ی صبر و بردباری، بر فراز منبر رفت و بعد از حمد و سپاس خداوند در فرازی از سخنانش فرمود:... لقد قبض فی هذه اللیلة رجل لم یسبقه الاولون بعمل ولا یدرکه الاخرون بعمل... «شب گذشته مردی از این جهان در گذشت که هیچ یک از پیشینیان در انجام وظیفه و اعمال شایسته بر او سبقت نگرفتند و از آیندگان نیز کسی را یارای پا به پایی او نیست...

پدرم در حالتی دنیا را ترک کرد که هیچ سیم و زر و اندوخته‏‌ای نداشت. مگر تنها هفتصد درهم که از هدایای مردم به جا مانده بود که قصد داشت‏ با آن خدمتکاری بگیرد. در اینجا، امام گریست و مردم نیز همصدا با حضرت مجتبی علیه السلام گریستند. سپس ادامه داد: من پسر بشیرم، من پسر نذیرم، من از خانواده‌‏ای هستم که خداوند دوستی آنان را در کتاب خویش (قرآن) واجب کرده است آن جا که می‏‌فرماید: «قل لا اسئلکم علیه اجرا الا المودة فی القربی ومن یقترف حسنة نزد له فیها حسنا..». بگو من هیچ پاداشی از شما بر رسالتم درخواست نمی‏‌کنم جز دوست داشتن اهل بیتم؛ و هر کس کار نیکی انجام دهد، بر نیکی‏‌اش می‏‌افزاییم‏». بر این اساس دوستی ما -خاندان- همان حسنه و خوبی است که خداوند بدان اشاره کرده است. سپس بر جای خود نشست.

در این هنگام «عبدالله بن عباس‏» برخاست و به مردم گفت: این فرزند پیامبر شما و جانشین امام علی علیه السلام است، اکنون او رهبر و امام شماست. بیایید و با او بیعت نمایید!

مردم گروه گروه به سوی حضرت مجتبی علیه السلام روی آوردند و بیعت کردند. سپس امام علیه السلام خطبه‏‌ای بیان فرمود که در آن بر لزوم اطاعت از خدا و پیامبر و اولی الامر تاکید شده بود و مردم را از پیروی شیطان برحذر داشت و اهمیت ایمان و عمل خیر را یادآور گردید.

امام مجتبی علیه السلام در سال چهلم هجرت و در سن ۳۷ سالگی با مردم بیعت کرد و با آن‏ها شرط کرد که: با هر که من صلح کنم شما هم صلح کنید، با هر که من جنگ کنم شما هم جنگ کنید و آن‏ها قبول کردند.

در ضمن امام علیه السلام نامه‌‏ای به معاویه نوشت و او را دعوت به بیعت کرد و متذکر شد که اگر در امر اداره‏‌ی جامعه اخلال کند و جاسوس بگمارد با قاطعیت‏ برخورد خواهد کرد و در مورد دستگیری و اعدام دو جاسوس وی به او هشدار داد.

معاویه در پاسخ امام نوشت:
من از تو سابقه بیشتری دارم، پس بهتر آن که تو پیرو من باشی. من نیز قول می‏‌دهم که خلافت مسلمانان، پس از من با تو باشد و هر چه بیت‌‏المال عراق است در اختیار تو خواهم گذارد...و چنین بود که معاویه از پذیرش حق امتناع ورزید و نه تنها از بیعت‏ با امام حسن علیه السلام خودداری کرد، بلکه عملا به طرح توطئه علیه حضرت پرداخت و با خدعه و فریب و تطمیع، افرادی را برانگیخت تا نسبت ‏به قتل امام علیه السلام اقدام نمایند و سرانجام این امام مظلوم در بیت‏ خودش به دست همسرش «جعده‏» زهر خورانده شد و به جای این که نوشی برای مولی باشد نیشی شد که جگر امام مجتبی علیه السلام را پاره کرد.

امام علیه السلام با دسیسه معاویه مسموم گردید و پس از چهل روز در روز بیست و هشتم ماه صفر سال پنجاهم هجری به شهادت رسید و در قبرستان بقیع به خاک سپرده شد، چونان خورشیدی در دل زمین.