«نخستین روز ماه مبارک رمضان، در مقابل شهرداری منتظر کار بودم، فردی آمده و می‌گوید به کارگری ضرورت دارم که روزه نداشته باشد. گفتم برادر تو به روزه ما چه کار داری، فقط کارت انجام شود، اما قبول نمی‌کرد؛ اگر روزه نگیریم، خداوند قهر می‌شود و اگر بگیریم، کار پیدا نکنیم! سر دو راهی ماندم!».
تاریخ انتشار :سه شنبه ۱۷ ثور ۱۳۹۸ ساعت ۱۲:۱۰
کد مطلب : 184652
به گزارش خبرگزاری صدای افغان (آوا)، نزدیک غروب روز گذشته(دوشنبه، ۱۶ ثور) بود، خواستم گزارشی از چهره شهر مزارشریف در نخستین روز ماه مبارک رمضان داشته باشم، اما شهر تقریبا خالی بود و همه به جمع خانواده‌های‌شان پیوسته بودند تا اولین افطاری را در کنار یک‌دیگر باشند. همین‌طور که به دنبال سوژه خبری می‌گشتم، دیدم در اطراف روضه مبارک در قلب شهر مزارشریف، افرادی تشنه و روزه‌داری نشسته و انگار منتظر کسی یا چیزی هستند. خواستم در این رابطه مصاحبه بگیرم، اما هیچ کس حاضر به مصاحبه نشد و همه یک جواب داشتند: "بروید حکومت به گپ خبرنگاران گوش نمی‌کند".
خلاصه با کنجکاوی و تلاش دانستم همه منتظر خیرات رمضانی افراد ثروتمند هستند. همانجا ایستادم، با آن‌که اجازه عکاسی به من ندادند، دیدم موتری می‌آید و غذاهای بسته‌بندی شده را از دور می‌اندازد و می‌رود. متعجب شدم؛ شنیده بودم افطاری دادن با قوانین و ارزش‌های خاصی ثواب دارد، اما نه این گونه!
اسماعیل یکی از کارگران منتظر در جنوب روضه سخی حاضر به مصاحبه می‌شود، اما اجازه عکس گرفتن نمی‌دهد. می‌گوید: "وقتی کار نباشد و باید برای خانه افطاری ببری، مجبوری گدایی یا خیرات جمع کنی".
اسماعیل از ولایت هرات به شهر مزارشریف آمده تا کار کند و وضعیت زندگی‌اش بهتر شود، اما با گلایه‌های دردناکی اوج ناامیدی خود را از حکومت نمایان می‌کند و به خبرنگار آوا می گوید: "حکومت به فکر مردم نیست و مردم بالای حکومت اعتماد ندارد. همیشه فقیر و بیچاره زیر دست و پای بوده و خواهد بود. تو خبرنگار هم کاری کرده نمی‌توانی، برو ما را به حال خودمان بگذار".
وی همین‌طور ادامه داد: "حکومتی که از حال و احوال ملت خبر ندارد، از او حکومت چی توقع داشته باشیم؟!".
اسماعیل می‌افزاید: "از ۶ صبح تاکنون منتظر یکی هستم که بیاید و من را در بدل ۳۰۰ افغانی مزدور بگیرد، اما کاری وجود ندارد. مرد خانه در این ماه مبارک رمضان حیران و سرگردان دنبال یک لقمه نان می‌گردد و آخر روز هم ناامید و دست خالی به خانه برمی‌گردد".
وی ادامه داد: "امروز که نخستین روز ماه مبارک رمضان است، صبح در مقابل شهرداری منتظر کار بودم، فردی آمده می‌گوید به کارگری ضرورت دارم که روزه نداشته باشد، من گفتم برادر تو به روزه ما چی کار داری، فقط کارت انجام شود، اما قبول نکرد؛ اگر روزه نگیریم، خداوند قهر می‌شود و اگر بگیریم، کار پیدا نکنیم؛ سر دو راهی ماندم".
اسماعیل در اخیر سخنانش، به خود ناسزا گفت و بار دیگر تأکید کرد: "من به ناحق مصاحبه دادم، کاری از دست شما خبرنگاران برنمی‌آید".
این سرگذشت هر روز بخش زیادی از کارگران در شهر مزارشریف، به خصوص حالا با شروع ماه مبارک رمضان است. ولایت بلخ و شهر مزارشریف به دلیل این‌که از امنیت نسبی برخوردار بوده، همواره میزبان بیجاشدگان داخلی از ولایت مختلف به خصوص ولایات هم‌جوار است و دیده می‌شود که حتی از ولایت هرات نیز به این ولایت مهاجرت کرده‌اند، اما بی‌کاری در بلخ و مزارشریف نیز همانند دیگر مناطق و نبود زمینه‌های کار، هم‌چنان یک مشکل جدی است.
این در حالی است که بر اساس گزارش‌های سال 1397، 40 درصد باشندگان ولایت بلخ بی‌کار اند.
متین‌الله متین، رییس کار و اموراجتماعی ولایت بلخ در ماه عقرب سال گذشته در مصاحبه با خبرگزاری صدای افغان(آوا)، کمبود زمینه اشتغال در ولایت بلخ را تأیید کرده و گفته بود که با افزایش جمعیت، زمینه کار در این ولایت کاهش یافته است. به گفته وی، ریاست کار و امور اجتماعی نمی‌تواند زمینه کار خلق کند و فقط نیروی کار را به مراجع معرفی می‌کند.
خلاصه با کنجکاوی و تلاش دانستم همه منتظر خیرات رمضانی افراد ثروتمند هستند. همانجا ایستادم، با آن‌که اجازه عکاسی به من ندادند، دیدم موتری می‌آید و غذاهای بسته‌بندی شده را از دور می‌اندازد و می‌رود. متعجب شدم؛ شنیده بودم افطاری دادن با قوانین و ارزش‌های خاصی ثواب دارد، اما نه این گونه!
اسماعیل یکی از کارگران منتظر در جنوب روضه سخی حاضر به مصاحبه می‌شود، اما اجازه عکس گرفتن نمی‌دهد. می‌گوید: "وقتی کار نباشد و باید برای خانه افطاری ببری، مجبوری گدایی یا خیرات جمع کنی".
اسماعیل از ولایت هرات به شهر مزارشریف آمده تا کار کند و وضعیت زندگی‌اش بهتر شود، اما با گلایه‌های دردناکی اوج ناامیدی خود را از حکومت نمایان می‌کند و به خبرنگار آوا می گوید: "حکومت به فکر مردم نیست و مردم بالای حکومت اعتماد ندارد. همیشه فقیر و بیچاره زیر دست و پای بوده و خواهد بود. تو خبرنگار هم کاری کرده نمی‌توانی، برو ما را به حال خودمان بگذار".
وی همین‌طور ادامه داد: "حکومتی که از حال و احوال ملت خبر ندارد، از او حکومت چی توقع داشته باشیم؟!".
اسماعیل می‌افزاید: "از ۶ صبح تاکنون منتظر یکی هستم که بیاید و من را در بدل ۳۰۰ افغانی مزدور بگیرد، اما کاری وجود ندارد. مرد خانه در این ماه مبارک رمضان حیران و سرگردان دنبال یک لقمه نان می‌گردد و آخر روز هم ناامید و دست خالی به خانه برمی‌گردد".
وی ادامه داد: "امروز که نخستین روز ماه مبارک رمضان است، صبح در مقابل شهرداری منتظر کار بودم، فردی آمده می‌گوید به کارگری ضرورت دارم که روزه نداشته باشد، من گفتم برادر تو به روزه ما چی کار داری، فقط کارت انجام شود، اما قبول نکرد؛ اگر روزه نگیریم، خداوند قهر می‌شود و اگر بگیریم، کار پیدا نکنیم؛ سر دو راهی ماندم".
اسماعیل در اخیر سخنانش، به خود ناسزا گفت و بار دیگر تأکید کرد: "من به ناحق مصاحبه دادم، کاری از دست شما خبرنگاران برنمی‌آید".
این سرگذشت هر روز بخش زیادی از کارگران در شهر مزارشریف، به خصوص حالا با شروع ماه مبارک رمضان است. ولایت بلخ و شهر مزارشریف به دلیل این‌که از امنیت نسبی برخوردار بوده، همواره میزبان بیجاشدگان داخلی از ولایت مختلف به خصوص ولایات هم‌جوار است و دیده می‌شود که حتی از ولایت هرات نیز به این ولایت مهاجرت کرده‌اند، اما بی‌کاری در بلخ و مزارشریف نیز همانند دیگر مناطق و نبود زمینه‌های کار، هم‌چنان یک مشکل جدی است.
این در حالی است که بر اساس گزارش‌های سال 1397، 40 درصد باشندگان ولایت بلخ بی‌کار اند.
متین‌الله متین، رییس کار و اموراجتماعی ولایت بلخ در ماه عقرب سال گذشته در مصاحبه با خبرگزاری صدای افغان(آوا)، کمبود زمینه اشتغال در ولایت بلخ را تأیید کرده و گفته بود که با افزایش جمعیت، زمینه کار در این ولایت کاهش یافته است. به گفته وی، ریاست کار و امور اجتماعی نمی‌تواند زمینه کار خلق کند و فقط نیروی کار را به مراجع معرفی می‌کند.
avapress.net/vdcdko0fxyt0j96.2a2y.html
پربازدیدترین
مطالب مرتبط
[۱۶ حمل ۱۳۹۵] 
[۱۰ عقرب ۱۳۹۶] 
[۱۳ جوزا ۱۳۹۶] 
[۲۸ حمل ۱۳۹۱] 
[۱۹ عقرب ۱۳۹۷] 
