ما در کشوری زندگی می کنیم که هرازگاهی اتفاقات دارای ابعاد خطرناکی اینجا رخ می دهد و نگرانی زمانی بیشتر می شود که چالش های به‌وجودآمده رنگ قومی و مذهبی به خود گیرد؛ اتفاقی که در این اواخر آرامش جمعی مردم افعانستان را ربوده است و نهادهای امنیتی کشور با حضور نیروهای ناتو نتوانستند آن را مهار کند، غایله ناگوار ارزگان، جاغوری و مالستان است که طی این دو - سه هفته اخیر منجر به شهادت و زخمی شدن صدها نفر و بی سرپناه شدن صدها خانواده در این هوای سرد پاییزی شده است.
اینکه چه عواملی باعث تشدید، استمرار و گسترش آشفتگی های سیاسی و ناامنی ها و حضور فعال افراط گرایی و تروریسم در این کشور می شود به بحران های مذهبی و قومی ملت ما برمی گردد.
اما مطلب اساسی اینجاست که حکومت وحدت ملی و نظام امنیتی کشور تاکنون برای پشتیبانی مردم بی دفاع ارزگان و جاغوری و مالستان، حرکت و واکنش قابل حل منازعه و خاتمه دهنده جنگ نابرابر طالبان با مردم اکثریت حامی دولت انجام نداده است و مردم خود با کمترین تجهیزات در مقابل دشمنی که برنامه حملات شان به گفته مقامات دولتی از دوسال به این طرف طرح ریزی شده و از پشتوانه و حمایت های بین المللی برخودار بوده و پیشرفته ترین ابزارهای جنگی در اختیار شان است، از ملک و ناموس شان دفاع کرده اند.
در چنین شرایطی عرصه بر مردم بی دغاع تنگ آمده و راهی جز آوارگی در ولایات و ولسوالی های دیگر باقی نمانده و هر روز تلفات و خسارت های مردم ملکی ولسوالی های نامبرده بیشتر می شود.
تعلل و ناتوانی حکومت وحدت ملی باعث شد که در این اواخر دامنه جنگ وسیعتر شده و تا لیلیه و دانشگاه خانه علم و منطق ملت نیز کشانده شود، اینجاست که نگرانی ها چندین برابر شده و آرامش را هر مدنی‌تبار و صلح‌خواه این دیار می‌گیرد.
در اینکه کشورهای منطقه من‌جمله کشورهای همسایه در بی ثباتی و ناآرامی وضعیت امنیتی و سیاسی و اقتصادی کشور حضور فعال آشکار و پنهان دارند شکی نیست. لیکن ناکارآمدی سران حکومت وحدت ملی به حدی رسیده که منجر به اختلافات و کشمکش های زیادی در میان اقوام و مذاهب کشور شده است. این خود باعث بی اعتمادی و ناباوری در میان مردم جامعه می شود و با گذشت هر روز وضعیت سیاسی، امنیتی، اجتماعی و اقتصادی را از هم گسیخته تر کرده و ثبات و پایداری وضعیت موجود کشور با خطر بزرگتری تهدید می کند؛ چون نه ملت به دولت باور دارد تا برای بهبودی اوضاع حاکم تلاش می کند و نه دولت حامی و تضمین کننده نیازهای امنیتی، اقتصادی و اجتماعی مردم است.
از سوی دیگر حضور نیروهای خارجی نیز در افغانستان نه تنها گرهی از کار دولت و ملت باز نکرده؛ بلکه خود در فرصت های به دست آمده منازعات و اختلافات را شعله ورتر نیز کرده اند.
اگر حکومت وضعیت را به چنین منوال ادامه دهد و نتواند از عهده مهار چالش های به وجود آورده خود و سیاست های خارجی و منطقوی برآید دیری نخواهد پایید که ما شاهد بزرگترین فجایع بشری در این برهه از زمان در کشور مان خواهیم بود.
اینکه چه عواملی باعث تشدید، استمرار و گسترش آشفتگی های سیاسی و ناامنی ها و حضور فعال افراط گرایی و تروریسم در این کشور می شود به بحران های مذهبی و قومی ملت ما برمی گردد.
اما مطلب اساسی اینجاست که حکومت وحدت ملی و نظام امنیتی کشور تاکنون برای پشتیبانی مردم بی دفاع ارزگان و جاغوری و مالستان، حرکت و واکنش قابل حل منازعه و خاتمه دهنده جنگ نابرابر طالبان با مردم اکثریت حامی دولت انجام نداده است و مردم خود با کمترین تجهیزات در مقابل دشمنی که برنامه حملات شان به گفته مقامات دولتی از دوسال به این طرف طرح ریزی شده و از پشتوانه و حمایت های بین المللی برخودار بوده و پیشرفته ترین ابزارهای جنگی در اختیار شان است، از ملک و ناموس شان دفاع کرده اند.
در چنین شرایطی عرصه بر مردم بی دغاع تنگ آمده و راهی جز آوارگی در ولایات و ولسوالی های دیگر باقی نمانده و هر روز تلفات و خسارت های مردم ملکی ولسوالی های نامبرده بیشتر می شود.
تعلل و ناتوانی حکومت وحدت ملی باعث شد که در این اواخر دامنه جنگ وسیعتر شده و تا لیلیه و دانشگاه خانه علم و منطق ملت نیز کشانده شود، اینجاست که نگرانی ها چندین برابر شده و آرامش را هر مدنی‌تبار و صلح‌خواه این دیار می‌گیرد.
در اینکه کشورهای منطقه من‌جمله کشورهای همسایه در بی ثباتی و ناآرامی وضعیت امنیتی و سیاسی و اقتصادی کشور حضور فعال آشکار و پنهان دارند شکی نیست. لیکن ناکارآمدی سران حکومت وحدت ملی به حدی رسیده که منجر به اختلافات و کشمکش های زیادی در میان اقوام و مذاهب کشور شده است. این خود باعث بی اعتمادی و ناباوری در میان مردم جامعه می شود و با گذشت هر روز وضعیت سیاسی، امنیتی، اجتماعی و اقتصادی را از هم گسیخته تر کرده و ثبات و پایداری وضعیت موجود کشور با خطر بزرگتری تهدید می کند؛ چون نه ملت به دولت باور دارد تا برای بهبودی اوضاع حاکم تلاش می کند و نه دولت حامی و تضمین کننده نیازهای امنیتی، اقتصادی و اجتماعی مردم است.
از سوی دیگر حضور نیروهای خارجی نیز در افغانستان نه تنها گرهی از کار دولت و ملت باز نکرده؛ بلکه خود در فرصت های به دست آمده منازعات و اختلافات را شعله ورتر نیز کرده اند.
اگر حکومت وضعیت را به چنین منوال ادامه دهد و نتواند از عهده مهار چالش های به وجود آورده خود و سیاست های خارجی و منطقوی برآید دیری نخواهد پایید که ما شاهد بزرگترین فجایع بشری در این برهه از زمان در کشور مان خواهیم بود.
