تولد و تحصیل
شهید غلام رسول نوری فرزند محمدعلی در سال 1383 در شهر کابل در یک خانواده متوسط دیده به‌جهان گشود و تا سن قانونی در سایه پرمهر پدر و مادر عزیزش، رشد کرده و از فیض وجود این دو گوهر کمیاب بهره برد.
رفتار پدر و مادر، شخصیت او را متفاوت بار آورده بود و او از آوان کودکی، آرام و باشخصیت بود.
شهید نوری در سن هفت سالگی شامل مکتب خصوصی تلاش گردید و صنف اول را در این لیسه به اتمام رساند و سپس شامل مکتب دولتی محمد آصف مائل گردیده و تا صنف هفتم به تحصیل ادامه داد و ضمناً زبان انگلیسی، ریاضیات و علوم دینی را نیز می آموخت.
به گفته خواهر این شهید، او نسبت به درس‌های خود کوشا، مصر و با انگیزه بوده و همواره در مکتب به درجه عالی کامیاب می شد و به همین دلیل دستاوردهای زیادی نیز از قبیل تقدیرنامه، تحایف و جوایز را در کارنامه خود داشت.
شهید نوری دروس علوم دینی را به صورت رسمی از سال 1392 در مسجد احمدی که نزدیک خانه اش بود، نزد استاد خانم شفیقه آغاز کرده و مفاهیم قرآنی، تفسیر، تجوید و همچنین علم صرف را آموخت.
شهید غلام رسول نوری در سال 1396 شامل مدرسه حضرت امام امیرالمؤمنین(ع) شد و تلاش می کرد که کتاب های دینی را بیشتر مطالعه کرده و در امور دینی و مذهبی که بیشترین نیاز یک خانواده مسلمان می باشد معلومات کافی به دست بیاورد.
به گفته خواهر وی خانم نفیسه نوری، شهید نوری آنقدر به دروس علوم دینی علاقه‌مند بود که می خواست در آینده به درجه اجتهاد برسد.
اخلاق اجتماعی و خانوادگی
به گفته خانواده شهید نوری، وی در اخلاق و برخورد با فامیل و مردم با سایر کودکان فرق داشت و همواره با بزرگان نشست و برخاست می‌کرد.
او پدر و مادر و تمام بزرگان را مورد احترام قرار می داد و با وجودی که هنوز کودکی بیش نبود؛ اما در مجالس بزرگان و گاه در مراسم فاتحه‌خوانی شرکت می کرد و دوست داشت که نماز بخواند و در راه خدا انفاق کند.
او در راه رسیدن به هدف عالی حتی نمی خواست بار دوش خانواده باشد؛ از همین جهت، نیمی از روز را درس می خواند و نصف وقت کار می کرد تا روی پای خود بایستد.
کار روزانه و معمولی شهید نوری، کپی کشی موتر، فلزکاری و گاهی پوقانه‌فروشی بود و همواره می گفت انسان باید تمام کارها را یاد داشته باشد تا یک‌روز درمانده نشود.
رفتار و اخلاق شهید نوری سبب شده بود که مورد علاقه خاص فامیل به خصوص پدر خود قرار بگیرد و به وجودش افتخار کند و پدر نیز تلاش می کرد که یگانه امید زندگی اش با ذهن آرام و جسم سالم به درس های خود ادامه دهد.
سرانجام شهید نوری با تمام آمال و آرزوهایش در هفتم جدی سال 1396 در سالن دفتر مرکزی مرکز فعالیت های فرهنگی اجتماعی تبیان در کابل، در حالی که در نشست گفتمان علمی پژوهشی به مناسبت سالروز تجاوز ارتش سرخ شوروی سابق به افغانستان، شرکت داشت، توسط حمله کننده انتحاری منسوب به گروه منفور و جهنمی داعش همراه یاران و همصنفانش به مقام بزرگ شهادت نائل شد.
نفیسه نوری خواهر شهید می گوید که شهید نوری آخرین بار مانند هر روز پنجشنبه اول صبح از جایش حرکت کرد؛ اما کمی متفاوت تر، با لب پر از خنده و خواهر کوچکش را بوسید و از خانه رفت؛ اما زنده برنگشت.
پیکر پاک این شهید توسط دوستان و اقارب، تشییع و در پل خشک شهر کابل به خاک سپرده شد.
روحش شاد و یادش گرامی باد.
شهید غلام رسول نوری فرزند محمدعلی در سال 1383 در شهر کابل در یک خانواده متوسط دیده به‌جهان گشود و تا سن قانونی در سایه پرمهر پدر و مادر عزیزش، رشد کرده و از فیض وجود این دو گوهر کمیاب بهره برد.
رفتار پدر و مادر، شخصیت او را متفاوت بار آورده بود و او از آوان کودکی، آرام و باشخصیت بود.
شهید نوری در سن هفت سالگی شامل مکتب خصوصی تلاش گردید و صنف اول را در این لیسه به اتمام رساند و سپس شامل مکتب دولتی محمد آصف مائل گردیده و تا صنف هفتم به تحصیل ادامه داد و ضمناً زبان انگلیسی، ریاضیات و علوم دینی را نیز می آموخت.
به گفته خواهر این شهید، او نسبت به درس‌های خود کوشا، مصر و با انگیزه بوده و همواره در مکتب به درجه عالی کامیاب می شد و به همین دلیل دستاوردهای زیادی نیز از قبیل تقدیرنامه، تحایف و جوایز را در کارنامه خود داشت.
شهید نوری دروس علوم دینی را به صورت رسمی از سال 1392 در مسجد احمدی که نزدیک خانه اش بود، نزد استاد خانم شفیقه آغاز کرده و مفاهیم قرآنی، تفسیر، تجوید و همچنین علم صرف را آموخت.
شهید غلام رسول نوری در سال 1396 شامل مدرسه حضرت امام امیرالمؤمنین(ع) شد و تلاش می کرد که کتاب های دینی را بیشتر مطالعه کرده و در امور دینی و مذهبی که بیشترین نیاز یک خانواده مسلمان می باشد معلومات کافی به دست بیاورد.
به گفته خواهر وی خانم نفیسه نوری، شهید نوری آنقدر به دروس علوم دینی علاقه‌مند بود که می خواست در آینده به درجه اجتهاد برسد.
اخلاق اجتماعی و خانوادگی
به گفته خانواده شهید نوری، وی در اخلاق و برخورد با فامیل و مردم با سایر کودکان فرق داشت و همواره با بزرگان نشست و برخاست می‌کرد.
او پدر و مادر و تمام بزرگان را مورد احترام قرار می داد و با وجودی که هنوز کودکی بیش نبود؛ اما در مجالس بزرگان و گاه در مراسم فاتحه‌خوانی شرکت می کرد و دوست داشت که نماز بخواند و در راه خدا انفاق کند.
او در راه رسیدن به هدف عالی حتی نمی خواست بار دوش خانواده باشد؛ از همین جهت، نیمی از روز را درس می خواند و نصف وقت کار می کرد تا روی پای خود بایستد.
کار روزانه و معمولی شهید نوری، کپی کشی موتر، فلزکاری و گاهی پوقانه‌فروشی بود و همواره می گفت انسان باید تمام کارها را یاد داشته باشد تا یک‌روز درمانده نشود.
رفتار و اخلاق شهید نوری سبب شده بود که مورد علاقه خاص فامیل به خصوص پدر خود قرار بگیرد و به وجودش افتخار کند و پدر نیز تلاش می کرد که یگانه امید زندگی اش با ذهن آرام و جسم سالم به درس های خود ادامه دهد.
سرانجام شهید نوری با تمام آمال و آرزوهایش در هفتم جدی سال 1396 در سالن دفتر مرکزی مرکز فعالیت های فرهنگی اجتماعی تبیان در کابل، در حالی که در نشست گفتمان علمی پژوهشی به مناسبت سالروز تجاوز ارتش سرخ شوروی سابق به افغانستان، شرکت داشت، توسط حمله کننده انتحاری منسوب به گروه منفور و جهنمی داعش همراه یاران و همصنفانش به مقام بزرگ شهادت نائل شد.
نفیسه نوری خواهر شهید می گوید که شهید نوری آخرین بار مانند هر روز پنجشنبه اول صبح از جایش حرکت کرد؛ اما کمی متفاوت تر، با لب پر از خنده و خواهر کوچکش را بوسید و از خانه رفت؛ اما زنده برنگشت.
پیکر پاک این شهید توسط دوستان و اقارب، تشییع و در پل خشک شهر کابل به خاک سپرده شد.
روحش شاد و یادش گرامی باد.
