در نشستی بین المللی پیرامون آخرین تحولات امنیتی و سیاسی افغانستان در پاکستان، مشاور وزیر امورخارجه ایران، می گوید که در سال های گذشته به ریشه مشکلات و بحران های افغانستان توجه نشده و روند کنفرانس بن در سال ۲۰۰۱ در مورد این کشور، امروز شکست خورده است.
به گزارش مانیتورینگ خبرگزاری صدای افغان(آوا)، سید رسول موسوی، مشاور وزیر امور خارجه جمهوری اسلامی ایران که در کنفرانس بین المللی و دو روزه "تحقق صلح افغانستان: بیم ها و امیدها" به میزبانی اسلام آباد سخن می گفت، ضمن تشریح راه های ایجاد ثبات، امنیت و توسعه پایدار و موانع موجود در این مسیر، گفت: دلیل اصلی ادامه وضعیت بحرانی افغانستان عدم توجه به دلایل ریشه ای و کلیدی بحران در این کشور است.
به گفته موسوی، افغانستان در تاریخ معاصر خود با سه بحران کلیدی ثبات، امنیت و توسعه روبرو بوده و تمامی تحولات سیاسی این کشور خصوصا در چهار دهه اخیر، برای یافتن پاسخ و حل سه بحران مذکور بوده است، اما به گفته او، تمامی دولت ها یا احزابی که در افغانستان قدرت را به دست گرفته اند، موفق نشدند راه حلی متوازن برای هر سه بحران یاد شده پیدا کنند.
مشاور وزیر امورخارجه ایران تصریح کرد: در مرحله اول، بحران ثبات افغانستان چالشی داخلی است که باید راه حل آن را در داخل افغانستان و از طریق مهندسی سیاسی قدرت و توزیع قدرت جستجو کرد.
در مرحله دوم، وی بحران امنیت افغانستان را هم موضوعی منطقه ای دانست و تأکید کرد: در افغانستان بدون مشارکت منطقه ای به خصوص همسایگان این کشور، امکان ندارد امنیت پایدار به وجود آید.
اما در مرحله سوم، موسوی گفت: بحران توسعه افغانستان موضوعی بین المللی است که تنها از طریق مشارکت جامعه جهانی در توسعه این کشور امکان حل آن وجود دارد.
وی با بیان این‌که به نظر می رسد اوضاع امنیتی، سیاسی و اقتصادی افغانستان در سال جاری نسبت به سال های گذشته سخت تر شده است، گفت: پیش بینی می شود چالش های اصلی افغانستان شامل فعالیت های نظامی طالبان، القاعده، داعش و دیگر گروه های تروریستی، بن بست توازن ناپایدار نظامی بین طالبان با نیروهای امنیتی افغانستان، ادامه وضعیت نامطمئن در دولت ائتلافی و چالش های درونی حکومت، نبود چشم انداز روشن برای برگزاری انتخابات پارلمانی و ادامه اختلافات بین نخبگان حکومتی و تعارض مدیران عالی مرکز با حاکمان و مدیران مناطق مختلف افغانستان، در سال ۲۰۱۷ همچنان ادامه یابد.
موسوی گفت: در سال ۲۰۰۱ کنفرانس بن تلاش نمود برای هر سه بحران فوق راه حل ارائه دهد، ولی به دلیل عدم توجه دقیق به چگونگی حل مسایل، روند بن با مشکل روبرو شد و می توان گفت امروز روند بن شکست خورده است.
او خاطرنشان کرد: روند بن، ثبات داخلی را بر بنیاد حذف طالبان از قدرت قرار داد، ولی صرفا به بعد امنیتی آن متمرکز شد و ابعاد اجتماعی و سیاسی آن را فراموش کرد و نتیجه این فراموشی، خیزش مجدد طالبان است که گفته می شود امروز بیش از ۴۰ درصد خاک افغانستان را در اختیار گرفته اند.
این دیپلمات ایرانی اظهارداشت: اشتباه دیگر روند بن تلاش برای برقراری امنیت در افغانستان با تکیه بر قدرت نظامی آمریکا و ناتو و فراموش کردن اهمیت و نقش کشورهای منطقه در برقرای امنیت در افغانستان بود و به این نکته توجه نگردید که امنیت افغانستان در چارچوب امنیت منطقه ای قابل حصول است.
وی با تأکید مجدد بر این که راه حل بحران افغانستان را باید در سه سطح داخلی، منطقه ای و بین المللی و با توجه به ظرفیت ها و عوامل تعیین کننده هر یک جستجو کرد، تصریح کرد: در همین ارتباط و در جهت حل بحران ثبات، که موضوعی داخلی است و در روند داخلی افغانستان، موضوع طالبان در قالب مفهومی با عنوان "نو طالبان" باید مورد توجه قرار گیرد.
موسوی تأکید کرد: بحران افغانستان راه حل نظامی ندارد و راه حل سیاسی افغانستان از طریق مشارکت همه نیروهای سیاسی و اجتماعی مؤثر در افغانستان در روند صلح میسر است. به باور وی، این مهم فقط از طریق تجدید نظر همه نیروها از جمله طالبان در اهداف و سیاست‌های خود برای آینده افغانستان به دست می آید و تجدید نظر طالبان در اهداف و سیاست های خود، از آنان حرکت و روند جدیدی به نام "نو طالبان" به وجود خواهد آورد.
