در اوج کارزارهای انتخاباتی، در نشستی خبری احمدضیاء مسعود، معاون نخست زلمی رسول حمایتش را از تکت انتخاباتی محمداشرف غنی اعلام کرد. این پیوست واکنش‌های زیادی را در پی داشت و در نخست بسیاری از حامیان و چهره‌های آشنا با او، از این عملکرد آقای مسعود دلخور شدند. اما تقریباً دوونیم سال پس از تشکیل حکومت وحدت ملی، رییس جمهور متحدی که در روزهای بد به دادش رسید را با فرمانی ۲۹ کلمه‌یی برکنار کرد.
آگاهان به این باورند که رییس جمهور به خاطر منافع چند روزه دست به تشکیل ائتلاف‌هایی می‌زند و پس از گذر بحران، متحدانش را به حاشیه می‌راند. به گفتۀ آنان، توافقات رییس جمهور با چهره‌های سیاسی در کارزارهای انتخاباتی بر بنیاد منافع کوتاه مدت و از روی مجبوریت بوده است، و این توافق‌ها بنیان حقوقی ندارند.
نصیراحمد تره‌کی، آگاه سیاسی می‌گوید، توافق چهره‌هایی که در کارزارهای انتخاباتی به تیم اشرف غنی احمدزی پیوستند، مجبوریت سیاسی بوده و صرفاً برای شکل‌دهی تکت‌های انتخاباتی برای مدت کوتاهی انجام شده است.
به گفتۀ آقای تره‌کی، این توافقات سیاسی در حقیقت تعهدات اخلاقی اند و نقض این توافق‌ها بی‌اعتمادی را میان چهره‌های سیاسی افزایش می‌دهد.
احمد سعیدی، دیگر آگاه سیاسی می‌گوید، رفتار سیاستمداران افغانستان فصلی و تاکتیکی‌ست، نه استراتژیک. به گفتۀ او، تا زمانی که منافع رییس جمهور غنی ایجاب کند، با شرکای سیاسی‌اش است و در غیر آن، همین شرکا را کنار می‌زند.
محمدامین فرهنگ نیز می‌گوید، سیاست حذف از سوی رییس جمهور شخصیت و نفوذ اجتماعی او را کاهش می‌دهد. فرهنگ می‌گوید: «بعید نیست که دیگر متحدان غنی نیز با سرنوشت احمدضیاء مسعود دچار شوند.»
به باور این آگاه سیاسی، ذهنیت رییس جمهور، فردگرایی و تک‌روی است و در آینده، دور از امکان نیست که چهره‌های دیگری چون عطامحمد نور و امرالله صالح نیز به جمع احمدضیاء مسعود بپیوندند.
آگاهان می‌گویند، چشم‌پوشی رییس جمهور از تعهدات با شرکای سیاسی تأثیراتی منفی را به دنبال دارد و بر وضعیت امنیتی و ثبات سیاسی صدمه وارد می‌کند. به گفتۀ آنان، در دورهای بعدی انتخابات، دیگر مردم به ائتلاف‌های سیاسی اعتماد نخواهند کرد.
