مفتی هایی که جنگها را مشروع و نامشروع می کنند!

یک هیات افغانستانی به ریاست داکتر عبدالله، رییس اجرایی حکومت در یک سفر سه روزه به عربستان سعودی سفر کرده است. جاوید فیصل، معاون سخنگوی ریاست اجرایی به تلویزیون ۱گفت که هیات افغانستانی در این سفر از مقام‌های عربستان می‌خواهد تا جنگ در افغانستان را نامشروع بخوانند.

فیصل افزود که در حال حاضر "جنگ نامشروع افغانستان" از سوی هراس‌‎افگنان به عنوان "جنگ مشروع اسلامی" خوانده می‌شود که باید از سوی مفتی‌های سعودی این جنگ "نامشروع" اعلام شود".

پیش از وارد شدن به هر بحثی یاددهانی یک نکته لازم می نماید و آن پیشینه فتوا و مفتی در کشورهای اسلامی به خصوص در عربستان است. طبق گواهی تاریخ در برخی از کشورهای اسلامی از قدیم الایام بازار مفتی و دادن فتواهای عجیب و غریب، همواره داغ بوده است.

بازار فتواهای عجیب و دور از عقل و شرع، در زمان ابن تیمیه و پس از او و به خصوص در عربستان آن وقت به گونه ای عجیبی رواج پیدا کرد. ابن تیمیه با گرایشی که از خوارج به ارث برده بود، بقایای بینش خوارج و هوادارن آن را بر گرد یک اندیشه و عمل افراطی جمع کرد و حاصل و نتیجه این گردآوری ها، تولد فرقه جدیدی شد بنام سلفیت و وهابیت.

وهابیت که زمینه های خوب و مناسبی داشت برای بهره برداری دولتها و نظامهای مستبد و جائر از این نحله خودساخته، با استقبال دولت های سلطنتی در کشورهای عربی به خصوص در عربستان مواجه شد.

با روی کار آمدن خاندان آل سعود در عربستان، این نحله یعنی وهابیت، جان تازه ای گرفت و اگر چه در آغاز و اواسط، وهابی ها قصد داشتند تا برای رژیم آل سعود نیز مشکل ساز شوند و با افراط گری های خود نظام سیاسی آل سعود را با چالش جدی مواجه کند؛ اما سران آل سعود صدای توطئه فرزندان ابن تیمیه را در نطفه خفه کردند و با اعدام و با بریدن گوش و بینی بسیاری از علمای وهابی، تعدادی را سرکوب و باقی مانده را مهار کرده و در خدمت اهداف سلطتنی خویش در آوردند.

پس از آن حادثه بود که آل سعود مفتی و فتوا را یکجا در اختیار خویش گرفتند و علمای وهابی و این نحله را به عنوان یکی از بازوان تئوریک در خدمت حکومت و سلطنت خویش قرار دادند و هر گاه لازم دیدند، به وسیله علمای درباری سلفی، فتواهای متناسب با اهداف و انگیزه های سیاسی خود تهیه و تنظیم کردند.

البته بازار این گونه فتواها در صدر اسلام و پس از وفات پیامبر گرامی اسلام نیز رفته رفته گرم می شد و در همان زمان نیز این گروه خوارج بودند که به عنوان ریشه و پدر معنوی وهابیت امروزی، به صدور فتواهای متنوع و یکبار مصرف همت می گماشتند و برای هر یک واقعه در آن دوره، دو سه فتوای عاجل و فوری در آستین داشتند!

غیر از خوارج، بی تقواهای دیگری هم بودند که در برابر تهدید و تطمیع دستگاه های حاکم ظلم و جور، نمی توانستند مقاومت کنند و زبان به فتاوی ناحق و باطل می چرخاندند؛ نظیر قاضی شریح و امثال آن که در برابر درخشندگی سکه های طلایی ابن زیاد تاب وتوان از دست داد و فتوا به خارجی بودن امام حسین و یارانش از دین جدش داد و ریختن خون آن امام همام را مباح دانست!

این سلسله فتوا دهی علمای وهابیت علیه مسلمانان و انسانهای بی گناه همچنان ادامه یافت تا رسید به زمان معاصر و در دوره کنونی یعنی در قرن پیشرفت حیرت انگیز بشر در همه ی عرصه های علوم و فنون و نیز فکر و اندیشه و منطق و خرد، علما و مفتی های وهابی و صد البته با حمایت و پشتیبانی مادی و معنوی دولت کنونی عربستان و مشخصاً آل سعود، هراز گاهی اقدام به صدور فتواهایی می کنند که جز اثبات چندباره جهالت و دکم اندیشی سران این فرقه و شیطنت و نفاق حامیان دولتی آنها چیزی دیگری را به نمایش نمی گذارد.

حال و در یک چنین شرائطی و با چنان پیشینه ای که کشور عربستان و سران آن در مفتی پروری دارند و از سویی نیز دوست و دشمن و رسانه های شرقی و غربی دولت عربستان را متهم درجه یک کارخانه های تروریست سازی می دانند و خودِ دولت افغانستان نیز واقف به این موضوع می باشد، هیاتی از کشور ما وارد عربستان می شود تا از دولت آل سعود بخواهند که مفتی های خویش را وادار سازند تا جنگ افغانستان را نامشروع اعلام کنند!.

از نظر بسیاری از آگاهان دولت افغانستان به هر منظوری که می خواهد در عربستان هیات بفرستد، شاید موفق به جلب نظر سران ریاض شده و با دست پر به کشور برگردند؛ اما اینکه دولت ریاض از مفتی هایش بخواهد که جنگ در افغانستان را نامشروع اعلام کند، این یک خیال ناپخته و توهم سبزی بیش نیست!.

از نظر آگاهان این موضوع آنقدر دور از باور و واقعیت های موجود در منطقه و افغانستان است که حتی خود سران کابل و هیات سفر کرده به عربستان از آن به خوبی اطلاع دارند و اینکه زحمت یک چنین سفری را بخود داده اند و راهی عربستان شده اند، تا اندازه زیادی گنگ و پرسش برانگیز است!.

آگاهان بر این باورند که با توجه به روابط تنگاتنگ ریاض- اسلام آباد و نیز روابط نچندانِ ریاض- کابل، بسیار دور از ذهن می نماید که سران ریاض نسبت به این خواسته سران کابل، توجهی کنند و لذا این هیات در این جهت خاص، دست آوردی نخواهد داشت و با دستانی پر از خالی، از سفر به عربستان به سمت خانه بر خواهد گشت.