باراک اوباما؛ رئیس جمهوری امریکا گفت در سال ۲۰۱۶ دوباره برای بستن بازداشتگاه گوانتانامو تلاش خواهد کرد و در صورت لزوم از حکم حکومتی برای عملی کردن تصمیم‌اش استفاده خواهد کرد.
آقای اوباما که روز جمعه در سخنرانی پایان سال خود تاکید کرد با بازگرداندن تعدادی دیگر از زندانیان گوانتانامو در سال ۲۰۱۶، شمار زندانیان باقی‌مانده به زیر ۱۰۰ نفر خواهد رسید و همزمان او دوباره تلاش خواهد کرد تا کنگره را برای برچیدن کامل این زندان ترغیب کند.
گوانتانامو که به گفته رئیس جمهوری امریکا "مستمسکی برای تبلیغ و جذب نیرو توسط گروه‌های جهادی" شده یکی از جنجالی‌ترین مباحث حقوق‌بشری در داخل امریکاست.
روز پنجشنبه اعلام شد که ۱۷ زندانی دیگر گوانتانامو به زودی به کشورهای زادگاه یا کشورهای ثالث پذیرنده بازگردانده می‌شوند.
بدین ترتیب تعداد افراد باقی مانده در این بازداشتگاه که در خاک کشور کوبا واقع شده، به زیر ۱۰۰ نفر خواهد رسید.
این در حالی است که شمار بازداشت‌شدگان در این زندان در دهه گذشته به رقم ۷۷۹ نفر هم رسیده بود.
کارشناسان می گویند که ناکامی باراک اوباما در بستن زندان گوانتانامو به معنای ناکامی او در تامین و توسعه حقوق بشر در جهان و بهبود کارنامه امریکا در این زمینه است.
امریکا که مدعی تامین و صدور «ارزش» های حقوق بشری و تحمیل آن با هر وسیله و ابزار ممکن بر ملت های مستقل دیگر است، هیچگاه حاضر نشده در مورد پرونده سیاه زندان گوانتانامو به جامعه بین المللی و افکار عمومی مردم جهان، پاسخگو باشد.
این پرونده در واقع نشان می دهد که حقوق بشر نیز «ابزاری» برای توسعه سلطه امریکا بر دیگر ملت هاست و آنچه ذیل این عنوان مطرح می شود، هیچ سنخیتی با سیاست های امریکا در عرصه بین المللی ندارد.
با این حساب، به باور آگاهان، باید پرسید که آیا کشوری که بزرگ ترین کارنامه نقض حقوق بشر در قرن حاضر را در پرونده خود دارد، براساس کدام قانون بین المللی محق است تا در باره پرونده های حقوق بشری دیگر کشورها، اظهار نظر کند، آنها را مورد تحریم قرار دهد و حتی تهدید و اقدام به حمله نظامی کند؟!
حقوق بشر از تناقض های خنده دار دنیای ماست. تناقضی که دیگر به اندازه ای معمول و جاافتاده شده که دیگر، هیچکس حتی متوجه تناقض بودن آن هم نمی شود! همان کسانی که زیر نام حقوق بشر، بدترین جنایت ها را در حق بشر مرتکب می شوند.
در این شکی نیست که گوانتانامو، نماد حقوق بشر امریکایی است؛ اما این تنها پرونده حقوق بشری امریکا نیست که با بسته شدن آن، کارنامه حقوق بشری امریکا نیز بهبود پیدا کند.
جنگ عراق و فجایع ناشی از آن، یکی دیگر از نمونه های حقوق بشری امریکا است. امریکا براساس یک بهانه واهی به عراق لشکرکشی کرد و بهای این لشکرکشی مهیب و مدهش را چه کسی پرداخت؟ صدها هزار عراقی به ناحق کشته شدند و هنوزهم در آن کشور، حمام خون جاری است، هزاران کودک ناقص العضو و معلول و مفلوج، میلیون ها خانواده بی سرنوشت با خیلی از بیوه ها و یتیمان بی سرپرست، استیلای کابوس وحشتناک تروریزم و انفجار و بمب و خون و آتش، پرونده فراموش ناشدنی و ننگین ابوغریب، آینده ای که به سوی هیچ افقی گشوده نمی شود، جامعه ای در آستانه فروپاشی، کشوری که با دستان بازیگران و فتنه گران منطقه ای و بین المللی، میدان وسیعی برای بازی های استراتژیک شده است و ملتی که با شکم های گرسنه بر سر ذخایر عظیم طلای سیاه خوابیده است و...
آیا این برای تامین حقوق بشر امریکایی، هزینه اندکی است؟
افغانستان نمونه دیگر آن است. هزاران غیر نظامی از ابتدای حضور نظامی امریکا در افغانستان کشته شده اند. فرقی نمی کند که آنها با شلیک مستقیم سربازان خارجی کشته شده باشند یا توسط نیروهای تروریستی داخلی و خارجی. مساله این است که صلح و امنیت و زمینه های زندگی در افغانستان با حضور نظامی امریکا، نه تنها بهبود نیافته؛ بلکه روز به روز بدتر شده است و به تازگی با ورود داعش به عرصه بازی های ضد امنیتی افغانستان، معلوم نیست چه آینده ای در انتظار مردم افغانستان خواهد بود.
با این حال، آنچه به گوانتانامو مربوط می شود، این ننگین ترین پرونده های حقوق بشری امریکاست و اوباما تلاش می کند با بستن آن، هم آخرین وعده انتخاباتی اش را محقق سازد و به عنوان رییس جمهوری موفق، از کاخ سفید خداحافظی کند و هم از سوی دیگر، کارنامه حقوق بشری کشور مدعی صدور و توسعه حقوق بشر را بهبود بخشد.
اما حتی اگر گوانتانامو بسته شود، چیزی تغییر نخواهد کرد. صدها نفر از ساکنان زندان مخوف گوانتانامو قصه ها و خاطراتی را به یاد خواهند آورد که تصویرگر حقوق بشر امریکایی خواهد بود.
آقای اوباما که روز جمعه در سخنرانی پایان سال خود تاکید کرد با بازگرداندن تعدادی دیگر از زندانیان گوانتانامو در سال ۲۰۱۶، شمار زندانیان باقی‌مانده به زیر ۱۰۰ نفر خواهد رسید و همزمان او دوباره تلاش خواهد کرد تا کنگره را برای برچیدن کامل این زندان ترغیب کند.
گوانتانامو که به گفته رئیس جمهوری امریکا "مستمسکی برای تبلیغ و جذب نیرو توسط گروه‌های جهادی" شده یکی از جنجالی‌ترین مباحث حقوق‌بشری در داخل امریکاست.
روز پنجشنبه اعلام شد که ۱۷ زندانی دیگر گوانتانامو به زودی به کشورهای زادگاه یا کشورهای ثالث پذیرنده بازگردانده می‌شوند.
بدین ترتیب تعداد افراد باقی مانده در این بازداشتگاه که در خاک کشور کوبا واقع شده، به زیر ۱۰۰ نفر خواهد رسید.
این در حالی است که شمار بازداشت‌شدگان در این زندان در دهه گذشته به رقم ۷۷۹ نفر هم رسیده بود.
کارشناسان می گویند که ناکامی باراک اوباما در بستن زندان گوانتانامو به معنای ناکامی او در تامین و توسعه حقوق بشر در جهان و بهبود کارنامه امریکا در این زمینه است.
امریکا که مدعی تامین و صدور «ارزش» های حقوق بشری و تحمیل آن با هر وسیله و ابزار ممکن بر ملت های مستقل دیگر است، هیچگاه حاضر نشده در مورد پرونده سیاه زندان گوانتانامو به جامعه بین المللی و افکار عمومی مردم جهان، پاسخگو باشد.
این پرونده در واقع نشان می دهد که حقوق بشر نیز «ابزاری» برای توسعه سلطه امریکا بر دیگر ملت هاست و آنچه ذیل این عنوان مطرح می شود، هیچ سنخیتی با سیاست های امریکا در عرصه بین المللی ندارد.
با این حساب، به باور آگاهان، باید پرسید که آیا کشوری که بزرگ ترین کارنامه نقض حقوق بشر در قرن حاضر را در پرونده خود دارد، براساس کدام قانون بین المللی محق است تا در باره پرونده های حقوق بشری دیگر کشورها، اظهار نظر کند، آنها را مورد تحریم قرار دهد و حتی تهدید و اقدام به حمله نظامی کند؟!
حقوق بشر از تناقض های خنده دار دنیای ماست. تناقضی که دیگر به اندازه ای معمول و جاافتاده شده که دیگر، هیچکس حتی متوجه تناقض بودن آن هم نمی شود! همان کسانی که زیر نام حقوق بشر، بدترین جنایت ها را در حق بشر مرتکب می شوند.
در این شکی نیست که گوانتانامو، نماد حقوق بشر امریکایی است؛ اما این تنها پرونده حقوق بشری امریکا نیست که با بسته شدن آن، کارنامه حقوق بشری امریکا نیز بهبود پیدا کند.
جنگ عراق و فجایع ناشی از آن، یکی دیگر از نمونه های حقوق بشری امریکا است. امریکا براساس یک بهانه واهی به عراق لشکرکشی کرد و بهای این لشکرکشی مهیب و مدهش را چه کسی پرداخت؟ صدها هزار عراقی به ناحق کشته شدند و هنوزهم در آن کشور، حمام خون جاری است، هزاران کودک ناقص العضو و معلول و مفلوج، میلیون ها خانواده بی سرنوشت با خیلی از بیوه ها و یتیمان بی سرپرست، استیلای کابوس وحشتناک تروریزم و انفجار و بمب و خون و آتش، پرونده فراموش ناشدنی و ننگین ابوغریب، آینده ای که به سوی هیچ افقی گشوده نمی شود، جامعه ای در آستانه فروپاشی، کشوری که با دستان بازیگران و فتنه گران منطقه ای و بین المللی، میدان وسیعی برای بازی های استراتژیک شده است و ملتی که با شکم های گرسنه بر سر ذخایر عظیم طلای سیاه خوابیده است و...
آیا این برای تامین حقوق بشر امریکایی، هزینه اندکی است؟
افغانستان نمونه دیگر آن است. هزاران غیر نظامی از ابتدای حضور نظامی امریکا در افغانستان کشته شده اند. فرقی نمی کند که آنها با شلیک مستقیم سربازان خارجی کشته شده باشند یا توسط نیروهای تروریستی داخلی و خارجی. مساله این است که صلح و امنیت و زمینه های زندگی در افغانستان با حضور نظامی امریکا، نه تنها بهبود نیافته؛ بلکه روز به روز بدتر شده است و به تازگی با ورود داعش به عرصه بازی های ضد امنیتی افغانستان، معلوم نیست چه آینده ای در انتظار مردم افغانستان خواهد بود.
با این حال، آنچه به گوانتانامو مربوط می شود، این ننگین ترین پرونده های حقوق بشری امریکاست و اوباما تلاش می کند با بستن آن، هم آخرین وعده انتخاباتی اش را محقق سازد و به عنوان رییس جمهوری موفق، از کاخ سفید خداحافظی کند و هم از سوی دیگر، کارنامه حقوق بشری کشور مدعی صدور و توسعه حقوق بشر را بهبود بخشد.
اما حتی اگر گوانتانامو بسته شود، چیزی تغییر نخواهد کرد. صدها نفر از ساکنان زندان مخوف گوانتانامو قصه ها و خاطراتی را به یاد خواهند آورد که تصویرگر حقوق بشر امریکایی خواهد بود.
