عبدالله عبدالله؛ رئیس اجرائی حکومت وحدت ملی می‌گوید که عملکرد امنیتی و سیاست آشتی جویانه حکومت پیشین در برابر مخالفان مسلح باعث تقویت گروه طالبان شده است.
آقای عبدالله گفت که سیاست مصالحه و سیاست امنیتی حکومت پیشین نه تنها باعث تضعیف طالبان نشد؛ بلکه باعث تقویت این گروه شد و "این در افغانستان یک واقعیت است."
آقای عبدالله گفت که وضعیت در گذشته طوری نبود که طالبان تضعیف و برای گفتگو حاضر شده باشد و حالا پس از امضای قرارداد امنیتی با امریکا، وضعیت برهم خورده باشد.
رئیس اجرائی گفت:"کم ترین نیتی را ما از طالبان و آنهایی که از طالبان حمایت کردند، در راستای تأمین صلح ندیده ایم."
این اظهارات آقای عبدالله، یک روز پس از آن صورت می گیرد که حامد کرزی در واکنش به تمدید حضور نیروهای امریکایی در افغانستان گفت که امضای قرارداد امنیتی، "برخلاف انتظار مردم افغانستان باعث کاهش ناامنی نگردید؛ بلکه دامنه جنگ را وسیع تر ساخت."
کارشناسان با تاکید بر اینکه وضعیت کنونی روند صلح، تغییر زیادی با گذشته نکرده است، می گویند که هم حامد کرزی درست می گوید و هم پاسخی که آقای عبدالله در برابر او، ارائه کرده است، تا حدود زیادی موجه و قابل پذیرش است.
دلیل این برداشت هم این است که در گذشته سیاست های آشتی جویانه آقای کرزی در برابر طالبان، نه تنها هیچ نتیجه مثبتی در پی نداشت؛ بلکه اوضاع را بدتر کرد و این گروه را در ارتکاب اعمال جنایتکارانه و تخریبی و تروریستی اش، تشجیع و تشویق کرد.
یکی از مهم ترین اشتباهات آقای کرزی در گذشته این بود که او صلح با طالبان را منهای جلب اعتماد پاکستان می خواست و این هرگز، شدنی و امکان پذیر نبود.
آقای کرزی، هم بر پافشاری متعصبانه و غیر منطقی خود بر پرهیز از حل همیشگی خط دیورند تاکید می کرد و به این ترتیب، سعی می کرد از این رهگذر برای خود یک مقبولیت عمومی در میان مردم افغانستان ایجاد کند و از آنسو نیز انتظار داشت، پاکستان دست از حمایت از تروریزم و طالبان بردارد و به آمدن صلح در افغانستان، صادقانه کمک کند.
این انتظار، عمیقا غیر منطقی و شدیدا غیر واقع بینانه بود.
با این حال، او پیمان امنیتی را بنا به هر دلیلی امضا نکرد و اکنون درست می گوید که امضای قرارداد امنیتی، "برخلاف انتظار مردم افغانستان باعث کاهش ناامنی نگردید؛ بلکه دامنه جنگ را وسیع تر ساخت."
در این نیز شکی نیست که داکتر عبدالله حق دارد که مدعی شود بسیاری از مشکلاتی که اکنون حکومت وحدت ملی با آن مواجه است، ناشی از میراث حکومت داری ضعیف و فاسد و آسیب پذیر کرزی در گذشته است که روند صلح یکی از آنهاست. فساد اداری، وضعیت امنیتی، وضعیت نیروهای مسلح کشور، مبارزه با تروریزم، حضور نیروهای خارجی، حکومت داری، انتخابات، توسعه اقتصادی و... از دیگر موارد آن است؛ اما نباید یکطرفه به قاضی رفت.
باید در نظر داشت که حکومت وحدت ملی نیز یکسال فرصت داشته است تا حداقل بخشی از ویرانی های به جا مانده از حکومت پیشین را ترمیم و بازسازی کند.
سران حکومت در طول این مدت می توانستند، کارنامه ای متفاوت از کرزی در عرصه های یادشده از خود به نمایش بگذارند تا مردم بتوانند بر آنها اعتماد کنند و نسبت به آینده اطمینان حاصل کنند.
آنها می توانستند با ایجاد یک اداره سیاسی و اداری سالم و کارآمد، پاسخگو، پاک، شفاف و متخصص و حرفه ای، مسیرهای اشتباه و پرهزینه و ویرانگر کرزی را ادامه ندهند.
این اتفاق به ویژه در روند صلح می توانست زودتر از هر زمینه دیگری رخ دهد.
از یاد نمی بریم که حکومت وحدت ملی، سرمایه گذاری سیاسی و تبلیغاتی عظیمی روی روند صلح و ایجاد امنیت و ثبات کرد.
نخستین اقدام حکومت تنها یک روز پس از روی کار آمدن، امضای پیمان امنیتی با امریکا بود.
آقای عبدالله می گوید اوضاع در زمان کرزی که پیمان امنیتی را امضا نکرد هرگز خوب نبوده که اکنون با امضای پیمان، خراب شده باشد؛ اما این مقایسه درستی نیست؛ زیرا اگر قرار بود اوضاع قبل و بعد از امضای پیمان هیچ تغییری نکند، پس اصولا چرا باید چنین پیمانی امضا می شد؟! آیا غیر از این است که تمام امتیاز و کارکرد این پیمان، واگذاری بخشی از حاکمیت ملی کشور به نیروهای خارجی است در حالی که در ازای آن، هیچ چیزی تغییر نکرده است؟
نکته دیگر هم این است که در زمینه صلح با طالبان، آقای عبدالله معتقد است که کرزی اشتباه کرده است و این چیزی است که ناظران هم آن را قبول دارند؛ اما چه سیاست و رویکرد بکر و بدیعی از سوی حکومت وحدت ملی برای عدم تکرار و ادامه اشتباهات کرزی، ارائه شده است؟
آیا غیر از این است که اشرف غنی نیز همان راه کرزی را در این زمینه ادامه داد و نتیجه آن، توسعه تروریزم به شمال و سقوط قندوز و کشیده شدن دامنه جنگ ها به شهرها و شاهراه ها شد؟
صرف نظر از اینها، انتخاب درست این است که رهبران حکومت وحدت ملی، به جای آنکه وقت خود را صرف پرداختن به یک جنگ تبلیغاتی و سیاسی بی فایده میان حکومت های دیروز و امروز کنند، صرف پرداختن به جنگ واقعی جاری در کشور و گشودن گره از کار فروبسته مردم کنند.
آقای عبدالله گفت که سیاست مصالحه و سیاست امنیتی حکومت پیشین نه تنها باعث تضعیف طالبان نشد؛ بلکه باعث تقویت این گروه شد و "این در افغانستان یک واقعیت است."
آقای عبدالله گفت که وضعیت در گذشته طوری نبود که طالبان تضعیف و برای گفتگو حاضر شده باشد و حالا پس از امضای قرارداد امنیتی با امریکا، وضعیت برهم خورده باشد.
رئیس اجرائی گفت:"کم ترین نیتی را ما از طالبان و آنهایی که از طالبان حمایت کردند، در راستای تأمین صلح ندیده ایم."
این اظهارات آقای عبدالله، یک روز پس از آن صورت می گیرد که حامد کرزی در واکنش به تمدید حضور نیروهای امریکایی در افغانستان گفت که امضای قرارداد امنیتی، "برخلاف انتظار مردم افغانستان باعث کاهش ناامنی نگردید؛ بلکه دامنه جنگ را وسیع تر ساخت."
کارشناسان با تاکید بر اینکه وضعیت کنونی روند صلح، تغییر زیادی با گذشته نکرده است، می گویند که هم حامد کرزی درست می گوید و هم پاسخی که آقای عبدالله در برابر او، ارائه کرده است، تا حدود زیادی موجه و قابل پذیرش است.
دلیل این برداشت هم این است که در گذشته سیاست های آشتی جویانه آقای کرزی در برابر طالبان، نه تنها هیچ نتیجه مثبتی در پی نداشت؛ بلکه اوضاع را بدتر کرد و این گروه را در ارتکاب اعمال جنایتکارانه و تخریبی و تروریستی اش، تشجیع و تشویق کرد.
یکی از مهم ترین اشتباهات آقای کرزی در گذشته این بود که او صلح با طالبان را منهای جلب اعتماد پاکستان می خواست و این هرگز، شدنی و امکان پذیر نبود.
آقای کرزی، هم بر پافشاری متعصبانه و غیر منطقی خود بر پرهیز از حل همیشگی خط دیورند تاکید می کرد و به این ترتیب، سعی می کرد از این رهگذر برای خود یک مقبولیت عمومی در میان مردم افغانستان ایجاد کند و از آنسو نیز انتظار داشت، پاکستان دست از حمایت از تروریزم و طالبان بردارد و به آمدن صلح در افغانستان، صادقانه کمک کند.
این انتظار، عمیقا غیر منطقی و شدیدا غیر واقع بینانه بود.
با این حال، او پیمان امنیتی را بنا به هر دلیلی امضا نکرد و اکنون درست می گوید که امضای قرارداد امنیتی، "برخلاف انتظار مردم افغانستان باعث کاهش ناامنی نگردید؛ بلکه دامنه جنگ را وسیع تر ساخت."
در این نیز شکی نیست که داکتر عبدالله حق دارد که مدعی شود بسیاری از مشکلاتی که اکنون حکومت وحدت ملی با آن مواجه است، ناشی از میراث حکومت داری ضعیف و فاسد و آسیب پذیر کرزی در گذشته است که روند صلح یکی از آنهاست. فساد اداری، وضعیت امنیتی، وضعیت نیروهای مسلح کشور، مبارزه با تروریزم، حضور نیروهای خارجی، حکومت داری، انتخابات، توسعه اقتصادی و... از دیگر موارد آن است؛ اما نباید یکطرفه به قاضی رفت.
باید در نظر داشت که حکومت وحدت ملی نیز یکسال فرصت داشته است تا حداقل بخشی از ویرانی های به جا مانده از حکومت پیشین را ترمیم و بازسازی کند.
سران حکومت در طول این مدت می توانستند، کارنامه ای متفاوت از کرزی در عرصه های یادشده از خود به نمایش بگذارند تا مردم بتوانند بر آنها اعتماد کنند و نسبت به آینده اطمینان حاصل کنند.
آنها می توانستند با ایجاد یک اداره سیاسی و اداری سالم و کارآمد، پاسخگو، پاک، شفاف و متخصص و حرفه ای، مسیرهای اشتباه و پرهزینه و ویرانگر کرزی را ادامه ندهند.
این اتفاق به ویژه در روند صلح می توانست زودتر از هر زمینه دیگری رخ دهد.
از یاد نمی بریم که حکومت وحدت ملی، سرمایه گذاری سیاسی و تبلیغاتی عظیمی روی روند صلح و ایجاد امنیت و ثبات کرد.
نخستین اقدام حکومت تنها یک روز پس از روی کار آمدن، امضای پیمان امنیتی با امریکا بود.
آقای عبدالله می گوید اوضاع در زمان کرزی که پیمان امنیتی را امضا نکرد هرگز خوب نبوده که اکنون با امضای پیمان، خراب شده باشد؛ اما این مقایسه درستی نیست؛ زیرا اگر قرار بود اوضاع قبل و بعد از امضای پیمان هیچ تغییری نکند، پس اصولا چرا باید چنین پیمانی امضا می شد؟! آیا غیر از این است که تمام امتیاز و کارکرد این پیمان، واگذاری بخشی از حاکمیت ملی کشور به نیروهای خارجی است در حالی که در ازای آن، هیچ چیزی تغییر نکرده است؟
نکته دیگر هم این است که در زمینه صلح با طالبان، آقای عبدالله معتقد است که کرزی اشتباه کرده است و این چیزی است که ناظران هم آن را قبول دارند؛ اما چه سیاست و رویکرد بکر و بدیعی از سوی حکومت وحدت ملی برای عدم تکرار و ادامه اشتباهات کرزی، ارائه شده است؟
آیا غیر از این است که اشرف غنی نیز همان راه کرزی را در این زمینه ادامه داد و نتیجه آن، توسعه تروریزم به شمال و سقوط قندوز و کشیده شدن دامنه جنگ ها به شهرها و شاهراه ها شد؟
صرف نظر از اینها، انتخاب درست این است که رهبران حکومت وحدت ملی، به جای آنکه وقت خود را صرف پرداختن به یک جنگ تبلیغاتی و سیاسی بی فایده میان حکومت های دیروز و امروز کنند، صرف پرداختن به جنگ واقعی جاری در کشور و گشودن گره از کار فروبسته مردم کنند.
