باراک اوباما؛ رئیس جمهور امریکا، در سخنرانی برای یهودیان امریکا، از توافق اتمی با ایران دفاع کرد.
او به یهودیان امریکا اطمینان داد که امریکا و اسرائیل به رغم اختلاف نظرهایی همچنان باهم همکاری می کنند.
او گفت رابطه اسرائیل و امریکا یک اتحاد سیاسی نیست؛ بلکه مانند یک پیوند خانوادگی است.
اوباما گفت که امریکا و اسرائیل "ماه هاست" مشغول گفتگو درباره به جریان انداختن دوباره گفتگوهای امنیتی هستند و این گفتگوها شامل نسل بعدی سامانه های دفاع موشکی و بهبود اطلاعات امنیتی خواهد بود.
باراک اوباما و مقام های کابینه اش در هفته های اخیر در تلاش بوده اند تا مخالفان توافق هسته ای با ایران به ویژه یهودی های مقیم امریکا و لابی اسراییل را مجاب کنند که این توافق نگرانی ها در باره برنامه اتمی ایران را از بین می برد. اسرائیل جدی ترین مخالف توافق است.
همان گونه که در سخنرانی باراک اوباما نیز اشاره شده، روابط امریکا و اسراییل، یک اتحاد سیاسی نیست. امریکا تمام قدرت و امکانات خود را در اختیار اسراییل گذاشته و به یک معنا با تمام قدرتی که دارد تماما در استخدام اسراییل است.
با این حساب، این پیوند به آسانی گسسته نمی شود. به تعبیر دیگر، حتی اگر اداره به رهبری باراک اوباما در کاخ سفید، بخواهد نیز نمی تواند چنین اتفاقی را رقم بزند.
اوباما در دوران ریاست جمهوری اش، شاید سردترین دوران روابط میان امریکا و اسراییل را تجربه کرد و با نخست وزیر افراطی این رژیم بر سر مسایل بسیاری وارد کشمکش شد؛ اما در این میان، چیزی که کمتر آسیب دید، روابط دو جانبه امریکا و اسراییل بود؛ زیرا این رابطه بر بنیاد یک اتحاد سیاسی، بنا نشده است. عناصر استراتژیک و ایدئولوژيک زیادی وجود دارد که این پیوند را گسست ناپذیر نموده و مانع از تلاشی و فروپاشی آن شده است.
شاید به دلیل همین اطمینان است که بنیامین نتانیاهو؛ نخست وزیر رژيم اسراییل، بدون هیچ ملاحظه ای، مهم ترین و راهبردی ترین تصمیم کاخ سفید در حوزه سیاست خارجی و امنیت ملی امریکا را به چالش می کشد، با آن به مخالف برمی خیزد و با استفاده از نیروها، امکانات و پول خود امریکایی ها تا آخرین نفس سعی می کند مانع از به نتیجه رسیدن و به کرسی نشستن این تصمیم شود.
چه کشور دیگری در جهان به جز رژیم اسراییل، توانایی چنین رویارویی آشکاری را با دولت امریکا دارد؟
چرا اسراییل می تواند و دیگران نمی توانند؟
این سؤال ها پاسخ پیدا نمی کنند مگر آنکه بدانیم که امریکا تمام قد در خدمت اسراییل است و اسراییل نیز این را می داند.
در خانواده ای که باراک اوباما امریکا و اسراییل را عضو آن می داند، سروری و سرپرستی با اسراییل است.
اگر اینگونه نباشد چرا باید رییس جمهوری قدرتمندترین کشور دنیا نمی تواند مهم ترین و بزرگ ترین تصمیم در حوزه سیاست خارجی و امنیت ملی اش را خود رأسا و بدون احساس فشار و مخالفت و ایجاد مانع از جانب یک رژیم خارجی، اتخاذ کند؟
چرا اوباما مجبور است مدام از «باجی» سخن به میان آورد که قرار است امریکا در بدل امضای توافق هسته ای با ایران، به اسراییل پرداخت کند؛ باجی که شامل پیشرفته ترین سامانه دفاع موشکی، پیشرفته ترین هواپیماهای جنگی و تبادل اطلاعات خواهد بود؟
حتی اگر امریکا این بسته های تشویقی را به عنوان «بسته غرامت» به اسراییل ندهد که می دهد، نفس اعلام این خبر و تاکیدهای مکرر و مجدد بر آن، نشان دهنده ضعف امریکا در قبال اسراییل است و بسیار تحقیرآمیز محسوب می شود.
بنابراین، به عقیده کارشناسان، به رغم مسایل پیش آمده و جاری در روابط امریکا و اسراییل، این روابط هرگز در معرض خطر نیست؛ زیرا امریکا نمی تواند چنین خطری را متوجه رابطه با رژیمی کند که عملا در استخدام منافع، موجودیت و اهداف آن است.
او به یهودیان امریکا اطمینان داد که امریکا و اسرائیل به رغم اختلاف نظرهایی همچنان باهم همکاری می کنند.
او گفت رابطه اسرائیل و امریکا یک اتحاد سیاسی نیست؛ بلکه مانند یک پیوند خانوادگی است.
اوباما گفت که امریکا و اسرائیل "ماه هاست" مشغول گفتگو درباره به جریان انداختن دوباره گفتگوهای امنیتی هستند و این گفتگوها شامل نسل بعدی سامانه های دفاع موشکی و بهبود اطلاعات امنیتی خواهد بود.
باراک اوباما و مقام های کابینه اش در هفته های اخیر در تلاش بوده اند تا مخالفان توافق هسته ای با ایران به ویژه یهودی های مقیم امریکا و لابی اسراییل را مجاب کنند که این توافق نگرانی ها در باره برنامه اتمی ایران را از بین می برد. اسرائیل جدی ترین مخالف توافق است.
همان گونه که در سخنرانی باراک اوباما نیز اشاره شده، روابط امریکا و اسراییل، یک اتحاد سیاسی نیست. امریکا تمام قدرت و امکانات خود را در اختیار اسراییل گذاشته و به یک معنا با تمام قدرتی که دارد تماما در استخدام اسراییل است.
با این حساب، این پیوند به آسانی گسسته نمی شود. به تعبیر دیگر، حتی اگر اداره به رهبری باراک اوباما در کاخ سفید، بخواهد نیز نمی تواند چنین اتفاقی را رقم بزند.
اوباما در دوران ریاست جمهوری اش، شاید سردترین دوران روابط میان امریکا و اسراییل را تجربه کرد و با نخست وزیر افراطی این رژیم بر سر مسایل بسیاری وارد کشمکش شد؛ اما در این میان، چیزی که کمتر آسیب دید، روابط دو جانبه امریکا و اسراییل بود؛ زیرا این رابطه بر بنیاد یک اتحاد سیاسی، بنا نشده است. عناصر استراتژیک و ایدئولوژيک زیادی وجود دارد که این پیوند را گسست ناپذیر نموده و مانع از تلاشی و فروپاشی آن شده است.
شاید به دلیل همین اطمینان است که بنیامین نتانیاهو؛ نخست وزیر رژيم اسراییل، بدون هیچ ملاحظه ای، مهم ترین و راهبردی ترین تصمیم کاخ سفید در حوزه سیاست خارجی و امنیت ملی امریکا را به چالش می کشد، با آن به مخالف برمی خیزد و با استفاده از نیروها، امکانات و پول خود امریکایی ها تا آخرین نفس سعی می کند مانع از به نتیجه رسیدن و به کرسی نشستن این تصمیم شود.
چه کشور دیگری در جهان به جز رژیم اسراییل، توانایی چنین رویارویی آشکاری را با دولت امریکا دارد؟
چرا اسراییل می تواند و دیگران نمی توانند؟
این سؤال ها پاسخ پیدا نمی کنند مگر آنکه بدانیم که امریکا تمام قد در خدمت اسراییل است و اسراییل نیز این را می داند.
در خانواده ای که باراک اوباما امریکا و اسراییل را عضو آن می داند، سروری و سرپرستی با اسراییل است.
اگر اینگونه نباشد چرا باید رییس جمهوری قدرتمندترین کشور دنیا نمی تواند مهم ترین و بزرگ ترین تصمیم در حوزه سیاست خارجی و امنیت ملی اش را خود رأسا و بدون احساس فشار و مخالفت و ایجاد مانع از جانب یک رژیم خارجی، اتخاذ کند؟
چرا اوباما مجبور است مدام از «باجی» سخن به میان آورد که قرار است امریکا در بدل امضای توافق هسته ای با ایران، به اسراییل پرداخت کند؛ باجی که شامل پیشرفته ترین سامانه دفاع موشکی، پیشرفته ترین هواپیماهای جنگی و تبادل اطلاعات خواهد بود؟
حتی اگر امریکا این بسته های تشویقی را به عنوان «بسته غرامت» به اسراییل ندهد که می دهد، نفس اعلام این خبر و تاکیدهای مکرر و مجدد بر آن، نشان دهنده ضعف امریکا در قبال اسراییل است و بسیار تحقیرآمیز محسوب می شود.
بنابراین، به عقیده کارشناسان، به رغم مسایل پیش آمده و جاری در روابط امریکا و اسراییل، این روابط هرگز در معرض خطر نیست؛ زیرا امریکا نمی تواند چنین خطری را متوجه رابطه با رژیمی کند که عملا در استخدام منافع، موجودیت و اهداف آن است.
