دانشمندان امریکایی می‌گویند که راهی را یافته‌اند که می‌تواند رشد ناهنجار سلول‌های سرطانی را متوقف و بافت مبتلا را به بافت سالم تبدیل کند.
به گفته آنان نتایج اولیه در مورد بکارگیری این شیوه در آزمایشگاه برای برخی از تهاجمی‌ترین انواع سرطان "بسیار امیدوارکننده" بوده است.
به گزارش خبرگزاری آوا به نقل از بی بی سی، دانشمندان مایوکلینیک در این تحقیق، متوجه ارتباط چسبیدن سلولی (Cell adhesion) با ریز آر ان‌ای‌ها (microRNA) شدند در حالیکه تا به حال تصور می‌شد این دو ربطی به هم ندارند.
در چسبیدن سلولی، سلول به یک ماده یا سلول دیگر با استفاده از پروتئین‌هایی که نقش چسب را بازی می‌کنند، می‌چسبد.
ریز آر ان‌ای، مولکول‌های کوچک آران‌ای (با حدود ۲۲ نوکلئوتید) در سلول‌های گیاهی، جانوری و ویروس‌ها هستند که در کدگذاری نقش ندارند. این مولکول‌ها با تنظیم بیان ژن پس از رونویسی، ژن‌ها را خاموش می‌کنند.
در ابتدا دانشمندان تصور می‌کردند پروتئین‌هایی که نقش چسب را بازی می‌کنند فعالیت دیگری ندارند اما بعدا متوجه شدند که با چسباندن سلول‌هایی خاص به یکدیگر، پیغام توقف رشد سلول را صادر می‌شود.
علاوه بر این، دانشمندان نمی‌دانستند که چرا دو پروتئین (E-cadherin و p۱۲۰ catenin) که نقش چسب سلول را بازی می‌کنند و به عنوان متوقف‌کننده رشد تومور شناخته می‌شوند، در تومورها هم وجود دارند و برای رشد تومور اهمیت دارند.
دانشمندان که علت این تناقض را نی‌دانستند تصور می‌کردند که این پروتئین‌ها دو رو هستند، گاهی خوبند و باعث عملکرد طبیعی سلول می‌شوند و گاهی هم بد می‌شوند و به رشد تومور کمک می‌کنند.
اما این تحقیق کرد پروتئینی به نام PLEKHA۷ بین چسب سلولی و ریز آر ان‌ای‌ها ارتباط برقرار می‌کند.
وقتی سلول‌ها به هم می‌چسبند ریز آر ان‌ای‌ها پیغام توقف رشد را می دهند، اما وقتی سلول‌ها سرطانی هستند و چسبیدن سلولی مختل شده، ریز آر ان‌ای‌ها هم دچار بی‌نظمی شده و دیگر نمی‌توانند ژن‌ها را خاموش کنند.
هنری اسکوکرافت از مرکز تحقیقات سرطان بریتانیا می گوید که با اینکه این تحقیق مهم یکی از "اسرار" قدیمی زیست شناسی را روشن کرده اما در قضاوت نباید عجله کرد:
"تا اینکه بفهمیم آیا این یافته‌ها در باره رشد سلول در آزمایشگاه به درمان سرطان کمک می کند یا نه زمان خیلی زیادی مانده است. اما این قدم مهمی برای درک عملکرد سلول‌های بخصوصی در بدن است، اینکه کی رشد می‌کنند و کی رشد را متوقف می‌کنند."
به گفته آنان نتایج اولیه در مورد بکارگیری این شیوه در آزمایشگاه برای برخی از تهاجمی‌ترین انواع سرطان "بسیار امیدوارکننده" بوده است.
به گزارش خبرگزاری آوا به نقل از بی بی سی، دانشمندان مایوکلینیک در این تحقیق، متوجه ارتباط چسبیدن سلولی (Cell adhesion) با ریز آر ان‌ای‌ها (microRNA) شدند در حالیکه تا به حال تصور می‌شد این دو ربطی به هم ندارند.
در چسبیدن سلولی، سلول به یک ماده یا سلول دیگر با استفاده از پروتئین‌هایی که نقش چسب را بازی می‌کنند، می‌چسبد.
ریز آر ان‌ای، مولکول‌های کوچک آران‌ای (با حدود ۲۲ نوکلئوتید) در سلول‌های گیاهی، جانوری و ویروس‌ها هستند که در کدگذاری نقش ندارند. این مولکول‌ها با تنظیم بیان ژن پس از رونویسی، ژن‌ها را خاموش می‌کنند.
در ابتدا دانشمندان تصور می‌کردند پروتئین‌هایی که نقش چسب را بازی می‌کنند فعالیت دیگری ندارند اما بعدا متوجه شدند که با چسباندن سلول‌هایی خاص به یکدیگر، پیغام توقف رشد سلول را صادر می‌شود.
علاوه بر این، دانشمندان نمی‌دانستند که چرا دو پروتئین (E-cadherin و p۱۲۰ catenin) که نقش چسب سلول را بازی می‌کنند و به عنوان متوقف‌کننده رشد تومور شناخته می‌شوند، در تومورها هم وجود دارند و برای رشد تومور اهمیت دارند.
دانشمندان که علت این تناقض را نی‌دانستند تصور می‌کردند که این پروتئین‌ها دو رو هستند، گاهی خوبند و باعث عملکرد طبیعی سلول می‌شوند و گاهی هم بد می‌شوند و به رشد تومور کمک می‌کنند.
اما این تحقیق کرد پروتئینی به نام PLEKHA۷ بین چسب سلولی و ریز آر ان‌ای‌ها ارتباط برقرار می‌کند.
وقتی سلول‌ها به هم می‌چسبند ریز آر ان‌ای‌ها پیغام توقف رشد را می دهند، اما وقتی سلول‌ها سرطانی هستند و چسبیدن سلولی مختل شده، ریز آر ان‌ای‌ها هم دچار بی‌نظمی شده و دیگر نمی‌توانند ژن‌ها را خاموش کنند.
هنری اسکوکرافت از مرکز تحقیقات سرطان بریتانیا می گوید که با اینکه این تحقیق مهم یکی از "اسرار" قدیمی زیست شناسی را روشن کرده اما در قضاوت نباید عجله کرد:
"تا اینکه بفهمیم آیا این یافته‌ها در باره رشد سلول در آزمایشگاه به درمان سرطان کمک می کند یا نه زمان خیلی زیادی مانده است. اما این قدم مهمی برای درک عملکرد سلول‌های بخصوصی در بدن است، اینکه کی رشد می‌کنند و کی رشد را متوقف می‌کنند."
