مسئولین ریاست مبارزه علیه مواد مخدر بلخ می‌گویند که با گذشت هر سال بر شمار معتادین به مواد مخدر در این ولایت افزوده می‌شود.
محمد رحمان رحیمی؛ رییس مبارزه علیه مواد مخدر ولایت بلخ به خبرگزاری آوا گفت براساس آمار، تعداد معتادین در این ولایت به ۱۰۰هزار تن رسیده است.
رحیمی گفت که درسالهای ۱۳۸۹ و ۱۳۹۰ دولت افغانستان از مجموعه معتادین به مواد مخدر، توانایی تداوی یک درصد آن را داشت که خوشبختانه در دو سال گذشته با افزایش ظرفیت خدمات درمانی این رقم به ۷درصد افزایش یافته است.
براساس آمارهای ارایه شده شمار کل معتادین به مواد مخدر در کشور به یک میلیون و۶۰۰ هزار نفر رسیده است.
صدها فرد معتاد به مواد مخدر شب و روز خود را در ساحه قبرستان دشت شادیان شهر مزارشریف سپری می‌کنند.
این افراد که جز تامین و استعمال مواد مخدر دیگر دغدغه ای در سر ندارند، از راه های مختلف از جمله سرقت و جمع آوری زباله های قابل فروش و گدایی، پول مورد نیازشان را به دست می آورند.
خداداد یک تن از این معتادین مواد مخدر می‌گوید که سال‌های پیش زمانی که در کشور جنگ و ناآرامی شدت گرفت به خارج از کشور مهاجر شد.
وی افزود: به دلیل فشارهای کار و تنهایی و دوری از خانواده به استفاده از مواد مخدر روی آوردم و چندبار اراده به ترک اعتیاد کردم؛ اما نتوانستم.
خداداد که دیگر توانایی در بدن ندارد می‌گوید، با وضعیت خراب دوباره به افغانستان برگشتم و روی برگشت به سوی خانه و خانواده ام را نداشتم و شب و روز خود را در کنار سرک ها و این قبرستانی سپری می‌کنم.
شاید در افغانستان ولایتی وجود نداشته باشد که عاری از افراد معتاد به مواد مخدر باشد. در بلخ در سال‌های گذشته تعداد معتادین به مواد مخدر انگشت شمار بود، حالا این ولایت نیز شاهد گشت و گذار صدها معتاد مواد مخدر شده است.
هادی؛ یکی دیگر از این معتادین می‌گوید که در زمان سربازی تعدادی از همقطارانش معتاد به موادمخدر بودند و او نیز به دلیل معاشرت و هم نشینی با آنان به مواد مخدر معتاد شد.
وی تصمیم دارد اعتیادش را ترک بکند و به آغوش خانواده اش برگردد اما به دلیل نداشتن پشتوانه مالی و فقر اقتصادی قادر به این عمل نیست.
رسول، یکین دیگر از این افراد می‌گوید که در پاکستان مهاجر بودم و ۱۲سال معتاد به مواد مخدر بودم، اما با همکاری خانواده و دوستانم مصرف مواد مخدر را ترک کردم و ۶سال دیگر به سمت مصرف مواد مخدر نرفتم.
وی افزود: اما به دلیل مشکلات خانوادگی، بیکاری، فشارهای اقتصادی دوباره به مصرف مواد مخدر روی آوردم و همه خانواده مرا به عنوان بار اضافه ترک کرده اند.
رسول در حالی‌که عکس پسر بچه خردسالش را در دست دارد می‌گوید که به دلیل اعتیادش هرگز نتوانسته پدر خوبی برای فرزندانش باشد و در حال حاضر تنها آرزوی مرگ دارد و ادامه زندگی برایش بی‌معنا شده است.
این درحالیست که آگاهان امور همواره تاکید می‌کنند در صورتیکه زمینه مناسب کار برای شهروندان مساعد باشد کم تر کسی به استفاده از مواد مخدر روی خواهد آورد.
آنان با انتقاد از بی توجهی دولت دراین راستا می‌گویند که با توجه به مصارف هنگفت صورت گرفته در جهت محو و پاکسازی کشت، قاچاق و مصرف مواد مخدر در کشور اکثر اقدامات جنبه نمادین داشته و از موثریت برخوردار نبوده است و هر روز جوانان کشور به مصرف مواد مخدر روی می آورند.
محمد رحمان رحیمی؛ رییس مبارزه علیه مواد مخدر ولایت بلخ به خبرگزاری آوا گفت براساس آمار، تعداد معتادین در این ولایت به ۱۰۰هزار تن رسیده است.
رحیمی گفت که درسالهای ۱۳۸۹ و ۱۳۹۰ دولت افغانستان از مجموعه معتادین به مواد مخدر، توانایی تداوی یک درصد آن را داشت که خوشبختانه در دو سال گذشته با افزایش ظرفیت خدمات درمانی این رقم به ۷درصد افزایش یافته است.
براساس آمارهای ارایه شده شمار کل معتادین به مواد مخدر در کشور به یک میلیون و۶۰۰ هزار نفر رسیده است.
صدها فرد معتاد به مواد مخدر شب و روز خود را در ساحه قبرستان دشت شادیان شهر مزارشریف سپری می‌کنند.
این افراد که جز تامین و استعمال مواد مخدر دیگر دغدغه ای در سر ندارند، از راه های مختلف از جمله سرقت و جمع آوری زباله های قابل فروش و گدایی، پول مورد نیازشان را به دست می آورند.
خداداد یک تن از این معتادین مواد مخدر می‌گوید که سال‌های پیش زمانی که در کشور جنگ و ناآرامی شدت گرفت به خارج از کشور مهاجر شد.
وی افزود: به دلیل فشارهای کار و تنهایی و دوری از خانواده به استفاده از مواد مخدر روی آوردم و چندبار اراده به ترک اعتیاد کردم؛ اما نتوانستم.
خداداد که دیگر توانایی در بدن ندارد می‌گوید، با وضعیت خراب دوباره به افغانستان برگشتم و روی برگشت به سوی خانه و خانواده ام را نداشتم و شب و روز خود را در کنار سرک ها و این قبرستانی سپری می‌کنم.
شاید در افغانستان ولایتی وجود نداشته باشد که عاری از افراد معتاد به مواد مخدر باشد. در بلخ در سال‌های گذشته تعداد معتادین به مواد مخدر انگشت شمار بود، حالا این ولایت نیز شاهد گشت و گذار صدها معتاد مواد مخدر شده است.
هادی؛ یکی دیگر از این معتادین می‌گوید که در زمان سربازی تعدادی از همقطارانش معتاد به موادمخدر بودند و او نیز به دلیل معاشرت و هم نشینی با آنان به مواد مخدر معتاد شد.
وی تصمیم دارد اعتیادش را ترک بکند و به آغوش خانواده اش برگردد اما به دلیل نداشتن پشتوانه مالی و فقر اقتصادی قادر به این عمل نیست.
رسول، یکین دیگر از این افراد می‌گوید که در پاکستان مهاجر بودم و ۱۲سال معتاد به مواد مخدر بودم، اما با همکاری خانواده و دوستانم مصرف مواد مخدر را ترک کردم و ۶سال دیگر به سمت مصرف مواد مخدر نرفتم.
وی افزود: اما به دلیل مشکلات خانوادگی، بیکاری، فشارهای اقتصادی دوباره به مصرف مواد مخدر روی آوردم و همه خانواده مرا به عنوان بار اضافه ترک کرده اند.
رسول در حالی‌که عکس پسر بچه خردسالش را در دست دارد می‌گوید که به دلیل اعتیادش هرگز نتوانسته پدر خوبی برای فرزندانش باشد و در حال حاضر تنها آرزوی مرگ دارد و ادامه زندگی برایش بی‌معنا شده است.
این درحالیست که آگاهان امور همواره تاکید می‌کنند در صورتیکه زمینه مناسب کار برای شهروندان مساعد باشد کم تر کسی به استفاده از مواد مخدر روی خواهد آورد.
آنان با انتقاد از بی توجهی دولت دراین راستا می‌گویند که با توجه به مصارف هنگفت صورت گرفته در جهت محو و پاکسازی کشت، قاچاق و مصرف مواد مخدر در کشور اکثر اقدامات جنبه نمادین داشته و از موثریت برخوردار نبوده است و هر روز جوانان کشور به مصرف مواد مخدر روی می آورند.
