رئیس جمهور احمدی زی به منظور دیدار با مقامات چین و شرکت در چهارمین نشست فرایند استانبول درباره افغانستان به پکن رفته است.
بنا به اعلام مقامات چینی در این نشست که روز جمعه در پکن برگزار می شود، علاوه بر وزرای امور خارجه و یا نمایندگان کشورهای عضو ، شانزده کشور دیگر ، دوازده سازمان بین المللی و منطقه ای حامی این روند و چهار کشور و نهادی که ریاست این فرایند را بر عهده دارند، حضور خواهند داشت.
در نوامبر ۲۰۱۱ کشورهای چین، روسیه، افغانستان و دیگر کشورهای مرکزی آسیا به توافقی در ترکیه دست‌یافتند که طی آن روابط منطقه‌یی با افغانستان را از منظر جدید بررسی کنند تا امنیت و ثبات بیشتری برای افغانستان در پی داشته باشد.
این توافق که به «فرآیند استانبول برای افغانستان» مشهور است شامل ۱۴ عضو، افغانستان، چین، هند، ایران، قزاقستان، پاکستان، روسیه و ترکیه و ۲۸ کشور حمایت‌کننده شامل امریکا، انگلیس، سازمان ملل و سازمان همکاریهای شانگهای از آن حمایت می‌کنند .
هدف اصلی این اجلاس استفاده از توان منطقه ای برای حل مشكل افغانستان می باشد به این معنی که برای پایان دادن به جنگ در افغانستان حمایت كشورهای همسایه پیرامون مذاكرات صلح را جلب کند.
با توجه به ادامه خشونت ها در افغانستان پس از سقوط رژیم طالبان در سال ۱۳۸۱ و حضور دهها هزار نیروی خارجی، یافتن راه حلی برای پایان دادن به جنگ در افغانستان همواره یکی از مسائل مهم در نشست های منطقه ای و جهانی راجع به کشورمان بوده است.
برخی از کارشناسان امور سیاسی بر این باورند که مشکلات منطقه ای و بین المللی برخی از کشورها باعث شده تا آنها مشکلات خود را در افغانستان حل کنند.
بسیاری از کشورهای منطقه با تعهدات مالی در نشست های بین المللی وعده مشارکت در بازسازی افغانستان را داده و کشورهایی مثل ایران و پاکستان از بزرگترین شرکای تجاری افغانستان محسوب می شوند.
اگرچه دولتمردان کشورمان در جلب همکاری های اقتصادی کشورهای منطقه تا حدودی موفق عمل نموده اند اما بسیاری معتقدند که در جلب همکاریهای سیاسی توفیق چندانی نداشته اند و دلیل آن هم تقابل دیدگاه ها و منافع بازیگران منطقه ای در کشورمان می باشد که تاکنون مانع دست یابی کشورهای منطقه به یک اجماع سیاسی در قبال افغانستان شده است.
به هر حال حکومت وحدت ملی که برای نخستین بار در این اجلاس حضور می یابد از این فرصت حُسن استفاده را نماید تا رهبران کشورهای منطقه را به همگرایی بیشتر و کمک به پیشرفت افغانستان در عرصه های مختلف تشویق نماید.
بر اساس سروی صورت گرفته افغانستان دارای ذخایر زیر زمینی زیادی می باشد که دعوت از کشورهای منطقه برای سرمایه گذاری در اکتشاف، استخراج و در نهایت، بهره برداری اقتصادی از این منابع، منجر به سهمگیری آنها برای برقراری ثبات در افغانستان خواهد شد.
اما موضوع مهمی که در خروجی نشست هایی نظیر " فرایند استانبول" قرار می گیرد، اعتماد سازی متقابل است اما مشکل اینجاست که کشورهای عضو و یا شرکت کننده در این گونه اجلاس ها سیاست ها و موضع گیری های متناقض دارند و به همین دلیل قبل از آن که در راستای همکاری های اقتصادی گام عملی برداشته شود، مشکلات مختلفی صورت می گیرد که سبب بی اعتمادی متقابل می گردد.
شماری از کشور ها مانند هند در این پروسه، همکاری موثر داشته، ولی بعضی کشور ها نظیر پاکستان به تعهدات خود آنگونه که انتظار می رفت عمل نکرده است.
در اهداف سیاسی فرایند استانبول، نزدیکی افغانستان و پاکستان جستجو می شود که به باور کارشناسان این نشست تاثیر چندانی در بهبود روابط دو کشور نداشته و برای تحقق این نزدیکی و قرابت بین کابل و اسلام آباد باید نشست های دوجانبه و نزدیکتری با نقش موثر کشورهایی نظیر امریکا و چین که از نظر نظامی و صنعتی، پاکستان را حمایت می کنند، برگزار گردد.
البته می توان به این گونه نشست ها، نظیر فرایند استانبول، برای تقویت همکاری های منطقه ای در عرصه های مختلف از جمله سیاسی و اقتصادی امیدوار بود، مشروط بر اینکه دول عضو، به خصوص پاکستان، بر تعهدات شان عمل کنند.
بنا به اعلام مقامات چینی در این نشست که روز جمعه در پکن برگزار می شود، علاوه بر وزرای امور خارجه و یا نمایندگان کشورهای عضو ، شانزده کشور دیگر ، دوازده سازمان بین المللی و منطقه ای حامی این روند و چهار کشور و نهادی که ریاست این فرایند را بر عهده دارند، حضور خواهند داشت.
در نوامبر ۲۰۱۱ کشورهای چین، روسیه، افغانستان و دیگر کشورهای مرکزی آسیا به توافقی در ترکیه دست‌یافتند که طی آن روابط منطقه‌یی با افغانستان را از منظر جدید بررسی کنند تا امنیت و ثبات بیشتری برای افغانستان در پی داشته باشد.
این توافق که به «فرآیند استانبول برای افغانستان» مشهور است شامل ۱۴ عضو، افغانستان، چین، هند، ایران، قزاقستان، پاکستان، روسیه و ترکیه و ۲۸ کشور حمایت‌کننده شامل امریکا، انگلیس، سازمان ملل و سازمان همکاریهای شانگهای از آن حمایت می‌کنند .
هدف اصلی این اجلاس استفاده از توان منطقه ای برای حل مشكل افغانستان می باشد به این معنی که برای پایان دادن به جنگ در افغانستان حمایت كشورهای همسایه پیرامون مذاكرات صلح را جلب کند.
با توجه به ادامه خشونت ها در افغانستان پس از سقوط رژیم طالبان در سال ۱۳۸۱ و حضور دهها هزار نیروی خارجی، یافتن راه حلی برای پایان دادن به جنگ در افغانستان همواره یکی از مسائل مهم در نشست های منطقه ای و جهانی راجع به کشورمان بوده است.
برخی از کارشناسان امور سیاسی بر این باورند که مشکلات منطقه ای و بین المللی برخی از کشورها باعث شده تا آنها مشکلات خود را در افغانستان حل کنند.
بسیاری از کشورهای منطقه با تعهدات مالی در نشست های بین المللی وعده مشارکت در بازسازی افغانستان را داده و کشورهایی مثل ایران و پاکستان از بزرگترین شرکای تجاری افغانستان محسوب می شوند.
اگرچه دولتمردان کشورمان در جلب همکاری های اقتصادی کشورهای منطقه تا حدودی موفق عمل نموده اند اما بسیاری معتقدند که در جلب همکاریهای سیاسی توفیق چندانی نداشته اند و دلیل آن هم تقابل دیدگاه ها و منافع بازیگران منطقه ای در کشورمان می باشد که تاکنون مانع دست یابی کشورهای منطقه به یک اجماع سیاسی در قبال افغانستان شده است.
به هر حال حکومت وحدت ملی که برای نخستین بار در این اجلاس حضور می یابد از این فرصت حُسن استفاده را نماید تا رهبران کشورهای منطقه را به همگرایی بیشتر و کمک به پیشرفت افغانستان در عرصه های مختلف تشویق نماید.
بر اساس سروی صورت گرفته افغانستان دارای ذخایر زیر زمینی زیادی می باشد که دعوت از کشورهای منطقه برای سرمایه گذاری در اکتشاف، استخراج و در نهایت، بهره برداری اقتصادی از این منابع، منجر به سهمگیری آنها برای برقراری ثبات در افغانستان خواهد شد.
اما موضوع مهمی که در خروجی نشست هایی نظیر " فرایند استانبول" قرار می گیرد، اعتماد سازی متقابل است اما مشکل اینجاست که کشورهای عضو و یا شرکت کننده در این گونه اجلاس ها سیاست ها و موضع گیری های متناقض دارند و به همین دلیل قبل از آن که در راستای همکاری های اقتصادی گام عملی برداشته شود، مشکلات مختلفی صورت می گیرد که سبب بی اعتمادی متقابل می گردد.
شماری از کشور ها مانند هند در این پروسه، همکاری موثر داشته، ولی بعضی کشور ها نظیر پاکستان به تعهدات خود آنگونه که انتظار می رفت عمل نکرده است.
در اهداف سیاسی فرایند استانبول، نزدیکی افغانستان و پاکستان جستجو می شود که به باور کارشناسان این نشست تاثیر چندانی در بهبود روابط دو کشور نداشته و برای تحقق این نزدیکی و قرابت بین کابل و اسلام آباد باید نشست های دوجانبه و نزدیکتری با نقش موثر کشورهایی نظیر امریکا و چین که از نظر نظامی و صنعتی، پاکستان را حمایت می کنند، برگزار گردد.
البته می توان به این گونه نشست ها، نظیر فرایند استانبول، برای تقویت همکاری های منطقه ای در عرصه های مختلف از جمله سیاسی و اقتصادی امیدوار بود، مشروط بر اینکه دول عضو، به خصوص پاکستان، بر تعهدات شان عمل کنند.
