بر اثر سستی سربازن امام حسن(ع) که اکثرا کوفی بودند و آن حضرت را تنها گذاشتند، امام با در نظر داشت مصلحت عمومی مسلمین با معاویه صلح کرد و یک قرار داد موقت امضا نمود.
سید فاضل حسینی؛ رییس بنیاد فرهنگی امین در گفت گو با خبرگزاری آوا با بیان مطلب فوق، افزود: با اینکه امام حسن مجتبی(ع) با معاویه قرار داد صلح را امضا کرد، اما معاویه از همان روز های اول تصمیمش این بود که نگذارد حکومت از خاندانش خارج شود، به همین دلیل به صورت مکرر پیمان صلح را نقض می کرد و همواره موضوع ولی عهدی یزید را مطرح می نمود.
وی افزود که معاویه به عهد شکنی ها نیز بسنده نکرد بلکه برای اینکه زمینه سطنت فرزند نحسش یزید را کاملاً آماده کند و موانع موجود را به خیال خود از سر راهش بر دارد تصمیم به قتل امام حسن مجتبی(ع) گرفت.
حسینی گفت که امام حسن مجتبی(ع) پس از شهادت پدر بزرگوارش مدت شش ماه زمام امور مسلین را در دست گرفت، که در این مدت جنگ های زیادی از ناحیه معاویه بر وی تحمیل شد.
به گفته وی، امام حسن(ع) جنگ را نمی خواست اما در برابر اختلاف انگیزیها و حملات عیان و نهان معاویه مقاومت می کرد.
حسینی گفت: پس از آنکه اصحاب امام حسن(ع) که اکثراً متشکل از سر بازان کوفی بود، آن همه سستی از خود نشان دادند و در نتیجه آن حضرت را تنها گذاشتند، امام با در نظر داشت مصلحت عمومی مسلمین با معاویه صلح کرد و یک قرار داد موقت را امضا نمود.
وی افزود که از جمله مواد این صلح نامه این بود که تا معاویه زنده است حکومت کند. اما حق ندارد که تکلیف مردم را از نظر خلیفه بعدی تعیین نماید؛ اما معاویه از همان روز های اول با مطرح کردن خلافت یزید این ماده را نقض کرد.
حسینی افزود که معاویه نه تنهنا به مواد صلح نامه عمل نکرد که همواره در پی این بود تا امام حسن(ع) را به شکل مرموزی به شهادت برساند.
به گفته حسینی، انسان های ظالم وستمگر همواره از افراد مومن، وارسته و خدا جو ترس و هراس دارند و آنان را سدی در برابر انحصار طلبی های خود میدانند.
به گفته این عالم دینی، معاویه نیز به دلیل اینکه در برابرش امام معصوم قرار داشت،ایشان را خطر بزرگی برای حکومت خود می پنداشت.
حسینی افزود: امام حسن مجتبی (ع) که تربیت یافته ی مکتب پیامبر(ص) و دست پرورده ی علی و زهرا بود و از سجایای اخلاقی بلندی بر خوردار بود،معاویه را سخت نگران ساخته بود.
وی گفت:کسانی که رسول گرامی اسلام (ص) را درک کرده بودند میدانستند که پیامبر بارها گفته بود که امام حسن و امام حسین (ع) دوتا امام است چه صلح کند و چه به قیام بر خیزند.
حسینی گفت که این مسایل بود که خواب و خوراک را از معاویه سلب کرده بود، لذا تصمیم گرفت که به هر قیمتی امام را به شهادت برساند.به همین دلیل معاویه ننگ تاریخ و نفرین ابدی را به خود خرید و امام حسن مجتبی(ع) را در سال ۵۰ هجری قمری با فرستادن زهر، توسط زنش جعده بن اشعث مظلومانه به شهادت رساند.
سید فاضل حسینی؛ رییس بنیاد فرهنگی امین در گفت گو با خبرگزاری آوا با بیان مطلب فوق، افزود: با اینکه امام حسن مجتبی(ع) با معاویه قرار داد صلح را امضا کرد، اما معاویه از همان روز های اول تصمیمش این بود که نگذارد حکومت از خاندانش خارج شود، به همین دلیل به صورت مکرر پیمان صلح را نقض می کرد و همواره موضوع ولی عهدی یزید را مطرح می نمود.
وی افزود که معاویه به عهد شکنی ها نیز بسنده نکرد بلکه برای اینکه زمینه سطنت فرزند نحسش یزید را کاملاً آماده کند و موانع موجود را به خیال خود از سر راهش بر دارد تصمیم به قتل امام حسن مجتبی(ع) گرفت.
حسینی گفت که امام حسن مجتبی(ع) پس از شهادت پدر بزرگوارش مدت شش ماه زمام امور مسلین را در دست گرفت، که در این مدت جنگ های زیادی از ناحیه معاویه بر وی تحمیل شد.
به گفته وی، امام حسن(ع) جنگ را نمی خواست اما در برابر اختلاف انگیزیها و حملات عیان و نهان معاویه مقاومت می کرد.
حسینی گفت: پس از آنکه اصحاب امام حسن(ع) که اکثراً متشکل از سر بازان کوفی بود، آن همه سستی از خود نشان دادند و در نتیجه آن حضرت را تنها گذاشتند، امام با در نظر داشت مصلحت عمومی مسلمین با معاویه صلح کرد و یک قرار داد موقت را امضا نمود.
وی افزود که از جمله مواد این صلح نامه این بود که تا معاویه زنده است حکومت کند. اما حق ندارد که تکلیف مردم را از نظر خلیفه بعدی تعیین نماید؛ اما معاویه از همان روز های اول با مطرح کردن خلافت یزید این ماده را نقض کرد.
حسینی افزود که معاویه نه تنهنا به مواد صلح نامه عمل نکرد که همواره در پی این بود تا امام حسن(ع) را به شکل مرموزی به شهادت برساند.
به گفته حسینی، انسان های ظالم وستمگر همواره از افراد مومن، وارسته و خدا جو ترس و هراس دارند و آنان را سدی در برابر انحصار طلبی های خود میدانند.
به گفته این عالم دینی، معاویه نیز به دلیل اینکه در برابرش امام معصوم قرار داشت،ایشان را خطر بزرگی برای حکومت خود می پنداشت.
حسینی افزود: امام حسن مجتبی (ع) که تربیت یافته ی مکتب پیامبر(ص) و دست پرورده ی علی و زهرا بود و از سجایای اخلاقی بلندی بر خوردار بود،معاویه را سخت نگران ساخته بود.
وی گفت:کسانی که رسول گرامی اسلام (ص) را درک کرده بودند میدانستند که پیامبر بارها گفته بود که امام حسن و امام حسین (ع) دوتا امام است چه صلح کند و چه به قیام بر خیزند.
حسینی گفت که این مسایل بود که خواب و خوراک را از معاویه سلب کرده بود، لذا تصمیم گرفت که به هر قیمتی امام را به شهادت برساند.به همین دلیل معاویه ننگ تاریخ و نفرین ابدی را به خود خرید و امام حسن مجتبی(ع) را در سال ۵۰ هجری قمری با فرستادن زهر، توسط زنش جعده بن اشعث مظلومانه به شهادت رساند.
