سخنگوی رئیس جمهور، امریکا را متهم کرد که برای امضای موافقتنامه امنیتی، عده ای از اعضای دولت را تحت فشار قرار داده است.
ایمل فیضی به رویترز گفته است:"بی تردید عده ای از اعضای دولت ما تحت فشار امریکا قرار گرفته اند؛ اما اعمال فشار نتیجه ای نخواهد داد".
فیضی تصریح کرد که چنانچه واشنگتن گمان کند که با اعمال فشار بر اعضای کابینه می تواند کرزی را برای امضای سند امنیتی قانع سازد، باید بگویم که چنین تفکری "اشتباه" است.
از سویی دیگر حکوت، پیشنهادات وزیر خارجه امریکا و دبیرکل ناتو مبنی بر اینکه یک عضو کابینه وزیر دفاع یا یکی از اعضای دولت هم می توانند این سند را امضا کنند را رد کرد.
در همین حال، پس از آنکه جیمز دابینز؛ فرستاده ویژه باراک اوباما در امور افغانستان و پاکستان از دیدار با کرزی ناامید و دست خالی برگشت، اینک چاک هیگل؛ وزیر دفاع امریکا وارد کابل شده است.
کابل شاهد تردد تند و ترافیک متراکم مقام های امریکایی است. یکی پس از دیگری وارد ارگ ریاست جمهور می شوند؛ تا بلکه موفق شوند قلم آقای کرزی را که اکنون برخلاف امضای پیمان استراتژیک به نظر می رسد رنگ در آن یخ بسته است، به تحرک وادارند و پیمان امنیتی را به امضا رسانند؛ اما خبرهایی که از ارگ مخابره می شود همچنان حاکی از سرسختی و انعطاف ناپذیری آقای کرزی است.
مقام ها می گویند که او در موضع خود استوار است و تا زمانی که به نتیجه ای ملموس و عملی دست نیافته همچنان استوار باقی خواهد ماند و تسلیم هیچ فشاری نخواهد شد.
جیمز دابینز هم چانس خود را برای وادار کردن آقای کرزی به امضای پیمان آزمود؛ چانسی که پیش از این بارها توسط مقام های امریکایی مورد آزمایش قرار گرفته بود از جمله سوزان رایس؛ مشاور امنیت ملی کاخ سفید؛ اما نتیجه ای در پی نداشت.
دابینز هم ناامید برگشت و نتیجه ای نگرفت. آنطور که گزارش ها حکایت می کنند حرف حساب آقای کرزی همان است که بود.
اکنون بسیاری از صاحبنظران، می گویند که در سخنرانی آمیخته با جد و طنز آقای کرزی در جرگه پیمان امنیتی، همان یک جمله آخر اوست که اکنون مهم ترین بند سخنرانی او را نشان می دهد. او وقتی تریبون را ترک می کرد همچنان بر ادامه چانه زنی هایش با امریکا بر سر پیمان امنیتی تاکید کرد؛ جمله ای که شاید در آن زمان توسط هیچکس جدی گرفته نشد؛ اما به واقع جدی ترین حرفی بود که آقای کرزی در آن سخنرانی بر زبان راند.
اکنون کابل این بار میزبان چاک هیگل است؛ بازوی نظامی اداره اوباما. او هم در ادامه آنچه سخنگویان آقای کرزی آشکارا از آن به عنوان "اعمال فشار" امریکا بر دولت افغانستان یاد می کنند وارد کابل شده استٰ؛ تا شاید آخرین حرف های امریکا را به کرزی برساند.
این در حالی است که جان کری؛ وزیر خارجه امریکا اخیرا در بروکسل طی سخنانی غیرمسؤولانه گفت که هیچ لزومی ندارد که حتما باید حامد کرزی این پیمان را امضا کند، کسی مانند وزیر دفاع یا یکی از اعضای دولت هم می توانند آن را امضا کنند. دبیر کل ناتو هم همان را تکرار کرد.
آیا هیگل آمده است تا حرف کری را به کرسی بنشاند؟
بعید است؛ اما اگر اینطور باشد کابل باید پیش از این سفر اعلام می کرد که با امریکا توافق کرده است؛ در غیر آن، سند پیمان امنیتی هم سرنوشت پیمان استراتژیک را پیدا خواهد کرد که در سفر شبانه و بدون هماهنگی قبلی با دولت افغانستان به امضا رسید و این بدون شک، پیام های تکان دهنده ای برای آینده روابط افغانستان و امریکا و همچنین آنچه از رهگذر پیمان امنیتی قرار است به دست آن کشور بیاید به دنبال خواهد داشت.
تمام اصرار آقای کرزی این است که نمی خواهد بر سر حاکمیت ملی، استقلال، قوانین و امنیت کشورش با امریکا معامله کند؛ اما در صورتی که هیگل بدون پاسخ به خواسته های کرزی، پیمان را امضا کند، همه این آرزوهای رییس جمهور را نقش بر آب کرده است.
ایمل فیضی به رویترز گفته است:"بی تردید عده ای از اعضای دولت ما تحت فشار امریکا قرار گرفته اند؛ اما اعمال فشار نتیجه ای نخواهد داد".
فیضی تصریح کرد که چنانچه واشنگتن گمان کند که با اعمال فشار بر اعضای کابینه می تواند کرزی را برای امضای سند امنیتی قانع سازد، باید بگویم که چنین تفکری "اشتباه" است.
از سویی دیگر حکوت، پیشنهادات وزیر خارجه امریکا و دبیرکل ناتو مبنی بر اینکه یک عضو کابینه وزیر دفاع یا یکی از اعضای دولت هم می توانند این سند را امضا کنند را رد کرد.
در همین حال، پس از آنکه جیمز دابینز؛ فرستاده ویژه باراک اوباما در امور افغانستان و پاکستان از دیدار با کرزی ناامید و دست خالی برگشت، اینک چاک هیگل؛ وزیر دفاع امریکا وارد کابل شده است.
کابل شاهد تردد تند و ترافیک متراکم مقام های امریکایی است. یکی پس از دیگری وارد ارگ ریاست جمهور می شوند؛ تا بلکه موفق شوند قلم آقای کرزی را که اکنون برخلاف امضای پیمان استراتژیک به نظر می رسد رنگ در آن یخ بسته است، به تحرک وادارند و پیمان امنیتی را به امضا رسانند؛ اما خبرهایی که از ارگ مخابره می شود همچنان حاکی از سرسختی و انعطاف ناپذیری آقای کرزی است.
مقام ها می گویند که او در موضع خود استوار است و تا زمانی که به نتیجه ای ملموس و عملی دست نیافته همچنان استوار باقی خواهد ماند و تسلیم هیچ فشاری نخواهد شد.
جیمز دابینز هم چانس خود را برای وادار کردن آقای کرزی به امضای پیمان آزمود؛ چانسی که پیش از این بارها توسط مقام های امریکایی مورد آزمایش قرار گرفته بود از جمله سوزان رایس؛ مشاور امنیت ملی کاخ سفید؛ اما نتیجه ای در پی نداشت.
دابینز هم ناامید برگشت و نتیجه ای نگرفت. آنطور که گزارش ها حکایت می کنند حرف حساب آقای کرزی همان است که بود.
اکنون بسیاری از صاحبنظران، می گویند که در سخنرانی آمیخته با جد و طنز آقای کرزی در جرگه پیمان امنیتی، همان یک جمله آخر اوست که اکنون مهم ترین بند سخنرانی او را نشان می دهد. او وقتی تریبون را ترک می کرد همچنان بر ادامه چانه زنی هایش با امریکا بر سر پیمان امنیتی تاکید کرد؛ جمله ای که شاید در آن زمان توسط هیچکس جدی گرفته نشد؛ اما به واقع جدی ترین حرفی بود که آقای کرزی در آن سخنرانی بر زبان راند.
اکنون کابل این بار میزبان چاک هیگل است؛ بازوی نظامی اداره اوباما. او هم در ادامه آنچه سخنگویان آقای کرزی آشکارا از آن به عنوان "اعمال فشار" امریکا بر دولت افغانستان یاد می کنند وارد کابل شده استٰ؛ تا شاید آخرین حرف های امریکا را به کرزی برساند.
این در حالی است که جان کری؛ وزیر خارجه امریکا اخیرا در بروکسل طی سخنانی غیرمسؤولانه گفت که هیچ لزومی ندارد که حتما باید حامد کرزی این پیمان را امضا کند، کسی مانند وزیر دفاع یا یکی از اعضای دولت هم می توانند آن را امضا کنند. دبیر کل ناتو هم همان را تکرار کرد.
آیا هیگل آمده است تا حرف کری را به کرسی بنشاند؟
بعید است؛ اما اگر اینطور باشد کابل باید پیش از این سفر اعلام می کرد که با امریکا توافق کرده است؛ در غیر آن، سند پیمان امنیتی هم سرنوشت پیمان استراتژیک را پیدا خواهد کرد که در سفر شبانه و بدون هماهنگی قبلی با دولت افغانستان به امضا رسید و این بدون شک، پیام های تکان دهنده ای برای آینده روابط افغانستان و امریکا و همچنین آنچه از رهگذر پیمان امنیتی قرار است به دست آن کشور بیاید به دنبال خواهد داشت.
تمام اصرار آقای کرزی این است که نمی خواهد بر سر حاکمیت ملی، استقلال، قوانین و امنیت کشورش با امریکا معامله کند؛ اما در صورتی که هیگل بدون پاسخ به خواسته های کرزی، پیمان را امضا کند، همه این آرزوهای رییس جمهور را نقش بر آب کرده است.
