کابل برای پنجمین روز متوالی شاهد اعتصاب ده ها تن از دانشجویان دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه کابل است و براساس آمارهای غیررسمی صدها نفر نیز به منظور همبستگی با آنان به جمع آنها پیوسته و یا با آنها دیدار کرده اند؛ از مقام های حکومتی و دولتی؛ تا رهبران سیاسی، نهادهای مدنی و تشکل های فرهنگی.
گزارش ها حاکی است که نزدیک به ۷۰ دانشجوی دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه کابل روز دوشنبه ۳۰ ثور با تجمع در نزدیک شورای ملی، اعتصاب غذای خود را به دلیل آنچه "ضعف علمی، مدیریتی و اخلاقی" مسئولان این دانشکده می خوانند، آغاز کردند.
گزارش شده است که نزدیک به ۲۰ دانشجو تاکنون به دلیل اعتصاب غذا راهی شفاخانه شده اند. تعداد زیادی از دختران دانشجو هم با تجمع در برابر شورای ملی افغانستان از دانشجویان دانشکده علوم اجتماعی حمایت کرده اند.
این در حالی است که تاکنون تلاش های صورت گرفته به منظور پایان دادن به این اعتصاب ها و برآورده شدن خواسته دانشجویان از سوی مقام های مسئول به ویژه وزارت تحصیلات عالی به نتیجه ای نرسیده است و دانشجویان هم گفته اند که تا تحقق کامل خواست های خود به اعتصاب شان ادامه خواهند داد.
در این میان، تردیدهایی هم وجود دارد که شماری از حلقات در پی سیاسی و قومی جلوه دادن این حرکت اعتراضی مدنی هستند و حلقاتی نیز هستند که با استفاده از فرصت ایجاد شده، به دنبال طرح مجدد خود در برابر دیدگان جامعه به منظور احیای محبوبیت از دست شده خود هستند.
هردو خطر به اندازه کافی، سلامت این اعتصاب مدنی را تهدید می کند.
ناظران می گویند که اکنون دانشجویان معترض مسئولیت های سنگین تری دارند. یکی از این مسئولیت های آنان که اهمیت درجه یک دارد این است که آنان بتوانند به خواسته های مشروع خود در برابر استبداد دانشگاهی برسند و در واقع اعتصاب خود را با پایانی پیروزمندانه همراه کنند.
مسئولیت دوم آنان این است که اتهامات راست یا دروغی که در مورد قومی و سیاسی بودن این حرکت دانشجویی مطرح می شود را به درستی پاسخ دهند و نگذارند به این وسیله، بهانه به دست کسانی بیفتد که از همان ابتدا، این اعتصاب را حرکتی غیر دانشجویی جلوه می دادند و با راه اندازی آن مخالف بودند.
مسئولیت سوم دانشجویان اعتصاب کننده این است که با مدیریت هوشمندانه این حرکت خودجوش و مدنی، برای کسانی که در پی طرح مجدد خود به منظور کسب محبوبیت دوباره در نزد مردم هستند زمینه رایگان فراهم نکنند و در واقع، سعی کنند این حرکت، همانگونه که آغاز آن از دانشگاه، از سوی دانشگاهیان و دانشجویان بوده است، ادامه، استمرار و پایان پیروزمندانه آن نیز به وسیله دانشجویان صورت گیرد؛ تا نتیجه و دستاورد آن به سود کس یا سمت خاصی، مصادره نشود.
یکی دیگر از مسئولیت های مهم دانشجویان اعتصاب کننده نیز این است که سعی کنند این حرکت بی سابقه و عظیم دانشجویی را به مثابه رویدادی تاریخی و فراموش ناشدنی، ثبت حافظه تاریخ و جامعه کنند و نگذارند که صدای عدالت خواهی، ظلم ستیزی و برابری طلبی دانشجویان در برابر سیستم دانشگاهی فاسد، فرسوده و دیکتاتورمآبانه مملو از تبعیض و تعصب و بی اخلاقی، خاموش گردد.
دانشجویان اعتصاب کننده اکنون با این مسئولیت های سنگین، در یکی از گردونه های مهم و سرنوشت ساز تاریخ ایستاده اند؛ تا نشان دهند که حق گرفتنی است و تاریخ بی عدالتی، تبعیض، دوگانه رفتاری، فسادپروری و قوم گرایی، منقضی شده است؛ اما همه اینها مشروط به مدیریت مدبرانه جریانی است که می تواند به آسانی از جانب دوستان و دشمنان از هدف منظور، دورتر شود و به سمت و سوی دیگری، کشیده شود.
دانشجویان اعتصاب کننده، در برابر نظم ناعادلانه ای ایستاده است که ریشه در درازنای تاریخ استبدادپرور این سامان دارد و از سوی دیگر، ممکن است شاهد ابراز همدردی کسانی باشند که همواره با استفاده از نام و عنوان آنان و با تمسک به درد جمعی شان، دست به معامله گری های پنهان و آشکار زده اند.
این حرکت، دانشجویی است و باید دانشجویی بماند؛ تا تاریخ به خوبی آن را به نام این قشر عظیم اما مظلوم به حافظه خویش بسپارد.
گزارش ها حاکی است که نزدیک به ۷۰ دانشجوی دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه کابل روز دوشنبه ۳۰ ثور با تجمع در نزدیک شورای ملی، اعتصاب غذای خود را به دلیل آنچه "ضعف علمی، مدیریتی و اخلاقی" مسئولان این دانشکده می خوانند، آغاز کردند.
گزارش شده است که نزدیک به ۲۰ دانشجو تاکنون به دلیل اعتصاب غذا راهی شفاخانه شده اند. تعداد زیادی از دختران دانشجو هم با تجمع در برابر شورای ملی افغانستان از دانشجویان دانشکده علوم اجتماعی حمایت کرده اند.
این در حالی است که تاکنون تلاش های صورت گرفته به منظور پایان دادن به این اعتصاب ها و برآورده شدن خواسته دانشجویان از سوی مقام های مسئول به ویژه وزارت تحصیلات عالی به نتیجه ای نرسیده است و دانشجویان هم گفته اند که تا تحقق کامل خواست های خود به اعتصاب شان ادامه خواهند داد.
در این میان، تردیدهایی هم وجود دارد که شماری از حلقات در پی سیاسی و قومی جلوه دادن این حرکت اعتراضی مدنی هستند و حلقاتی نیز هستند که با استفاده از فرصت ایجاد شده، به دنبال طرح مجدد خود در برابر دیدگان جامعه به منظور احیای محبوبیت از دست شده خود هستند.
هردو خطر به اندازه کافی، سلامت این اعتصاب مدنی را تهدید می کند.
ناظران می گویند که اکنون دانشجویان معترض مسئولیت های سنگین تری دارند. یکی از این مسئولیت های آنان که اهمیت درجه یک دارد این است که آنان بتوانند به خواسته های مشروع خود در برابر استبداد دانشگاهی برسند و در واقع اعتصاب خود را با پایانی پیروزمندانه همراه کنند.
مسئولیت دوم آنان این است که اتهامات راست یا دروغی که در مورد قومی و سیاسی بودن این حرکت دانشجویی مطرح می شود را به درستی پاسخ دهند و نگذارند به این وسیله، بهانه به دست کسانی بیفتد که از همان ابتدا، این اعتصاب را حرکتی غیر دانشجویی جلوه می دادند و با راه اندازی آن مخالف بودند.
مسئولیت سوم دانشجویان اعتصاب کننده این است که با مدیریت هوشمندانه این حرکت خودجوش و مدنی، برای کسانی که در پی طرح مجدد خود به منظور کسب محبوبیت دوباره در نزد مردم هستند زمینه رایگان فراهم نکنند و در واقع، سعی کنند این حرکت، همانگونه که آغاز آن از دانشگاه، از سوی دانشگاهیان و دانشجویان بوده است، ادامه، استمرار و پایان پیروزمندانه آن نیز به وسیله دانشجویان صورت گیرد؛ تا نتیجه و دستاورد آن به سود کس یا سمت خاصی، مصادره نشود.
یکی دیگر از مسئولیت های مهم دانشجویان اعتصاب کننده نیز این است که سعی کنند این حرکت بی سابقه و عظیم دانشجویی را به مثابه رویدادی تاریخی و فراموش ناشدنی، ثبت حافظه تاریخ و جامعه کنند و نگذارند که صدای عدالت خواهی، ظلم ستیزی و برابری طلبی دانشجویان در برابر سیستم دانشگاهی فاسد، فرسوده و دیکتاتورمآبانه مملو از تبعیض و تعصب و بی اخلاقی، خاموش گردد.
دانشجویان اعتصاب کننده اکنون با این مسئولیت های سنگین، در یکی از گردونه های مهم و سرنوشت ساز تاریخ ایستاده اند؛ تا نشان دهند که حق گرفتنی است و تاریخ بی عدالتی، تبعیض، دوگانه رفتاری، فسادپروری و قوم گرایی، منقضی شده است؛ اما همه اینها مشروط به مدیریت مدبرانه جریانی است که می تواند به آسانی از جانب دوستان و دشمنان از هدف منظور، دورتر شود و به سمت و سوی دیگری، کشیده شود.
دانشجویان اعتصاب کننده، در برابر نظم ناعادلانه ای ایستاده است که ریشه در درازنای تاریخ استبدادپرور این سامان دارد و از سوی دیگر، ممکن است شاهد ابراز همدردی کسانی باشند که همواره با استفاده از نام و عنوان آنان و با تمسک به درد جمعی شان، دست به معامله گری های پنهان و آشکار زده اند.
این حرکت، دانشجویی است و باید دانشجویی بماند؛ تا تاریخ به خوبی آن را به نام این قشر عظیم اما مظلوم به حافظه خویش بسپارد.
