جنرال کونتر کتز؛ سخنگوی نیروهای آیساف می گوید که این نیروها و همچنین نظامیان افغانستان، جان خویش را در برابر دشمنان به این دلیل از دست داده اند؛ تا مطمئن شوند که این کشور و مردم آن می توانند در جهت داشتن یک آینده روشن و مصون تلاش نمایند.
وی که روز دوشنبه در نشست خبری هفتگی خود در کابل صحبت می کرد افزود:"مقامات آیساف امیدوار اند، درگیری های سرمرزی که میان افغانستان و پاکستان رخ داده از راه های دیپلماتیک حل و فصل گردد و از سویی هم این دو کشور می توانند این مساله را با ارجاع به سازمان ملل متحد و شورای امنیت حل نمایند".
وی تصریح کرد که آیساف در قبال درگیری های احتمالی مرزی میان دوکشور دوست پاکستان و افغانستان، بی طرفی را انتخاب کرده است.
این در حالی است که به باور کارشناسان مسایل سیاسی و نظامی، بی طرفی نیروهای آیساف و ناتو در برابر تهدیدهای نظامی خارجی علیه افغانستان، برخلاف ماموریت اصلی این نیروهاست و آنها براساس قراردادهایی که با حکومت افغانستان دارند، مسئول تامین امنیت افغانستان در برابر تهدیدهای داخلی و خارجی اند.
این در حالی است که از یک منظر، افغانستان، اصولاً دشمن داخلی ندارد و همه کسانی که در این کشور می جنگند به نیابت از کشورهای خارجی مخصوصاً پاکستان می جنگند و در صورتی که امنیت کشور مورد تهدید قرار می گیرد نیز این، یکی از کشورهای خارجی است که به منظور تامین منافع و به دست آوردن اهداف خویش اینگونه حملات را سازمان دهی می نماید.
از ۱۱ سال پیش به این سو و در حال حاضر، بزرگ ترین تهدید امنیتی برای مردم و دولت افغانستان، گروه های شبه نظامی هستند که از سوی پاکستان، تمویل و تجهیز می شوند و مراکز اصلی این گروه ها نیز در خاک آن کشور قرار دارند؛ بنابراین، اگر نیروهای آیساف و ناتو در گفتار و شعار خود مبنی بر مبارزه با دشمنان افغانستان برای داشتن یک آینده روشن و مصون، صادق هستند، این امر را در عمل نیز باید ثابت نمایند و نشان دهند که متحدان استراتژیک دولت افغانستان، چگونه در برابر تهدیدهای داخلی و خارجی در کنار ملت و دولت این کشور می ایستند.
تاکید بر جنگیدن با دشمنان افغانستان و به دنبال آن، اعلام بی طرفی در قبال درگیری های مرزی میان نیروهای امنیتی افغانستان و ملیشه های پاکستانی، دو نکته ای است که آشکارا باهم در تعارض قرار دارد و صداقت و رویکرد صادقانه نیروهای خارجی حاضر در افغانستان را عمیقا مورد سؤال قرار می دهد.
شگفت این است که دولت افغانستان نیز در برابر تهدیدهای نظامی حکومت پاکستان، تاکنون از نیروهای خارجی و متحدان استراتژیک خود نخواسته؛ تا در این زمینه به مسئولیت های خویش عمل کرده و نیروهای امنیتی افغانستان را به سلاح های سنگین مجهز نمایند.
این در حالی است که گفته می شود مرزبانان افغانستان هنوز سلاح های سنگین در اختیار ندارند و با سلاح های سبک به جنگ با ملیشه های متجاوز ارتش پاکستان می پردازند.
اعلام بی طرفی نیروهای خارجی و اذعان به لزوم حل آن از طریق شورای امنیت سازمان ملل متحد در حالی مطرح می شود که افغانستان در گذشته، این موضوع را در شورای امنیت سازمان ملل نیز مطرح کرده و ظاهراً جوابی نگرفته است.
از سوی دیگر، نباید فراموش کرد که آیساف یک نهاد نظامی است و مسئولیت آن، تامین امنیت افغانستان و کمک به نیروهای امنیتی این کشور است؛ نه خط و نشان کشیدن برای سیاست خارجی یک کشور مستقل.
اعلام بی طرفی آیساف همچنین این ادعای اخیر کریم خرم؛ رییس دفتر آقای کرزی را تایید می کند که گفته بود نیروهای ناتو عامل تشدید تنش میان افغانستان و پاکستان هستند؛ زیرا آنها پس از ترک مناطق مرزی، مراکز خود را در اختیار ارتش پاکستان قرار داده اند.
به هرحال، جنگ با پاکستان نشان داد که افغانستان نباید بیش از اندازه، بر اتحاد استراتژیک خود با قدرت های جهانی، حساب باز کند؛ زیرا این کشورها تنها در صورتی جانب افغانستان را خواهند گرفت که احساس کنند حمله یک کشور خارجی، مستقیماً منافع آنها را در افغانستان، هدف قرار داده است؛ این در حالی است که این کشورها اکنون بیش از افغانستان با پاکستان احساس همسویی و همگرایی می کنند.
وی که روز دوشنبه در نشست خبری هفتگی خود در کابل صحبت می کرد افزود:"مقامات آیساف امیدوار اند، درگیری های سرمرزی که میان افغانستان و پاکستان رخ داده از راه های دیپلماتیک حل و فصل گردد و از سویی هم این دو کشور می توانند این مساله را با ارجاع به سازمان ملل متحد و شورای امنیت حل نمایند".
وی تصریح کرد که آیساف در قبال درگیری های احتمالی مرزی میان دوکشور دوست پاکستان و افغانستان، بی طرفی را انتخاب کرده است.
این در حالی است که به باور کارشناسان مسایل سیاسی و نظامی، بی طرفی نیروهای آیساف و ناتو در برابر تهدیدهای نظامی خارجی علیه افغانستان، برخلاف ماموریت اصلی این نیروهاست و آنها براساس قراردادهایی که با حکومت افغانستان دارند، مسئول تامین امنیت افغانستان در برابر تهدیدهای داخلی و خارجی اند.
این در حالی است که از یک منظر، افغانستان، اصولاً دشمن داخلی ندارد و همه کسانی که در این کشور می جنگند به نیابت از کشورهای خارجی مخصوصاً پاکستان می جنگند و در صورتی که امنیت کشور مورد تهدید قرار می گیرد نیز این، یکی از کشورهای خارجی است که به منظور تامین منافع و به دست آوردن اهداف خویش اینگونه حملات را سازمان دهی می نماید.
از ۱۱ سال پیش به این سو و در حال حاضر، بزرگ ترین تهدید امنیتی برای مردم و دولت افغانستان، گروه های شبه نظامی هستند که از سوی پاکستان، تمویل و تجهیز می شوند و مراکز اصلی این گروه ها نیز در خاک آن کشور قرار دارند؛ بنابراین، اگر نیروهای آیساف و ناتو در گفتار و شعار خود مبنی بر مبارزه با دشمنان افغانستان برای داشتن یک آینده روشن و مصون، صادق هستند، این امر را در عمل نیز باید ثابت نمایند و نشان دهند که متحدان استراتژیک دولت افغانستان، چگونه در برابر تهدیدهای داخلی و خارجی در کنار ملت و دولت این کشور می ایستند.
تاکید بر جنگیدن با دشمنان افغانستان و به دنبال آن، اعلام بی طرفی در قبال درگیری های مرزی میان نیروهای امنیتی افغانستان و ملیشه های پاکستانی، دو نکته ای است که آشکارا باهم در تعارض قرار دارد و صداقت و رویکرد صادقانه نیروهای خارجی حاضر در افغانستان را عمیقا مورد سؤال قرار می دهد.
شگفت این است که دولت افغانستان نیز در برابر تهدیدهای نظامی حکومت پاکستان، تاکنون از نیروهای خارجی و متحدان استراتژیک خود نخواسته؛ تا در این زمینه به مسئولیت های خویش عمل کرده و نیروهای امنیتی افغانستان را به سلاح های سنگین مجهز نمایند.
این در حالی است که گفته می شود مرزبانان افغانستان هنوز سلاح های سنگین در اختیار ندارند و با سلاح های سبک به جنگ با ملیشه های متجاوز ارتش پاکستان می پردازند.
اعلام بی طرفی نیروهای خارجی و اذعان به لزوم حل آن از طریق شورای امنیت سازمان ملل متحد در حالی مطرح می شود که افغانستان در گذشته، این موضوع را در شورای امنیت سازمان ملل نیز مطرح کرده و ظاهراً جوابی نگرفته است.
از سوی دیگر، نباید فراموش کرد که آیساف یک نهاد نظامی است و مسئولیت آن، تامین امنیت افغانستان و کمک به نیروهای امنیتی این کشور است؛ نه خط و نشان کشیدن برای سیاست خارجی یک کشور مستقل.
اعلام بی طرفی آیساف همچنین این ادعای اخیر کریم خرم؛ رییس دفتر آقای کرزی را تایید می کند که گفته بود نیروهای ناتو عامل تشدید تنش میان افغانستان و پاکستان هستند؛ زیرا آنها پس از ترک مناطق مرزی، مراکز خود را در اختیار ارتش پاکستان قرار داده اند.
به هرحال، جنگ با پاکستان نشان داد که افغانستان نباید بیش از اندازه، بر اتحاد استراتژیک خود با قدرت های جهانی، حساب باز کند؛ زیرا این کشورها تنها در صورتی جانب افغانستان را خواهند گرفت که احساس کنند حمله یک کشور خارجی، مستقیماً منافع آنها را در افغانستان، هدف قرار داده است؛ این در حالی است که این کشورها اکنون بیش از افغانستان با پاکستان احساس همسویی و همگرایی می کنند.
