رئیس جمهور کرزی یک بار دگر برای آوردن صلح به افغانستان، سفر خود را با شعار صلح ادامه می دهد. این در صورتی است که ایشان همیشه به دنبال صلح بوده اما اینکه چقدر طرف مقابل درجهت تحقق خواسته آقای کرزی همکاری می کند درهاله ای از ابهام وپرسش قراردارد.
با این وجود دولت امریکا و ناتو که عملا در جنگ با افغانستان شکست خورده است و هیچ راهی جز متقاعد کردن طالبان برای نشستن بر روی میز مذاکره را ندارد هم در کنار رئیس جمهورظاهراتلاشمی می کند.
از سوی دیگر دولت پاکستان این طلسم مردم افغانستان هم در کنار این دو دم از آوردن صلح میزند از یک سو منادیان صلح دست یکدیگر را می فشارند و از سویی دگر مرمی های پی در پی راکت هایشان زخم ناسور و لرزه به خاک افغانستان می اندازد.
به راستی این مسیر پرپیچ خم بازی های سیاسی به کجا خواهد انجامید که یکسره برای سرنوشت و آرامش افغانستان باید راهی به جز خواسته و حمایت مردم را جستجو کرد.دولتی که خود را مجبور می بیند تا بر اساس منافع و گرایش های حامیانش پای بر میدارد چه انتظاری می توان داشت که صلح را بتواند به ارمغان بیاورد.
کارشناسان و تحلیلگران سیاسی به این اعتقادند که راهی جز فشار آوردن بر کشور پاکستان برای امریکا نمانده است .دولت امریکا عملا در صحنه جنگ مغلوب نیروهای طالبان و دولت پاکستان شده است حتی اگر تعداد هواپیما های بی سرنشین خود را چند برابر کند.
آنچه از اوضاع بر می آید این است که پاکستان در دو سر بازی برنده این نشست ها و گرد همایی های دوستانه است.از یک سو دولت امریکا به هیچ وجه نمی خواهد دوستی با دولت پاکستان را از کف برون دهد و از سوی دیگر عملا در مقابل هم قرار گرفته اند و برای حفظ حیثیت و نشان دادن قدرت شان به دنبال راهی برای مهار کردن یکدیگر هستند.
دولت پاکستان برای رسیدن به امیال خودش سخنگویی قویتر و بهتر از طالبان نمی تواند پیدا کند، گرچه در ظاهر، طالبان ادعای تسلط قدرت بر جغرافیای سیاسی افغانستان را دارند اما در اصل، مادر شیر ده آنان یعنی دولت پاکستان بر مسند سیاسی افغانستان تکیه خواهد زد.
دولت پاکستان و طالبان سال ۲۰۱۴ را سال برون رفت از انزوای سیاسی خودشان میدانند و یقین دارند که اگر بر تمام جغرافیای سیاسی افغانستان دست پیدا نکنند با کنترل قسمتی از خاک افغانستان، خود را در عرصه سیاست افغانستان سهیم و کارگردان خواهند ساخت،پس یقینن این میدان را به قیمت کمی از دست نخواهند داد.
با توجه به این مسایل این نشست ها نه برای ایجاد صلح در افغانستان بلکه برای حفظ حیثیت دولت امریکا و ناتو ست که این جدال و نشست در اصل دو جانبه فقط بین دولت امریکا و دولت پاکستان انجام میگیرد.
تاریخ افغانستان و آقای کرزی باز هم نظاره گر جدال بین معامله گران سرنوشت افغانستان خواهند بود و رئیس جمهور فقط اقامت در هتل های لوکس و تجدید دیدار دوستان دیرینه نصیبشان خواهد شد که این هم خالی از لطف نیست.
مقاله ارسالی به آدرس "آوا" توسط امید
با این وجود دولت امریکا و ناتو که عملا در جنگ با افغانستان شکست خورده است و هیچ راهی جز متقاعد کردن طالبان برای نشستن بر روی میز مذاکره را ندارد هم در کنار رئیس جمهورظاهراتلاشمی می کند.
از سوی دیگر دولت پاکستان این طلسم مردم افغانستان هم در کنار این دو دم از آوردن صلح میزند از یک سو منادیان صلح دست یکدیگر را می فشارند و از سویی دگر مرمی های پی در پی راکت هایشان زخم ناسور و لرزه به خاک افغانستان می اندازد.
به راستی این مسیر پرپیچ خم بازی های سیاسی به کجا خواهد انجامید که یکسره برای سرنوشت و آرامش افغانستان باید راهی به جز خواسته و حمایت مردم را جستجو کرد.دولتی که خود را مجبور می بیند تا بر اساس منافع و گرایش های حامیانش پای بر میدارد چه انتظاری می توان داشت که صلح را بتواند به ارمغان بیاورد.
کارشناسان و تحلیلگران سیاسی به این اعتقادند که راهی جز فشار آوردن بر کشور پاکستان برای امریکا نمانده است .دولت امریکا عملا در صحنه جنگ مغلوب نیروهای طالبان و دولت پاکستان شده است حتی اگر تعداد هواپیما های بی سرنشین خود را چند برابر کند.
آنچه از اوضاع بر می آید این است که پاکستان در دو سر بازی برنده این نشست ها و گرد همایی های دوستانه است.از یک سو دولت امریکا به هیچ وجه نمی خواهد دوستی با دولت پاکستان را از کف برون دهد و از سوی دیگر عملا در مقابل هم قرار گرفته اند و برای حفظ حیثیت و نشان دادن قدرت شان به دنبال راهی برای مهار کردن یکدیگر هستند.
دولت پاکستان برای رسیدن به امیال خودش سخنگویی قویتر و بهتر از طالبان نمی تواند پیدا کند، گرچه در ظاهر، طالبان ادعای تسلط قدرت بر جغرافیای سیاسی افغانستان را دارند اما در اصل، مادر شیر ده آنان یعنی دولت پاکستان بر مسند سیاسی افغانستان تکیه خواهد زد.
دولت پاکستان و طالبان سال ۲۰۱۴ را سال برون رفت از انزوای سیاسی خودشان میدانند و یقین دارند که اگر بر تمام جغرافیای سیاسی افغانستان دست پیدا نکنند با کنترل قسمتی از خاک افغانستان، خود را در عرصه سیاست افغانستان سهیم و کارگردان خواهند ساخت،پس یقینن این میدان را به قیمت کمی از دست نخواهند داد.
با توجه به این مسایل این نشست ها نه برای ایجاد صلح در افغانستان بلکه برای حفظ حیثیت دولت امریکا و ناتو ست که این جدال و نشست در اصل دو جانبه فقط بین دولت امریکا و دولت پاکستان انجام میگیرد.
تاریخ افغانستان و آقای کرزی باز هم نظاره گر جدال بین معامله گران سرنوشت افغانستان خواهند بود و رئیس جمهور فقط اقامت در هتل های لوکس و تجدید دیدار دوستان دیرینه نصیبشان خواهد شد که این هم خالی از لطف نیست.
مقاله ارسالی به آدرس "آوا" توسط امید
