شورای امنیت ملی کشور در جلسه روز یکشنبه خویش و با حضور رییس جمهور، به موضوعات حساس و به روزی اشاره کرد. در این جلسه به گونه مشخص به برگزاری انتخابات شفاف و عادلانه، ملی و داخلی بودن برنامه انتخابات، جلوگیری از نفوذ و حضور خارجی ها در پروسه انتخابات و بایستگی موجودیت ملت افغانستان در توافقنامه امنیتی با امریکا و دولت افغانستان، تاکید شد.
"در جلسه مذکور مقرر شد که برگزاری انتخابات در کشور یک موضوع داخلی و ملی بوده و هیچ کشور خارجی نمی تواند انتخابات ما را مهندسی نماید.
در جلسه شورای امنیت ملی بر تدویر انتخابات آزاد، شفاف و عادلانه تاکید گردید و گفته شد که به هیچ کشور خارجی اجازه داده نخواهد شد تا در انتخابات آینده ریاست جمهوری مداخله نموده و یا هم زمینه اعمال نفوذ را به کدام کشور همسایه در انتخابات مساعد سازد.
امریکا و دیگر اعضای سازمان ناتو باید بدانند که به غیر از ملت افغانستان، هیچ قوت دیگری حضور آنها و موجودیت پایگاه های شان را در افغانستان، تضمین نمی تواند. موافقتنامه امنیتی میان افغانستان و امریکا باید حمایت ملت افغانستان را با خود داشته و صلح، ثبات و قطع جنگ در کشور را تضمین نماید.
شورای امنیت ملی یکبار دیگر تصریح نمود که پاکستان و یا هم کشور دیگری نمی تواند حضور و بقای امریکا را در افغانستان تضمین نماید".
اگر بخواهیم به ظاهر تصمیمات و فیصله های شورای امنیت ملی کشور اعتماد کنیم، خواهیم دید که تمامی این موارد برخاسته از متن منافع ملی دولت و ملت بوده و بر اساس مصلحت کشور و نظام بیان شده است.
برگزاری انتخابات آزاد، شفاف و عادلانه چیزی است که نه حکومت بلکه ملت و رقبای سیاسی آقای رییس جمهور نیز همواره بدان توصیه و تاکید داشته و نسبت به عدم شفافیت و امکان تقلب در آن، مکرراً هشدار داده اند.
موضوع بعدی جلوگیری از حضور و نفوذ قدرتهای خارجی در برنامه انتخابات است. اما این موضوع به این سادگی ها هم که فکر می شود نیست. در واقع اصل محل نزاع و نقطه کشمکش و درگیری میان دولت و رقبای سیاسی آن از همین نقطه کلید می خورد.
حکومت و طرفداران آن، حضور اعضای خارجی، به هر شکل از اشکال آن را دخالت در برنامه انتخابات دانسته و بر این باور است که حضور آنان، چه در قالب کارمند و در هیات نظارت و کنترول، موجب اعمال نفوذ و در نتیجه باز شدن پای مهره های آنان در نظام بعدی افغانستان خواهد شد که این پدیده، با اصل استقلال و آزادی دولت و کشور افغانستان در تضاد و تناقض است.
اما رقبای سیاسی حکومت، با رد استدلال آنان، آن را مغلطه سیاسی ای دانسته که دولت و طرفداران آن جهت مستور داشتن نیات خویش بدان متوسل شده اند. حریفان سیاسی رییس جمهور بر این باوراند که برخلاف نظر حکومت، حضور اعضای خارجی در پروسه انتخابات ریاست جمهوری و پارلمانی، نه تنها با استقلال و آزادی افغانستان منافات نداشته که برای داشتن یک انتخابات شفاف و به دور از تقلب، بسیار لازم و ضروری نیز است.
به باور رقبای سیاسی رییس جمهور و همفکران وی، حکومت در غیاب اعضا و ناظران خارجی انتخاباتِ ریاست جمهوری و پارلمانی، به آسانی می تواند تقلب کرده و آرای مردم افغانستان را به سود حلقه حاکم مصادره کند.
جالب است که دولت و حکومت، خارجی ها را عامل و باعث دخالت و تقلب می داند و مخالفان سیاسی آن، آنان را عامل و اهرم فشاری می دانند که توانایی آن را دارند تا حکومت را از ارتکاب جعل و تقلب در پروسه انتخابات ریاست جمهوری و پارلمانی باز دارند.
اما آیا در واقعِ امر، حق با کدام دسته است؛ رییس جمهور و همفکران ایشان در حکومت و دولت و یا اپوزیسیون و مخالفان سیاسی آنان در بیرون از دایره حکومت و قدرت؟.
از دید بسیاری از صاحبنظران باید تفکیک کرد. آنجا که حکومت مدعی دخالت و اعمال نظر و رای خارجی ها در تصمیمات ارگان مستقل انتخابات است، حق با رییس جمهور و حاکمیت کنونی است؛ چرا که حضور خارجی ها در یک برنامه صد درصد داخلی، معنی و مفهوم دیگری غیر از دخالت و اعمال نفوذ نمی تواند داشته باشد.
اما از سوی دیگر و به نظر کارشناسان، موضع دولت در برابر حضور خارجی ها در پروسه انتخابات، شبیه گفتن کلمه حقی است که از آن اراده باطل شده باشد! چرا که بدون حضور خارجی ها نیز درصد تقلب و فریبکاری، بالا و بالاتر می رود.
از طرفی نیز ادعاهای رقبای سیاسی رییس جمهور مبنی بر خطر تقلب در صورت حذف خارجی ها از پروسه انتخابات، از جهتی درست و از جهتی دیگر گزاف می نماید؛ درست از این منظر که احتمال جعل و تقلب در هر حال وجود دارد و حکومت خواه ناخواه، در جهت تامین منظورش تلاش خواهد کرد.
اما گزافه و نادرست از این زاویه که وقتی پای خارجی در میان باشد، قطعاً از انتخابات شفاف و عادلانه، خبر و اثری نخواهد بود؛ چرا که آنان برای اهدافی خاص در افغانستان حضور دارند و آنچه واضح است، برگزاری یک انتخابات آزاد، شفاف و عادلانه در افغانستان، به هیچ عنوان نمی تواند آنان را در رسیدن به اهداف و مقاصد دخالت جویانه و استعمار شان کمک و یاری کند.
در هر حال، هر چه باشد انتظار ملت آزاده و رنج کشیده افغانستان هم از دولت و هم از رقبای سیاسی آن، یک چیز بیشتر نیست و آن پرهیز از خودمحوری هایی که کشور را در معرض سقوط و تباهی قرار داده و اهتمام به رعایت منافع ملی که دیرگاهیست به دست فراموشی سپرده شده است.
"در جلسه مذکور مقرر شد که برگزاری انتخابات در کشور یک موضوع داخلی و ملی بوده و هیچ کشور خارجی نمی تواند انتخابات ما را مهندسی نماید.
در جلسه شورای امنیت ملی بر تدویر انتخابات آزاد، شفاف و عادلانه تاکید گردید و گفته شد که به هیچ کشور خارجی اجازه داده نخواهد شد تا در انتخابات آینده ریاست جمهوری مداخله نموده و یا هم زمینه اعمال نفوذ را به کدام کشور همسایه در انتخابات مساعد سازد.
امریکا و دیگر اعضای سازمان ناتو باید بدانند که به غیر از ملت افغانستان، هیچ قوت دیگری حضور آنها و موجودیت پایگاه های شان را در افغانستان، تضمین نمی تواند. موافقتنامه امنیتی میان افغانستان و امریکا باید حمایت ملت افغانستان را با خود داشته و صلح، ثبات و قطع جنگ در کشور را تضمین نماید.
شورای امنیت ملی یکبار دیگر تصریح نمود که پاکستان و یا هم کشور دیگری نمی تواند حضور و بقای امریکا را در افغانستان تضمین نماید".
اگر بخواهیم به ظاهر تصمیمات و فیصله های شورای امنیت ملی کشور اعتماد کنیم، خواهیم دید که تمامی این موارد برخاسته از متن منافع ملی دولت و ملت بوده و بر اساس مصلحت کشور و نظام بیان شده است.
برگزاری انتخابات آزاد، شفاف و عادلانه چیزی است که نه حکومت بلکه ملت و رقبای سیاسی آقای رییس جمهور نیز همواره بدان توصیه و تاکید داشته و نسبت به عدم شفافیت و امکان تقلب در آن، مکرراً هشدار داده اند.
موضوع بعدی جلوگیری از حضور و نفوذ قدرتهای خارجی در برنامه انتخابات است. اما این موضوع به این سادگی ها هم که فکر می شود نیست. در واقع اصل محل نزاع و نقطه کشمکش و درگیری میان دولت و رقبای سیاسی آن از همین نقطه کلید می خورد.
حکومت و طرفداران آن، حضور اعضای خارجی، به هر شکل از اشکال آن را دخالت در برنامه انتخابات دانسته و بر این باور است که حضور آنان، چه در قالب کارمند و در هیات نظارت و کنترول، موجب اعمال نفوذ و در نتیجه باز شدن پای مهره های آنان در نظام بعدی افغانستان خواهد شد که این پدیده، با اصل استقلال و آزادی دولت و کشور افغانستان در تضاد و تناقض است.
اما رقبای سیاسی حکومت، با رد استدلال آنان، آن را مغلطه سیاسی ای دانسته که دولت و طرفداران آن جهت مستور داشتن نیات خویش بدان متوسل شده اند. حریفان سیاسی رییس جمهور بر این باوراند که برخلاف نظر حکومت، حضور اعضای خارجی در پروسه انتخابات ریاست جمهوری و پارلمانی، نه تنها با استقلال و آزادی افغانستان منافات نداشته که برای داشتن یک انتخابات شفاف و به دور از تقلب، بسیار لازم و ضروری نیز است.
به باور رقبای سیاسی رییس جمهور و همفکران وی، حکومت در غیاب اعضا و ناظران خارجی انتخاباتِ ریاست جمهوری و پارلمانی، به آسانی می تواند تقلب کرده و آرای مردم افغانستان را به سود حلقه حاکم مصادره کند.
جالب است که دولت و حکومت، خارجی ها را عامل و باعث دخالت و تقلب می داند و مخالفان سیاسی آن، آنان را عامل و اهرم فشاری می دانند که توانایی آن را دارند تا حکومت را از ارتکاب جعل و تقلب در پروسه انتخابات ریاست جمهوری و پارلمانی باز دارند.
اما آیا در واقعِ امر، حق با کدام دسته است؛ رییس جمهور و همفکران ایشان در حکومت و دولت و یا اپوزیسیون و مخالفان سیاسی آنان در بیرون از دایره حکومت و قدرت؟.
از دید بسیاری از صاحبنظران باید تفکیک کرد. آنجا که حکومت مدعی دخالت و اعمال نظر و رای خارجی ها در تصمیمات ارگان مستقل انتخابات است، حق با رییس جمهور و حاکمیت کنونی است؛ چرا که حضور خارجی ها در یک برنامه صد درصد داخلی، معنی و مفهوم دیگری غیر از دخالت و اعمال نفوذ نمی تواند داشته باشد.
اما از سوی دیگر و به نظر کارشناسان، موضع دولت در برابر حضور خارجی ها در پروسه انتخابات، شبیه گفتن کلمه حقی است که از آن اراده باطل شده باشد! چرا که بدون حضور خارجی ها نیز درصد تقلب و فریبکاری، بالا و بالاتر می رود.
از طرفی نیز ادعاهای رقبای سیاسی رییس جمهور مبنی بر خطر تقلب در صورت حذف خارجی ها از پروسه انتخابات، از جهتی درست و از جهتی دیگر گزاف می نماید؛ درست از این منظر که احتمال جعل و تقلب در هر حال وجود دارد و حکومت خواه ناخواه، در جهت تامین منظورش تلاش خواهد کرد.
اما گزافه و نادرست از این زاویه که وقتی پای خارجی در میان باشد، قطعاً از انتخابات شفاف و عادلانه، خبر و اثری نخواهد بود؛ چرا که آنان برای اهدافی خاص در افغانستان حضور دارند و آنچه واضح است، برگزاری یک انتخابات آزاد، شفاف و عادلانه در افغانستان، به هیچ عنوان نمی تواند آنان را در رسیدن به اهداف و مقاصد دخالت جویانه و استعمار شان کمک و یاری کند.
در هر حال، هر چه باشد انتظار ملت آزاده و رنج کشیده افغانستان هم از دولت و هم از رقبای سیاسی آن، یک چیز بیشتر نیست و آن پرهیز از خودمحوری هایی که کشور را در معرض سقوط و تباهی قرار داده و اهتمام به رعایت منافع ملی که دیرگاهیست به دست فراموشی سپرده شده است.
مولف : سیدفاضل محجوب
