دیروز شنبه صدها نفر از ساکنان ولایت میدان وردک در مقابل شورای ملی دست به تظاهرات زدند. تظاهرکنندگان خشمگین، شعارهای ضد امریکایی سر می دادند و خواستار خروج نیروهای خاص امریکایی از آن ولایت بودند.
به گزارش خبرگزاری ها اغلب تظاهرکنندگان، خشمگین بودند و دلیل اصلی اعتراض خود را حمایت از فرمان حامد کرزی؛ رئیس جمهوری افغانستان در خروج نیروهای ویژه امریکا از میدان وردک اعلام کردند.
تعدادی از تظاهرکنندگان کودکانی بودند که پدرهای شان زندانی شده بود و شماری دیگر نیز پیرمردانی بودند که از حکومت و شورای ملی افغانستان خواستار کمک برای روشن شدن سرنوشت بستگان شان بودند.
شرکت کنندگان در این تظاهرات در پایان خواستار خروج نیروهای ویژه امریکایی از ولایت میدان وردک، آزادی زندانیان و عملی شدن فرمان حامد کرزی شدند.
در همین حال، ده ها نفر در ولایت کنر نیز روز شنبه ۲۶ حوت در یک تجمع اعتراضی خواستار واگذاری مسئولیت زندان بگرام از نیروهای امریکایی به نیروهای افغان شدند.
به باور کارشناسان، این تظاهرات نوعی حمایت و همراهی ضمنی مردم با دستورات و فرمان های آقای کرزی در برابر نیروهای خارجی مخصوصا امریکایی ها را می رساند و حامل این پیام روشن است که اگر نیروهای امریکایی همچنان به دستورات رییس جمهور بی توجهی کنند، تاریخ تکرار خواهد شد و این تظاهرات ها به موجی از خشونت های سراسری علیه نیروهای خارجی تبدیل خواهد گشت.
به شهادت تاریخ، افغانستان شاید بیش از هر کشور دیگری در منطقه، مستعد شکل گیری خیزش هایی باشد که در مقاطعی از تاریخ، سبب پیوند حاکمیت و مردم در برابر نیروهای خارجی بوده است.
قیام های استقلال طلبانه امان الله خان معروف به غازی در برابر نیروهای اشغالگر استعمار انگلیس و همچنین خیزش های همگانی در برابر اشغال افغانستان توسط شوروی پیشین، همگی نشانگر یک واقعیت آشکار است و آن اینکه افغانستان را بیشتر با این شناسنامه اش در جهان می شناسند؛ کشور قیام های درهم شکننده و بنیان برانداز.
لازم است این نکته نیز مورد توجه قرار گیرد که این قیام ها و خیزش ها، هیچگاه به درون مرزهای افغانستان محدود نمانده است؛ بلکه موجی از ریزش های دومینویی کشورهای تحت سلطه یک ابرقدرت سلطه جو در سراسر جهان را به همراه داشته است. نمونه شوروی سابق، مثال روشن این تجربه به یاد ماندنی و جاودانه است.
تاکنون از اطلاق عنوان "اشغالگر" به نیروهای امریکایی و متحدان آنها در افغانستان اجتناب شده است؛ آنهم تنها به این دلیل که این نیروها بر اساس قطعنامه های مصوب شورای امنیت سازمان ملل متحد در کشور حضور دارند و مشروعیت خود را از یک اجماع بین المللی می گیرند. مردم افغانستان نیز تاکنون با این نیروها با مدارا و مماشات رفتار کرده و به تصمیم های مراجع معتبر بین المللی احترام گذاشته اند؛ افزون بر اینکه دولت مشروع و منتخب افغانستان نیز حضور این نیروها را به عنوان یک ضرورت و فوریت حیاتی، پذیرفته و از آن در راستای تقویت نهادهای ملی بهره برده است؛ اما این بدان معنا نیست که این قاعده تا ابد استمرار و اعتبار خواهد داشت و هیچگاه قاعده بازی تغییر نخواهد کرد.
تقابل های اخیر رییس جمهور کرزی با نیروهای امریکایی در واقع، تکانه و هشداری بود برای آینده ماموریت این نیروها در افغانستان و تظاهرات هایی که در کابل و کنر برگزار شد هم نشانگر برخورداری این دستورات و فرامین آقای کرزی از حمایت قاطع ملی و مردمی است.
از سوی دیگر، شورای علمای سرتاسری کشور نیز در واکنش به دستورات اخیر آقای کرزی گفته است که تقاضای رئیس جمهور مبنی بر واگذاری مسئولیت زندان بگرام به دولت و خروج نیروهای ویژه امریکایی از ولایت میدان وردک به خاطر حفظ حاکمیت ملی و استقلال، صدای ملت افغانستان است.
شورای علما همچنین گفته است که اگر امریکا به تعهداتش در ارتباط با افغانستان عمل نکند، "حضور" آنها "اشغال" تلقی خواهد شد.
بنابراین امریکا یا هر کشور دیگری می بایست از انبوه تجربیات تاریخی افغانستان این عبرت را آموخته باشند که در صورت تبدیل "حضور" به "اشغال" دیگر جایی برای آنها در این سرزمین نیست و تقدیر شان با خون نوشته خواهد شد؛ براین اساس پیش از چنین رویدادی باید به عملکردهای اشغالگرانه پایان داده شود و به حاکمیت و استقلال کشور، ارج گذاشته شود.
به گزارش خبرگزاری ها اغلب تظاهرکنندگان، خشمگین بودند و دلیل اصلی اعتراض خود را حمایت از فرمان حامد کرزی؛ رئیس جمهوری افغانستان در خروج نیروهای ویژه امریکا از میدان وردک اعلام کردند.
تعدادی از تظاهرکنندگان کودکانی بودند که پدرهای شان زندانی شده بود و شماری دیگر نیز پیرمردانی بودند که از حکومت و شورای ملی افغانستان خواستار کمک برای روشن شدن سرنوشت بستگان شان بودند.
شرکت کنندگان در این تظاهرات در پایان خواستار خروج نیروهای ویژه امریکایی از ولایت میدان وردک، آزادی زندانیان و عملی شدن فرمان حامد کرزی شدند.
در همین حال، ده ها نفر در ولایت کنر نیز روز شنبه ۲۶ حوت در یک تجمع اعتراضی خواستار واگذاری مسئولیت زندان بگرام از نیروهای امریکایی به نیروهای افغان شدند.
به باور کارشناسان، این تظاهرات نوعی حمایت و همراهی ضمنی مردم با دستورات و فرمان های آقای کرزی در برابر نیروهای خارجی مخصوصا امریکایی ها را می رساند و حامل این پیام روشن است که اگر نیروهای امریکایی همچنان به دستورات رییس جمهور بی توجهی کنند، تاریخ تکرار خواهد شد و این تظاهرات ها به موجی از خشونت های سراسری علیه نیروهای خارجی تبدیل خواهد گشت.
به شهادت تاریخ، افغانستان شاید بیش از هر کشور دیگری در منطقه، مستعد شکل گیری خیزش هایی باشد که در مقاطعی از تاریخ، سبب پیوند حاکمیت و مردم در برابر نیروهای خارجی بوده است.
قیام های استقلال طلبانه امان الله خان معروف به غازی در برابر نیروهای اشغالگر استعمار انگلیس و همچنین خیزش های همگانی در برابر اشغال افغانستان توسط شوروی پیشین، همگی نشانگر یک واقعیت آشکار است و آن اینکه افغانستان را بیشتر با این شناسنامه اش در جهان می شناسند؛ کشور قیام های درهم شکننده و بنیان برانداز.
لازم است این نکته نیز مورد توجه قرار گیرد که این قیام ها و خیزش ها، هیچگاه به درون مرزهای افغانستان محدود نمانده است؛ بلکه موجی از ریزش های دومینویی کشورهای تحت سلطه یک ابرقدرت سلطه جو در سراسر جهان را به همراه داشته است. نمونه شوروی سابق، مثال روشن این تجربه به یاد ماندنی و جاودانه است.
تاکنون از اطلاق عنوان "اشغالگر" به نیروهای امریکایی و متحدان آنها در افغانستان اجتناب شده است؛ آنهم تنها به این دلیل که این نیروها بر اساس قطعنامه های مصوب شورای امنیت سازمان ملل متحد در کشور حضور دارند و مشروعیت خود را از یک اجماع بین المللی می گیرند. مردم افغانستان نیز تاکنون با این نیروها با مدارا و مماشات رفتار کرده و به تصمیم های مراجع معتبر بین المللی احترام گذاشته اند؛ افزون بر اینکه دولت مشروع و منتخب افغانستان نیز حضور این نیروها را به عنوان یک ضرورت و فوریت حیاتی، پذیرفته و از آن در راستای تقویت نهادهای ملی بهره برده است؛ اما این بدان معنا نیست که این قاعده تا ابد استمرار و اعتبار خواهد داشت و هیچگاه قاعده بازی تغییر نخواهد کرد.
تقابل های اخیر رییس جمهور کرزی با نیروهای امریکایی در واقع، تکانه و هشداری بود برای آینده ماموریت این نیروها در افغانستان و تظاهرات هایی که در کابل و کنر برگزار شد هم نشانگر برخورداری این دستورات و فرامین آقای کرزی از حمایت قاطع ملی و مردمی است.
از سوی دیگر، شورای علمای سرتاسری کشور نیز در واکنش به دستورات اخیر آقای کرزی گفته است که تقاضای رئیس جمهور مبنی بر واگذاری مسئولیت زندان بگرام به دولت و خروج نیروهای ویژه امریکایی از ولایت میدان وردک به خاطر حفظ حاکمیت ملی و استقلال، صدای ملت افغانستان است.
شورای علما همچنین گفته است که اگر امریکا به تعهداتش در ارتباط با افغانستان عمل نکند، "حضور" آنها "اشغال" تلقی خواهد شد.
بنابراین امریکا یا هر کشور دیگری می بایست از انبوه تجربیات تاریخی افغانستان این عبرت را آموخته باشند که در صورت تبدیل "حضور" به "اشغال" دیگر جایی برای آنها در این سرزمین نیست و تقدیر شان با خون نوشته خواهد شد؛ براین اساس پیش از چنین رویدادی باید به عملکردهای اشغالگرانه پایان داده شود و به حاکمیت و استقلال کشور، ارج گذاشته شود.
