با نزدیکتر شدن به زمان خروج نیروهای خارجی از کشور در سال 2014 کشورهای آسیایی هم مرز با افغانستان به ویژه ازبکستان نسبت به امنیت خود نگران تر می شود زیرا تاشکند نیک دریافته است که در صورت تاخت و تاز طالبان افغانستانی در ازبکستان بعد از سال 2014 واشنگتن و مسکو نیروهای نظامی ازبک را در مقابله با این تهدید بزرگ تنها خواهند گذاشت. بنابراین دولت ازبکستان برای رفع نگرانی ناشی از نقش کلیدی احتمالی طالبان در افغانستان پس از 2014 باتوسل به روسیه، آمریکا، ناتو و کشورهای همسایه افغانستان با ارائه یک طرح صلح پیشنهادی از آنها خواسته است برای حل بحران ناامنی و جنگ در افغانستان احزاب سیاسی، فرقه های قومی، طالبان و دولت افغانستان را به پای میز مذاکره جدیتر بکشانند.
به اعتقاد بسیاری از کارشناسان نگرانی ازبکستان از افغانستان بعد از 2014 از آنجا نشات گرفت که دولت کرزی با همکاری متحدان بین الملی اش نتوانست طالبان را ریشه کن کند. حال به نظر می رسد رییس جمهور ازبکستان در صدد است با وساطت کشورهای همسایه افغانستان، روسیه و حتی ناتو و آمریکا طرح مذاکره بین احزاب سیاسی، فرقه های قومی، طالبان و دولت افغانستان را عملی کند تا با دسترسی به دو هدف مورد نظر خویش خطر نفوذ ناامنی به کشورش از طریق افغانستان را ختثی کند.
در هدف اول اگر مذاکرات در افغانستان به بار بنشیند طالبان در قدرت سهیم خواهند شد و دیگر در قاموس تروریست، با حمایت از "جنبش اسلامی ازبکستان" در امور ازبکستان دخالت نخواهند کرد و در هدف دوم در صورتیکه طالبان در افغانستان به قدرت برسند ازبکستان از آنجاییکه در طرح مذاکره صلح دست پیش را گرفته است دیگر پس نخواهد افتاد. وزیر خارجه ازبکستان، عبدالعزیز کمیلف، یک بار در اوایل سال 2001 زماینکه طالبان بر 90 درصد از خاک افغانستان دست یافته بودند و درست قبل از حادثه سپتامبر که حمله آمریکا به افغانستان را در پی داشت با ملا عمر در پاکستان دیدار کرد و از وی خواست از حمایت جنبش اسلامی ازبکستان دست بردارد.
به نظر می رسد ازبکستان در ترسیم پیچ وخم سیاست خارجی و داخلی جدید خویش به مساله امنیت در افغانستان توجه ویژه دارد چون می داند مادامیکه افغانستان به دست طالبان ناامن باشد ازبکستان هم به واسطه ارتباط نزدیک طالبان افغانستان با جنبش اسلامی ازبکستان ناامن خواهد شد.
تصمیم ازبکستان مبنی بر خروج از "سازمان پیمان امنیت جمعی" نشان می دهد که این کشور دریافته است این سازمان منطقه ای نخواهد توانست در مقابله با تهدید طالبان به ازبکستان کمک کند.
به هر حال نه تنها ازبکستان بلکه روسیه نیز به افغانستان بعد از 2014 نگاهی ویژه دارند نه به منظورکمک به پیشرفت و توسعه افغانستان بلکه به منظور مصون داشتن خویش در برابر خطرات گسترش تروریزم، مواد مخدر و ناامنی.
نویسنده: حفیظ الله رجبی
به اعتقاد بسیاری از کارشناسان نگرانی ازبکستان از افغانستان بعد از 2014 از آنجا نشات گرفت که دولت کرزی با همکاری متحدان بین الملی اش نتوانست طالبان را ریشه کن کند. حال به نظر می رسد رییس جمهور ازبکستان در صدد است با وساطت کشورهای همسایه افغانستان، روسیه و حتی ناتو و آمریکا طرح مذاکره بین احزاب سیاسی، فرقه های قومی، طالبان و دولت افغانستان را عملی کند تا با دسترسی به دو هدف مورد نظر خویش خطر نفوذ ناامنی به کشورش از طریق افغانستان را ختثی کند.
در هدف اول اگر مذاکرات در افغانستان به بار بنشیند طالبان در قدرت سهیم خواهند شد و دیگر در قاموس تروریست، با حمایت از "جنبش اسلامی ازبکستان" در امور ازبکستان دخالت نخواهند کرد و در هدف دوم در صورتیکه طالبان در افغانستان به قدرت برسند ازبکستان از آنجاییکه در طرح مذاکره صلح دست پیش را گرفته است دیگر پس نخواهد افتاد. وزیر خارجه ازبکستان، عبدالعزیز کمیلف، یک بار در اوایل سال 2001 زماینکه طالبان بر 90 درصد از خاک افغانستان دست یافته بودند و درست قبل از حادثه سپتامبر که حمله آمریکا به افغانستان را در پی داشت با ملا عمر در پاکستان دیدار کرد و از وی خواست از حمایت جنبش اسلامی ازبکستان دست بردارد.
به نظر می رسد ازبکستان در ترسیم پیچ وخم سیاست خارجی و داخلی جدید خویش به مساله امنیت در افغانستان توجه ویژه دارد چون می داند مادامیکه افغانستان به دست طالبان ناامن باشد ازبکستان هم به واسطه ارتباط نزدیک طالبان افغانستان با جنبش اسلامی ازبکستان ناامن خواهد شد.
تصمیم ازبکستان مبنی بر خروج از "سازمان پیمان امنیت جمعی" نشان می دهد که این کشور دریافته است این سازمان منطقه ای نخواهد توانست در مقابله با تهدید طالبان به ازبکستان کمک کند.
به هر حال نه تنها ازبکستان بلکه روسیه نیز به افغانستان بعد از 2014 نگاهی ویژه دارند نه به منظورکمک به پیشرفت و توسعه افغانستان بلکه به منظور مصون داشتن خویش در برابر خطرات گسترش تروریزم، مواد مخدر و ناامنی.
نویسنده: حفیظ الله رجبی
منبع : خبرگزاری آوا، کابل
