حسین(ع) نواده صالح رسول خدا(ص) فرزند علی و فاطمه زهرا و یکی از معصومین چهارده گانه است. او(ع) در سال 61 هجری با هدف اصلاح در دین جدش، بر یزید ابن معاویه خروج کرد و با حدود هفتاد و دو تن از یارانش در سرزمین کربلا، و به حکم و دستور یزید به شهادت رسید.
تا اینجای مطلب را تمامی فرق اسلامی موجود، قبول دارند و همه علما و اندیشمندان مذاهب اسلامی بر آن توافق نظر دارند. در این که مصیبت اباعبدلله الحسین(علیه السلام) از مصائبی است که شبیه آن در جهان اسلام ابداً اتفاق نیفتاده است تردیدی وجود ندارد.
وسعت، پهنا و عمق این واقعه به حدی است که نه تنها جهان اسلام از آن متاثر و اندوهناک است که حتی انسانهای آزاده دیگر را هم به حیرت و تاثر واداشته است. بسیار شنیده شده است که نخبگانِ ادیان غیر از اسلام، مسلمانان را به دلیل واقعه ی تاسفبار عاشورا، سرزنش و ملامت کرده اند؛ که چرا مصلحی را و آنهم با آن قساوت و بی رحمی، به قتل رسانده اند!.
بلی! این برای ما مسلمانان در واقع هم جای شرمندگی و سرافگندگی دارد که به جای پیروی از یک چنین امام عادل و معصومی، با اشاره و دستور سلطان جائری چون یزید، دست به عملی بزنیم که انسانی تا کنون نزده است و تا تاریخ، تاریخ است، ملامت خدا و خلق خدا باشیم.
اگر چه برخی از فرزانگان، فراتر از این می اندیشند و در قتل حسین و یاران پاکباخته او(ع)، نه تنها مسلمانانِ آن روز و امروز را، که همه ی بشریت و نوع انسان را مقصر دانسته و نکوهش می کنند!. چرا که این جنایت هولناک و دهشتبار، به دست زاده انسان رقم خورد و نه هیچ موجودی دیگر.
بی درد مردم ما خدا بی درد مردم
نامرد مردم ما خدا نا مرد مردم
از پا حسین افتاد و ما بر پای ماندیم
زینب اسیری رفت و ما بر جای ماندیم
از دست ما بر ریگ صحرا نطع کردند
دست علمدار خدا را قطع کردند
آری در قتل حسین و هر مصلح و آزاده ای نظیر او، از نگاهی، همه ی انسانها اعم از خوبان و بدان آنان، تقصیر دارند؛ چرا که در زمانه ای که شرارت پیشگان و ددان می زیسته اند، آنان نیز زندگی می کرده اند و هر حادثه و و اقعه ای هم، در برابر چشم همگان اتفاق می افتاده است.
به هر تقدیر، سخن در این است که امام حسین و نهضت خونبار او (ع) نقطه اتصال و اشتراک همه پیروان مذاهب اسلامی است؛ نقطه ای که به یقین می توان به عنوان تقریب بین المذاهب اسلامی از آن در جهت نزدیکی هر چه بیشتر پیروان مذاهب چندگانه اسلامی، سود برد.
ما پیروان آئین حیات بخش اسلام، مشترکات بسیاری با هم داریم و دلایل اتحاد و همبستگی ما به مراتب بیشتر از علل افتراق و پراکندگی ماست. از خدای واحد گرفته تا پیامبران و کتاب و حتی احکام فقهی بعضاً واحد، می تواند به عنوان استوار ترین ادله اتحاد و همپذیری امت اسلامی، مطرح باشد.
ما مسلمانان باید با خود بنشینیم و بیندیشیم که به غیر از مذاهب موجود در جهان اسلام، با کدام دین و آئین دیگر، این همه اشتراکات و قرابت های دینی داریم که فرضاً با مذاهبی چون حنفی، شافعی، مالکی، جعفری و... داریم؟. اگر چه در کشور ما افغانستان به لطف و عنایت خداوند متعال، چندین قرن است که پیروان مذاهب مختلف اسلامی، در کمال آرامش و آسایش در کنار یکدیگر زندگی کرده اند و کشور ما از این منظر، الگو و اسوه ای است برای تمامی کشورهای اسلامی؛ اما با این حال، باز هم جا دارد تا در جهت تقریب بیشتر مذاهب اسلامی در کشور، کار و تلاش افزونتری انجام گیرد.
جای تاسف دارد که امروزه برخی از سران کشورهای عربی، به جای تلاش در جهت نزدیک سازی پیروان مذاهب اسلامی با همدیگر، دست در دست استعمار و استکبار جهانی داده و توان و انرژی خویش را در دور کردن مسلمانان از یکدیگر، به خرج می دهند!.
تجربه دور و دراز تاریخی نشان داده است که اتحاد و یک پارچگی مسلمانان، همواره به علل خیانت های برخی از سران غیر مسئول در کشورهای اسلامی، لطمه و خدشه دیده است. به نظر می رسد اگر به اختیار ملت های مسلمان باشد، آنان هیچ گاهی با هم مشکلی ندارند و اما این دولتمردان و بعضاً علما و اندیشمندان درباری و دولتی است که با اهداف خاص استثماری، میان امت اسلامی، بذر تفرقه و دوئیت را افکنده اند.
به هر تقدیر، از آنجا که در ماه محرم الحرام قرار داریم و حضرت امام حسین(ع) هم از آن دست شخصیتهایی است که تمامی فرق اسلامی، به او و یاران باوفایش، محبت و ارادت دارند، بجا و شایسته است تا علما و دانشمندان همه ی مذاهب و فرق اسلامی، با استفاده از مکتب و پیام اباعبدالله(ع) که همان مکتب اسلام ناب محمدی است، محرم و ایام سوگواری امام حسین(ع) را به نقطه پیوند و اتصال همیشگی جهان اسلام و امت اسلامی تبدیل کنند.
صد البته که در این راستا، وزارت اطلاعات و فرهنگ و رسانه های کشور نیز مسئولیت داشته و نقش مفید و موثری را می توانند ایفا کنند؛ چرا که روند موجود، مبنی بر وجود برادری و همپذیری در کشور، نه تنها باید حفظ شده که در تقویت و رشد آن نیز، سعی و تلاش همه جانبه شود.
نویسنده: سید فاضل محجوب
تا اینجای مطلب را تمامی فرق اسلامی موجود، قبول دارند و همه علما و اندیشمندان مذاهب اسلامی بر آن توافق نظر دارند. در این که مصیبت اباعبدلله الحسین(علیه السلام) از مصائبی است که شبیه آن در جهان اسلام ابداً اتفاق نیفتاده است تردیدی وجود ندارد.
وسعت، پهنا و عمق این واقعه به حدی است که نه تنها جهان اسلام از آن متاثر و اندوهناک است که حتی انسانهای آزاده دیگر را هم به حیرت و تاثر واداشته است. بسیار شنیده شده است که نخبگانِ ادیان غیر از اسلام، مسلمانان را به دلیل واقعه ی تاسفبار عاشورا، سرزنش و ملامت کرده اند؛ که چرا مصلحی را و آنهم با آن قساوت و بی رحمی، به قتل رسانده اند!.
بلی! این برای ما مسلمانان در واقع هم جای شرمندگی و سرافگندگی دارد که به جای پیروی از یک چنین امام عادل و معصومی، با اشاره و دستور سلطان جائری چون یزید، دست به عملی بزنیم که انسانی تا کنون نزده است و تا تاریخ، تاریخ است، ملامت خدا و خلق خدا باشیم.
اگر چه برخی از فرزانگان، فراتر از این می اندیشند و در قتل حسین و یاران پاکباخته او(ع)، نه تنها مسلمانانِ آن روز و امروز را، که همه ی بشریت و نوع انسان را مقصر دانسته و نکوهش می کنند!. چرا که این جنایت هولناک و دهشتبار، به دست زاده انسان رقم خورد و نه هیچ موجودی دیگر.
بی درد مردم ما خدا بی درد مردم
نامرد مردم ما خدا نا مرد مردم
از پا حسین افتاد و ما بر پای ماندیم
زینب اسیری رفت و ما بر جای ماندیم
از دست ما بر ریگ صحرا نطع کردند
دست علمدار خدا را قطع کردند
آری در قتل حسین و هر مصلح و آزاده ای نظیر او، از نگاهی، همه ی انسانها اعم از خوبان و بدان آنان، تقصیر دارند؛ چرا که در زمانه ای که شرارت پیشگان و ددان می زیسته اند، آنان نیز زندگی می کرده اند و هر حادثه و و اقعه ای هم، در برابر چشم همگان اتفاق می افتاده است.
به هر تقدیر، سخن در این است که امام حسین و نهضت خونبار او (ع) نقطه اتصال و اشتراک همه پیروان مذاهب اسلامی است؛ نقطه ای که به یقین می توان به عنوان تقریب بین المذاهب اسلامی از آن در جهت نزدیکی هر چه بیشتر پیروان مذاهب چندگانه اسلامی، سود برد.
ما پیروان آئین حیات بخش اسلام، مشترکات بسیاری با هم داریم و دلایل اتحاد و همبستگی ما به مراتب بیشتر از علل افتراق و پراکندگی ماست. از خدای واحد گرفته تا پیامبران و کتاب و حتی احکام فقهی بعضاً واحد، می تواند به عنوان استوار ترین ادله اتحاد و همپذیری امت اسلامی، مطرح باشد.
ما مسلمانان باید با خود بنشینیم و بیندیشیم که به غیر از مذاهب موجود در جهان اسلام، با کدام دین و آئین دیگر، این همه اشتراکات و قرابت های دینی داریم که فرضاً با مذاهبی چون حنفی، شافعی، مالکی، جعفری و... داریم؟. اگر چه در کشور ما افغانستان به لطف و عنایت خداوند متعال، چندین قرن است که پیروان مذاهب مختلف اسلامی، در کمال آرامش و آسایش در کنار یکدیگر زندگی کرده اند و کشور ما از این منظر، الگو و اسوه ای است برای تمامی کشورهای اسلامی؛ اما با این حال، باز هم جا دارد تا در جهت تقریب بیشتر مذاهب اسلامی در کشور، کار و تلاش افزونتری انجام گیرد.
جای تاسف دارد که امروزه برخی از سران کشورهای عربی، به جای تلاش در جهت نزدیک سازی پیروان مذاهب اسلامی با همدیگر، دست در دست استعمار و استکبار جهانی داده و توان و انرژی خویش را در دور کردن مسلمانان از یکدیگر، به خرج می دهند!.
تجربه دور و دراز تاریخی نشان داده است که اتحاد و یک پارچگی مسلمانان، همواره به علل خیانت های برخی از سران غیر مسئول در کشورهای اسلامی، لطمه و خدشه دیده است. به نظر می رسد اگر به اختیار ملت های مسلمان باشد، آنان هیچ گاهی با هم مشکلی ندارند و اما این دولتمردان و بعضاً علما و اندیشمندان درباری و دولتی است که با اهداف خاص استثماری، میان امت اسلامی، بذر تفرقه و دوئیت را افکنده اند.
به هر تقدیر، از آنجا که در ماه محرم الحرام قرار داریم و حضرت امام حسین(ع) هم از آن دست شخصیتهایی است که تمامی فرق اسلامی، به او و یاران باوفایش، محبت و ارادت دارند، بجا و شایسته است تا علما و دانشمندان همه ی مذاهب و فرق اسلامی، با استفاده از مکتب و پیام اباعبدالله(ع) که همان مکتب اسلام ناب محمدی است، محرم و ایام سوگواری امام حسین(ع) را به نقطه پیوند و اتصال همیشگی جهان اسلام و امت اسلامی تبدیل کنند.
صد البته که در این راستا، وزارت اطلاعات و فرهنگ و رسانه های کشور نیز مسئولیت داشته و نقش مفید و موثری را می توانند ایفا کنند؛ چرا که روند موجود، مبنی بر وجود برادری و همپذیری در کشور، نه تنها باید حفظ شده که در تقویت و رشد آن نیز، سعی و تلاش همه جانبه شود.
نویسنده: سید فاضل محجوب
منبع : خبرگزاری آوا- کابل
