در حالیکه ده سال از آموزش پولیس افغان به وسیله نیروهای بین المللی می گذرد، آندرس فوگ راسموسن از عدم توانایی اردوی افغان نسبت به استفاده از سلاحهای سنگین سخن می گوید. سرمنشی سازمان اتلانتیک شمالی ناتو، این سخنان را در واقع در پاسخ به اظهارات اخیر رییس جمهور افغانستان بیان کرده است که هفته گذشته گفته بود که اگر ایالات متحده امریکا به هر دلیلی نمی خواهد اردو و پولیس افغانستان را با اسلحه سنگین تجهیز کند، این کشور سلاح مورد نیاز خویش را از کشورهایی مانند چین، روسیه و هند خریداری خواهد کرد.
پاسخ آقای راسموسن را وقتی به دقت باز کنیم و بشگافیم، با یک جواب رد محترمانه نسبت به درخواست حامد کرزی مواجه می شویم. چرا که اگر واقع بین باشیم و امریکایی ها هم ریگی به کفش نداشته و به تعبیر معروف، دنبال بهانه های بنی اسرائیلی نباشند، پس امریکایی ها و شرکای غربی آنان در این مدت طولانی در افغانستان چه کار می کردند و آیا حدود یازده سال زمان برای آموزش اسلحه سنگین و غیر آن به نیروهای ارتش و پولیس افغان زمان کافی و مناسبی نبوده است؟!
زمان که قطعا کافی بوده است، اما اینکه چرا شما در این مدت زمان طولانی نخواستید آموزشهای لازم برای استفاده از این سلاحها را به نیروهای افغان بدهید، این نیز دلیل آن روشن است؛ چرا که شما اساساً در برنامه تان ندارید تا سلاحهای مورد نیاز دولت و ملت افغان برای دفاع از خاک خودشان را در اختیار آنان قرار بدهید.
در این شکی نیست که امریکا و غرب و نیز سایر دولتهای منطقه خیلی علاقه به قوی شدن افغانستان ندارند و چنین انتظاری هم نباید از دولت و کشورها داشت؛ چرا که این وظیفه دولت و ملت ها است که با درایت و تلاش، سعی در قوی کردن بنیه های اقتصادی و نظامی و... خویش کنند.
اما در ربط به سیاست امریکا و ناتو به خصوص، در افغانستان باید گفت که آنها طرفدار یک افغانستان ضعیف و دولتی ضعیف تری هستند تا همواره بتوانند به عنوان قیم و سرپرست، سلطه خویش را بر این دولت و ملت داشته باشند. با این رویکرد، واضح است که امریکا و غرب، هیچگاهی سلاحهای سنگین خویش را در اختیار نیروهای افغان قرار نخواهند داد.
کشورهای منطقه ای و به خصوص کشورهای اسلامی در چندین سال اخیر، رشد خوبی داشته اند و آنان در این مدت نشان داده اند که در بسیاری از زمینه ها توانسته اند با امریکا و اروپا رقابت کنند و این چیزی نیست که در دراز مدت خوشایند دولت های استعماری ای چون امریکا و غرب باشد.
صرف نظر از چین و روسیه و هند که هر کدام می روند تا یکه تازی امریکا را به چالش بکشند، کشورهایی چون پاکستان، ایران، ترکیه و حتی مصر، در صدد احیای امپراتوری های قدرتنمد خویش برآمده اند و هیچکدام نیز منتظر اجازه و نظر امریکا و غرب نمانده اند!ْ
در این میان با تاسف شاهد دولت و دولتمردان ضعیفی در افغانستان هستیم که بر رغم آگاهی و علم به سوء نیت امریکا و غرب در افغانستان، باز هم منتظر بخشش و خیرات آنان نشسته اند و انتظار دارند تا ارتش و پولیس آنان توسط امریکا و ناتو، با اسلحه سنگین و مناسب تمویل و تجهیز شود!
اصرار دولت افغانستان و انکار ناتو، انسان را به یاد آن فکاهه معروف می اندازد که شخصی از شخص دیگری بیل می خواست و او برای آنکه بهانه بیاورد و بیل را ندهد، می گفت که در بیل ماست مایه کرده است! شخص اولی با تعجب و ناباوری می پرسد: مگر در بیل هم ماست مایه می شود؟! دومی با قاطعیت و قیافه حق به جانب می گوید: بلی! برای ندادن بیل، حتی در دسته آن هم می توان ماست مایه کرد چه رسد به کاسه آن!!
بلی! واقعیت این است که اگر بهانه است، خوب همین فرمایش آقای راسموسن کافی است و بر دولت و دولتمردان ما شایسته نیست تا بیشتر از این خود و ملت مجاهد و مسلمان افغانستان را پیش هر دولت و ملتی خوار و خفیف کنند. به نظر می رسد زمان آن فرارسیده است که رییس جمهور ما به جای تهدیدهای بی حاصل امریکا و غرب، به خرید سلاح از کشورهای دیگر مبادرت ورزد.
در راستای خرید سلاح، اگر بودجه کافی نداریم تا همه اسلحه مورد نیاز ارتش و پولیس کشور تهیه شود، لااقل آن مقدار اسلحه و تجهیزات باید خریداری شود تا فرزندان صدیق و مظلوم این آب و خاک، برای همیشه و پس از خروج خارجی ها در 2014 از تمامیت ارضی خویش در برابر تهدیدات برخی از همسایگان و منطقه دفاع کنند.
به نظر می رسد اگر اصلاحات واقعی در دولت رونما شده و با فساد اداری، مبارزه جدی و غیر نمایشی شود، می توان بخشی از عواید دولت را به خرید اسلحه و تجهیزات لازم اختصاص داد و از طرفی نیز، اگر مردم احساس کنند که دولتی خدمتگذار دارند، از نان شب و روز شان خواهند زد و اسلحه مورد نیاز فراهم خواهد شد. اما آیا این انگیزه در دولتمردان ما وجود دارد؟!
نویسنده: سیدفاضل محجوب
پاسخ آقای راسموسن را وقتی به دقت باز کنیم و بشگافیم، با یک جواب رد محترمانه نسبت به درخواست حامد کرزی مواجه می شویم. چرا که اگر واقع بین باشیم و امریکایی ها هم ریگی به کفش نداشته و به تعبیر معروف، دنبال بهانه های بنی اسرائیلی نباشند، پس امریکایی ها و شرکای غربی آنان در این مدت طولانی در افغانستان چه کار می کردند و آیا حدود یازده سال زمان برای آموزش اسلحه سنگین و غیر آن به نیروهای ارتش و پولیس افغان زمان کافی و مناسبی نبوده است؟!
زمان که قطعا کافی بوده است، اما اینکه چرا شما در این مدت زمان طولانی نخواستید آموزشهای لازم برای استفاده از این سلاحها را به نیروهای افغان بدهید، این نیز دلیل آن روشن است؛ چرا که شما اساساً در برنامه تان ندارید تا سلاحهای مورد نیاز دولت و ملت افغان برای دفاع از خاک خودشان را در اختیار آنان قرار بدهید.
در این شکی نیست که امریکا و غرب و نیز سایر دولتهای منطقه خیلی علاقه به قوی شدن افغانستان ندارند و چنین انتظاری هم نباید از دولت و کشورها داشت؛ چرا که این وظیفه دولت و ملت ها است که با درایت و تلاش، سعی در قوی کردن بنیه های اقتصادی و نظامی و... خویش کنند.
اما در ربط به سیاست امریکا و ناتو به خصوص، در افغانستان باید گفت که آنها طرفدار یک افغانستان ضعیف و دولتی ضعیف تری هستند تا همواره بتوانند به عنوان قیم و سرپرست، سلطه خویش را بر این دولت و ملت داشته باشند. با این رویکرد، واضح است که امریکا و غرب، هیچگاهی سلاحهای سنگین خویش را در اختیار نیروهای افغان قرار نخواهند داد.
کشورهای منطقه ای و به خصوص کشورهای اسلامی در چندین سال اخیر، رشد خوبی داشته اند و آنان در این مدت نشان داده اند که در بسیاری از زمینه ها توانسته اند با امریکا و اروپا رقابت کنند و این چیزی نیست که در دراز مدت خوشایند دولت های استعماری ای چون امریکا و غرب باشد.
صرف نظر از چین و روسیه و هند که هر کدام می روند تا یکه تازی امریکا را به چالش بکشند، کشورهایی چون پاکستان، ایران، ترکیه و حتی مصر، در صدد احیای امپراتوری های قدرتنمد خویش برآمده اند و هیچکدام نیز منتظر اجازه و نظر امریکا و غرب نمانده اند!ْ
در این میان با تاسف شاهد دولت و دولتمردان ضعیفی در افغانستان هستیم که بر رغم آگاهی و علم به سوء نیت امریکا و غرب در افغانستان، باز هم منتظر بخشش و خیرات آنان نشسته اند و انتظار دارند تا ارتش و پولیس آنان توسط امریکا و ناتو، با اسلحه سنگین و مناسب تمویل و تجهیز شود!
اصرار دولت افغانستان و انکار ناتو، انسان را به یاد آن فکاهه معروف می اندازد که شخصی از شخص دیگری بیل می خواست و او برای آنکه بهانه بیاورد و بیل را ندهد، می گفت که در بیل ماست مایه کرده است! شخص اولی با تعجب و ناباوری می پرسد: مگر در بیل هم ماست مایه می شود؟! دومی با قاطعیت و قیافه حق به جانب می گوید: بلی! برای ندادن بیل، حتی در دسته آن هم می توان ماست مایه کرد چه رسد به کاسه آن!!
بلی! واقعیت این است که اگر بهانه است، خوب همین فرمایش آقای راسموسن کافی است و بر دولت و دولتمردان ما شایسته نیست تا بیشتر از این خود و ملت مجاهد و مسلمان افغانستان را پیش هر دولت و ملتی خوار و خفیف کنند. به نظر می رسد زمان آن فرارسیده است که رییس جمهور ما به جای تهدیدهای بی حاصل امریکا و غرب، به خرید سلاح از کشورهای دیگر مبادرت ورزد.
در راستای خرید سلاح، اگر بودجه کافی نداریم تا همه اسلحه مورد نیاز ارتش و پولیس کشور تهیه شود، لااقل آن مقدار اسلحه و تجهیزات باید خریداری شود تا فرزندان صدیق و مظلوم این آب و خاک، برای همیشه و پس از خروج خارجی ها در 2014 از تمامیت ارضی خویش در برابر تهدیدات برخی از همسایگان و منطقه دفاع کنند.
به نظر می رسد اگر اصلاحات واقعی در دولت رونما شده و با فساد اداری، مبارزه جدی و غیر نمایشی شود، می توان بخشی از عواید دولت را به خرید اسلحه و تجهیزات لازم اختصاص داد و از طرفی نیز، اگر مردم احساس کنند که دولتی خدمتگذار دارند، از نان شب و روز شان خواهند زد و اسلحه مورد نیاز فراهم خواهد شد. اما آیا این انگیزه در دولتمردان ما وجود دارد؟!
نویسنده: سیدفاضل محجوب
منبع : خبرگزاری آوا
