امام صادق (ع) در 17 ربیع الاول سال 83 ه.ق در مدینه منوره دیده به جهان گشود. ایشان پس از رحلت پدر بزرگوارش امام باقر (ع) در ذیحجه سال 114 ه.ق در حالی که 31 سال و اندی از سنش می گذشت عهده دار منصب امامت شد. عمر پر برکت ایشان به دو دسته تقسیم می شود که مرحله اول زندگانی حضرت شامل 31 سال است که این مدت را همراه پدر و جد بزرگوارش امام سجاد (ع) بوده که متاسفانه فعالیت های ایشان در این مدت به طور گسترده در تاریخ ثبت نشده، اما مرحله دوم زندگانی ایشان که با عهده دار شدن منصب امامت شروع می شود تاریخ نویسان از این دوره به عنوان یکی از حساس ترین برهه های تاریخ اسلام، هم از لحاظ سیاسی و هم فکری نام برده اند که اگر درایت و فرصت طلبی ایشان نبود اسلام به کلی از بین می رفت.
تاریخ اسلام از آغاز همواره با دو جریان مواجه بوده است، یکی جریان حق طلب، عدالت گستر و ظلم ستیز که رسول خدا و جانشینانش در رأس این جریان بوده، دومی جریان ظالم و قدرت طلب که جز به منافع مادی و فردی خود به چیز دیگری نمی اندیشیده اند، در رأس این جریان غاصبان حق اهل بیت (ع) حکمرانان اموی و عباسی قرار داشتند که در سایه قدرت مادی و نظامی بیشترین ضربه را به اسلام و امت اسلامی زده اند. جامعه اسلامی در دوران امام صادق (ع) هم از نظر سیاسی، اجتماعی و اعتقادی با فراز و نشیب ها و تحولات زیادی رو به رو بوده است.
از این دوره درتاریخ اسلام به عنوان دوران بی ثباتی سیاسی و بروز فتنه ها و آشوبها در جامعه اسلامی نام برده شده است.
تجزیه و تحلیل تاریخ سیاسی دوران امامت امام صادق (ع) و درک شناخت عمیق از شرایط متضاد و گوناگون حاکم بر این دوران، ما را به اهمیت و ضرورت سیره عملی و نقش ایشان در تداوم خط رسالت رهنمون می سازد.
با سقوط حکومت اموی به دست بنی عباس که از نام پیامبر و اهل بیت (ع) برای رسیدن به قدرت استفاده کردند مقارن بود با هجدهمین سال امامت امام صادق (ع)، گرچه عباسیان با استوار شدن پایه های حکومت شان همان سیاست اموی ها را در پیش گرفتند اما عباسیان که در حال استوار ساختن حکومت نو پای خود بودند چند مدتی از شیعیان و امام صادق (ع) غافل شدند.
این بهترین فرصت بود برای ایشان برای نشر احکام اسلامی، امام با استفاده از این فرصت توانست در حدود 4000 شاگرد تربیت کنند که از جمله شاگردان ایشان می توان به ابو حینفه نعمان بن ثابت و مالک بن انس از ائمه اهل سنت اشاره نمود. با تلاش های این امام بزرگوار درخت اسلام دوباره آبیاری شد و امروز مذهب شیعه به نام مذهب جعفری خوانده می شود.
اما این پیشرفت ها تا اواخر عمر حضرت ادامه نیافت، با مستحکم شدن پایه های حکومتی بنی عباس که روی دیگر سکه امویان بودند، همان سیاستی را با اسلام و شیعیان در پیش گرفتند که بنی امیه داشت، بلکه در بعضی ابعاد ظلم و جنایت آنها گسترده تر بود. امام صادق (ع) پس از 65 سال عمر در 25 شوال سال 148 توسط یکی از حکام عباسی به نام منصور دوانیقی به وسیله زهر مسموم شد و به شهادت رسید.
نویسنده: سید محمد موسوی
تاریخ اسلام از آغاز همواره با دو جریان مواجه بوده است، یکی جریان حق طلب، عدالت گستر و ظلم ستیز که رسول خدا و جانشینانش در رأس این جریان بوده، دومی جریان ظالم و قدرت طلب که جز به منافع مادی و فردی خود به چیز دیگری نمی اندیشیده اند، در رأس این جریان غاصبان حق اهل بیت (ع) حکمرانان اموی و عباسی قرار داشتند که در سایه قدرت مادی و نظامی بیشترین ضربه را به اسلام و امت اسلامی زده اند. جامعه اسلامی در دوران امام صادق (ع) هم از نظر سیاسی، اجتماعی و اعتقادی با فراز و نشیب ها و تحولات زیادی رو به رو بوده است.
از این دوره درتاریخ اسلام به عنوان دوران بی ثباتی سیاسی و بروز فتنه ها و آشوبها در جامعه اسلامی نام برده شده است.
تجزیه و تحلیل تاریخ سیاسی دوران امامت امام صادق (ع) و درک شناخت عمیق از شرایط متضاد و گوناگون حاکم بر این دوران، ما را به اهمیت و ضرورت سیره عملی و نقش ایشان در تداوم خط رسالت رهنمون می سازد.
با سقوط حکومت اموی به دست بنی عباس که از نام پیامبر و اهل بیت (ع) برای رسیدن به قدرت استفاده کردند مقارن بود با هجدهمین سال امامت امام صادق (ع)، گرچه عباسیان با استوار شدن پایه های حکومت شان همان سیاست اموی ها را در پیش گرفتند اما عباسیان که در حال استوار ساختن حکومت نو پای خود بودند چند مدتی از شیعیان و امام صادق (ع) غافل شدند.
این بهترین فرصت بود برای ایشان برای نشر احکام اسلامی، امام با استفاده از این فرصت توانست در حدود 4000 شاگرد تربیت کنند که از جمله شاگردان ایشان می توان به ابو حینفه نعمان بن ثابت و مالک بن انس از ائمه اهل سنت اشاره نمود. با تلاش های این امام بزرگوار درخت اسلام دوباره آبیاری شد و امروز مذهب شیعه به نام مذهب جعفری خوانده می شود.
اما این پیشرفت ها تا اواخر عمر حضرت ادامه نیافت، با مستحکم شدن پایه های حکومتی بنی عباس که روی دیگر سکه امویان بودند، همان سیاستی را با اسلام و شیعیان در پیش گرفتند که بنی امیه داشت، بلکه در بعضی ابعاد ظلم و جنایت آنها گسترده تر بود. امام صادق (ع) پس از 65 سال عمر در 25 شوال سال 148 توسط یکی از حکام عباسی به نام منصور دوانیقی به وسیله زهر مسموم شد و به شهادت رسید.
نویسنده: سید محمد موسوی
منبع : خبرگزاری آوا- کابل
