به روز پنجشنبه گذشته صدها نفر از مردم کابل در اعتراض به ادامه موشک پراکنی های پاکستان و عدم واکنش دولت نسبت به این امر، در سرک میدان هوایی کابل گردهم آمدند و دست به تظاهرات زدند.
تظاهرکنندگان که پلاکاردهایی حامل شعارهای ضد پاکستان و ارتش و سازمان استخباراتی آن کشور در دست داشتند نسبت به سکوت و عدم واکنش دولت و به ویژه رییس جمهور کرزی نیز اعتراض کردند.
تظاهرکنندگان همچنین خواستار مداخله سازمان ملل برای توقف موشک باران مناطق مرزی کنر و نورستان از سوی ارتش پاکستان گردیدند.
این در حالی است که این موشک پراکنی ها از بیشتر از یک سال پیش از سوی پاکستان بر مناطق مرزی کشور به خصوص ولایت های کنر، نورستان و ننگرهار ادامه داشته و تلفات و خساراتی را بر مردم و ساکنان این مناطق تحمیل کرده است.
با این حال، دامنه آسیب ها و تلفات سیاسی این موشک پراکنی ها به کابینه رییس جمهور کرزی نیز رسید و دو وزیر ارشد امنیتی کابینه وی، از سوی پارلمان در اعتراض به این امر سلب صلاحیت شدند.
این دومین تظاهرات اعتراضی ظرف سه روز گذشته در کشور به حساب می آید. اخیرا شماری از اهالی کنر نیز نسبت به این امر تظاهرات کردند.
یک نماینده کنر در مجلس نیز گفت که مردم آن ولایت علیه پاکستانی ها اعلام جهاد کرده اند.
این در حالی است که به باور کارشناسان و ناظران مسایل سیاسی و امنیتی، اعتراض های مردمی، اگرچه عمدتا متوجه دخالت ها و راکت پرانی های پاکستان است؛ اما این به آن معنا نیست که این امر، دولت افغانستان را مسئولیت های قانونی خویش می رهاند.
تظاهرکنندگان کابلی به صراحت گفتند که آنها از موضع حکومت افغانستان در این راستا ناراضی اند و اگر این موضع همچنان ادامه داشته باشد، آنها به تظاهرات خویش ادامه خواهند داد.
گذشته از این امر، حتا اگر تظاهرکنندگان نسبت به دولت افغانستان نیز صریحا اعتراض نکنند، تبعات وضعی این تظاهرات ها و اعتراض ها بیشتر متوجه منافع و موقعیت سیاسی و اجتماعی دولت افغانستان خواهد بود تا ارتش یا سازمان استخباراتی پاکستان.
نمونه روشن این امر، مساله سلب صلاحیت عجولانه مجلس نمایندگان از دو بازوی مهم امنیتی کابینه رییس جمهور کرزی بود که طی آن، بدون آنکه این امر در موضع پاکستان تغییر چشمگیری ایجاد کند، سبب شد که حکومت افغانستان در یک موقعیت حساس و شکننده امنیتی، دچار آسیب جدی گردد؛ آسیبی که تبعات آن هنوز هم ادامه دارد.
بر این اساس، اعتراض های اجتماعی تازه شکل گرفته نیز در صورتی که مورد بی توجهی حکومت قرار گیرد ممکن است نهایتا به یک موج اعتراضی منسجم و متداوم علیه دیپلماسی انفعال و سکوت تبدیل شود.
پرسش این است که آیا زمان آن فرانرسیده که تاوان سیاسی، اجتماعی و حتا امنیتی حملات یک سال و اندی اخیر پاکستان را خود پاکستانی ها بپردازند؟
از سوی دیگر، اعتراض های اخیر در کابل و کنر و شاید در آینده نزدیک در بسیاری دیگر از شهرهای افغانستان، مسئولیت های سنگینی را متوجه سازمان ملل و دیگر نهادهای مسئول و مدعی بین المللی نیز می کند. سازمان ملل با در پیش گرفتن سیاست یک بام و دو هوا، تاکنون به مسئولیت های قانونی خویش در قبال مردم افغانستان به عنوان یکی از ملت های عضو این سازمان، عمل نکرده است.
افزون بر این، این اعتراض ها، دامن نیروهای خارجی حاضر در افغانستان به خصوص نظامیان امریکایی را که بر پایه توافقنامه استراتژیک با دولت افغانستان متعهد به دفاع از افغانستان در برابر حملات و تهدیدهای خارجی می باشند را نیز خواهد گرفت.
امریکایی ها و ناتو تاکنون برخلاف تعهدات خویش، در این باره نوعی سیاست دوگانه و ریاکارانه پیشه کرده و نسبت به آن عملا چشم پوشی کرده اند.
کارشناسان معتقدند که امریکا به روابط خویش با پاکستان بسیار بیشتر از رابطه خود با افغانستان اهمیت می دهد و نمی خواهد پس از بهبود در روابط تنش آلود خود با این کشور، با هواداری از افغانستان در حملات راکتی، آن را بار دیگر دستخوش تنش و تشنج کند؛ اما این امر، تبعات و پیامدهای بسیار خطرناک و ویرانگری برای آینده حضور این نیروها در افغانستان و اعتماد متقابل به دنبال خواهد داشت.
تظاهرکنندگان که پلاکاردهایی حامل شعارهای ضد پاکستان و ارتش و سازمان استخباراتی آن کشور در دست داشتند نسبت به سکوت و عدم واکنش دولت و به ویژه رییس جمهور کرزی نیز اعتراض کردند.
تظاهرکنندگان همچنین خواستار مداخله سازمان ملل برای توقف موشک باران مناطق مرزی کنر و نورستان از سوی ارتش پاکستان گردیدند.
این در حالی است که این موشک پراکنی ها از بیشتر از یک سال پیش از سوی پاکستان بر مناطق مرزی کشور به خصوص ولایت های کنر، نورستان و ننگرهار ادامه داشته و تلفات و خساراتی را بر مردم و ساکنان این مناطق تحمیل کرده است.
با این حال، دامنه آسیب ها و تلفات سیاسی این موشک پراکنی ها به کابینه رییس جمهور کرزی نیز رسید و دو وزیر ارشد امنیتی کابینه وی، از سوی پارلمان در اعتراض به این امر سلب صلاحیت شدند.
این دومین تظاهرات اعتراضی ظرف سه روز گذشته در کشور به حساب می آید. اخیرا شماری از اهالی کنر نیز نسبت به این امر تظاهرات کردند.
یک نماینده کنر در مجلس نیز گفت که مردم آن ولایت علیه پاکستانی ها اعلام جهاد کرده اند.
این در حالی است که به باور کارشناسان و ناظران مسایل سیاسی و امنیتی، اعتراض های مردمی، اگرچه عمدتا متوجه دخالت ها و راکت پرانی های پاکستان است؛ اما این به آن معنا نیست که این امر، دولت افغانستان را مسئولیت های قانونی خویش می رهاند.
تظاهرکنندگان کابلی به صراحت گفتند که آنها از موضع حکومت افغانستان در این راستا ناراضی اند و اگر این موضع همچنان ادامه داشته باشد، آنها به تظاهرات خویش ادامه خواهند داد.
گذشته از این امر، حتا اگر تظاهرکنندگان نسبت به دولت افغانستان نیز صریحا اعتراض نکنند، تبعات وضعی این تظاهرات ها و اعتراض ها بیشتر متوجه منافع و موقعیت سیاسی و اجتماعی دولت افغانستان خواهد بود تا ارتش یا سازمان استخباراتی پاکستان.
نمونه روشن این امر، مساله سلب صلاحیت عجولانه مجلس نمایندگان از دو بازوی مهم امنیتی کابینه رییس جمهور کرزی بود که طی آن، بدون آنکه این امر در موضع پاکستان تغییر چشمگیری ایجاد کند، سبب شد که حکومت افغانستان در یک موقعیت حساس و شکننده امنیتی، دچار آسیب جدی گردد؛ آسیبی که تبعات آن هنوز هم ادامه دارد.
بر این اساس، اعتراض های اجتماعی تازه شکل گرفته نیز در صورتی که مورد بی توجهی حکومت قرار گیرد ممکن است نهایتا به یک موج اعتراضی منسجم و متداوم علیه دیپلماسی انفعال و سکوت تبدیل شود.
پرسش این است که آیا زمان آن فرانرسیده که تاوان سیاسی، اجتماعی و حتا امنیتی حملات یک سال و اندی اخیر پاکستان را خود پاکستانی ها بپردازند؟
از سوی دیگر، اعتراض های اخیر در کابل و کنر و شاید در آینده نزدیک در بسیاری دیگر از شهرهای افغانستان، مسئولیت های سنگینی را متوجه سازمان ملل و دیگر نهادهای مسئول و مدعی بین المللی نیز می کند. سازمان ملل با در پیش گرفتن سیاست یک بام و دو هوا، تاکنون به مسئولیت های قانونی خویش در قبال مردم افغانستان به عنوان یکی از ملت های عضو این سازمان، عمل نکرده است.
افزون بر این، این اعتراض ها، دامن نیروهای خارجی حاضر در افغانستان به خصوص نظامیان امریکایی را که بر پایه توافقنامه استراتژیک با دولت افغانستان متعهد به دفاع از افغانستان در برابر حملات و تهدیدهای خارجی می باشند را نیز خواهد گرفت.
امریکایی ها و ناتو تاکنون برخلاف تعهدات خویش، در این باره نوعی سیاست دوگانه و ریاکارانه پیشه کرده و نسبت به آن عملا چشم پوشی کرده اند.
کارشناسان معتقدند که امریکا به روابط خویش با پاکستان بسیار بیشتر از رابطه خود با افغانستان اهمیت می دهد و نمی خواهد پس از بهبود در روابط تنش آلود خود با این کشور، با هواداری از افغانستان در حملات راکتی، آن را بار دیگر دستخوش تنش و تشنج کند؛ اما این امر، تبعات و پیامدهای بسیار خطرناک و ویرانگری برای آینده حضور این نیروها در افغانستان و اعتماد متقابل به دنبال خواهد داشت.
منبع : خبرگزاری آوا ـ سرویس تحلیل و پژوهش اخبار
