بخشی از سخنان جناب رییس جمهور در کنفرانس بعد از توکیو در کابل، قابل توجه و دقت است. رییس جمهور خطاب به مخالفان مسلح دولت، حرف های تند و تیز و در نوع خودش، کم مانندی را اظهار داشت.
رییس جمهور به طور واضح به آنان گفت که تفنگ بیگانگان را از روی دوش تان به زمین بگذارید و به مردم خویش بپیوندید. او از گروه های مخالف خواست که اگر پیشنهاد و یا انتقادی هم دارند، بیایند و در قالب تشکیل حزب های سیاسی، مطالبات خویش را مطرح کنند؛ در انتخابات شرکت کنند و اگر رای آوردند، اداره دولت و کشور را به دست بگیرند.
آقای کرزی که روز پنج‌شنبه، بیست و دوم سرطان، پس از برگشت از سفر جاپان، در یک کنفرانس خبری در کابل سخن می‌گفت، از شورشیان خواست که تفنگ بیگانه‌ها را از شانه‌های خود به زمین بگذارند، در غیر این‌صورت، جوانان افغانستان حاضراند که قرن‌ها علیه‌شان بجنگند. رییس‌جمهور خطاب به شورشیان مسلح مخالف دولت و حامیان منطقه‌ای آنان افزود: «تفنگ بیگانه را از شانه‌های خود بگذارند و بیایند؛ این وطن و طفل این وطن را آزار و شکنجه نکنند. اگر برای اصلاح نظام گپ می‌زنند، به هر نوع مذاکره همراه‌شان حاضر هستیم و قبلا هم اعلان کرده‌ایم. اگر می‌گویند که خارجی است، خارجی‌ها در حال رفتن هستند، اما بیایند صحبت کنند.» رییس‌جمهور هم‌چنین تاکید کرد: «ولی، اگر خدمتگار بیگانه‌ها هستند و خدمتگار آن‌هایی هستند که ترقی افغانستان را نمی‌خواهند، اقتصاد افغانستان را نمی‌خواهند، عزت افغانستان را نمی‌خواهند، و نمی‌خواهند که افغانستان صاحب اردوی ملی، پولیس و اداره باشند و یک مملکت متفرق، بی‌چاره، محتاج و مریض باشد، طبیعی است که خدمت به این اهداف، دشمنی با افغانستان است. با دشمن افغانستان و آن‌هایی که بالای اردوی ملی و عساکر ما حمله می‌کنند، قرن‌ها که علیه ما بجگند، باک نداریم و جوانان این خاک به قربانی حاضر هستند.
قرن‌ها که بجنگند باک نداریم؛ هر کسی که است، در همسایگی ماست و یا دور از همسایگی ماست، باید این را بداند."
حامد کرزی در این کنفرانس خبری از گروه‌های شورشی، به‌ویژه طالبان و حزب اسلامی به رهبری گلبدین حکمتیار، خواست که سلاح خود را به زمین بگذارند و مانند دیگر احزاب سیاسی، به فعالیت سیاسی خود آغاز و در انتخابات ریاست‌جمهوری شرکت کنند. رییس‌جمهور گفت: «ملا محمدعمر در هر جای افغانستان که بخواهد می‌تواند بیاید. او می‌تواند دفتر سیاسی برای خود باز کند، اما باید دست از سلاح بردارد. ملاعمر همراه با دیگر رفیقایش می‌تواند بیاید و حزب سیاسی بسازد، سیاست کند و خودش را در انتخابات نامزد کند. اگر مردم برایش رای دادند، می‌تواند رهبری را به‌دست بگیرد."
خوب، چنانکه می بینیم سخنان رییس جمهور کرزی برای کسانی می تواند قابل درک و هضم باشد که به بحث های اکادمیک، منطقی و معقول و انسانی، اهمیت قائل شده و ارزش و بهای لازم به این مباحث را بدهند.
کسانی که افغانستان و افغان و ترقی و پیشرفت این کشور برای شان برترین اعتبار و ارزش را داشته باشد. کسانی که از خود اختیار، اراده و استقلال در رای و عمل داشته باشند و از همه مهم تر کسانی که از مادران این آب و خاک به دنیا آمده باشند و این کشور به عنوان زادگاه و پناهگاه برای آنان زیبا و دوست داشتنی باشد!
در این جای تردید نیست که اظهارات اخیر رییس جمهور خطاب به مخالفان و طالبان مانند همیشه از سر مصلحت اندیشی، خیرخواهی و دلسوزی بوده است و این به این مفهوم است که ولس مشر هنوز از صلح با آنان ناامید نشده است و ترجیح می دهد تا از راه مذاکره و مصالحه با آنان برخورد داشته باشد. این بسیار خوب است که انسان و به خصوص رییس جمهور و رهبر یک کشور، تا آخرین حد امکان و احتمال، از مصالحه با دشمن مایوس نشده و مدام بر دروازه مخالفان، با انگشت آهسته و ملایم صلح بکوبد!
اما باز چنانچه همه عقلا و خردمندان می دانند، هر کار و در خواستی، حد و اندازه خودش را دارد و به قول معروف:" هر چه از حد بگذرد، رسوا شود!" و ظاهرا اگر چه بسیار دیر، اما جناب رییس جمهور ما هم در نهایت به این نتیجه رسیده است، که این در واقع اولاد وطن و برادران ناراضی و ناتنی ما نیستند که با ما و مردم ما در حال جنگ و مبارزه اند؛ بلکه علاوه بر برادران مغرض و اجیر شده همسایگان و استخبارات جهانی، همفکران و رفقای جانی آنان مانند القاعده، طالبان پاکستانی، چچنی ها، یمنی ها، ازبکستانی و غیره باندهای وحشت و دهشت منطقه ای، کشور زخمی ما را جولانگاه و محل تاخت وتازهای وحشیانه و غیر انسانی خویش و آنهم در راستای تامین منافع نامشروع استعمار و استکبار منطقه ای و جهانی قرار داده اند!
رییس جمهور در فرازی از سخنان تاریخی خویش به نکته ای اشاره کرده که تا کنون از آن سخن نگفته بود. ایشان خطاب به مخالفان می گویند:" با دشمن افغانستان و آن‌هایی که بالای اردوی ملی و عساکر ما حمله می‌کنند، قرن‌ها که علیه ما بجنگند، باک نداریم و جوانان این خاک به قربانی حاضر هستند. قرن‌ها که بجنگند باک نداریم؛ هر کسی که است، در همسایگی ماست و یا دور از همسایگی ماست، باید این را بداند." این سخنان رییس جمهور، در واقع برخاسته از دل ملت افغانستان است و بسیار زودتر از اینها بر زبان رییس جمهور باید جاری می شد. این که رییس جمهور کرزی ضرورت مبارزه طولانی با دشمنان ملت و دولت افغانستان را درک کرده است، این بسیار خوب است؛ اما بحث اینجا است که دولت و حکومت کشور در طول چندین سال توانسته اند اعتماد و علاقه مردم نسبت به خویش و عملکرد خود در این سالها را جلب کنند و آیا مردم به آن اندازه از عملکرد مقامات و دولتمردان شان راضی و خوشنود هستند که برای قرن های متوالی، جان جوانان رنجور و محروم از همه ی امکانات رفاهی و معیشتی را به پای آرمان های آقای کرزی و کابینه او فدا کنند؟!!!
واقعیت آن است که مردم کشور، از هر دو سوی دولت و طالبان، مورد آزار، اذیت و ستم قرار گرفته اند. مخالفان با انتحار، انفجار و تخریب و کشتار بی رحمانه افراد بی گناه، خون این مردم را به شیشه کرده و هر صبح و شام می نوشند و دولت و حکومت نیز با عدم کفایت در دولت داری خوب و مناسب که در چهره کریه فساد همه جانبه اداری، بیکاری و فقر طاقت فرسا و تبعیضات جاهلانه قومی، نژادی و مذهبی، رخ نموده است، نان خشک نداشته مردم را به خون آنان تر می کنند!
کوتاه سخن اینکه اگر رییس جمهور دوست دارد و می خواهد تا از مردم و مبارزه دراز مدت آنان با مخالفان دولت، مایه بگذارد و به آنان وعده مبارزه قرنِ بعد از قرن بدهد، سعی کند مردم را نیز از خود راضی و خوشنود نگهدارد و گر نه همه می دانند که " با حلوا حلوا گفتن، دهن شییرین نمی شود.
نویسنده: سید فاضل محجوب
رییس جمهور به طور واضح به آنان گفت که تفنگ بیگانگان را از روی دوش تان به زمین بگذارید و به مردم خویش بپیوندید. او از گروه های مخالف خواست که اگر پیشنهاد و یا انتقادی هم دارند، بیایند و در قالب تشکیل حزب های سیاسی، مطالبات خویش را مطرح کنند؛ در انتخابات شرکت کنند و اگر رای آوردند، اداره دولت و کشور را به دست بگیرند.
آقای کرزی که روز پنج‌شنبه، بیست و دوم سرطان، پس از برگشت از سفر جاپان، در یک کنفرانس خبری در کابل سخن می‌گفت، از شورشیان خواست که تفنگ بیگانه‌ها را از شانه‌های خود به زمین بگذارند، در غیر این‌صورت، جوانان افغانستان حاضراند که قرن‌ها علیه‌شان بجنگند. رییس‌جمهور خطاب به شورشیان مسلح مخالف دولت و حامیان منطقه‌ای آنان افزود: «تفنگ بیگانه را از شانه‌های خود بگذارند و بیایند؛ این وطن و طفل این وطن را آزار و شکنجه نکنند. اگر برای اصلاح نظام گپ می‌زنند، به هر نوع مذاکره همراه‌شان حاضر هستیم و قبلا هم اعلان کرده‌ایم. اگر می‌گویند که خارجی است، خارجی‌ها در حال رفتن هستند، اما بیایند صحبت کنند.» رییس‌جمهور هم‌چنین تاکید کرد: «ولی، اگر خدمتگار بیگانه‌ها هستند و خدمتگار آن‌هایی هستند که ترقی افغانستان را نمی‌خواهند، اقتصاد افغانستان را نمی‌خواهند، عزت افغانستان را نمی‌خواهند، و نمی‌خواهند که افغانستان صاحب اردوی ملی، پولیس و اداره باشند و یک مملکت متفرق، بی‌چاره، محتاج و مریض باشد، طبیعی است که خدمت به این اهداف، دشمنی با افغانستان است. با دشمن افغانستان و آن‌هایی که بالای اردوی ملی و عساکر ما حمله می‌کنند، قرن‌ها که علیه ما بجگند، باک نداریم و جوانان این خاک به قربانی حاضر هستند.
قرن‌ها که بجنگند باک نداریم؛ هر کسی که است، در همسایگی ماست و یا دور از همسایگی ماست، باید این را بداند."
حامد کرزی در این کنفرانس خبری از گروه‌های شورشی، به‌ویژه طالبان و حزب اسلامی به رهبری گلبدین حکمتیار، خواست که سلاح خود را به زمین بگذارند و مانند دیگر احزاب سیاسی، به فعالیت سیاسی خود آغاز و در انتخابات ریاست‌جمهوری شرکت کنند. رییس‌جمهور گفت: «ملا محمدعمر در هر جای افغانستان که بخواهد می‌تواند بیاید. او می‌تواند دفتر سیاسی برای خود باز کند، اما باید دست از سلاح بردارد. ملاعمر همراه با دیگر رفیقایش می‌تواند بیاید و حزب سیاسی بسازد، سیاست کند و خودش را در انتخابات نامزد کند. اگر مردم برایش رای دادند، می‌تواند رهبری را به‌دست بگیرد."
خوب، چنانکه می بینیم سخنان رییس جمهور کرزی برای کسانی می تواند قابل درک و هضم باشد که به بحث های اکادمیک، منطقی و معقول و انسانی، اهمیت قائل شده و ارزش و بهای لازم به این مباحث را بدهند.
کسانی که افغانستان و افغان و ترقی و پیشرفت این کشور برای شان برترین اعتبار و ارزش را داشته باشد. کسانی که از خود اختیار، اراده و استقلال در رای و عمل داشته باشند و از همه مهم تر کسانی که از مادران این آب و خاک به دنیا آمده باشند و این کشور به عنوان زادگاه و پناهگاه برای آنان زیبا و دوست داشتنی باشد!
در این جای تردید نیست که اظهارات اخیر رییس جمهور خطاب به مخالفان و طالبان مانند همیشه از سر مصلحت اندیشی، خیرخواهی و دلسوزی بوده است و این به این مفهوم است که ولس مشر هنوز از صلح با آنان ناامید نشده است و ترجیح می دهد تا از راه مذاکره و مصالحه با آنان برخورد داشته باشد. این بسیار خوب است که انسان و به خصوص رییس جمهور و رهبر یک کشور، تا آخرین حد امکان و احتمال، از مصالحه با دشمن مایوس نشده و مدام بر دروازه مخالفان، با انگشت آهسته و ملایم صلح بکوبد!
اما باز چنانچه همه عقلا و خردمندان می دانند، هر کار و در خواستی، حد و اندازه خودش را دارد و به قول معروف:" هر چه از حد بگذرد، رسوا شود!" و ظاهرا اگر چه بسیار دیر، اما جناب رییس جمهور ما هم در نهایت به این نتیجه رسیده است، که این در واقع اولاد وطن و برادران ناراضی و ناتنی ما نیستند که با ما و مردم ما در حال جنگ و مبارزه اند؛ بلکه علاوه بر برادران مغرض و اجیر شده همسایگان و استخبارات جهانی، همفکران و رفقای جانی آنان مانند القاعده، طالبان پاکستانی، چچنی ها، یمنی ها، ازبکستانی و غیره باندهای وحشت و دهشت منطقه ای، کشور زخمی ما را جولانگاه و محل تاخت وتازهای وحشیانه و غیر انسانی خویش و آنهم در راستای تامین منافع نامشروع استعمار و استکبار منطقه ای و جهانی قرار داده اند!
رییس جمهور در فرازی از سخنان تاریخی خویش به نکته ای اشاره کرده که تا کنون از آن سخن نگفته بود. ایشان خطاب به مخالفان می گویند:" با دشمن افغانستان و آن‌هایی که بالای اردوی ملی و عساکر ما حمله می‌کنند، قرن‌ها که علیه ما بجنگند، باک نداریم و جوانان این خاک به قربانی حاضر هستند. قرن‌ها که بجنگند باک نداریم؛ هر کسی که است، در همسایگی ماست و یا دور از همسایگی ماست، باید این را بداند." این سخنان رییس جمهور، در واقع برخاسته از دل ملت افغانستان است و بسیار زودتر از اینها بر زبان رییس جمهور باید جاری می شد. این که رییس جمهور کرزی ضرورت مبارزه طولانی با دشمنان ملت و دولت افغانستان را درک کرده است، این بسیار خوب است؛ اما بحث اینجا است که دولت و حکومت کشور در طول چندین سال توانسته اند اعتماد و علاقه مردم نسبت به خویش و عملکرد خود در این سالها را جلب کنند و آیا مردم به آن اندازه از عملکرد مقامات و دولتمردان شان راضی و خوشنود هستند که برای قرن های متوالی، جان جوانان رنجور و محروم از همه ی امکانات رفاهی و معیشتی را به پای آرمان های آقای کرزی و کابینه او فدا کنند؟!!!
واقعیت آن است که مردم کشور، از هر دو سوی دولت و طالبان، مورد آزار، اذیت و ستم قرار گرفته اند. مخالفان با انتحار، انفجار و تخریب و کشتار بی رحمانه افراد بی گناه، خون این مردم را به شیشه کرده و هر صبح و شام می نوشند و دولت و حکومت نیز با عدم کفایت در دولت داری خوب و مناسب که در چهره کریه فساد همه جانبه اداری، بیکاری و فقر طاقت فرسا و تبعیضات جاهلانه قومی، نژادی و مذهبی، رخ نموده است، نان خشک نداشته مردم را به خون آنان تر می کنند!
کوتاه سخن اینکه اگر رییس جمهور دوست دارد و می خواهد تا از مردم و مبارزه دراز مدت آنان با مخالفان دولت، مایه بگذارد و به آنان وعده مبارزه قرنِ بعد از قرن بدهد، سعی کند مردم را نیز از خود راضی و خوشنود نگهدارد و گر نه همه می دانند که " با حلوا حلوا گفتن، دهن شییرین نمی شود.
نویسنده: سید فاضل محجوب
منبع : خبرگزاری آوا- کابل
