گمان نمی رود برای دولت استعماری ای چون ایالات متحده امریکا و شرکای غربی آن، خیلی هم اهمیت داشته باشد که روابط دو شریک و متحد خارج از ناتوی آن مانند افغانستان و پاکستان، متشنج و یا عادی باشد.
تاریخ انتشار :يکشنبه ۱۸ سرطان ۱۳۹۱ ساعت ۱۸:۲۸
کد مطلب : 44773
بر اساس خبر رسانه ها، هیلاری کلینتون، وزیر خارجه امریکا که روز شنبه و به طور غیرمنتظره به افغانستان سفر کرده این کشور را یکی از متحدان اصلی امریکا خارج از سازمان ناتو عنوان کرده است.
بر اساس این دسته بندی، افغانستان در کنار کشورهایی چون مصر، استرالیا و اسراییل قرار می گیرد که برای بهره وری از صادارات اسلحه امریکا و همکاری های دفاعی با این کشور در اولویت هستند.
این سفر از پیش اعلام نشده یک روز قبل از کنفرانس کشورهای کمک کننده به افغانستان در جاپان انجام شده است.
خانم کلینتون بعد از دیدارش با حامد کرزی، رئیس جمهوری افغانستان، در یک نشست خبری از ایجاد یک کمیسیون دوجانبه میان امریکا و افغانستان به هدف تشدید همکاری های این دوکشور خبرداد.
خانم کلینتون بعد از اینکه افغانستان را از جمله متحدان اصلی امریکا خارج از سازمان ناتو خواند گفت :" ما این قدم را نشانی قوی از تعهد خود برای آینده افغانستان می دانیم".
افغانستان پانزدهمین کشور در سلسله کشورهایی قرار می گیرد که امریکا از متحدان اصلی خود در خارج از سازمان ناتو خوانده است.
پاکستان، همسایه افغانستان، در سال ۲۰۰۴ به عنوان یکی از متحدان اصلی امریکا اعلام شده بود.
این تعهد بخشی از موافقتنامه استراتژیک میان امریکا و افغانستان بود که در آغاز سال امضاء شد.
جالب است تصور شود حضور دولت هایی چون مصر، جاپان، اسراییل و از همه عجیب تر افغانستان و پاکستان در صف واحد دوستان استراتژیک و متحدان خارجِ ناتوی ایالات متحده امریکا! بر فرض که بپذیریم که یک چنین اتحادهای نامانوسی با امریکا در دراز مدت بتواند به سود افغانستان واقع شود، اما مدیریت یک چنین اتحادهای سست و بی پایه به خصوص میان دولت های افغانستان و پاکستان را که هیچ اعتمادی میان آنان وجود ندارد، چه کسی تنظیم و رهبری خواهد کرد؟!
در میان متحدان خارج ناتوی امریکا، ممکن است دولت افغانستان با بسیاری از آنان مشکل خاصی نداشته باشد، اما پاکستان، از ریشه و بنیاد موضوعش فرق می کند. پاکستان و به خصوص استخبارات مسلط آن، در طول سه دهه متوالی به دفعات ثابت کرده است که از کشور و مردم افغانستان، فقط به عنوان وسیله ای جهت رسیدن به منافع نامشروع و غیر انسانی اش بهره برده است.
البته این بهره وری های خصمانه و فرصت طلبانه پاکستانی ها، چیزی نبوده که از دید و نظر مقامات افغان پنهان مانده باشد و دولتمردان افغان به گونه مکرر این حقایق را به گوش جهانیان و از جمله همین متحد اعظم، ایالات متحده امریکا رسانیده اند. اما دریغ از گوش شنوا و چشم بینا! پس از اینکه خانم کلینتون منت گذاشت و از جانب آقای اوباما افغانستان را در صف متحدان خارج از ناتوی خویش قرار دادد، حالا می شود که از ایشان و تیم اوباما سوال شود که با توجه به شرارت و جنگ افروزی متحد پاکستانی خارج از ناتوی خویش، روابط کابل و اسلام آباد را با استفاده از کدام ورد و طلسمِ مدیریتی و تدبیری، تنظیم می کند؟!
هم مقامات امریکا می دانند و هم دولتمردان افغانستان و سایر جهان، که ضعف بنیه نظامی و تخریب زیرساخت های اقتصادی، به وسیله دخالت های غیر مسئولانه و ظالمانه پاکستانی ها به خصوص در دوران طالبان و نیز تخریب کشور در اثر درگیری های داخلی، پاکستان و مقامات فرصت طلب آن را نسبت به افغانستان و امکانات بالقوه و بالفعل آن، حریص و ذوق زده کرده است؛ به گونه ای که دیگر نمی توانند رویای تسلط دوباره بر افغانستان را از مخیله بیمار و توسعه طلبانه شان بیرون کنند!
در کنار این، گمان نمی رود برای دولت استعماری ای چون ایالات متحده امریکا و شرکای غربی آن، خیلی هم اهمیت داشته باشد که روابط دو شریک و متحد خارج از ناتوی آن مانند افغانستان و پاکستان، متشنج و یا عادی باشد؛ چرا که سیاست معمول دنیا بر اساس اکتساب منافع تعریف شده ی نظامی، اقتصادی و سیاسی می چرخد و این منافع در هر بستر و شرایطی که تامین شود، همان برای قدرت های برتر و استعماری، مطلوب و مناسب است؛ حالا چه دو متحد عمده ی خارج از ناتوی آنان، وارد صلح و سازش باشند چون استرالیا و جاپان و سایر متحدان خارج از ناتوی امریکا و چه چند تایی از آنان از روابط تیره و خصمانه ای برخوردار باشند مانند پاکستان و افغانستان!
اساساً یکی از شگردهای ایالات متحده امریکا در افغانستان و پاکستان، شاید ادامه همین روند خصمانه میان این دو کشور باشد تا از این رهگذر و در پرتو درگیری ها و نزاع های دامنه دار و بی پایان، هم بتواند به حضور دوامدار و شاید هم همیشگی اش در منطقه اصرار ورزد و از طرفی نیز بازار فروش کمپنی های اسلحه سازی خویش را داغتر از همیشه نگهدارد.
عدم فشار لازم بر پاکستان در مبارزه جدی و نهایی با شورشیان طالب در دوسوی مرز بر رغم هشدارها و یادآوری های مکرر مقامات افغان و سکوت معنی دار و دراز مدت ارتش امریکا در برابر تجاوزات آشکار راکتی و توپخانه ای پاکستانی ها به خاک افغانستان و آنهم پس از امضای معاهده راهبردی با افغانستان، نشان دهنده چه چیزی می تواند باشد مگر عدم پایبندی ایالات متحده امریکا به تعهداتش در دفاع از متحدش در برابر حملات و تجاوزات آشکار دیگران؟!
صرف نظر از اینکه این اتحاد خارج از ناتو باعث چه پیامدهای مثبت و منفی ای برای کشور ما خواهد بود و از طرفی نیز دولتمردان ما تا چه میزان از خود درایت و کفایت سیاسی در جهت دادن قضایا به نفع مردم و کشور افغانستان نشان خواهند داد، به نظر می رسد دل خوش داشتن به این گونه پارامترهای خارجی، دردی از مردم و دولت افغانستان را دوا نخواهد کرد؛ چرا که تجربه چندین سال حضور پررنگ و سنگین تمامی اعضای ناتو در کشور، به روشنی ثابت کرد که کشورهای موجود در افغانستان، هر کدام بر اساس اهداف و مقاصد تعریف شده آنان در منطقه حضور بهم رسانده اند و اینک به اهداف و مقاصد شان رسیده یا نرسیده، در آستانه خروج آبرومندانه از این کشور هستند.
اما فقط می ماند ایالات متحده امریکا که به نظر می رسد، دوستی و یا دشمنی دو همسایه افغانستان و پاکستان ابداً اهمیتی برایش ندارد؛ وقتی که می تواند از لابلای منازعات جاری در روابط دو کشور، سریعتر و بهتر به اهداف منطقه ای اش دست پیدا کند.
بر اساس این دسته بندی، افغانستان در کنار کشورهایی چون مصر، استرالیا و اسراییل قرار می گیرد که برای بهره وری از صادارات اسلحه امریکا و همکاری های دفاعی با این کشور در اولویت هستند.
این سفر از پیش اعلام نشده یک روز قبل از کنفرانس کشورهای کمک کننده به افغانستان در جاپان انجام شده است.
خانم کلینتون بعد از دیدارش با حامد کرزی، رئیس جمهوری افغانستان، در یک نشست خبری از ایجاد یک کمیسیون دوجانبه میان امریکا و افغانستان به هدف تشدید همکاری های این دوکشور خبرداد.
خانم کلینتون بعد از اینکه افغانستان را از جمله متحدان اصلی امریکا خارج از سازمان ناتو خواند گفت :" ما این قدم را نشانی قوی از تعهد خود برای آینده افغانستان می دانیم".
افغانستان پانزدهمین کشور در سلسله کشورهایی قرار می گیرد که امریکا از متحدان اصلی خود در خارج از سازمان ناتو خوانده است.
پاکستان، همسایه افغانستان، در سال ۲۰۰۴ به عنوان یکی از متحدان اصلی امریکا اعلام شده بود.
این تعهد بخشی از موافقتنامه استراتژیک میان امریکا و افغانستان بود که در آغاز سال امضاء شد.
جالب است تصور شود حضور دولت هایی چون مصر، جاپان، اسراییل و از همه عجیب تر افغانستان و پاکستان در صف واحد دوستان استراتژیک و متحدان خارجِ ناتوی ایالات متحده امریکا! بر فرض که بپذیریم که یک چنین اتحادهای نامانوسی با امریکا در دراز مدت بتواند به سود افغانستان واقع شود، اما مدیریت یک چنین اتحادهای سست و بی پایه به خصوص میان دولت های افغانستان و پاکستان را که هیچ اعتمادی میان آنان وجود ندارد، چه کسی تنظیم و رهبری خواهد کرد؟!
در میان متحدان خارج ناتوی امریکا، ممکن است دولت افغانستان با بسیاری از آنان مشکل خاصی نداشته باشد، اما پاکستان، از ریشه و بنیاد موضوعش فرق می کند. پاکستان و به خصوص استخبارات مسلط آن، در طول سه دهه متوالی به دفعات ثابت کرده است که از کشور و مردم افغانستان، فقط به عنوان وسیله ای جهت رسیدن به منافع نامشروع و غیر انسانی اش بهره برده است.
البته این بهره وری های خصمانه و فرصت طلبانه پاکستانی ها، چیزی نبوده که از دید و نظر مقامات افغان پنهان مانده باشد و دولتمردان افغان به گونه مکرر این حقایق را به گوش جهانیان و از جمله همین متحد اعظم، ایالات متحده امریکا رسانیده اند. اما دریغ از گوش شنوا و چشم بینا! پس از اینکه خانم کلینتون منت گذاشت و از جانب آقای اوباما افغانستان را در صف متحدان خارج از ناتوی خویش قرار دادد، حالا می شود که از ایشان و تیم اوباما سوال شود که با توجه به شرارت و جنگ افروزی متحد پاکستانی خارج از ناتوی خویش، روابط کابل و اسلام آباد را با استفاده از کدام ورد و طلسمِ مدیریتی و تدبیری، تنظیم می کند؟!
هم مقامات امریکا می دانند و هم دولتمردان افغانستان و سایر جهان، که ضعف بنیه نظامی و تخریب زیرساخت های اقتصادی، به وسیله دخالت های غیر مسئولانه و ظالمانه پاکستانی ها به خصوص در دوران طالبان و نیز تخریب کشور در اثر درگیری های داخلی، پاکستان و مقامات فرصت طلب آن را نسبت به افغانستان و امکانات بالقوه و بالفعل آن، حریص و ذوق زده کرده است؛ به گونه ای که دیگر نمی توانند رویای تسلط دوباره بر افغانستان را از مخیله بیمار و توسعه طلبانه شان بیرون کنند!
در کنار این، گمان نمی رود برای دولت استعماری ای چون ایالات متحده امریکا و شرکای غربی آن، خیلی هم اهمیت داشته باشد که روابط دو شریک و متحد خارج از ناتوی آن مانند افغانستان و پاکستان، متشنج و یا عادی باشد؛ چرا که سیاست معمول دنیا بر اساس اکتساب منافع تعریف شده ی نظامی، اقتصادی و سیاسی می چرخد و این منافع در هر بستر و شرایطی که تامین شود، همان برای قدرت های برتر و استعماری، مطلوب و مناسب است؛ حالا چه دو متحد عمده ی خارج از ناتوی آنان، وارد صلح و سازش باشند چون استرالیا و جاپان و سایر متحدان خارج از ناتوی امریکا و چه چند تایی از آنان از روابط تیره و خصمانه ای برخوردار باشند مانند پاکستان و افغانستان!
اساساً یکی از شگردهای ایالات متحده امریکا در افغانستان و پاکستان، شاید ادامه همین روند خصمانه میان این دو کشور باشد تا از این رهگذر و در پرتو درگیری ها و نزاع های دامنه دار و بی پایان، هم بتواند به حضور دوامدار و شاید هم همیشگی اش در منطقه اصرار ورزد و از طرفی نیز بازار فروش کمپنی های اسلحه سازی خویش را داغتر از همیشه نگهدارد.
عدم فشار لازم بر پاکستان در مبارزه جدی و نهایی با شورشیان طالب در دوسوی مرز بر رغم هشدارها و یادآوری های مکرر مقامات افغان و سکوت معنی دار و دراز مدت ارتش امریکا در برابر تجاوزات آشکار راکتی و توپخانه ای پاکستانی ها به خاک افغانستان و آنهم پس از امضای معاهده راهبردی با افغانستان، نشان دهنده چه چیزی می تواند باشد مگر عدم پایبندی ایالات متحده امریکا به تعهداتش در دفاع از متحدش در برابر حملات و تجاوزات آشکار دیگران؟!
صرف نظر از اینکه این اتحاد خارج از ناتو باعث چه پیامدهای مثبت و منفی ای برای کشور ما خواهد بود و از طرفی نیز دولتمردان ما تا چه میزان از خود درایت و کفایت سیاسی در جهت دادن قضایا به نفع مردم و کشور افغانستان نشان خواهند داد، به نظر می رسد دل خوش داشتن به این گونه پارامترهای خارجی، دردی از مردم و دولت افغانستان را دوا نخواهد کرد؛ چرا که تجربه چندین سال حضور پررنگ و سنگین تمامی اعضای ناتو در کشور، به روشنی ثابت کرد که کشورهای موجود در افغانستان، هر کدام بر اساس اهداف و مقاصد تعریف شده آنان در منطقه حضور بهم رسانده اند و اینک به اهداف و مقاصد شان رسیده یا نرسیده، در آستانه خروج آبرومندانه از این کشور هستند.
اما فقط می ماند ایالات متحده امریکا که به نظر می رسد، دوستی و یا دشمنی دو همسایه افغانستان و پاکستان ابداً اهمیتی برایش ندارد؛ وقتی که می تواند از لابلای منازعات جاری در روابط دو کشور، سریعتر و بهتر به اهداف منطقه ای اش دست پیدا کند.
منبع : خبرگزاری آوا- کابل- سرویس تحلیل و پژوهش اخبار
avapress.net/vdcexf8e.jh8efi9bbj.html
پربازدیدترین
مطالب مرتبط
[۲۲ سرطان ۱۳۹۵] 
[۱۱ حوت ۱۳۹۴] 
[۵ حوت ۱۳۹۴] 
[۲۸ قوس ۱۳۹۳] 
[۶ عقرب ۱۳۹۳] 
